een speciaal moment

Ergens in de jaren '90 tijdens een hittegolf in augustus
ging ik op kraambezoek en domweg vergiste ik me van kamernummer.

Dit was het tafereel:
de jonge moeder had de boreling tegen het hoofdkussen in het groot bed gelegd
en zij zat met de stoel tot tegen de rand geschoven, steunend op haar ellenbogen
haar kind te bekijken. Dat wonder. Haar gelaat was haast onaards.
Als dit een schilderij geweest was zou ik het De Aanbidding van het Kind noemen.

'k Mompelde iets van excuseer en verkeerd kamernummer.
'k Stotterde van gêne dat ik zo'n intens moment verstoord had
en ging in achteruit weer naar de deur.
Maar ze was niet verstoord.
Ze was in trance.
Ze was in zó'n staat van gelukzaligheid dat ze los door me heen keek.
Eigenlijk zag ze me niet. Nog voor ik de kamer uit was bestond ik al niet meer.

Dat was voor mij een grote opluchting.

m – HiH-04/2017, bijgewerkt -