een moeder zonder agenda …
 
(…) 25 jaar geleden hadden ze  (de vrouwen)  nog gene agenda,
maar ikke wel, ik had zo'n druk leven dat het niet anders ging. 
Toen ik een afspraak wilde noteren in die agenda, kreeg ik van een trienette de opmerking
"Ik, ik heb een moeder zonder agenda"
Ik was toen stilletjes in mijn gat gebeten. Zo erg dat ik het nu nog weet.  IFP

En waarom waart ge in uw achterzijde gebeten door de opmerking van de trienette?
’t Doet vandaag nog zeer. Vertel, want ik benieuwd naar de omstandigheden van het verhaal
over het agenda en over gebeten. En andere mensen misschien ook.

''t Was natuurlijk een trienette van een tiener, ik denk zo'n 17 jaar, heel braafkes opgevoed, 
en ik was verwonderd dat die mij durfde op mijn plaats te zetten, dus was ik in mijn g....gebeten, beetje geaffronteerd. 
Ik had haar namelijk uitgenodigd om met mij naar Limburg te rijden voor een bloemendemonstratie,
en dan krijg je zo’n antwoord.” (…)

Stel dat de moeder van het meisje een neurotische chaoot is.
Natuurlijk is het meisje dan braaf, zelfs braver dan braaf. Niet omdat ze zo opgevoed is, maar uit zelfbehoud.
Haar moeder is het ene moment een zotte Pipi Langkous en het volgende ogenblik een echte Cruella.
Zonder duidelijke aanleiding springt haar gemoed van te zot naar te bot.
Voor dat meisje zijn er geen adempauzes, tenzij buitenshuis. Dat kind leefde op de tippen van haar tenen.
Misschien dacht ze dat een agenda wat meer structuur zou brengen in het hoofd van haar moeder
en dan, tijdens de rit naar Genk -een adempauze voor haar- gooit ze het er uit omdat ze u wél vertrouwde,
iets dat ze tegen nog niemand gezegd had : Ik … ik heb een moeder zonder agenda.

'k Ben zeker dat het scenario ver naast de realiteit ligt,
maar het is plausibel en dat is toch weeral stof voor een vertelsel.
Maar eerst moet ik het idee wat tijd geven om te rijpen. 

Misschien komt er ook poëzie van (door kundiger mensen dan ik)
Over leegte in wat een warm nest had of zou moeten zijn.
Over onrust  & chaos in wat een veilig nest had of zou moeten zijn.

“Ach, maart, haar mama was eerder een perfecte moeder, leerde haar kinderen perfect Nederlands praten,
en leerde ze gezond vegetarisch eten, zo danig dat een van haar dochters precies een van Buchenwald was, zo mager.
Dus een echte moeder zonder agenda, eentje van huisje, tuintje, kinderen."

Owee, dát soort moeder. 
De vrouw die uitsluitend leeft voor haar kind/kinderen en alles perfect wil doen.
Want optimaal is niet genoeg, ze wil het perfect hebben.
Mogelijk heeft ze zelf iets meegemaakt en zij zou het 'anders' doen.

Ondertussen krijgen de kinderen niet de gelegenheid om te leren met vallen en opstaan, met gissen en missen.
Er is geen ruimte voor zelfontplooiing en op de duur is er zelfs toelating nodig voor af en toe een eigen gedachte.
Ze versmacht het eigen denken en het eigen initiatief van een jong wezen dat recht heeft op ademruimte,
op haar begeleiding, niet op onderdrukking.
De moeder is altijd daar, altijd aanwezig, alomtegenwoordig ook als ze niet thuis is.
In deze context krijgt de verzuchting van de dochter weer een andere betekenis.

         ‘Ik ..., (moedeloze zucht) ik heb een moeder zonder agenda.’
            Deed mijn moeder maar eens iets dat haar hoofd efkes met iets anders vulde,
          had ze maar een passie of een hobby. Had ze maar een agenda.

Daar zit ook een verhaal in. Daar zitten heelder romans in. Maar die zijn al geschreven.
Misschien eerder over dominante moeders dan over perfectionistische moeders, dat kan. 
Maar 'k ga er over ophouden, of ik zit er morgen nog over door te drammen, over de cipier-moeders.

m, naar gegevens van IFP - HiH-08/2015, herwerkt -