mijn nieuwe vlam

Bruidskledij is iets waar ik geen enkele voeling mee heb en toch keek ik
tijdens de zomer van dat jaar elke ochtend op TLC een paar afleveringen van Say Yes to the Dress.
Randy Fenoli is ongeveer de gastheer van het programma, zijnde directeur-mode bij Kleinfeld New York (bruidskledij).
Dat hij mijn nieuwe vlam is kan ik veilig zeggen want hij is getrouwd en ik ook.
Hij met Michael Landry.

Fenoli is zo'n charmante figuur, dat ik aan het programma blijven plakken ben,
terwijl een mens op dat ochtendlijk uur van de dag toch wat beters te doen heeft
dan te zitten kijken naar aarzelende of grillige of onzekere toekomstige bruiden.

De winkel heet salon en men komt er op afspraak. Salon houden, klinkt chic.

deel vh salon

En het magazijn is é-norm. De jurken hangen in stellingen tot tegen het plafond.

Randy brengt dat allemaal in orde, daar in New York,
met discrete hand en met steeds een aanvaardbare uitdrukking op zijn gezicht,
ook al kookt hij waarschijnlijk soms vanbinnen.
Hij heeft een groot voordeel op zijn assistentes, hij mag platte schoenen dragen.
Als men zo’n werkdag moet doorbrengen op hoge hakken,
wordt de glimlach na een paar uren een grimas.

Zelfs bij een uitverkoopworden er maar een paar klanten per uur binnen gelaten,
ook al staan er buiten lange rijen te wachten. Blijkbaar hebben de toekomstige bruiden dat er voor over.


uitverkoop   
https://www.thethings.com/15-behind-the-scenes-secrets-from-say-yes-to-the-dress/2/?v=6&n=f

Men komt van over heel de wereld naar Kleinfeld.
Voor de uitgebreide collectie? Of voor Randy Fenoli?

De entourage van de toekomstige bruid speelt een grote rol in de show.
Soms lijkt het op de sofa de clash der titanen.
De mensen uit het gezelschap van de bruid mogen hun mening geven.
En dat gebeurt niet altijd even eh, vriendelijk.
Moeders, grootmoeders, zussen, bruidsmeisjes, vriendinnen,
er worden  ongenoegens geventileerd.
Soms heb ik de indruk dat de toekomstige schoonmoeders zich nog het best weten te gedragen.

Men vraagt zich af waarom de entourage zoveel meent te mogen piepen, het draait toch om de bruid?
Nee, het draait om de show, heb ik nu begrepen. Zonder botsingen is er geen show.
En tussen die botsingen circuleert Randy, met de glimlach en modieus.

Wat me nog altijd verbaast, en ik zou na een paar weken toch al beter moeten weten,
is wat men in de USA verstaat onder het woord elegant.
Af en toe gaan mijn haren overeind staan wanneer ik zie wat iemand in het programma elegant noemt.

Oké, zelf ben ik geen model van elegantie, verre van, maar ik heb wel maatstaven voor dat begrip. Drie.
Drie maatstaven : zou Audrey Hepburn dit aantrekken? Jackie Onassis? Catherine Deneuve?
Vier : Grace Kelly. Maar zij had zich te houden aan protocol.
Dat kan meespelen in haar keuze. Kelly valt dus af als maatstaf.

Als ik noch Hepburn, noch Jackie O, noch Deneuve kan visualiseren in een bepaald tenue,
dan is het volgens mij niet 'elegant' te noemen.
Mooi en knap en zwierig en speels en al wat men wil … maar nog niét elegant.
Elegantie is bijna ongrijpbaar.
Het is een begrip waar men in de USA blijkbaar geen notie meer van heeft,
wat bruidskledij betreft.

Randy Fenoli heeft daarmee moeten leren leven,
want hij krijgt te pas en te onpas het woord elegant te horen.
In een interview (dat ik nu weer kwijt ben natuurlijk)
geeft hij zijn eigen visie over bruidskledij : sober. Want een bruiloft is een ceremonie.
Stap niet in een provocerend Vegas-tenue naar de bezegeling van uw huwelijk.
Trek dat tenue achteraf aan, voor het avondfeest.
En dat veel van de Amerikaanse bruidskledij op veredelde boudoir-kledij begint te lijken, dat zei hij ook.
Edoch, de klanten hebben centen en de kassa is baas. Arme Randy.
Maar ook dat verdraagt hij met de glimlach.

Randy Fenoli

En dan is er de keerzijde van de medaille.
Door de populariteit van de show is Kleinfeld een toeristenfuik geworden (al in 2012).
Het hele concept van persoonlijke aanpak en de dienstverlening zou verdwenen zijn.
Nu is het zelfs aanschuiven om tot bij een spiegel in het salon te geraken.
http://www.dailymail.co.uk/femail/article-2251337/Kleinfeld-tourist-trap-Brides-slam-TLCs-Say-Yes-Dress-ruining-New-Yorks-classic-wedding-stores.html

Iets gelijkaardigs is ooit gebeurd met Cheers, het café in Boston,
dat ook zijn oorspronkelijke aard, sfeer en aanpak verloor
naarmate de show populairder werd en de mensen met busladingen gebracht werden.

Busladingen, Huysentruyt heeft het in Le Lutin Gourmand ook ooit moeten meemaken.

Dat gedeelte wordt niet in beeld gebracht natuurlijk,
dat een huis met karakter verwordt tot een attractie.
Noch bij Cheers, noch bij Le Lutin, noch bij Kleinfeld krijgen we het te zien.

Gelukkig voor mij,
zo kon ik nog een tijdje gerust en ongestoord genieten van de verschijning van Randy Fenoli,
die zich gracieus en elegant door het salon beweegt
tussen kassa & psychologie,
tussen chic, chiqué en chichi.

m – HiH-07/2016, bijgewerkt - https://en.wikipedia.org/wiki/Randy_Fenoli , https://nypost.com/2012/12/20/kleinfelds-harsh-reality/