Er was een periode dat ik uitkeek naar vakantie, dat ik smachtte naar vakantie,
een tijd weg uit de monotonie. 

Niet zomaar vrijaf of een dagje mee op verplicht familiebezoek,
want bij die korte periodes bleef de grauwe wolk van de volgende dag immers hangen.
Wat zeg ik, de wolk van de volgende dag? Van de komende weken. En van die daarna.
De tristesse van de sleur kreeg ik niet weg met verplicht familiebezoek of met een slappe halve dag vrij. 
Want, een kind kan geen sleur ervaren, was de idee.

Weg, ver weg en lang. Ver-en-lang-weg. Dat moest het zijn.
Anders geraakt men niet uit die grauwe wolk, uit de monotonie.
Zo heb ik er na mijn prille jaren een lange tijd over gedacht.
Tot en met 1970, de zomer van mijn 18.
Daarna niet meer. Of toch niet meer aanhoudend.

Het 'ver' was in die jaren het zuiden van Frankrijk en
het 'lang' varieerde nogal. Mijn ouders beslisten over dat alles.

Ooit heb ik toen voor het vakantiemateriaal een uitgebreide lijst gemaakt.
'k Denk dat ik toen al 12 of 13 was.
Die lijst was in groene bic geschreven op bladzijdes uit een kladschrift. 
De lijst maken vond ik geweldig. Aan alles denken, maken dat het er is.
In mijn hoofd waren we ginder al. Ginder. Ver en voor lang.
Mijn ouders hebben toen die lijst gebruikt om in te pakken.
Wat er niet op stond waren vijf vorken.

Achter elk artikel kwam een OK te staan.
Het ene jaar in het blauw, het volgende jaar in het rood, toen in potlood, enz.
De lijst heeft jaren gediend.
+5 vorken, stond er in de tafelrubriek bij gekribbeld.

Het was een goede lijst, een volledige lijst en we vonden het niet nodig
om de lijst over te schrijven op een A4, met keurige kolommetjes voor de OK’s.
Men zette een okeetje waar er nog plaats was.
Ook bij de vorken. En ook nog toen de lijst er smoezelig begon uit te zien. 

Later werd vakantie-bagage voorbereiden een van mijn taken.
Tina en ik waren ondertussen groot genoeg om het met twee te doen.
Voor Tina was dat een corvee. Voor mij was het iets anders.
De geur van het vakantiemateriaal was voor mij een troost.
De tent had een heel eigen aroma.
Een geur die men tijdens het jaar nergens tegenkwam, ook niet in de winkel met campingmaterialen.
De tent rook naar gebruikt tentzeil. Zwaar, stevig en betrouwbaar.
Uit de koffer met tentstokken kwam soms nog een lepeltje zand of
een takje van een of ander kruid … 

De tent was voor die dagen enorm, twee slaapkamers en een leefruimte. Het chalet-model.
Toen nog met de kleine raampjes in gaas en de afsluitlap aan de buitenzijde van de tent.
Eerder een bunker van betrouwbaarheid in weer en wind. Zwaar dus. Veel te zwaar.
Niet het model met de grote bungalowramen in plastic die achteraf gekomen zijn
en waarbij aan de binnenkant bloemengordijnen hangen.
Onze tent had gaas in de plaats, dus verluchting.

Onze tent leek een qua silhouet een beetje op deze afbeelding, maar dan dubbel zo diep,
met veel kleinere ramen en zonder de franje. Blauw en oranje panden.
Na één zomer in het zuiden was het feestelijk oranje verschenen tot geel, het klassieke tentengeel van toen. 

foto van 't Net  

Zo tot zomer 1970. Dat was het laatste jaar dat ik met het gezin mee op vakantie ging.
Vanaf zomer 1971 was er voor mij zelfbeschikking en waren er andere horizonten.
Vakantie was veel minder nodig want de monotonie viel weg.
Er kwamen andere kriebels. Reiskriebels, onder andere. 

m– HiH-04/2016, bijgewerkt