In verband met zorgzaamheid wordt mijn scherm overspoeld met afbeeldingen en tekeningen.
Onzinnige, op het randje af rommel maar ook zinnige, als kleine filosofietjes.

Zorgzaamheid hoort ook bij menselijk gedrag.
Ik herinner me een zinnetje uit de geschiedenislesjes in de lagere school,
over het Steentijdperk : "en zij begroeven hun doden".

Dat kon ik toen niet plaatsen.
Want, tja, wat zou men anders doen met doden dan ze begraven? Dacht ik toen.
Later pas werd een en ander duidelijk, bredere context en zo.
In afwachting was het begraven van de doden een maatstaf voor menselijkheid ofte menselijk gedrag.

Vandaag zorgzaamheid dus.

Niet de hormonaal gestuurde zorgzaamheid van ouders die maakt dat we als kind
de leeftijd van de zelfredzaamheid halen, maar de haast groothartige zorgzaamheid.

Vorige winter hadden LM en ik op een morgen een meningsverschil over iets dat waarschijnlijk
een bijzaak was maar kapitale afmetingen had aangenomen. 'k Denk dat het over het avondmenu ging.
LM maakte zich klaar om boodschappen te gaan doen
en toen hij de deur achter zich dichttrok waren we er nog niet aan uit.
Ik dacht : lastig manneke, klein kind, de frisse kou zal u helpen nadenken !
De bel ging. Ik dacht : hier, meneer is zijn sleutels vergeten ook nog.

- m, als ge buiten moet zijn, wees voorzichtig want dat ligt hier spiegelglad.
- Waar? Niet op de rijbaan, ze hebben vannacht gestrooid.
- Hier, op het tuinpad, en op de oprit. Glad.

Daar werd ik op slag stil van. Zijn zorgzaamheid had het overgenomen van zijn 'grootste gelijk'.
Aan zijn bekommerde toon hoorde ik dat hij zelf niet besefte hoe grootmoedig hij was op dat moment.

- Kom dan misschien terug naar boven als het daar zo gevaarlijk is.
  Die boodschappen kunnen straks nog, wanneer het boeltje gesmolten is.
- Jaa …, misschien is dat beter.

Natúúrlijk is dat beter, dacht ik, maar dat zei ik niet,
men laat de grootmoedige in zijn waardigheid.

m – HiH-02/2017, bijgewerkt - wat we dan gegeten hebben die avond weet ik niet meer