“… want ik had meestal geen idee waarom die kwaad werd. ” 

Of straffen terecht waren heb ik me als kind lange tijd niet afgevraagd.
Grote mensen straften wanneer ze er niks van snapten.
't Is te zeggen, zij straften en ik snapte niet waarom.
En van de weeromstuit dacht ik dat zij er ook niks van snapten,
en dat dat de wereld zo in mekaar zat.

Jaren later heb ik begrepen dat mijn grote mensen er niks van snapten
omdat ze zich niet verdiepten in de situaties.
Maar dat was later en toen was het al te laat.

Straffen werden ondergaan, een beetje onverschillig.
Tina nam die houding over.

Mijn houding veranderde pas toen Laura er bij  gekomen was 
en ik merkte dat zij angstig werd door die commotie. Wanneer Laura iets mispikkeld had
schopte ik al eens preventief tegen grote-mensen-schenen.
Door mijn gedoe verdween Laura (3) dan uit hun blikveld,
ik werd hun mikpunt (10j) en Tina (7) ontsnapte aan de aandacht.
Dat werd ongeveer een vast patroon, ik was de bliksemafleider.
Ook wanneer onze ouders onder mekaar ruzie maakten. Misschien vooral dan.

Dat niet in elk huisgezin het er zo aan toe ging ben ik pas beginnen beseffen
toen ik al 15 was,
toen ik begreep wat het woord irrationeel zoal inhield,
toen ik om een of andere reden met sprongen meer inzicht kreeg.
Waarschijnlijk dank zij interessante leerkrachten, zij kriebelden ons abstract denken wakker.

Maar dan was het te laat.
Een band die er amper of niet geweest is kan men niet aanhalen of versterken.
Irrationele straffen op de vreemdste momenten …

m – EZW-07/2012, HiH-09/2016, bijgewerkt -