Als je begrepen wil worden zeg dan precies wat je bedoelt  van P₂

Jawel, maar soms is duidelijk en precies zijn niet voldoende.
Vooral wanneer de gesprekspartners niet in hun eigen moedertaal praten
en dan nog eens uit onderling ver verwijderde culturen komen.

De culturele achtergrond is vaak een grotere struikelblok
dan de (gebrekkige) kennis van de tussentaal, in dit geval Engels of Frans.

Wanneer men na drie keer herformuleren, in eenvoudige bewoordingen,
voor de derde keer een antwoord krijgt dat begint met
'yes, but' of 'oui mais' en 'in my country' of 'dans mon pays'
dan begint dat danig op onwil te lijken.
Wanneer dit dag in dag uit gebeurt, wanneer het een standaardreactie is,
raakt het geduld van de spreker wel eens op. En dan vallen er woorden. Soms ook sancties.
Want we zijn niet in your country of dans ton pays, we zitten in het midden van de oceaan,
met een potentieel gevaarlijke lading, op een schip dat moet gevaren worden. NU.

Hoe precies men ook is in het woordgebruik,
de communicatie kan worden gestoord door een wering in het hoofd van de toehoorder.
En dan wordt het zwaar werken natuurlijk.
Want aan onkunde kan men iets doen,
maar defensieve onwil kan de werking en de veiligheid van het schip in gevaar brengen.

Duidelijk en precies verwoorden garandeert geen begrijpen of medewerking.

m– HiH-08/2015, bijgewerkt -