|
vervolg van tekst 763 van 21/09/2018 op vorig blog, ~ https://blog.seniorennet.be/maart_ ~
MML vertelt verder :
Door de feestelijkheden voor 10 jaar onafhankelijkheid
werkten de administratieve diensten van de universiteit van Kinshasa helemaal niet.
Zeker niet omdat het koningspaar naar ‘la colline inspirée’ kwam.
Het personeel kwam niet ter plaatse, want de bussen die hen normaal naar de campus brachten,
moesten gebruikt worden om hen met vlaggetjes in de hand langs het parcours van de koninklijke stoet af te zetten.
Daardoor kregen wij pas op 31 juni de bewuste telegram in handen.
F.L. kwam onverwacht naar huis met de boodschap: "ons vader is dood" Bam, bang!
Als je voor een jaar vertrekt en je familie achterlaat, weet je dat er iets kan gebeuren.
Maar nu toch niet. En wanneer het dan toch waar is, is dat zo onwezenlijk. Een rollercoaster begint te draaien
Ga je met die kleine naar huis? Wat moet er in orde gemaakt worden.
F.L. moest naar de stad om een uitreisvisum te regelen bij een ambtenaar die zijn krant
belangrijker vond dan onze aanvraag. Hij moest mij de toelating geven om terug te keren
en de kleine stond ook nog niet in mijn paspoort. Dus eerst naar de ambassade en dan
terug naar de overijverige nog steeds krantenlezende ambtenaar of was het ambetantenaar.
Madame moest zich ook presenteren.
Dat madame (21) haar valies aan het pakken was kon hem niet vermurwen.
Dan heeft F.L. tegen zijn principes zijn portefeuille maar bovengehaald.
En toen … was de klus in vijf minuten geregeld.
Een ticket voor mij en de baby was wat anders. Normaal mocht toen een kind onder de zes weken niet vliegen.
Na veel palaveren kwam er een vertegenwoordiger van Sabena en alles kwam in orde voor 1 juli.
De dag van de begrafenis.
Dat lijkt een reis met hindernissen, MML. Met serieuze hindernissen.
Om te beginnen de plaatselijke gebruiken al. 'k Krijg de kripse als ik het lees.
Ge zult er maar staan in een droeve situatie met een boeleke op de arm.
Ge zult gvd in zo'n soort land staan op een ogenblik dat het dringend is, omgeven door dat soort mentaliteit.
Als het niet te moeilijk is zou ik heel graag het vervolg lezen.
En andere mensen misschien ook.
Door de leeftijd hebben we een aantal dingen gemeenschappelijk.
Maar ooit zagen onze levens er zeer anders uit. 45 jaar geleden bvb, in de zomer van 1970.
Vanmiddag aan tafel hebben LM en ik eens zitten denken wat we eind juni 1970 aan het doen waren
terwijl gij en FL probeerden naar België te geraken, met een baby van vier weken.
LM en ik waren toen allebei 18. Die zomer zag er voor ons gans anders uit.
LM begon onzelfzeker aan een werkleven aan boord, tussen de volwassenen.
Montalto (CMB), Escaut (Deppe). Hij was een dappere jongen, moest wel.
Ik lag heel zelfzeker in de knoei met de nonnen, met België en met de wereld in het algemeen.
'k Was een gedecideerde snotneus.
Buiten de kalender is er geen vergelijk tussen ulle zomer, die van LM, of die van mij, in 1970.
Daarom lees ik met belangstelling over het leven van andere mensen.
Niet de beroemdheden, gewoon de ándere mensen.
Weet iedereen voor zichzelve nog hoe het leven er uit zag in de zomer van 1970 ?
Er kan misschien een interessant schrijfsel van komen … gewoon een paar woorden.
de vlucht Congo-Zaventem
We hadden alle paperassen in Congo in orde gemaakt.
Na een slapeloze nacht met veel emoties was het zover. Een kleine koffer
en een mozesmandje met onze eersteling in waren mijn bagage.
Oh ja, ook nog een overvolle accordeonhandtas (1970) en heel veel onzekerheid (21)
en niet de meest avontuurlijke op deze planeet.
Ik zat naast een stel zakenmensen, industriëlen, ik weet het niet.
Maar zoals later zou blijken waren zij empathische vaders.
De baby werd in een soort hangmatje van ondoordringbaar materiaal boven mijn hoofd gehangen na het opstijgen.
Daar lag hij heerlijk gewiegd te slapen, tot hij een vuile luier maakte en zijn keel opzette.
Ik met de kleine naar het toilet. In die tijd waren er nog geen verluiertafels in vliegtuigen,
toch niet in dat van ons. Ik heb hem verschoond op het toiletdeksel.
Helemaal hoteldebotel kwamen we terug op onze plaats.
De twee vaders? Zij stelden voor om indien nodig zij bij de volgende verluiering
even de benen zouden gaan strekken, zodat ik meer ruimte zou hebben. De lieverds.
In België aangekomen moesten we te voet van het vliegtuig naar de terminal.
Mijn accordeonhandtas viel op de grond, alles overal verspreid, mijn parfum "Vent Vert" kapot.
Ik vergeet nooit die geur. Droog, groen, zerp gecombineerd met vliegtuigbrandstof en luchthavenlucht.
Bij de douane vroegen ze waarom ik naar België kwam. Voor de begrafenis van mijn vader.
Er moesten toen nogal wat paperassen ingevuld worden.
Oef, ik mocht doorlopen. Begint zoonlief toch van zich te laten horen.
“Wat zit er in dat mandje? Een baby? Ah ja, dan moeten we andere papieren invullen.”
En de klok, die tikte.
“Hoe lang blijft u in België met de kleine? Veertien dagen?
Dan hadden we die papieren niet moeten opmaken.”
Ik heb de longen uit mijn lijf gerend om uit de luchthaven te zijn
waar mijn broer en schoonfamilie mij stond op te wachten.
Mijn broer heeft geracet om op tijd in de kerk te zijn.
Het kind werd toevertrouwd aan een tante die nog nooit een baby een flesje gegeven had,
maar wel heel veel liefde en rust in zich had.
De kist en ik kwamen samen aan in de kerk.
In de namiddag zijn we met de baby naar de kinderarts moeten gaan en
een week later zag ik mijn vader overal in het straatbeeld opduiken.
Ik heb nog nooit zoveel gerend. Zeker niet achter een hersenspinsel.
“Er is van u geschilderd of geschreven, geen lichtdrukmaal, geen beeld van u gebleven … ” (Gezelle). MML
Jawadde MML. Daarmee vergeleken is mijn zomer van '70 een verhaaltje voor de vaak.
'k Moet uw relaas nog een paar keer herlezen hoor. Zo'n verhaal pakt en houdt iemand vast.
Allee, mij toch.
m – HiH-09/2015, bijgewerkt
|
