wo-01/09/1976

Het  dochtertje van mijn zus Tina was de enige van de nieuwe kleuters 
die niet weende of huilend aan de rokken van haar mama ging hangen.
Toppié  beende dapper en onverschrokken naar de Juf, gaf een handje en
stapte zonder omzien een nieuwe fase van haar leven binnen.
Iets om fier op te zijn, dacht ik. 

Bij de deur wuifde ze wel nog efkes. Zo'n beetje terloops van opzij.
Heel dapper, vond ik mijn nichtje.

Dat Tina daar anders over dacht zag ik aan een stille traan.
De rest van de dag was ze triest omdat haar kleine zo vlot,
bijna gretig haar hand losgelaten had.

Tina had Toppié zo goed voorbereid dat ze uit het oog verloren was
dat ze die eerste dag misschien zichzelf zou moeten schrap zetten. 

m – EZW-2012, HiH-09/2016, bijgewerkt