contact met het verleden 

Eigenlijk heb ik nog nooit iemand van vroeger aangeschreven, gebeld of daadwerkelijk opgezocht.
Een beetje Googlen, dat wel. Maar daar blijft het bij. Geen Feesboek of ander gedoe.
Terug contact op te nemen met het verleden vind ik voor mezelf niet nodig.
De twee keren dat ik per mail contact met mensen van vroeger had
is dat zelfs teleurstellend afgelopen.

Het eerste contact was er doordat mijn mailadres via een rouwregister
terecht gekomen was bij de broer van de overledene (toen 56j, een jeugdvriendin).
Vermits het om een rouwregister ging vond ik het vanzelfsprekend dat ik
me onder mijn eigen naam zou aanmelden en natuurlijk ook onder eigen naam zou tekenen.
Die broer wou blijkbaar de draad terug opnemen, maar zijn tweede en derde mail
stonden alweer zo vol dikdoenerij dat ik de communicatie laten uitdoven heb.

Het tweede contact was nogal verbazend. Plots kreeg ik mails van een koppel jeugdvrienden
die nu ergens een plantage houden en die af en toe hun ervaringen wilden meedelen.
Het was geen blog, het was een soortement automatisch doorsturen van nieuwsbrieven,
zonder de mogelijkheid om uit te schrijven. Vreemd was dat. 

De eerste mails waren interessant tot ik neerbuigende opmerkingen tegenover de lezer begon te merken.
Zo stond er eens : 'de naam van de waterval schrijf ik niet want jullie onthouden dat toch niet'.
Mag de lezer daar zelf over beslissen, over wat onthouden wordt en wat niet ?
Die waterval kon dus niet opgezocht worden.
De relazen waren opgesteld in een barokke taal, met onnodig veel details, en met een
haast dwangmatig gebruik van bijvoeglijke naamwoorden, alsof de lezer niet zelf een voorstellingsvermogen heeft. 
Dat, samen met flink wat manklopende vergelijkingen, maakte dat ik al schele hoofdpijn kreeg
nog voor ik een tweede alinea uit gelezen had. 

'k Heb toen gevraagd hoe ik me kon uitschrijven (zonder verdere uitleg te geven) en de mails hielden vanzelf op.

In die periode vertelde ik de tweede helft van dat mail-verhaal bij mijn zus Tina aan tafel
en ik zei erbij dat het toch vreemd was dat die twee ginder mijn adres hadden.
Waarop Tina zeer opgetogen vertelde dat zij hen dat bezorgd had.
Waarop ik een eh, gedachtewisseling had met Tina. 

Dat doorgeven van privé-gegevens heeft ze van Ma. Die heeft het ooit bestaan mijn woonadres
door te geven aan de oudleerlingenbond van de nonnenschool.
Gewoon omdat de oudleerlingenbond dat per post op het ouderlijk adres gevraagd had
had Ma geantwoord. Louter en alleen omdat die school het vroeg. Een school waar we nota bene ...
Wat ik daarvan vond, van haar mak & gedwee gedoe heb ik toen met handen en voeten moeten uitleggen.

Later heeft ze op de boekenbeurs nog twee keer mijn telefoonnummer doorgegeven aan iemand
gewoon omdat daarnaar gevraagd werd. Een telefoonnummer is immers geen adres, was haar redenering. 
Nee? Een telefoonnummer is nog veel intrusiever dan een adres volgens mij.
Wéér hartige woorden.
Het is haar niet meer 'overkomen'.

Wanneer ik contact wil opnemen met het verleden, zal ik dat zelf wel doen.
Zonder de moeialle bereidwilligheid van buitenaf, van Ma of van Tina.
Laura doet zulke dingen toch niet ?!

m – EZW-10/2011, HiH-09/2016, bijgewerkt -