een stukje mailverkeer, 2015

“Ons tweede verblijf was nabij het Heldenplein in Heist,
maar ondertussen is Heist erg veranderd. Wij zaten op het vijfde verdiep en
wij hadden een geweldig zicht op de haven van Zeebrugge, op de boten die in- en uitvaarden.
Ik ging destijds vaak wandelen in het dorp, kende er de vissers en hun huisgezinnen, luisterde naar hun verhalen.
Maar toen Heist veranderde in Knokke Heist, is het erg gaan veranderen.
In het dorp moesten de kleine huisjes van de vissers plaats maken voor appartementen.
En Heist had zulk mooi familiestrand.

In 2012 hebben wij het apartement verkocht omdat onze vrienden allemaal weg vielen.
Wij waren een clubje van 4 huisgezinnen en één voor één stierven onze vrienden.
Wij bleven alleen over en ook door het overlijden van onze shi-tzu voelde wij ons daar vereenzamen.
Met onze shi-tzu was F al 's morgens rond half zeven weg, naar de duinen tussen Heist en Duinbergen.
Meermaals per dag gingen wij wandelen met onze Nebo.
En ineens onze Nebo weg, onze vrienden weg, en veel minder vakantiegangers elk jaar.
Ieder jaar zagen wij de vakantiegangers verminderen, ieder jaar was er minder te doen in Heist.
Maar de folkloremarkt iedere donderdag sloegen wij nooit over.
En vaak gingen wij naar het vuurwerk zien in Duinbergen.
Nostalgie, folklore, ons geliefde Heist,  het is voor ons voorbij.”   JPW, 2015

Dan kondt ge van bij ulle uit het raam om de zoveel dagen de Methania zien aanleggen?
Om de zeven dagen ongeveer in de winter. Met iets meer tussentijd in de zomer.
Had ik toen geweten dat ge zo dichtbij waart, dan had ik gewuifd hoor. Of is het gewoven.

'k Heb daar aan boord twee contracten na mekaar gedaan, 
in '83 was dat als ik me goed herinner, toen nog naar Montoir de Bretagne in Frankrijk
en zes jaar later nog eens een contract, toen was de terminal van Distrigaz in Zeebrugge eindelijk operationeel.

Als ik in Zeebrugge 's avonds al eens efkes weg kon van boord ging ik in Heist iets eten
op een pleintje tussen de Kursaalstraat en de Kardinaal Mercierstraat. De naam van het pleintje weet ik niet meer. 
Niet omdat het eten aan boord niet te doen was (integendeel!)
maar om eens een andere kleur van tafelgerei te zien en een hoop andere gezichten.
Gewoon rondkijken was al een belevenis.
Want tijdens het laden in Arzew mochten we niet aan de wal en in Zeebrugge was er niet elke keer gelegenheid.
Het lossen duurde er maar 24hrs, in het beste geval 36hrs, als ik me goed herinner.

Over de Methania bestaan zware verhalen, niet de traditionele zeemansverhalen,
want het schip was eigenlijk een tram tussen Arzew (Algerije) en Zeebrugge.
Het boeiendste dat onderweg te beleven viel was het weer in de Golf van Biskaje.
En elke keer Gibraltar passage natuurlijk.
Soms wanneer ik een bed stond op te maken en ik zag de Rots van Gibraltar aan stuurboord,
dan dacht ik : Ah? Varen we al terug?
'k Was daar aan boord compleet in de war door dat op-en-af gedoe.
Zo’n korte vaste lijn had ik nog nooit meegemaakt.
Eigenlijk was het kustvaart, de lijn Arzew-Zeebrugge.

De zware verhalen situeerden zich tegen de kaai of op anker, zowel in Arzew als in Zeebrugge.
Maar gij en ik hadden in '89 dus al eens kunnen wuiven?
Wie had dat gedacht … we waren in mekaars buurt en we wisten het niet. m, HiH-03/2015

“Inderdaad, wij hadden kunnen wuiven naar elkaar.
Wij hebben in Heist vele dagen doorgebracht, vanaf 1985 tot 2013.

Wij hebben vaak de Methania zien binnen en uitvaren. Een grote rode boot voor de levering van gas.
Toen de drie terminals van Distrigaz in werking gingen was er serieus wat beroering in Heist en omgeving.
Want de bewoners dachten bijna allemaal in dezelfde richting, namelijk
op een keer gaan die terminals vol gas, hier voor onze neus  ontploffen.
Serieus, er waren veel mensen ongerust en er werd zelfs betoogd.
Maar het was allemaal heel veilig, F heeft de terminals
eens bezocht op een open bedrijvendag en dat was zeer interessant.
Het was gewoon indrukwekkend hoe al die pijpleidingen die gas verdeelde,
gas dat kwam uit Rusland, Noordzeegas, Engeland, Noorwegen enz.
En hoe die gas dan verdeeld werd naar Spanje, Italië en andere Europese landen.

Wij hebben ook de Queen Elizabeth zien binnenvaren en buitenvaren en
een aantal jaren geleden was er een rondvaart van zeilschepen over de wereld,
en die zeilschepen hebben toen de haven van Zeebrugge aangedaan.
Wij hebben ze zien uitvaren voor onze neus, van op ons balkon.
Maar het was een trieste dag voor ons, want die morgen hadden wij ons hondje moeten laten inslapen bij de veearts.

En wat ik zo mooi vond aan de haven, gezien van uit onze venster, dat was 's avonds,
toen die pier met die terminals verlicht was,
want er stonden ook windmolens op (staan er dus nog steeds op natuurlijk) en die wieken draaide
en dan gingen die lichtjes precies aan en uit. Elke avond voor ik ging slapen stond ik nog zo'n vijf minuten
te kijken naar die kleine lichtshow, want zo voelde dat voor mij.

Maart, het pleintje waar je soms ging eten heet 'de bolle', maar je zou het nu niet meer herkennen,
vele cafeetjes zijn weg en er staan veel hoogbouw-appartementen.

F had op een moment eens kennis gemaakt met een kapitein van een zeesleper die de grote schepen ging ophalen in zee.
En op een dag mocht hij eens meevaren met de sleper om foto's te maken van dichtbij.
Een hele belevenis voor mijne F.   JPW, 03/2015

Dat moet fantastisch geweest zijn,
zo eens een manoeuvre mogen meemaken vanop een zeesleper. En interessant ook.
Op een zeesleper ben ik nog nooit geweest. LM één keer maar, en geeneens een vol manoeuvre.
Om een of andere reden was er geen service boat en de sleper heeft hem toen meegenomen naar het schip.
LM noemde het indrukwekkend. Dat kan ik geloven.  
Slepers hebben een enorme capaciteit, ze zijn gebouwd op kracht en wendbaarheid.
Zij zijn de spierenbundels van een haven. 1800PK. 

       Ter vergelijking,
       een krachtige personenwagen is 200PK, een F1-racewagen is 800PK, een vrachtwagen tot 750PK?
       En een havensleper sleper dus 1800 PK, dat is meer dan 2 x meer.

Zonder slepers gebeurt er niks in de haven.
Zonder loodsen gebeurt er ook niet veel, maar
zonder slepers helemaal niks.

       Om stuurmanskunst te zien moet men op een sleper zijn,
       of op een serviceboot of op een bevoorradingsschipke.
       Op grote vrachtvaarders valt dat niet zo duidelijk te beleven. Of toch niet dikwijls.

Het geluid van de slepers is ook heel rustgevend.
Zo'n ritmisch laag 'doekkedoekkedoekke'-geluid. Een beetje gelijk een Harley, maar dan grootser.
Wanneer ik de slepers hoorde toekomen kreeg ik een stil content gevoel : alles komt in orde, de slepers zijn er …

Want in haven liggen was qua job niet altijd een pretje. De wal met al zijn procedurekes
kan nogal wat problemen en gedoe veroorzaken aan boord. 'Rap op zee!' was dan de verzuchting. 
Als de helft van de bemanning gestrest rondloopt telt er maar één ding hoor : rap hier weg, rap op zee.
Daarmee is het probleem niet opgelost, maar het is dan wel wég. Wíj zijn weg. Zo-weg-als-iet.
En de slepers sleepten ons daar naartoe, naar de vrije wateren. TROSSEN LOS!

m – HiH-04/2015, bijgewerkt -