over stuurman Knorrepot ~ zomer 1979, Long Beach, Ca. 

Nu noem ik hem wel stuurman Knorrepot, maar hij was een zeer sociaalvoelend mens hoor.
Niet sociabel in de omgang misschien, geen strijkages,
maar wel iemand met een zeer fijn gevoel voor wat mag en kan, voor wat billijk en recht is. 

Zo had hij gedaan gekregen dat de kaptein hem met de lifeboat een veerdienstje liet doen naar de wal.
We lagen voor twee weken op anker bij Long Beach (Californië), ongeveer anderhalve mijl uit de kust.
Nu is zoiets totaal ondenkbaar, dat een schip op anker een eigen sloep gebruikt 
om bemanning naar de wal te varen, maar in '79 of '80 kon dat soort dingen nog.
Mits toestemming van de kaptein natuurlijk, vermits het ging over een sloep van het schip. 

De stuurman voer op aanvraag om 13h, na het middageten, naar de wal.
Met de lifeboat. En met als vast bemanningslid de 4^de mecanicien, want
volgens de voorschriften moest er een werktuigkundige aan boord van de sloep zijn.
Of die jongen met evenveel enthousiasme als de 1^ste stuur meedeed weet ik niet meer.
Waarschijnlijk wel, in een Californische zon tijdens de werkuren zo wat heen en weer tuffen 
en er nog voor betaald worden ook … altijd beter dan in 't Machien staan sleutelen.  

Vanaf dag 1 stonden Nooke en ik gereed om mee te gaan.
Niet om aan de wal te blijven, daarvoor hadden we onze twee uren middagrust te zeer nodig,
maar om te mogen meetuffen met de sloep. Zomaar, gewoon voor de verandering.
Soms met onze schort nog aan stonden we al te wachten bij de gangway
want het water vanuit de sloep gezien is veel meer 'water' dan van daar boven aan boord.

Soms dook er al eens een zeehondje met mooie ogen op, het kwam piepen en verdween weer.
Dat boottochtje was voor ons de belevenis van de dag.
Na de heen en terug van ongeveer een half uur
konden we met zout op onze huid elk aan onze siëste beginnen. 

Op een keer
-'k ging na de middagservice het vuilnisbakje van de pantry naar het achterdek brengen-
zag ik in de verte dat de sloep aan het terugkomen was. Hoe? Was de stuurman al voor 12h vertrokken?
Daarom hadden we hem en de 4^de mec niet aan tafel gehad!
Gelukkig stond er voldoende te eten in de frigo van de pantry.

Ja, die keer was hij vroeger vertrokken, hij had de helft van zijn matrozen een namiddag vrij gegeven.
Die mannen stonden te springen en na de douche waren ze vertrokken. 

Nu was het 13h en de sloep met stuurman en 4^de mec lag daar in de verte te dobberen.
De sloep was nog het open model, in hout, met ook mast en zeil aan boord, in geval.
En dit was een geval. 

Ik zag de 1^ste stuur en de 4^de mecanicien staan sukkelen met die mast en met de lappen oranje zeil.
De mast was toen nog in hout. Zwaar spul dus, geen vlot hanteerbare kunststof.
En het zeil was nog in zeildoek. Ook zwaar spul, geen synthetisch lichtgewicht.
Stuur en 4^de probeerden de mast recht te zetten.
Toen die met veel comedy-achtige toestanden eindelijk bleef staan,
moest het zeil nog gemonteerd worden én gehesen. 

"Zie ze doen, zie ze doen …" dacht ik en ik ging met het leeg vuilnisbakje terug naar binnen.
Nooke vroeg waar ik zo lang gebleven was.
"De stuur probeert te zeilen, zei ik, hij denkt dat die houten lifeboat zijn jacht is."

Wat bleek achteraf : de 4^de mecanicien, de junior van de machine-officieren, had sinds dagen
het dieselreservoir niet bijgevuld en bij het terugkeren naar boord was de sloep zonder brandstof gevallen.
En de stuurman, die zichzelf een zeiler noemde want hij had thuis een zeilboot,
stond niet alleen te vechten met het zware zeilmateriaal van de lifeboat, hij kon er ook niet mee zeilen.
Rond 15h pas waren ze terug aan boord. Uitgehongerd, verdorst, serieus verbrand door de zon
en in een rothumeur voor twee volle dagen.
Zo, dacht ik, dat weten we dan ook weeral. ALTIJD drinkwater meenemen. 

m - HiH-05/2017, bijgewerkt -