Een vrijzinnig gezin moest de week daarop naar een katholieke begrafenis.
Ze vonden dat de dochter (±9) oud genoeg was om mee te gaan naar een afscheid.
Ze wilden haar ook leren dat men een dienst kan bijwonen zonder er aan deel te nemen.

Maar eerst gingen ze de kerk bezoeken want
die (half)luide kinderbedenkingen en public wil men vermijden, niewaar.

Voor de kerkrondleiding werd Opa LV als vrijwilliger aangesteld.
Opa kende alles van kerken en zo. 
De jongedame mocht alle vragen stellen die ze wil, maar volgende week niet meer,
dan is het voor echt, dan wordt er gezwegen, dan moet iedereen stil zijn.
Is dat afgesproken? Dat was afgesproken.

Een kerk bezoeken zei haar wel wat, want in kerken trouwen prinsessen en zo.
En nu ging ze alvast eens kijken naar god en zo.

Opa en kleindochter gingen de kerk binnen langs de zijbeuk en
liepen daar pal op een levensgrote christus aan het kruis.
Het was er koud en men kan zich voorstellen dat de man
in zijn kunstig geknoopte lendendoek daar hing te rillen.
Het bloed drupte van onder de doornenkroon, gutste uit de wonde aan zijn zij, lekte uit handen en voeten. 

De kleine bleef staan en keek. 
"Nu gaan we 't hebben! dacht de opa, hoe dom van mij om langs de zijbeuk binnen te komen." 
Ze keek. En ze zweeg. En ze zuchtte diep. Waarschijnlijk teveel bloed, dacht de grootvader. 
En dan, luid fluisterend en dwingend : "Opa! Waarom heeft die meneer zo'n rokje ?"

Toen begon Opa voorzichtig -ze gingen zitten want hij nam er de tijd voor- aan zijn eigen veelzinnig antwoord.

m - met dank aan LV – EZW-10/2012 – HiH 10/2014, 04/2017