Weemoed

Foto's van toen
gezichten 

vijftig jaar geleden
familie 

we waren samen
jong 

een lijst houdt ons nu
bij elkaar

  VKJ ?

Dat is om weemoedig van te worden, ja.
Gevoelens vervagen als ze niet gevoed worden en vijftig jaar is een machtig lange tijd.
Dan is er enkel nog die fotolijst …

Maar misschien is er toch iets meer dan de lijst.
DNA. Er circuleert nog DNA. En dat is levendig aanwezig.
Dat heb ik bij de laatste koffietafel gemerkt.
De neven en nichten waren daar als de chauffeurs van hun ouders, mijn overgebleven tantes en ooms.
En zij hadden allemaal iets bekends, alsof de verdwenen ooms en tantes
daar ook nog waren. Het ganse DNA-areaal was aanwezig.

Niet zozeer wat gelaatstrekken betreft, dat ook natuurlijk,
de enen de ogen, de anderen de jukbeenderen, nog anderen de mond of de neus... 
Maar het zat eerder in kleine dingen.
Een bepaald glimlachje.
Een specifiek handgebaar.
Een manier van bewegen.
Eenzelfde soort ongeduld.
Een gelijkaardig soort humor.
Het geluid van een lach.
Ook al hebben de nakomelingen de ooms en tantes amper of nooit van nabij gekend.

Het was bij momenten verwarrend, de zaal liep daar vol 'bekenden'.
Mensen van nu middelbare leeftijd die ik in jaren niet gezien had
en die bekend overkwamen alsof ík weer tien was en zij even middelbaar. 
Het was een vreemde ervaring. En het was een troost.
Een machtige troost. DNA is sterker dan de tijd.

DNA is óók een lijst die samenhoudt.
De individuen zijn we kwijt, maar de familietrekken zijn er.
Soms zeer sterk. En daar zien we mensen in terug. 
Met een glimlachje. Een weemoedig glimlachje natuurlijk.  

m – HiH-08/2015, bijgewerkt -