Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
05-07-2010
De tijd.......
Het gebeurt wel meer dat bij het lezen van een of andere blog, plots herinneringen opdagen, die ergens in mijn onderbewustzijn verborgen waren. Zo ook toen ik het verhaal van Natoken las over die wekker. Ik ben van nature uit een slechte slaper, die bij het geringste wakker wordt en bij de minste storing niet in slaap geraakt. M. zegt steeds: Daar moet je niet naar luisteren. Ik hoef daar echter niet naar te luisteren, ik hoor het gewoon. En dat is een wezenlijk verschil. We waren nog maar net getrouwd en juist terug van onze huwelijksreis. Mooie liedjes duren niet lang en de dag dat we terug aan het werk moesten was aangebroken. We hadden een degelijke wekker gekocht en die werd netjes opgewonden en secuur ingesteld, zodat wij ons niet zouden verslapen op onze eerste werkdag. En daar stond dat ding te pronken op het nachtkastje langs het bed. Maar wat erger was, het stond daar ook luidruchtig te tikken. Nu ja, dat deden wekkers in die tijd en daar was op zich niets mis mee. Maar wel dus voor mijn oren. Hoe meer ik dat geluid wilde negeren, hoe beter dat ik het hoorde en daar moest iets gebeuren, anders deed ik geen oog dicht. De vloer op de slaapkamer was bedekt met tapijt en dus werd die wekker op de grond geplaatst, zodat het tapijt het geluid zou dempen. Het tikken was inderdaad minder luid, maar nog steeds te hard voor mij. Dan maar een bloese erover gelegd. Kon niet baten. Dan een pull erover heen. Nog steeds tikte het ding lustig door. Dan maar een broek erop en eindelijk was het geluid zodanig gesmoord, dat ik aan mijn slaappoging kon beginnen. Blijkbaar hadden wij allebei goed geslapen, want het was negen uur 's morgens als we wakker schrokken en wij werden allebei verondersteld om om acht uur 's morgens op ons werk te verschijnen! Het paniekerige tafereel dat hierop volgde zal ik jullie maar besparen maar vooral de vraag, waarom dat stomme ding niet was afgelopen, hield ons heel erg bezig. Toen ik op mijn werk arriveerde, werd ik met uitvoerig commentaar van mijn, uitsluitend mannelijke, collega's ontvangen! Ja, ja, verslapen! En hoe kon dan wel zoiets gebeuren!!! Daar had ik dus geen verklaring voor. Zij hadden er echter in overvloed! Later bleek, dat die wekker gewoon niet meer kon aflopen omdat de stopknop ingedrukt was door het teveel aan kleren, die wij eroverheen gedrappeerd hadden, om het geluid in de kiem te smoren. Wij hadden kans gezien om hem helemaal te smoren.
Ja hoor, we hebben het vast dat weertje, waarop we al zo lang roepen en waarover we zoveel gezaagd hebben, en als het nu allemaal maar lang genoeg duurt, worden we het misschien ook nog moe op een bepaald ogenblik! Dat risico neem ik er graag bij, en trouwens we hebben maar te aanvaarden wat ons zo gul geschonken wordt, of het nu zon of grijze wolken, warmte of koude regen is. Ik ben een paar dagen terug van een lang weekend aan zee en we hadden toch wel geen kouder weekend kunnen kiezen hé. Dat is ook een kunst, zeg nu zelf! De warme trui aan en een winddichte jas, en dan maar over de strandpromenade trekken. Als je geluk hebt word je voortgejaagd door de wind en als je terug moet komen, is het de kunst om je gezicht en ogen te beschermen, want het zand geselt je huid en een bril kan je ogen maar met moeite vrijwaren van zand. Zou dat net zo goed zijn als scrubben? Kan me wel een aangenamer gevoel voorstellen. Maar mijn vriendin en ik lieten ons niet tegenhouden en elke morgen, na het ontbijt trokken wij erop uit en we bleven lopen en wandelen tot het 's avonds tijd werd om ons op te frissen voor het avondmaal. Aan terrasjes onderweg geen gebrek en daar hebben we dan ook gretig gebruik van gemaakt. En het gebeurde zelfs dat wij daar enkele kledingstukken konden afpellen en even konden genieten van een zonnetje dat af en toe een poging waagde. We zaten op het terras van een gelegenheid op de pier en de schuimende af en aan rollende golven maakten behoorlijk lawaai. Non-stop steeds weer heen, steeds weer terug. Het is een fascinerend spel van woeste natuur en ik krijg er nooit genoeg van. Die zee, die als het ware bijna roerloos kan liggen blinken en andere ogenblikken loodgrijs of bijna bruin met schuimloppen naar het strand rolt en daar zelfs de meeuwen overspoelt, die na de vloed druk rondscharrelen op de stenen en zich tegoed doen aan alles wat de zee voor hen achterliet. Af en toe komen ze laag overscheren en stoten hun hoge gekrijs uit en telkens valt het me op, hoe groot ze wel zijn. Heel in de verte tekenen zich de silhouetten af van enkele zeemastodonten, op reis naar een of andere bestemming. Door de afstand is niet op te maken welk soort schepen het zijn maar ze zijn groot, dat is zelfs op zeer grote afstand te zien. Mijn vriendin en ik babbelen en zwijgen samen en af en toe zeggen we tevreden: "We hubben 't toch good hè"
Het weer is prachtig en ik lig languit op een zonnebed. Zelfs mijn poriën zuigen de warmte en zon op. Ik kijk rondom mij en bewonder het groen in al die verschillende tinten. Het gras ligt bestippeld met vrolijke madeliefjes. Ik sluit mijn ogen en luister. Het valt me op dat je met je ogen dicht zoveel beter hoort want alle zintuigen zijn dan gespitst op dat luisteren. Ontelbare vogels geven een concert zonder één enkele wanklank en de merel zingt zijn hoogste lied, en trillert boven iedereen uit. Woudduiven roepen en herhalen hun eentonig roekoe en de wind ruist en ritselt en streelt de bladeren van de bomen en gaat met fluwelen handen over mijn huid. In de verte hoor ik het geklop van een hamer. Waarschijnlijk een timmerman aan een van de huizen in opbouw. In de verte, zonder hinderlijk te zijn, weerklinkt het geluid van een tractor, die een van de velden in de buurt bewerkt. Op het terras van de buren, twee huizen verder, oefent een van de jongens akkoorden op zijn gitaar en speelt dan weer een wijsje. De warme rustige klanken glijden door de zonnige namiddag en roepen betoverende beelden op van geluk en welbehagen. Plots word ik als het ware teruggeworpen naar mijn jeugd en sta ik opnieuw in de zonovergoten living van ons nieuwe huis. We zijn er net naartoe verhuisd en het is zomervakantie. Ik ben negen. Ik ruik weer de geur van zand en mortel, bezetwerk en nieuw behangpapier, zand en zon. Heel de kamer is doordrenkt van dat geluksgevoel over dat mooie, nieuwe, ruime huis, waar we nu zouden wonen. En zon, héél veel zon! Het gevoel van geluk en ruimte was overweldigend. Ruimte geeft me nog steeds dat gevoel en daardoor verlang ik steeds naar die oneindige verte aan zee en voel ik me ingesloten in de bergen en bossen. Ik open opnieuw mijn ogen en het beeld verdwijnt. De klok op de kerktoren slaat drie uur. Een eenzame handdoek wappert aan een droogrekje. Ik wacht gelaten op een telefoontje, dat misschien komt en misschien ook niet. In de verte liggen de velden glad geëgd. Op de weide langs de akker loopt een rund rustig te grazen, totaal tevreden met de wereld rondom. Met zijn staart slaat het de irritante insecten weg. Een paard houdt hem gezelschap en snuift met trillende neusvleugels. De hond van de overburen blaft op iets of niets, want een reden heeft hij niet echt nodig. Een merel vliegt laag over me heen en landt dan op het dak, waar zijn pootjes licht krassende geluidjes maken op het zinkwerk. Ik sta op en ga kijken naar de forsythia, die ik enkele maanden geleden geplant heb. Allemaal scheutjes! Prachtig, dat wordt volgend jaar een schitterende struik, daar ben ik zeker van. Op de hoek van het terras staat een stenen moedergans met haar jong, ooit gekregen van mijn petekind. Ik leg me terug op het ligbed en laat me meevoeren door het rustige, kalme geluid van vallend water van de waterval aan de vijver bij de buurman. De kikkers kwaken en er zijn er bij met een zware en met een lichte kwaak! Wat betekent het ook weer: goed of slecht weer??? Ik kijk naar de thermometer aan de muur en die wijst 23°C in de schaduw aan. Een springtouw hangt ernaast aan een haakje Ik sluit mijn ogen en verdwijn in mijn mooiste droom.
Verleden week zat ik een avond in de zetel naar het TV-programma te kijken en merkte dat VTM een serie ging uitzenden die ik op Nederland volg, maar waarvan ik enkele stukken gemist heb door welke oorzaak dan ook, nl. Bloedverwanten. Ik ben niet zo serie-achtig, maar deze interesseert me wel en die volg ik dus ook regelmatig. Ik kijk heel zelden naar VTM maar nu wilde ik dan toch die aflevering bekijken en ik kon nog altijd switchen als ik ze al gezien had. Zo gedacht, zo gedaan. Ik klikte de zender aan en kwam terecht in de finale van de danswedstrijd en eerlijk is eerlijk, je krijgt daar heel wat moois te zien en niet alleen van outfits maar ook van kunnen. En terwijl ik naar de eindstrijd zat te kijken, herinnerde ik me opeens een voorval van heel wat jaren geleden. Ik was een jaar of veertig en op verlof in Tenerife. Je moest door de bar om in de eetzaal te geraken. Dat was erg slim bezien, want bij het verlaten van diezefde eetzaal, bleven heel wat mensen hangen in de bar, die erg gezellig was en vlak langs het zwembad lag. Ik was die avond samen met een groepje mensen van verschillende nationaliteiten, Nederlanders, Duitsers, Belgen, Noren en Zweden. Zoals zo dikwijls hadden we ons van een plekje verzekerd in de bar en zaten gezellig te kletsen en iets te drinken. Er werd prachtige muziek gespeeld en regelmatig waren er live-optredens, die ik wist te waarderen. Maar ik hou dan ook heel erg van die zuiderse muziek en daarin was ik duidelijk niet alleen. Hier en daar waren er wat mensen aan het dansen maar wij hadden het veel te druk met babbelen om daar veel aandacht aan te besteden. Er was een oudere Spanjaard binnengekomen met enkele jonge begeleiders. De eerder frêle man was tot in de puntjes gekleed in een prachtig pak en had plaats genomen aan een van de tafeltjes samen met zijn gezelschap. Plots kwam één van die jonge heren op mij toe en vroeg me of ik wilde dansen met de oudere heer. Ik bedankte vriendelijk en hij ging terug naar zijn gezelschap. Deze act herhaalde zich een keer of vier en ik begon geïrriteerd te raken. Verstonden ze geen "neen"? Had het allemaal nochtans in het Spaans verteld dus er was geen vergissing mogelijk. Ik had de oudere heer nameijk zien lopen naar de bar en had de indruk dat hij niet erg vast op de benen stond. Ik had absoluut geen zin om tegen de vlakte te gaan bij het dansen. Mijn gezelschap begon er plezier in te krijgen en spoorde me aan om de "arme oude man" een plezier te doen en toch eens met hem te dansen, dan was ik gelijk van het gezeur verlost. Na veel vijven en zessen ben ik dan inderdaad met hem gaan dansen, nl. een tango, de dans der dansen. En ik wist niet wat me overkwam! Die man danste als een engel, als engelen dan al dansen kunnen! Van wankel op de benen was geen sprake meer. Het was zo ongeveer als bij iemand die stottert. Als die mensen zingen, stotteren ze niet. Als hij danste wankelde hij niet en van dronkenheid was geen sprake, ofschoon ik dat eerst wel gedacht had. Het was heerlijk en we zijn gewoon niet meer opgehouden met dansen, de hele avond. Diegenen, die de muziek verzorgden speelden erop in en blijkbaar had de man wel iets in de pap te brokken, want hij werd met alle égards omringt. Ik zal maar niet vertellen, wat hij me allemaal beloofde tijdens dat dansen, maar de hemel op aarde was het minste van zijn aanbod. Het kon me allemaal niet schelen, wat hij vertelde, of hij klein of groot, lelijk of knap was, hij danste met mij, zoals ik nog nooit gedanst had en zoals ik niet eens wist dat ik het kon. En al word ik honderd, ik zal die avond nooit vergeten, in het gezelschap van een perfecte cavalier. En nu vraag ik me af of hij daar nog ooit aan teruggedacht heeft.
Ja inderdaad, we zijn weer aangeland na een tijd van stilzwijgen. Maar dat had zijn redenen. We zijn sinds zondag terug van het zonnige Spanje en zoals ik beloofd had, was de zon op voorhand doorgestuurd en zeg nu zelf, was het de moeite? Moest er niet aan denken om hier thuis te komen in die temperaturen van 14°C en staan te rillen met een dik vest aan. Het leek er anders wel een beetje op. In de bus van Salou naar Lloret de Mar werden we bedacht met flinke regenbuien en ik zag de bui letterlijk en figuurlijk al hangen: nattigheid alom in de thuishaven. Als het al begint in Spanje, wat moest het dan in ons kikkerlandje zijn. Soms verwacht ik hier dat er zwemvliezen tussen onze vingers en tenen zullen groeien Stelde direct voor om rechtsomkeer te maken, maar dt zat er ook niet echt in! Tijdens de lange reis werd het langzaam droger en terwijl het stilaan nacht werd en wij geen van allen nog interesse hadden, voor wat er buiten gebeurde, bleven de wolken achterwege en als we 's morgens tegen een uur of zes wakker werden, was daar al een aarzelend licht en een wolkenloze hemel te zien. Pfffff, wat een opluchting. Toen we eindelijk in Belgenland gearriveerd waren en onze auto van de parkeer plaats haalden om de koffers in te stouwen en de rit naar huis aan te vangen, was het een en al zonneschijn en kon mijn humeur niet meer stuk. Prachtig toch om met warmte verwelkomd te worden, of niet soms. Aan de staat van de auto was te zien dat er wel wat meer dan zon overheen gegaan was. Mijn God wat zag dat vehikel er uit! Nu ja, bij een zwarte wagen kun je al niet veel verdoezelen, maar hier was wel wat nattigheid en daarna stof nodig geweest om er zo'n troep van te maken. Was bijna verlegen om herkend te worden achter de vuile ramen van een auto met bedenkelijke kleur. Bij onze thuiskomst werden alle ramen en deuren vierkant opengezet en de zon en wind kregen vrij spel om de muffe geur van een gesloten huis weg te vegen. En dan maar vlug wat eten maken want ik stond zowat op reserve en ik denk dat mijn ogen rood waren i.p.v groen. Veel is niet in huis na zo'n vakantie en het hielp al niet echt dat het Pinksterzondag was. Dus wat eieren in de pan en brood uit de diepvries is snel ontdooid. Een middagmaal was voor later op de dag. Wat deden mensen vroeger toch maar zonder diepvries??? Niet op reis gaan natuurlijk. Leve de vooruitgang en de vrijheid om dat toch maar allemaal te doen. Normaliter is zondagvoormiddag een warenhuis in het dorp open. Ik heb de gok gewaagd, maar Pinksterdag was net iets te hoog gegrepen. Er hing echter een bericht op de glazen deur, dat de zaak geopend was op Pinkstermaandag en daar kon ik wel mee leven. Ik kan echt niet zonder fruit en groenten en één dag gaat nog even, maar twee dagen.... Terug naar huis alle koffers leeg maken en gelijk de wasmachine vullen en starten. Van dat prachtige weer kon ik tenminste profiteren om alles buiten te drogen. En inderdaad, de dagelijkse routine had terug zijn intrede gedan en het mooie liedje van bediend worden en in de watten gelegd worden door het hotelpersoneel, was voorbij. Nu kon ik alleen nog maar nagenieten, maar de zon had ik vooruit gestuurd en dat was voor mij nog steeds een stukje vakantie.
En ja hoor, het blijft maar duren! Er zijn zo van die dingen, die een mens supergelukkig maken. Ik kan het niet allemaal kwijt maar een en ander toch wel! Gisterenvoormiddag was ik druk bezig op de badkamer en plots meende ik de telefoon te horen rinkelen. Die staat hier tamelijk stil, omdat ik me altijd een ongeluk verschiet als dat ding begint te rinkelen! Weet niet hoe dat komt, maar is altijd zo geweest, ook indertijd op mijn werk. Dus de klank zo stil mogelijk en gelukkig hoor ik erg goed, zodat ik dat stille belletje waargenomen had. Ik rende naar beneden (nog zo'n slechte gewoonte van mij!) en kon nog tijdig opnemen vooraleer werd neergelegd. Ik had een jonge dame aan de lijn die mijn voornaam en meisjesnaam noemde en vroeg of ik inderdaad die persoon was. Ja natuurlijk was ik dat. Ze deelde me mee, dat ze belde van een parfumerie en wenste me van harte proficiat want ik was de hoofdwinnares geworden van een actie voor moederdag. Ik had inderdaad een formulier ingevuld enkel weken geleden, toen ik daar enkele producten kocht. De vragen oplossen was geen probleem maar dan steeds weer die beruchte schiftingsvraag: Hoeveel juiste antwoorden zullen wij ontvangen? Daar gok je dan wat op en een mens zit er gewoonlijk mijlenver naast! Deze keer niet dus. Ik had 507 ingevuld en het waren er 504! Dat heeft dus alles met geluk en niets met wijsheid te maken hé. Maar dat vond ik niet erg en de prijs was een beautypass van 175, waarvoor ik me eens lekker mocht laten verwennen. Zeg nu zelf, wie zou daar niet blij mee zijn. Toen belde onze zoon en vroeg of we tegen een uur of één 's middags daar konden zijn. Dat was geen probleem, want dat was al eerder afgesproken. M. zou hem gaan helpen om een border te maken en borderplaatjes te plaatsen in de tuin. Maar ik werd zelf ook gevraagd om mee te komen want G. mijn schoondochter zou wat voor me gereed maken. Was ook nog als attentie voor moederdag. We begaven ons tegen de afgesproken tijd op weg en ik stelde me erop in om een aangename namiddag bij hen door te brengen. Toen we arriveerden, was de moeder van mijn schoondochter er ook. Dat gebeurt wel meer dat we mekaar daar treffen, dus uitzonderlijk is dat niet en ik was ook helemaal niet verwonderd. Maar dan kwam de verrassing: mijn schoondochter en kleindochter namen de twee mama's mee voor een uitje en daar zouden we dan ergens een hapje eten. De verrassing was compleet en dus lieten we de mannen aan hun werkzaamheden en zichzelf over en wij vertrokken op weg naar de verrassing. Onze kleindochter popelde van plezier maar ze liet zich geen syllabe ontfutselen, wat haar andere oma ook probeerde. We reden door allerlei wegen en paadjes waar ik mijn hele leven nog niet geweest was en kwamen eindelijk aan in Herkenbosch. Mijn schoondochter reed de parking op van een landgoed. Aan de ingang hing een plaatje "Romantik Hotel Kasteel Daelenbroeck"! En daar werden we naar binnen geleid en werden in de prachtige eetzaal ontvangen met een Kir op basis van champagne. We namen plaats en kregen eindelijk de uitleg te horen en wat de bedoeling was. We zouden van 14u00 tot 17u00 een uitgebreide "High tea" krijgen, aangeboden door G. en J. mijn schoon- en kleindochter. Het was puur genieten! Van sandwiches, over hartige hapjes naar zoete en als slot een kaasschotel en dat alles vergezeld van allerlei soorten thee, zoveel we wilden. Het was puur en totaal genieten. Toen we rond een uur of vijf terug naar huis reden, waren we voldaan en gelukkig. Onze mannen hadden de hele namiddag goed gewerkt in de tuin en alles was in gereedheid gebracht voor verdere aanplantingen. En alsof dat allemaal nog niet genoeg geweest was, kwam onze zoon met een reuzeboeket tulpen aandragen, waarmee ik hier twee grote vazen gevuld heb. Ik was een beetje overdonderd van die hele dag en moest het allemaal wat laten bezinken. En nu, een dag later, verkeer ik nog steeds in die roezige, aangename toestand van mij totaal geliefd te weten.
Dat is wat ik ben,ja, gewoon gelukkig! En het is toch heerlijk om dat te kunnen zeggen hé. De zon die hier door de ramen schijnt doet er nog een schepje bovenop. Je moet echter je neus niet buiten steken, want de wind is stevig en gemeen koud. Dus genieten wij van hieruit gewoon van het zicht, en de echte warmte zal wel komen zeker. Laten we dat tenminste maar hopen. Voorbije zondag zijn we met een kleine groep van ons koor afgezakt naar Gent, om daar deel te nemen aan het grote koorgebeuren van 1800 mensen van diverse koren uit Vlaanderen. De afspraak was, dat iedereen iets rood zou dragen, al was het maar een rode roos. Die rode toetsen waren dus later op de televisiebeelden duidelijk te zien en gaf het allemaal iets fleurigs ondanks de donkere wolken, die voortdurend dreigend boven onze hoofden hingen. Toen we 's morgens vertrokken miezerde het en er was dus geen kans om onze plu te vergeten! In de trein waren wagons gereserveerd voor alle koorleden en die wagons liepen hoe langer hoe meer vol na elke volgende halte. Het is een rit van meer dan twee uren en er werd behoorlijk wat afgetaterd en gelachen. Aan onderwerpen geen gebrek! De plagerijen waren niet van de lucht want er waren nogal wat partners van koorleden meegekomen en die moeten ook hun duit in het zakje doen natuurlijk! Iedereen was heel benieuwd wat het allemaal zou inhouden en welk verloop de dag zou krijgen. Voor mij kwam er nog een extra dimensie bij, want ik zou voor de eerste maal iemand ontmoeten, die ik via sennet had leren kennen. Maar wat heet kennen, als je mekaar nooit gezien hebt en niet weet of de aantrekkingskracht ook buiten het geschreven woord blijft bestaan. Bij onze aankomst in het station van Gent bleven de anderen samen en ik zou me naderhand terug bij hen voegen. Ik verliet dus alleen het station en begaf me richting taxistand, zoals was overeengekomen. Zag daar alleen maar auto's staan maar geen personen. Maar net voor de ingang van het station stond een groep mensen, ook een koor, te zingen. Er stonden toeschouwers rondom te luisteren. Ik bekeek alles van op een kleine afstand en zag iemand naar die groep toelopen. Dat moest mijn afspraak zijn, dat kon niet anders. Plots keken we elkaar recht aan, en het was er. Die herkenning. We hadden het allebei bij het rechte eind en ik werd naar de auto geleid en we vertrokken naar het thuisadres, waar ik op een heerlijke manier in de watten gelegd werd. Hoe moet je anders champagne met aardbeien en daarna een heerlijk gerechtje met fruit , groenten en kaas uit de oven, noemen! We hebben gepraat over ernstige en leuke dingen en ik heb kennis gemaakt met hun twee prachtige honden. En de tijd, die me toegemeten was, was veel te vlug voorbij en dan werd ik teruggebracht met de wagen tot aan het Sint-Pietersplein, waar dat reuzenkoor zich gereed maakte om onder de leiding van twee verschillende dirigenten, de zon van achter de wolken te zingen. En dat hebben we dan ook gedaan! De groep Ishtar stond op een podium met hun begeleiding en wisselde af met onze liedjes. De toeschouwers rondom het plein achter de dranghekken, zongen mee want de tekst werd op schermen geprojecteerd en was voor iedereen leesbaar. We hielden het droog tot het laatste liedje en toen braken de wolken open en regende het pijpestelen. De sambaband, die ondertussen ook opgekomen was, ging lustig door en liet zich door al dat water niet tegenhouden. De danseres voerde een extra nummertje op bij de dirigenten, die zich een stuk veiliger voelde, toen ze het podium weer verlaten had! En toen was het hele gebeuren voorbij. We hebben nog wat gedronken en zijn dan aan de lange weg te voet naar het station begonnen. Liefst had ik nog enkele uren in Gent gebleven maar daar we met twee auto's naar het station gereden waren, moest ik ook weer mee terug, want anders geraakte ik niet op mijn punt van vertrek, waar mijn eigen auto stond. We zijn met onze groep dan nog iets gaan eten, terwijl er nagekaart werd over de dag. We waren moe en voldaan. En ik draag dat gelukkige gevoel nu reeds mee sinds zondag, en zou willen, dat ik het voor altijd kon vasthouden.
Ja hoor, we hebben het vast dat weertje, waarop we al zo lang roepen en waarover we zoveel gezaagd hebben, en als het nu allemaal maar lang genoeg duurt, worden we het misschien ook nog moe op een bepaald ogenblik!
Dat risico neem ik er graag bij, en trouwens we hebben maar te aanvaarden wat ons zo gul geschonken wordt, of het nu zon of grijze wolken, warmte of koude regen is. 
Het weer is prachtig en ik lig languit op een zonnebed. Zelfs mijn poriën zuigen de warmte en zon op. Ik kijk rondom mij en bewonder het groen in al die verschillende tinten. Het gras ligt bestippeld met vrolijke madeliefjes. Ik
Verleden week zat ik een avond in de zetel naar het TV-programma te kijken en merkte dat VTM een serie ging uitzenden die ik op Nederland volg, maar waarvan ik enkele stukken gemist heb door welke oorzaak dan ook, nl. Bloedverwanten.
Ja inderdaad, we zijn weer aangeland na een tijd van stilzwijgen. Maar dat had zijn redenen. We zijn sinds zondag terug van het zonnige Spanje en zoals ik beloofd had, was de zon op voorhand doorgestuurd en zeg nu zelf, was het de moeite?
En ja hoor, het blijft maar duren! Er zijn zo van die dingen, die een mens supergelukkig maken. Ik kan het niet allemaal kwijt maar een en ander toch wel!
Dat is wat ik ben,ja, gewoon gelukkig! En het is toch heerlijk om dat te kunnen zeggen hé. De zon die hier door de ramen schijnt doet er nog een schepje bovenop. Je moet echter je neus niet buiten steken, want de wind is stevig en gemeen koud. Dus genieten wij van hieruit gewoon van het zicht, en de echte warmte zal wel komen zeker. Laten we dat tenminste maar hopen. 
