wie laatst lacht en zo …

De eerste dag pakte hij verdrietig zijn eigen spullen in dozen en koffers.
De tweede dag kwamen de verhuizers zijn spullen halen.
De derde dag ging hij nog één keer aan hun mooie eettafel zitten, zette haar lievelingsmuziek aan,
ontstak kaarsen en at in zijn eentje een maaltijd met garnalen, kaviaar en een fles witte wijn.

Daarna liep hij nog eenmaal door alle kamers van het huis en stopte overal
een paar in kaviaar gedoopte, half opgegeten garnalen in de holle gordijnroedes.
Hij ruimde de keuken op en vertrok. 
De vierde dag kwam zijn ex-vrouw terug met de nieuwe man in haar leven.
Ze hadden het goed naar hun zin in dit mooie huis.
Na een paar dagen begon het in huis te ruiken. Het huis begon zelfs te stinken.   

Poetsen, dweilen, luchten, niets hielp en de stank werd geleidelijk erger.
Luchtroosters werden gecontroleerd op dode knaagdieren, tapijten werden naar de stomerij gebracht.
In iedere kamer kwam een luchtverfrisser te hangen.
Ongediertebestrijding kwam en deed allerlei dingen en overal werkten gasspuiters.
In de tussentijd moesten de bewoners wel op hotel.
Over het hele huis werd de dure vloerbekleding opgebroken en vervangen.
Niets hielp.

Vrienden en kennissen kwamen niet meer op bezoek.
Onderhoudspersoneel weigerde nog langer in het huis te werken
en ook de huishoudster gaf haar ontslag.

Uiteindelijk konden zelfs zij de stank niet langer verdragen.
Ze besloten het huis te verkopen.
Maar, zoals zich laat raden, het huis raakte niet verkocht.
Zelfs niet toen na amper twee maanden de vraagprijs werd gehalveerd.
Ten langen leste sloten ze een dure lening af om alvast een nieuw huis te kopen,
want hun relatie had ernstig te lijden onder de  problemen met deze woning.

Toen werd de vrouw gebeld door haar ex,
die vroeg hoe het nu ging met haar en met haar nieuwe relatie.
Ze vertelde het verhaal van het rotgeurend huis.

Hij luisterde beleefd en zei dat hij hun oude huis vreselijk miste
en dat hij wel bereid was het huis in zijn huidige staat over te nemen,
als zij bereid was van verdere alimentatie af te zien.

Maar, door de alimentatie kon hij geen fatsoenlijke lening meer krijgen,
dus zou ze genoegen moeten nemen met 25% van de werkelijke waarde van het huis.
De vrouw ging onmiddellijk akkoord met deze voorwaarden, mits hij nu onmiddellijk het contract tekende.
Hij stemde toe en binnen de twee uren had haar advocate het papierwerk voor zijn neus liggen. 

Een week later stonden de vrouw en haar vriend grijnzend toe te kijken hoe de verhuizers
meubelen en huisraad inlaadden. En om haar ex nog maar eens een hak te zetten, nam ze álles mee. 
Zelfs de gordijnroedes.

m - naar een gegeven van RD – EZW-08/2014, HiH-01/2015