een familieverhaal

Over Bach hebben we een familieverhaal. Over Bach en de jongste dochter van mijn zus Laura. 
’k Denk dat Uma toen vier of vijf jaar oud was. Het zal dus ’98 of ’99 geweest zijn.

Walter Boeykens -klarinet- zou optreden in het CC Hasselt
en er werd druk vergaderd, ofwel ter plaatse ofwel bij Laura en D thuis.
Mr Boeykens moest van ver komen, daarom kwam hij soms wat vroeger en
vóór de vergadering at hij dan mee met het gezin.

De twee jongsten, de meisjes, waren compleet gecharmeerd door Meneer Walter.
De zonen iets minder.
De oudste zoon (12j) eigenlijk helemaal niet, want hij speelde zelf klarinet
en iemand als Walter Boeykens over de vloer hebben is dan regelrechte concurrentie.
In eigen huis dan nog wel.
Temeer dat Meneer Walter elke keer zijn/een klarinet bij had en af en toe iets liet horen. 

Er was namelijk nog niet beslist of hij de Toccata en Fuga van Bach zou brengen. Solo.
Voor wie de grandeur van het orgel gewend is klinkt het werk op klarinet plots zeer iel.
Daarover ging het dus, over de samenstelling van het programma. 
En aldus hoorde de kleine Uma aan tafel regelmatig de namen Walter en Bach vermelden in eenzelfde context.

Toen het optreden naderde en ze wist dat ze mee mocht zwol haar hartje.
Naar een ‘concert’ met de groten, laat opblijven en zo, een belangrijke gebeurtenis dus.
Bij momenten kon ze er niet over zwijgen.

Want er zou nog volk komen hé. Oma en Opa uit Zellik, Tina uit Brussel,
Tante M en nonkel G uit Kortrijk, LM & m uit Antwerpen … Zo deed Laura haar jongste dochter opsommen. 
Er kan in het Cultureel Centrum van Hasselt heel wat meer volk binnen dan enkel de familie,
maar dat zou Uma dan wel merken.

Op een keer vervolledigde ze het lijstje :
- En Meneer Walter komt ook.
- Ja, Meneer Walter komt ook natuurlijk. Hij gaat optreden hé.
- En dan komt Bach mee.

- Ha! lachte die loebas van een grote broer, Bach is al lang dood!

- Is-Bach-tóót ! riep de kleine Uma verschrikt.

Laura ging met één blik van de Mama- naar de Moeder-Modus en
de rest van het tafelgezelschap hield zich wijselijk stil.

Wat bleek,
Uma had al die weken gedacht dat Bach een broer was van Walter Boeykens
en dat Bach Boeykens nu dood was, dat vond ze verschrikkelijk voor Meneer Walter.

Hoe kwam ze erbij dat Walter en Bach twee broers zouden zijn?
Omdat haar broers samen muziek maken (de oudste klarinet, de tweede piano)
Dus als Meneer Walter muziek van Bach speelt, dan is Bach de broer, want broers maken samen muziek.
Zo is dat toch …

Het duurde wel efkes eer Laura heel dit verhaal bijeen had natuurlijk.
En al die tijd biggelden er trage tranen over de wangen van Uma.

- Ha! riep de loebas, dan zijn wij in de Harmonie allemaal broers en zussen zeker?
- Jawel, kwam D kort tussen.
  Muzikanten zijn allemaal een beetje broers en zussen.
  Allemaal. Over heel de wereld.
En daar kon de oudste het mee doen. Vader had gesproken.

’k Vind het vandaag nóg aandoenlijk dat er 250j naar de dood van Bach
ergens in Limburg een klein meisje van vijf
op de schoot van haar Ma dieptreurige stille tranen liet voor zijn overlijden.

Soms werd het verhaal nog opgehaald, ‘Bach-is-toot’.
Maar nu niet meer, sinds april 2013 is Meneer Walter naar het Groot Concertpodium.
Misschien speelt hij daar nu toch een klarinetversie van de Toccata en Fuga,
misschien wel voor Bach hemzelve.

m – EZW-06/2014 , HiH- 10/2016 - http://nl.wikipedia.org/wiki/Walter_Boeykens 
voor de volledigheid : klank aanzetten, https://www.youtube.com/watch?v=qVEHWwXK5FQ , door M.Montanaro – 06min05