|
Mijn nichtje Lien is een bruisend kind en maakt na school een entree wanneer ze thuiskomt.
Mijn nichtje Uma is een bezonnen kind, ze zet eerst haar fiets weg en komt dan pas binnen.
"Anders moet ik straks natuurlijk tóch weer naar buiten om hem binnen te halen" zegt ze.
Ja. Natuurlijk.
Boekentas wegzetten:
Lien doet dit op haar eigen zwierige wijze. Letterlijk.
Uma plaatst haar boekentas tegen de muur aan de trap.
"Want hij moet straks natuurlijk tóch mee naar boven" zingt ze.
Ja. Natuurlijk.
…
Die dag kwam Lien de keuken binnengewaaid met de melding
dat ze tien interviews moest afnemen voor die-van-Nederlands. Tien!
"En tegen wanneer…?" vroeg Laura, wetend.
"Tegen morgen – en het mag géén familie zijn" voegde ze er aan toe
met een donkere blik op LM en mij, alsof wij de zitplaatsen innamen van
een aantredend peloton geschikter kandidaten.
"LM is geen familie, LM is aangetrouwd." stelde Laura vast.
Dat veranderde de zaak. LM werd goedgekeurd & ingelijfd.
Lien viste een vragenlijst uit haar boekentas,
griste een potlood van naast de telefoon
en dook met haar neus op het blad papier.
"En de andere interviews doet ge per telefoon" voorzag mijn Zus.
Toen Lien haar vracht venetiaans blond van het blad hief
stond er te lezen: LM, beroep - oom.
"Géén familie" zei Laura geduldig.
"Ja zég!"
"En verander de naam, schrijf ML. Uit Antwerpen."
"Antwerpen? Zó ver?"
"Schrijf dan Aken, dat is dichterbij."
"Ze wéét dat ik geen Duits spreek."
"Schrijf dan Aarlen" repliceerde Laura.
"Maar daar spreken ze Frans!" riep mijn nichtje wanhopig.
"Schrijf dan voorlopig gewoon A., we vinden er wel iets op."
"Wat doe ik met het adres?"
"Geen adres, dat is in strijd met de privacy,
schrijf bij de straatnaam gewoon privé." besloot Laura kordaat.
Geweldig hoe mijn Zus stand houdt in crisismomenten.
"Of schrijf Sesamstraat," opperde Uma "daar verzinnen ze ook zoveel."
Dat leverde haar een woeste blik op van de oudste.
"Hoeveel vragen zijn er?" vroeg LM snel.
"Tien" antwoordde Lien diep ongelukkig.
"En waarover gaat het?"
"Over geluk" piepte ze ellendig.
"Kom, dan doen we dat eventjes" zei LM met een blik op de vragenlijst.
"Vijf antwoorden zijn meerkeuze! 't Zal snel vooruit gaan".
Dat gaf Lien blijkbaar wat moed, ze ging stevig zitten op haar stoel,
haar ogen op het blad, klaar om er aan te beginnen.
Even terloops nog tegen mij: "Straks moogt gij ook hoor, gij zijt dan een M uit A."
'k Was zowaar gevleid, het was een hele promotie, van gewone tante naar een M-uit-A.
"Geluk ligt precies goed in de markt, zei LM tegen mijn Zus,
er zijn dit jaar twee boeken over verschenen."
Laura knikte zwijgend. Zij heeft ze ook in huis.
Veel andere mensen ook, deed ze met een polsbeweging.
"Hebt gij die gelézen?" vroeg Lien hem met ongelovig ontzag.
"Ja," zei LM "allebei."
"Gij ook?" vroeg ze mij.
"Ja hoor, 500 pagina's." rondde ik af.
En 'k ben ze nu nog aan het herkauwen.
Ze bekeek ons met een andere blik:
twee kandidaten à 500 bladzijdes over geluk, van een meevaller gesproken.
Lien & LM begonnen eraan. De vragen waren op maat van een veertienjarige,
maar 'k kreeg de indruk dat de leerkracht ook die twee boeken achter de kiezen had.
'k Hoorde onderwerpen vermelden als Gezondheid, Vast Inkomen, Toekomstperspectief ...
en dan komt nu Zelfontplooiing.
"Zelfontplooiing." hoorde ik.
LM gaf netjes alle standaardantwoorden, bondig en overzichtelijk.
En bij elk antwoord van hem keek Lien wat meer opgetogen.
Die-van-Nederlands had deze keer niet zomaar wat in het wilde weg ideetjes bijeen gegrabbeld
en op papier gegooid, neenee… Lien zag een verband tussen wat op haar blad stond en wat LM zei.
LM ging geen enkel cliché uit de weg:
geluk werd opgedeeld in tien hanteerbare modules,
geluk werd geserveerd in tien hapklare brokken.
Geluk was gewoon een taak voor Nederlands die goed zou komen.
Voor Lien was dit zeer geruststellend.
Voor mij iets minder. LM maaide me gewoon het gras van voor de voeten.
Uma zat na te denken: "Misschien zal ik die antwoorden overschrijven want
die interviews zal ik toch ook wel moeten doen." zei ze zorgelijk.
"Meisje-lief dat is pas over twee jaar!" riep ik uit.
"Ja, en dan moet ik jullie over-twee-jaar natuurlijk tóch opbellen."
Ja. Natuurlijk.
En Uma zette zich aan het schrijven.
"Hebt ge nog zo'n vragenlijst?" vroeg Laura aan Lien.
"Ja, nog eh … alle andere."
"Geef mij eens eentje."
"Ja maar! Gíj moogt dat niet invullen want … gíj zíjt … Míjn Móeder!"
Ze was duidelijk niet van plan haar moeder weg te promoveren tot ene L-uit-S.
"Geef hier, zotte mus, ik mail die lijst gewoon eventjes naar Het Werk."
Half gerustgesteld gaf Lien haar een exemplaar.
Ik volgde Laura naar het bureau.
Ze scande het lijstje, zette het in bijlage, typte een berichtje,
gaf het hele gedoe hoge prioriteit en verzond.
Veertien minuten later liep het eerste antwoord binnen.
"Wat gaat De Baas daarvan vinden?"
"Dat leg ik hem wel uit wanneer hij thuiskomt." zei Laura.
Toch makkelijk wanneer de baas Schat en Papa heet.
Na dertig minuten had ze zeventien prints.
Negen daarvan legde ze opzij. "Deze negen zijn voor
over twee jaar. Uma belt u dan wel voor het tiende interview."
De acht andere nam ze mee naar de keuken,
bovenop legde ze zorgvuldig het blad van ene D-te-L.
"Kijk," glimlachte ze "De Baas heeft er ook eentje ingevuld."
"Lien heeft er tien nodig." herinnerde ik haar.
"Zij gaat u nog interviewen hoor, de bedoeling is dat ze interviewt hé,
niet dat ze mails overschrijft."
Hardvochtig, dat zusje van mij.
m - EZW-2006, HiH-10/2014, 04/2016 - nagekeken
|
