twee ware verhalen van TP, 2016 

eerste verhaal : Een buurman bekent aan zijn vrouw dat hij homoseksueel is
en al van vóór hun huwelijk een relatie heeft met zijn zakenpartner.
Nu zijn dochter op het punt staat te huwen en hij dus geen alimentatieplicht heeft wenst hij te scheiden om …
zo spoedig mogelijk met zijn partner te kunnen trouwen.
De echtgenote hoeft zich echt geen zorgen te maken, alle gemeenschappelijke eigendom plus inboedel,
effecten en saldi van spaarboekjes komen op haar naam op één voorwaarde, dat hij met zijn partner
officieel kan deelnemen aan de suite tijdens de huwelijksplechtigheid, receptie en huwelijksmaaltijd.

Wanneer de echtgenote en dochter en toekomstige schoonzoon werden ingelicht?
Precies twee dagen vóór de huwelijksplechtigheid. Kan je je onze verbazing voorstellen, toen wij in de kerk
de jonge bruid, zeer geëmotioneerd, aan de arm van haar toekomstige zagen binnentreden
gevolgd door haar moeder aan de arm van haar oom, haar sip kijkende schoonfamilie en
last but not least haar vader hand in hand met zijn partner?
Dat was wel even naar adem happen om er later op de receptie meer dan ongemakkelijk bij te staan.

Denk niet dat dit het summum was van wat we meegemaakt hebben bij trouwpartijen.
Het ondenkbare, voor ons toch, gebeurde, 45 jaar geleden.

tweede verhaal : Een 24-jarig buurmeisje was al geruime tijd verloofd,
het huwelijk werd meer dan een jaar uitgesteld door
een zware medische ingreep met lange revalidatie bij de vader van de bruid.

Doch het meisje raakte plots zwanger en omwille van de reputaties in die tijd, kwam het huwelijk in versnelling.
Samen met mijn moeder, vriendin van de moeder van de bruid, zaten wij in een goed gevulde kerk
te wachten op de plechtige intrede. Het orgel zette in, allen keken gretig en verheugd richting ingang en wat zagen wij?
De bruid aan de arm van haar vader, gevolgd door haar moeder aan de arm van haar oudste zoon.
Geen bruidegom, geen aanstaande familieleden. Alleen de Suisse die het gevolg afsloot.
Gefluister alom. De mis werd opgedragen door drie priesters en opgeluisterd door een koor.
De bruid naam plaats in de speciale stoel voor het altaar, het kind zat er heel alleen.
Mama en ik hadden zelfs niet gemerkt dat de schikking vooraan beetje apart was, we zaten immers achteraan,
maar we waren wel verwonderd over het onophoudend gefezel tijdens de intrede.
In dezelfde volgorde is het gezelschap, zelfs glimlachend en
iedereen begroetend na de plechtige mis naar buiten geschreden, de taxi’s in.

Wat er gebeurd was? Een drietal dagen voor de plechtigheid had de aanstaande bruidegom
het bewijs gekregen dat de baby het resultaat was van een ‘slippertje’ van mijn buurmeisje.
De aanstaande bruid, eerst bij hoog en laag zwerend dat iemand een grove leugen rondbazuinde,
moest wegens keiharde bewijzen haar zogezegd eenmalige scheve schaats uiteindelijk toegeven.
Nu echt verwonderd was niemand in de buurt, toen enkele maanden later op het geboortekaartje
de naam van haar jeugdliefde vermeld stond. Uiteindelijk zijn die twee in alle stilte nadien toch getrouwd.

Waarom al die kerkelijke poespas?
Om de integrale kosten van die dag te kunnen aanrekenen aan de toekomstige bruidegom.
De vader had immers onmiddellijk advies aan zijn raadsman gevraagd.
Wat voor een vader moet je zijn om je kind zo’n affront te laten ondergaan? Een geldwolf.
Geld en carrièremogelijkheden waren ook de oorzaak om destijds zijn veto tegen haar eerste jeugdliefde te stellen
en het meisje te pushen de door hem uitverkoren kandidaat te accepteren. van TP

'k Voel mee met het meisje in verhaal twee,
het was een moeilijk moment daar in de kerk, maar ik zie haar planning.
45 à 50 jaar geleden, het was toen 1970, of daaromtrent.

Mogelijk was het een tactisch geplande zwangerschap en
mogelijk was er een georganiseerde lek over het vaderschap,
resultaat :
ze was plots vrij van het gearrangeerd huwelijk, ze kon in rechte lijn naar een liefdeshuwelijk.
Efkes die dienst uitzitten? Dat kon ze doorstaan.
Een verliefde vrouw kan veel. Een verliefde zwangere vrouw kan alles.

Tranen? Ja, mogelijk van opluchting.
Gebogen houding? Ja, vanbinnen jubelde het.
Ze had haar vader eindelijk, eindelijk! een hak gezet.
Ze had de weg vrij gemaakt voor een eigen levenspad, misschien zelfs los van die geldwolf.

Dat is het scenario zoals ik het zie. Het boek en de verfilming moeten nog komen
en wanneer de Oscars uitgereikt worden vraag ik u natuurlijk mee naar LA, dat spreekt vanzelf TP.

m – HiH07/2016, bijgewerkt -