in de wachtkamer in Elisabethstad in Congo ~ door Rocor, 05/2007   

Wellicht zult ge u afvragen : hoe komt ge daar nu? Het was 1957. Ik vervulde mijn legerdienst bij de paracommando’s.
We waren pas enkele dagen in Congo. Ik was chauffeur van de commandant en hij moest naar de dokter.
Die mannen moesten vervoerd worden. Ik zat daar op de baas te wachten in een kamertje van 3 op 3 meter.
Het was 45 graden warm, snikheet dus. Recht tegenover mij zat een zwart meisje van ongeveer 18 jaar.
Ze was zeer mooi en had haar kind op de schoot. Het moedertje was kleurrijk gekleed.
Het baby’tje was zo te zien enkele dagen oud. Het was een jongetje.
Het kleintje dacht dat het stilaan tijd werd om te eten en begon te zeuren.  

Ik werd voorgelicht door ons moeder toen ik 9 jaar oud was.
Ze zei dat de kindjes uit de buik van hun moeder kwamen.
Dat was het, de rest moest ik zelf maar te weten komen.

1957 is natuurlijk 60 jaar geleden! Wat er toen gebeurde zal ik nooit vergeten.
De jonge moeder schoof haar kleurrijk kleed opzij, haalde haar borsten boven en duwde de gulzige mond over haar tepel.
U moet weten ik had nog nooit een blote borst gezien! Ik was opgeleid in een elitegroep, had de rode muts behaald,
had 30 parachutesprongen gedaan, was commando, had leren vechten, had op rotsen en op touwen over rivieren geklauterd,
had leren boksen, was uit rijdende auto’s gesprongen, … kortom wij waren getraind en van niets bang.

Wat bleek nu? Tegen zo een situatie was ik niet opgewassen. Ik voelde warm en koud.
Wat moest ik doen? Naar het kind kijken? naar die mooie borsten? Kon dat zo maar?
Ik ben toch maar mooi blijven kijken en het stoorde de moeder blijkbaar niet.
Ik was onder de indruk. Het was zo puur. Bij ons in België zou toen zoiets onmogelijk gekund hebben.
Men had er schande over gesproken. Wel moest ik vaststellen dat de kleine geen tafelmanieren had.
Er liep een straaltje moedermelk over zijn buik. Het was een kleine gulzigaard en achteraf boerde hij luid!
Over zijn gezicht lag een gelukzalige glimlach.
De zwarte mama wreef met haar hand over de gemorste melk die nog een beetje uit haar borst vloeide en likte die op.
Van een teder moment gesproken! 

Toen kwam de dokter zeggen dat het haar beurt was.
Mijn commandant vroeg of alles in orde was met mij. Hij vond dat ik zo raar keek.
't Is niet moeilijk! Ik vond de Congo een mooi land!  

05-2007 door Rocor - http://blog.seniorennet.be/rocor/archief.php?startdatum=1177970400&stopdatum=1180648800 

En ik vond dit een knappe situatieschets, daarom heb ik ze overgenomen.
Een jongen van 20 of 21 jaar, getraind als paracommando, komt in een situatie waar hij puur geen blijf mee weet.
Rocor vertelt het zo argeloos, alsof hij weer die jongen van 20 was.