Op een avond rond 14/09 werd Dirty Dancing met Patrick Swayze nog eens uitgezonden.
'k Ben vergeten op welke zender dat toen was.
Die keer zou ik kijken. Zeker weten. Want Swayze had ooit deel uitgemaakt van mijn leven
en ik had hem nog niet aan het werk gezien, toch niet in zijn beroemdste mambo. 

         In '87 woonde ik tijdelijk (2j) bij iemand die een flatgenote kon gebruiken. En ik ook. 

        Zij was 28, 
        freel van gestalte en was zeer plots weduwe geworden. Dat plotse heeft haar vier jaar therapie gekost. 
        Ik was 35
        en op de dool tussen een relatie en de job (koopvaardij). De relatie kon duidelijk de job niet aan. 
        En daar zaten we dan, twee verloren zielen, yuppies - jawel, maar emotioneel aan stukken.

        Zij heeft me opnieuw geleerd huiselijkheid te waarderen. 
        Ik heb haar opnieuw bijgebracht dat de buitenwereld óók iets te bieden heeft. 
        We vulden mekaar tamelijk goed aan. 
        Behalve die keer dat de ... en de keer dat de foon...  

        Tamelijk goed dus, misschien beter dan in andere huishoudens, omdat we 
        eigenlijk niet emotioneel afhankelijk waren van mekaar. Het was een rationele samenwoning. 
        Zó rationeel dat we het vanzelfsprekend vonden dat zij meekwam naar het huwelijk van mijn zus Laura. 
        Gewoon omdat we, beiden single zijnde, mekaar de meest aangewezen persoon vonden. 

        Daar hebben we dan gemerkt dat het  begrip 'flatgenoten' nog niet 
        doorgedrongen was tot in de uithoeken van het land. 
        Men vroeg haar wie zij was : ik ben de vriendin van de zus van de bruid.  
        Owee, we waren geklasseerd. Het hielp ook niet dat ik haar MiekeMuis noemde en zij mij Zoetje.  
        Dat 'zoetje' omdat ik juist niet van zoetigheid hou en het 'miekemuis' omdat ze  enorm kattig kon doen. 
        Die naampjes waren voer voor psychologen. 

        We gingen al eens naar de cinema, waar ik mijn claustrofobie verbeet. Of trachtte te verbijten. 
        En bij de slotscène van Dangerous Liaisons had ik ietofwat heftig gereageerd, dus zou ze me nooit nog 
        meenemen naar de film. Wat ik opgelucht begreep. 
        Op een dag kwam ze thuis na Dirty Dancing. Vanaf toen waren we met drie : 
        MiekeMuis, Patrick Swayze en ik. 
        Posters, videotape en muziekcassette. Heel het kot was Swayze. En danslessen. En thuis oefenen.

                                    

        Nu had ik op mijn kamer wel een platenhoes van Freddy Mercury liggen, 
        maar die zanger was veilig onbereikbaar door zijn geaardheid. Het ging me om zijn stemkwaliteiten. 
        Wat MiekeMuis in Swayze gezien had was van een gans andere orde. 

        Vanaf toen werd elke weekendvriend getoetst op zijn danskwaliteiten. 
        Terwijl de man in kwestie waarschijnlijk een heel ander soort fysieke arbeid 
        voor ogen had, kon hij helpen de tafel en de stoelen opzij schuiven, dansvloer! Het Swayze-examen.  

        "Zoetje kom eens kijken!" riep ze dan in volle afwachting. 
        De weekend-heer schrok zich een hoedje : er was ook nog een Zoetje? 
        En het Zoetje in kwestie was van vrouwelijke kunne. 
        En ze had het voor Freddy Mercury, als geruststelling kon dat tellen.

        Kortom, Swayze was niet meer weg te denken. Máán-den heeft dat geduurd.
        Swayze behoedde MiekeMuis voor muizenissen. 

        In '89  ben ik verhuisd. Nog een jaar later is Muissie bevallen van haar eerste kind. 
        De vader is een jeugdvriend van haar overleden man. 

        We belden mekaar nog wel, maar dat verwaterde. Zij leerde nieuwe mensen kennen, ik ook : 
        we vertelden over onbekenden. Op de duur maakten we geen deel meer uit van mekaars leven. 
        Maar Swayze heeft wel deel uitgemaakt van ons gezamelijk leven, 
        van de living tot de badkamer : Swayze posters & mambomuziek. 
        Haar zoon zal nu 30+ zijn. Kan hij dansen?
        Misschien moeten zonen niet kunnen dansen.

Ik was in die tijd ook in hetzelfde bedje ziek als jouw MiekeMuis!
niet moeilijk als je Dirty Dancing gezien hebt ... RSL

                 klank aanzetten voor de slotdans
            https://www.youtube.com/watch?v=WpmILPAcRQo
            04min28

Zijt gij toen ook danslessen gaan volgen, RSL? Want MiekeMuis had het toen serieus te pakken hoor.
En ik was blij³, want die mambo-Swayze dingen hielden haar bezig. Ze had eindelijk terug een focus.
Ook denk ik dat die danslessen meer voor haar gedaan hebben en sneller gewerkt hebben
dan de therapie die maar bleef duren en waar ze zich elke week naartoe sleepte.
Met de danslessen had ze eindelijk iets waar ze zich in kon 'gooien'. Ze was er verwoed mee bezig. 

Die avond na de film bedacht ik dat ik Muissie misschien eens terug kon contacteren.
Maar dan toch weer niet. Misschien wil ze niet herinnerd worden aan die pijnlijke periode.
Want dat was het. Een heel donkere periode. 

Haar man, AP, was op zijn werk zeer plots overleden. Vermits zij en AP niet getrouwd waren
had MiekeMuis niet de zeggenschap van een echtgenote en zijn ouders
hebben hun klauw gelegd op het stoffelijk overschot én op de organisatie van de begrafenis. 

MiekeMuis kon zelfs niet gaan groeten, dat was voorbehouden : 'enkel familie'. 

Er kwam een kerkelijke dienst. Dat was tegen AP zijn overtuiging en dat wísten zijn ouders.
Er kwam een begrafenis, terwijl AP wou gecremeerd worden, en dan wísten zijn ouders. 
Het enige wat ze mogen doen heeft was een van zijn etsen afstaan voor de rouwprent.
Want al zijn grafisch materiaal lag bij haar, niet bij zijn ouders. 

Dat er door die mensen (vooral door de moeder)
op geen enkel moment met de wensen van AP rekening gehouden is,
heeft volgens mij bij Muissie even lang doorgewerkt als het overlijden van haar man.
Want hij was haar man, niet zomaar haar vriend.
Alleen was hij nog niet haar echtgenoot. Een kwestie van papier.
Maar het ontbreken van dat papier gaf de doorslag bij de moeder. 

Bij de begroeting aan de kerkdeur stond Muissie ook niet bij zijn familie.
De familie stond netjes uitgelijnd tegen het rechter deurpaneel van de kerk.
In een triomfantelijk zonlicht.
Muissie en haar zus stonden wat meer naar binnen, tegen het linker deurpaneel.
In de stille schaduw.

Er was heel wat volk om de dienst bij te wonen.
Wij van de vriendenkring hadden zo wat achterop het pleintje verzameld,
om beter te kunnen kijken en af te wachten wat ons te doen stond. 
De officiële mensen, de bazen van het werk, de collega’s, de mensen van de academie, de studenten,
we lieten ze allemaal voorgaan. En we zagen dat er weinig begroeting was voor Muissie. 

Toen zetten wij ons traagjes in gang, de informele kring, misschien 75 of 100 mensen gingen de trappen op.
De moeder zag ons komen en trok opnieuw haar smartelijk piëta-gezicht,
want zij was toch degene die een zoon verloren had. 

Maar kijk. De voorsten van onze stoet stapten naar het linker deurpaneel,
stapten op de kleine Muissie af en zij en haar zus werden daar begroet
met warme handdrukken, zachte omarmingen en ook een paar kussen.
En wij volgden. Als vanzelf. We kwamen voor een afscheid, niet voor burgerlijk vertoon.
En zo bleef dat maar doorgaan. 

Voor de familie aan het rechter deurpaneel waren er een paar knikjes.
Naar de broer van AP heb ik ook geknikt. Want die kon er niet aan doen dat zijn ouders zo waren.

Waar Muissie tijdens de dienst heeft kunnen plaatsnemen weet ik niet, en ik heb het haar later ook nooit gevraagd. 

Door heel die 'vieze begrafenis' was er iets dat maakte
dat het acuut rouwproces bij haar vier volle jaren geduurd heeft.
Vandaar die therapie. Die maar niet werkte.
Vandaar dat ik zo blij was met de danslessen en de mambomuziek.
En de film natuurlijk, die was het keerpunt. Hij heeft Muissie er uit getild. 

                   

Die periode is -hoop ik voor haar- een afgesloten hoofdstuk.
Daarom heb ik haar niet gebeld. 'k Wou geen herinneringen oprakelen aan toen.

m – HiH-02/2016, bijgewerkt - https://nl.wikipedia.org/wiki/Mambo_(dans) , https://nl.wikipedia.org/wiki/Patrick_Swayze