zich spiegelen aan een idool ~ een monument van een vrouw

1965. Als jonge tieners (13j of 14j) waren wij met een deel van onze klas danig fan van Josephine Baker.

Iets later zwichtten we voor de Franse yéyé-zangeressen en werden zij ons collectief rolmodel,
maar in ’65 waren wij nog nobel.
Wij zouden zoals Josephine Baker doen. Wij zouden zoals zij een klad kinderen adopteren
en hen een beter leven bezorgen. Als dát geen christelijke gedachte was!
Hoe zoiets in de praktijk moest, dat waren zorgen voor later.

Toen we een opstel mochten schrijven over wat we met ons 'later' zouden doen
of op wie we zouden willen lijken,
(Marie Curie, Florence Nightingale en Theresia van Lisieux waren enkele suggesties)
schreef een deel van de klas, in volle Josephine Baker-rage, een bladzijde over deze dame als rolmodel.
Rijk worden en ongelukkige kindjes adopteren, zo zouden wij het doen. Eén en al liefdadigheid waren wij toen.

Over die opstellen zijn telefoons gepleegd, onder andere met mijn beide ouders.
Als er door de school getelefoneerd werd was het zeer ernstig.
Dat wou zeggen dat een rode nota in het klasagenda niet meer volstond.

Eerst hadden ze iemand van de verkoopsters aan de lijn. Zij begreep aanvankelijk dat de nonnen op zoek waren
naar LP's met dansmuziek van Josephine Baker. Voor een schoolfeest waarschijnlijk …

De vraag was of mijn ouders wel wisten dat hun oudste dochter
een halve klas had aangezet om een opstel te schrijven over die vrouw,
dat hun oudste dochter de aanstookster was van dat soort geschrijf?

Het woord 'oudste' werd er telkens bij vermeld op een toon alsof het met de twee volgende dochters
ook niet veel zaaks zou worden, terwijl er thuis niet moeilijk werd gedaan over La Baker
zij was een zelfstandige geest. Meer niet.

Vandaag vraag ik me af hoe die kuddebreinen van nonnen in 1965
wél iets wisten over Mme Baker en haar stijl van dansen in de jaren '20-'30, maar
1/ zogezegd niéts wisten over haar verzetswerk tijdens '40-'45,
2/ haar daadwerkelijk ijveren voor gelijke burgerrechten in de USA van de '50-'60 opzij schoven, en
3/ helemaal geen oog hadden voor haar adoptiewerk dat begon in 1954 ?

Van dat dansen waren ze op de hoogte, van verzetswerk, ijveringswerk en adoptiewerk niet … ?

En over dat laatste gingen onze opstelletjes, over twaalf geadopteerde kinderen.
Voorwaar een christelijke gedachte hé. Twaalf.

m - EZW-06/2013, HiH-03/2017, herwerkt -

La Baker haar 'striptease' was gewoon een burleske want bij een echte striptease
kijkt men niet scheel om de zaal te doen lachen. http://pinterest.com/diraeb/josephine-baker/

Voor iet of wat overzicht ivm haar dansstijl en waar haar stijl bij aansluit of mag gesitueerd worden :
http://vimeo.com/21916110 , 05min55  - er zijn delen zonder klank bij, wegens 'stomme' film.

Nog wat documentatie, "Baker was vooral bij veel linkse artistiekelingen in trek.
Picasso en Hemingway waren hier enkele voorbeelden van".
http://www.isgeschiedenis.nl/jarig/juni-jarig/3-juni-jarig-josephine-baker/ 

Vier interessante artikels in 't Engels,
http://www.spiegel.de/international/zeitgeist/adopting-the-world-josephine-baker-s-rainbow-tribe-a-652613.htmlhttps://nl.wikipedia.org/wiki/Josephine_Baker