Waarom verscheen de verrezen Jezus eerst aan vrouwen?
Waarom is Jezus eerst aan vrouwen verschenen?
Iedereen kan het constateren: als je met aandacht de verrijzenisverhalen leest, dan word je getroffen door de heel belangrijke plaats die de vrouwen daarin innemen. Het is in ieder geval zo dat de eerste personen aan wie de verrezen Jezus verscheen, vrouwen waren: Maria-Magdalena en haar gezellinnen die vroeg in de ochtend waren opgestaan maar zouden zij wel geslapen hebben? om door het wassen en parfumeren van het lichaam van Jezus het een waardig graf (rustplaats) te geven. Waarom is Jezus eerst aan vrouwen verschenen? Opdat het nieuws zich vlug zou verspreiden, beweren venijnige tongen
Maar nu ernstiger. Ik heb twee verklaringen gevonden. Vooreerst die van Eric-Emmanuel Schmitt. Deze auteur is beroemd geworden door zijn romans (L évangile selon Pilate, reeds in het Nederlands beschikbaar onder de titel: Het evangelie volgens Pilatus. Een méér dan lezenswaardig boek!) en zijn theaterstukken (o.a. Oscar et La Dame en rose, bij ons uitgegeven als het boekje Oscar en oma rozerood). Schmitt heeft het christelijk geloof ontdekt dank zij een nacht in de Sahara woestijn en vier jaar later, dank zij een mystieke nachtelijke ervaring waarbij hij in één ruk de vier evangelies las. Hij formuleert de volgende bedenking: Alles wat mensen hebben opgebouwd vindt meestal zijn oorsprong in de angst voor de andere. De kracht van het christendom ligt in het feit dat het deze angst aan de kaak stelt en tevens durft te bevestigen dat de menselijke relaties op de liefde kunnen gegrondvest worden. Wij kunnen een vrouwelijke dimensie in de boodschap van het christendom ontdekken die tegenover de haat, de rivaliteit, de afgunst, de agressiviteit van de mensen, waarden voorstaat als tederheid, zorgen voor de andere(n), eerbied voor het lichaam, leven geven ...
In een interview (weekblad Panorama, nr 408, maart 2005, p. 18) zegt hij: Het kruis is een schandaal waardoor wij gered worden, want het werpt recht in het gezicht van de mensheid deze vreselijke waarheid: kijk tot wat jullie in staat zijn te doen aan een mens die, heel zijn leven, niet anders heeft gedaan dan te getuigen (op te komen voor) van de liefde! Ecce homo!
Er is nog een andere hypothese: wij mannen ervaren in ons lichaam alleen de tijd die verloopt en eindigt in het oud worden en het dood gaan. Vrouwen, als zij een kind verwachten, ervaren een tijd die verloopt in de tegenover gestelde richting, een tijd die uitloopt op leven, op geboren worden. Dat maakt hen bekwaam om getuigen te zijn van de ommekeer die door God op Paasmorgen werd begonnen en om draagsters te worden van de blijde boodschap: Hij leeft!.
BRUSSEL (Kerknet/WZZ) - Wil je actief meewerken aan armoedebestrijding? Wil je anderen een beter inzicht geven in wat armoede kan betekenen? Zegt vorming je wel iets? Surf dan snel naar www.armoede-in-zicht.be. 'Armoede In-zicht' leert hoe maatschappelijke structuren armoede in stand houden en reproduceren en gaat in tegen het sociale stigma. Eén van de doelstellingen van het project is vormingsmateriaal toegankelijk maken voor organisaties, scholen en instellingen. Armoede In-zicht is een gezamenlijk project van het Vlaams netwerk van Verenigingen waar Armen het Woord nemen en Welzijnszorg vzw, gefinancierd door Cera.
BRUSSEL (Kerknet) - 2007 werd uitgeroepen tot Daensjaar, en dat naar aanleiding van de honderdste verjaardag van het overlijden van priester Daens. Samen met anderen organiseert het Priester Daensfonds in Aalst en omgeving tal van activiteiten. Op 12 mei is er een denk- en doedag over 'Armoede en sociale uitsluiting' in het Provinciaal Administratief Centrum te Gent. Daens was er op basis van de encycliek 'Rerum novarum' van overtuigd dat iedereen recht heeft op een menswaardig bestaan. Tijdens deze dag wordt stilgestaan bij brede tendensen in onze samenleving, met getuigenissen van ervaringsdeskundigen, gespreksgroepen, een monoloog en groepsbespreking. Sprekers zijn onder meer Gita Deneckere, Ides Nicaise en Eddy Couckuyt. Frank Vandebroucke en Mieke Van Hecke zegden hun medewerking toe voor de verschillende gespreksgroepen over armoede, levensminima en onderwijs. Deelnemen kost 5 euro en inschrijven is gewenst. Het volledig programma van het Dae nsjaar is beschikbaar op de website www.daensjaar.be of via het telefoonnummer 053/77.44.97 (tussen 17 en 19 uur).
11 KARDINALEN HERINNEREN G8 AAN STRIJD TEGEN ARMOEDE
BRUSSEL (Kerknet) - Een delegatie van elf Afrikaanse, Latijns-Amerikaanse, Europese en Amerikaanse kardinalen reist nog tot 5 mei a.s. rond om de staats- en regeringsleiders van de achtst rijkste landen eraan te herinneren hun beloften voor de strijd tegen de armoede na te komen. Morgen vrijdag 4 mei worden ze door de paus ontvangen. De rondreis wordt georganiseerd in het vooruitzicht van de G8-top die van 6 tot 8 juni 2007 in Duitsland gehouden wordt. Op 18 en 19 mei komen de wereldleiders ook voor financieel overleg samen. Eerder vonden er al gelijkaardige rondreizen plaats, naar aanleiding van het G8-overleg in Keulen en Gleneagles. De kardinalen zijn afkomstig uit Honduras, India, Nigeria, de Democratische Republiek Congo, Groot-Brittannië, Duitsland, de Verenigde Staten, Italië en Frankrijk. Vandaag bezoeken ze Duitsland en morgen Rome.
Het enige bezit van boer Michaël was zijn merrie. Het was zijn kostbaarste bezit. Op zekere dag verdwijnt de merrie zo maar in de natuur. Alle moeite om haar terug te vinden was tevergeefs.
- Je heb je enige bezit verloren, zegden de buren.
- Michaël antwoordde: Is dat een geluk of een ongeluk, wie zou dat kunnen zeggen?
En kijk, veertien dagen later komt de merrie terug vergezeld door drie wilde hengsten.
- Men zegt hem: Jij hebt wel veel geluk Michaël.
- Hoe weten jullie dat het een geluk is?
De volgende dag, terwijl een van de zonen van Michaël een hengst probeert te temmen, breekt die zijn been.
- Wat een ongeluk!
- Denk je dat ?, antwoordt hij.
En inderdaad, enkele dagen later, breekt een burgeroorlog in de provincie uit. Een bende soldaten trekt door het dorp om met geweld alle jonge mannen, die een geweer kunnen dragen, op te eisen. Alleen de zoon van Michaël, met zijn gebroken been, wordt niet ingelijfd. Hij ontsnapt aan dodelijke veldslagen.
Men vindt deze parabel in vele landen van oost tot west, van noord tot zuid. De parabel leert ons dat de dingen niet altijd zijn wat zij schijnen te zijn
Men weet nooit of iets een geluk of ongeluk betekent: men moet wachten op het einde van het avontuur, en misschien op het einde van het leven. Dan, door achterom te kijken, zal men min of meer kunnen zien waar het op aan kwam.
Het leert ons ook: God draagt zorg van ons door heen kleine en grote gebeurtenissen, en haalt uit het goede uit het kwade Hij schrijft recht op kromme lijnen!
De parabel leert ons nog andere dingen als men ze lang genoeg herkauwt. Zijn nederige wijsheid maakt dat mijn hart vrijer kan kloppen. Ik heb een zware verkoudheid opgedaan of het groot lot gewonnen op de tombola, ik ben gezakt bij het examen. Europa gaat maar traag vooruit, ik heb een defect aan mijn auto: betekent dat geluk of ongeluk, wie zal het zeggen? Dikwijls blijkt heeft men mij lasten op de schouders heeft gelegd die, wat de ervaring bewijst, zich achteraf openbaren als bron van leven Misschien houd je van parabels, wel deze is goud waard voor de regen- en zonnedagen.
Vele ouders, en tegenwoordig veel grootouders, maken het mee dat hun kleine kinderen of kleinkinderen uitspraken doen die je verwonderd doen opkijken. Je denkt: Dat moet ik noteren. Dat wil ik niet vergeten! Zo mooi, zo gevat, zo wijs!
Als je op dit moment een beproeving meemaakt is het volgende echt gebeurde verhaal voor je. Een echte opsteker! Een moeder vertelde ons dat haar kleine dochter van vier jaar haar een echte ontdekking liet meemaken.
- Die avond was mijn hart bedrukt en mijn lichaam zwaar. Ik ga de slaapkamer van Annemieke binnen om haar een kus te geven alvorens zij gaat slapen.
- Mama, weet je wat een kruis is (Zou zij bemerkt hebben wat ik beleefde? Mijn gedachten razen sneller dan haar woorden. Een kruis? Natuurlijk weet ik wat dat is!) Een kruis is een venster.
- ?...
- Begrijp je het niet Kijk eens mama.
Mijn kleine dochter van nauwelijks vier jaar, die zelfs nog niet kan schrijven maar alleen maar tekenen, zet zich op haar bed, neemt een stylo en een blad papier om mij te helpen het te zien, het te begrijpen. Zij tekent een kruis en omringt het met een vierkant.
- Zie je het nu, mama, een kruis is een venster.
Mijn hart komt als door een bliksem tot rust, mijn hart klopt opnieuw op de juist plaats.
- Wat je daar zegt is prachtig. Ik ga het in mijn boek schrijven opdat ik het je later, als je groot bent, kan herhalen.
En mijn kleine dochter antwoordt zelfverzekerd:
- Het is de moeite niet, mama, ik zal zelf wel onthouden.
Het kleine meisje, Annemie, verwijst zonder het te weten naar een spreekwoord uit Rwanda, dat ons dezelfde hoop, hetzelfde vertrouwen verwoordt. Als de duivel stenen naar de kerk gooit, rapen de engelen die op om de kerk verder op te bouwen.
BRUSSEL (Kerknet/BD) - Afgelopen zaterdag heeft de Algemene Vergadering van Broederlijk Delen Daniël De Klerck unaniem tot nieuwe voorzitter verkozen. Na twee mandaten van vier jaar was er een einde gekomen aan het mandaat van Agnes Pas. Vandaag gaf ze officieel de fakkel door. De afscheidnemende voorzitster blikt tevreden terug: "Broederlijk Delen bood mij een kader waarin ik samen met vele anderen mijn engagement, mijn christelijke spiritualiteit, mijn solidariteit en mijn wereldverbondenheid kon beleven. Ik vond er een gemeenschap van mensen met een hart voor het Zuiden, die er alles voor over heeft om de talenten en initiatieven van mensen die in armoede leven, te ontplooien. Ik ben blij en fier dat ik als voorzitster zo'n dynamische en toekomstgerichte organisatie mee mocht dragen en ondersteunen."
Onaanvaardbare kloof
Waarom is Daniël De Klerck ingegaan op de vraag van de Raad van Bestuur om zich kandidaat te stellen voor het voorzitterschap? "De enorme kloof tussen arm en rijk in de wereld is onaanvaardbaar! Ik ben ervan overtuigd dat blijvende inspanningen moeten geleverd worden om zoveel mogelijk ogen te openen, met alle mogelijke middelen. En niemand mag daarbij aan de kant blijven staan", zegt hij.
Accenten
Waar wil de nieuwe voorzitter het accent leggen voor de toekomst? "Broederlijk Delen is een gezonde en dynamische solidariteitsorganisatie", aldus Daniël De Klerck. "Om dit zo te houden en te versterken, gaan we enkele centrale punten stapsgewijs realiseren. Broederlijk Delen moet nog meer vrijwilligers aanspreken om mee te werken, met nieuwe vormen van inzet en nieuwe doelgroepen, waaronder jongeren. Het moet het bondgenootschap met groepen mensen uit het Zuiden uitbreiden en versterken, zonder daarbij de vaak vergeten armen uit het oog te verliezen, de kleine boeren op het platteland. Ook de realisatie van de Millenniumdoelstellingen en de verdere uitbouw van de fondsenwerving staan vooraan op de agenda. En bij dit alles blijft de aandacht voor onze onderliggende motivatie belangrijk: de dragende spiritualiteit van Broederlijk Delen."
Boerenbond
Daniel De Klerck is gehuwd met Elfriede Vandendriessche en woont in Haasrode. Het gezin heeft zes kinderen en nam ook de zorg op voor een pleegkind. In zijn professionele leven was hij bij Boerenbond ondermeer verantwoordelijk voor de vorming maar ook voor de uitbouw van de Landelijke Gilden als plattelandsbeweging. Hij is bovendien al geruime tijd vertrouwd met de verschillende aspecten van Broederlijk Delen, zowel op lokaal als op nationaal niveau. Met de verkiezing van Daniël De Klerck als nieuwe voorzitter hoopt de Algemene Vergadering Broederlijk Delen verder uit te bouwen tot een professionele en eigentijdse ngo die de mensen kan blijven inspireren in hun engagement voor het Zuiden.
SAMENWERKINGSPLATFORM BINDT STRIJD AAN TEGEN DE ARMOEDE
Decenniumdoelen moeten beleidsverantwoordelijken aansporen tot een resultaatgerichte aanpak
BRUSSEL (Kerknet) - Een breed forum van armoedeorganisaties en sociale bewegingen lanceerde onlangs zes doelen om armoede efficiënter aan te pakken. "We komen naar buiten met een samenwerkingsplatform van 9 organisaties en kondigen aan dat we 10 jaar werken rond 6 decenniumdoelen. Het unieke zit in de samenwerking van diverse organisaties: armoede organisaties en sociale bewegingen, en in het feit dat er een engagement is voor 10 jaar", zegt Anny Vermeersch van Welzijnszorg en coördinatrice van de decenniumdoelen 2017 aan Kerknet. Het gaat om een belangrijk engagement dat loopt tot 2017 en focust op zes themadoelen: gezondheid, arbeid, inkomen, wonen, onderwijs en samenleven. Door zes meetbare doelen naar voor te schuiven wijzen de middenveldorganisaties op de draagwijdte van het armoedeprobleem en willen ze de beleidsverantwoordelijken aansporen tot een resultaatsgerichte aanpak. Initiatiefnemers van de decenniumdoelen zijn ACW, Samenlevingsopbouw Vlaanderen, Socialistisc he Mutualiteiten en socio-culturele verenigingen, Steunpunt Algemeen Welzijnswerk, Verbruikersateljee, Vlaams Netwerk van verenigingen waar armen het woord nemen, Vlaams Minderheden Centrum en Welzijnszorg vzw.
Memorandum De zes decenniumdoelen roepen de vergelijking op met de millenniumdoelstellingen. "Uiteraard is die vergelijking terecht", zegt Anny Vermeersch. "Het is de bedoeling dat er vanuit beide projecten linken gelegd worden naar elkaar. Op termijn zien we ook verdere samenwerking". Bovendien vond de lancering kort voor de verkiezingen plaats. "Het is zo dat we midden 2006 met het project begonnen zijn en altijd de bedoeling hadden om dit in het voorjaar van 2007 te lanceren. Uiteraard worden de federale verkiezingen nu het eerste actiepunt. Binnen de stuurgroep zijn we een memorandum aan het voorbereiden, begin mei wordt dit bekendgemaakt en volgen er contacten met de politieke partijen en lijsttrekkers".
Het verhaal van de onbewoonbaar-verklaarde woningen!
Er was eens een engel, dienaar de wereld van de mensen gezonden werd, om te zien wat er aan de hand was met de woningen in het huis van de Vader.
Vele mensen hadden namelijk nadat zij de hemel waren binnengegaan geklaagd dat er voor hen geen woongelegenheid was geweest in het huis van de Vader op aarde.
Dit had grote verbazing gewekt in het hemelhuis en God, de Onuitsprekelijke, vond het nodig dat één van zijn engelen zou gaan kijken hoe het met het aard-huis van de Vader stond.
De engel kwam in de wereld en probeerde alle deuren van de woningen van het huis van de Vader. Maar de deuren waren op slot, de sleutels waren verdwenen, de bewoners hadden elders hun toevlucht gezocht en overal hingen bordjes onbewoonbaar verklaard.
Slechts enkele woningen waren nog bewoond. Duizenden stonden leeg. De enkele woningen die nog bewoond waren, waren die van de vijf-geboden-onderhouders, van de één-uur-op-zondag mensen, van de ritualisten, van de kerk-rechters, van de moralisten en van de hiërarchische monarchen. Zij woonden nog in het huis van de Vader, maar alle andere woningen stonden leeg.
Om de oorzaken te ontdekken van het leegstaan van al deze woningen, riep de engel een vergadering bijeen van de nog-bewoners van het huis van de Vader. Hij vroeg hen, waar alle andere bewoners waren en waarom zoveel woningen onbewoonbaar verklaard waren.
De nog-bewoners zetten de engel uiteen dat zij de plannen en de bedoelingen van God, de Onuitsprekelijke, theologische, eschatologische, pneumatologisch, ecclesiologisch, heilshistorisch, monarchistisch, hiërarchisch en omnilogisch bestudeerd hadden en dat zij tot de conclusie waren gekomen dat voor hén en voor hén alleen een woning was bedoeld in het huis van de Vader. Zij hadden daarom geleidelijk de woonvergunningen van de andere bewoners ingetrokken en de woningen onbewoonbaar verklaard.
De oren van de engel tuitten wel een beetje bij het aanhoren van al deze geleerde woorden, maar hij begreep waar het om ging en ging verdrietig en terneergeslagen heen.
Onmiddellijk nam hij contact op met God, de Onuitsprekelijke. Van hem ontving de engel duidelijke instructies: Ga naar de stad van de mens. Laat nieuwe sleutels maken. Zorg dat de woningen opgeknapt worden. Zet de deuren en de ramen wagenwijd open. Heel de bordjes onbewoonbaar verklaard weg en schilder ze over met Toen volgde een lange lijst met namen.
De engel ging direct aan de slag.
Hij liet nieuwe sleutels maken. Hij schakelde een schoonmaakbedrijf en een bouwonderneming in. Hij kocht verf en kwasten en schilderde zelf alle bordjes onbewoonbaar verklaard over.
Met heldere kleuren schilderde hij de namen van de nieuwe bewoners op de bordjes: armen, hongerlijders, verdrietigen, outcasts, veréénzaamden, vreemdelingen, zachtmoedigen, barmhartigen, vredestichters, zuiveren van hart, vervolgden om mijn Naam, van kwaad betichten, zondaars, gevangenen-bezoekers, naaktenkleders, vreemdelingen-opnemers, zieken-bezoekers, te drinken-gevers, hongerstillers, bevrijders, gerechtigheidzoekers, vergevers uitdelers, En zo ging hij dagen door met schilderen.
Toen alle bordjes klaar waren en de verf in de zon mooi was gedroogd, hing hij de nieuwe bordjes boven de deuren van alle keurig opgeknapte woningen.
De nog-bewoners van het huis van de Vader begrepen niet wat er allemaal gebeurde. Zij maakten bezwaren en vroegen de engel met welk gezag hij dat allemaal deed.
Toen antwoordde de engel dat het gebeurde op gezag van God, de Onuitsprekelijke.
Nadat hij zo de woningen van het huis van de Vader weer had opengesteld en in orde gebracht, liet hij een open brief plaatsen in alle wereldkranten en een boodschap voorlezen in alle televisieprogrammas, dat voor allen die een wonng zochten in het huis van de Vader, weer een woning gereed was.
Ieder hoefde maar naar het bordje boven de deur te kijken en als hij zich onder het opschrift thuis voelde mocht hij de woning betrekken. Ook de nog-bewoners mochten blijven wonen, als zij zich aan één van de groepen verwant voelden. Zo werd het aard-huis van de Vader weer bewoonbaar voor álle mensen van goede wil.
Over het één-uur-op-zondag model van christen-zijn
Het één-uur-op-zondag model
Vervolg op de reddingsclub
Waarover ging de discussie na het herschikken van parochies: over de uren van de eucharistievieringen? Over het uur dat niet past voor onze parochie(s). Over het feit dat niet elke zondag eucharistie wordt gevierd in onze parochie. Over het feit dat wij ons om de veertien dagen moeten verplaatsen naar een andere parochie om eucharistie te vieren. Over het feit dat gebedsvieringen (zeker niet met communiegelegendheid tenzij op Goede Vrijdag) niet meer toegelaten zijn?
Wat zegt men over iemand als men ons vertelt dat hij of zij niet pratikeert? Juist ja, dat hij of zij niet deelneemt aan de wekelijkse eucharistieviering.
Deze twee voorbeelden zijn voldoende om duidelijk te maken dat het één-uur-op-zondag model dominerend aanwezig is.
Dat heeft o.a. als gevolg dat priesters vooral als voorganger in de eucharistie wordt gezien? En dat je een gelovige hoort klagendat van het opdragen van een zondagsmis door een man die zeven missen moet doen, weinig intensiteit uitgaat (zie De Standaard van vrijdag 19 januari ll).En dat men diakens, nochtans met een heel specifieke roeping en opdracht, als stoplap ziet om dat gebrek aan priesters-celebranten op te vangen. Het is zelfs zo dat de meerderheid van de diakens in feite gemankeerde priesterroepingen zijn, gehandicapt door hun huwelijk!
Vandaar de aandacht die besteed wordt aan het teruglopende kerkbezoek op zondag en de angstige bezorgdheid die geuit wordt bij het constateren van het voortdurende achteruitgaan van het zondagsmisbezoek. deze aandacht wijst in ieder geval op het feit dat het uur-op-zondag model van christen-zijn en kerkelijk meeleven nog steeds hoog genoteerd staat en voor velen hét model van christen-zijn is.
Het feit dat aan dit uur-op-zondag model praktisch alle bestaanvoorwaarden en activiteiten van de kerken verbonden zijn het bij elkaar brengen van mensen en gezinnen, de vorming, bezieling en bemoediging van de gelovigen, de financiële ondersteuning van de kerken wijst er op dat dit uur-op-zondag model een basismodel van christen-zijn is.
Wij zouden ons echter af kunnen vragen of dit uur-op-zondag model wel hét model van christen-zijn en van het kerkelijke meeleven en betrokken voelen, moet zijn.
Wordt in de aandacht en de bezorgdheid voor de feitelijke ontwikkeling niet al te zeer uitgegaan van de keuze en de vooronderstelling dat dit rituele en liturgische uur hét model van christen-zijn en hét model van evangelie-beleven moet zijn?
We zijn zo gewend om het christen-zijn en het evangelie-beleven te bedenken binnen een ritueel kader en binnen een liturgisch model dat het ons ternauwernood mogelijk is om andere modellen* waar te nemen en serieus te bedenken en als voor onze tijd tenminste gelijkwaardige gestalten van christen-zijn te zien en te waarderen.
Een grote inspanning wordt geleverd om de ritueel-liturgische gestalte van christen-zijn aan te passen, te vernieuwen, te herbouwen en aantrekkelijk te maken. Grote inspanningen worden gedaan om daarvoor nog celibataire priesterkandidaten voor te vinden.
Maar afgezien van het feit dat al deze inspanningen maar zeer ten dele het uur-op-zondag in zijn functie en betekenis herstellen, is het zeer de vraag of deze inspanning de problemen oplost.
Misschien moeten wij zelfs zeggen dat deze inspanningen de problemen eerder bedekt.
Het immers de vraag of inderdaad een ritueel-liturgisch model van christen-zijn in onze tijd hét model van christen-zijn moet en kan zijn.
Het is ook de vraag of dit liturgische-ritueel model al deze aandacht en energie opeisende inspanning om bij de tijd te geraken waard is.
Het lijkt ook mogelijk dat het verdampen van het uur-op-zondag model veel eer en veel meer een uitnodiging is om nieuwe varianten van christen-zijn te zoeken, te vinden en te verwerkelijken, varianten die, getoetst aan de boodschap van Jezus van Nazaret, als minstens gelijkwaardig aan dit liturgisch-ritueel model gewaardeerd kunnen worden.
Wij moeten een andere keer nadenken over andere modellen om zijn christen - zijn te beleven, aan de hand van voorbeelden.
BRUSSEL (Kerknet/AartsbisdomWenen) - De Kerk heeft nood aan een theologie van het diaconaat en de dienst van de diaken moet theologisch verder doordacht worden. Dat diaconaat blijft ook een enorm belangrijke bijdrage leveren tot de kerk en onze samenleving van vandaag. Dat zijn de belangrijkste besluiten van een recent gehouden overleg van diakens en allen die bij dat diaconaat betrokken zijn in de Oostenrijkse hoofdstad Wenen. De deelnemers daar kwamen tot de conclusie dat het diaconaat het meest ermee gediend is als men de eigenheid ervan erkent en de mogelijkheden die daardoor geboden worden verder tracht uit te bouwen. Op de bijeenkomst werd gewezen op het groeiende aantal diakens en de mogelijkheden die er voor de toekomst voor dat diakenambt geboden worden. "Het diaconaat is een heel eigen roeping in de Kerk", was een vaak gehoorde uitspraak op het overleg. Bisschop Alois Schwarz wees vooral op het belang van de uitbouw van een theologie van het diaconaat. Mgr. Schwarz is namens de Oostenrijkse bisschoppen verantwoordelijk voor de opleiding van de diakens. "Diakens zijn niet de ondergeschikte van de priester of zijn medewerker. Ze staan in dienst van de bisschop als dienaar van de Liefde van Christus (...) Het komt erop aan de sacramentaliteit van de Kerk in zijn verscheidenheid te beleven." De bisschop hoopt dat er diakens zouden zijn uit alle beroepsgroepen en maatschappelijke milieus. "Het diaconaat moet niet uitgehold worden, maar in zijn oorspronkelijke betekenis opnieuw ontdekt worden."
Het is nuttig inleidingen of introducties bij de postsynodale apostolische exhortatie SACRAMENTUM CARITATIS over de eucharistie te lezen. Lees bijvoorbeeld de introductie van de woordvoerder van de van de bisschoppenconferentie, Hans Geybels of die van Stijn Van den Bossche Eucharistie maakt ons tot zon-dagelijkse mensen in Tertio of van Toon Osaer in Kerk en Leven..
Het is natuurlijk beter om de apostolische exhortatie zélf te lezen. Ik las Sacramentum caritatis met het oog van een diaken.
Ik som de nummers op waarin de diaken uitdrukkelijk ter sprake komt: in het adres: aan de bisschoppen, aan de priesters, aan de diakens . Verder in de nummers 26, 39, 51, 53, 61, 75 en 94.
Daarnaast zijn er nummers waarin behartenswaardige gedachten worden geformuleerd die wij als diakens speciaal kunnen overdenken of die een vraag inhouden naar de diakens toe: 6, 25, 33b, 45, 47, 49, 72, 82 92.
Nummers waarin over de diaken wordt gesproken:
- De diaken wordt in het adres van de exhortatie opgenomen. Niet zo lang geleden werd de diaken niet vernoemd.
- 26: in dit nummer zegt de paus dat Christus niet ophoudt om mannen te roepen , die alles achter laten om zich totaal te kunnen wijden aan de viering van de heilige Mysteries, de verkondiging van het Evangelie en het pastoraal werk. Hij voegt er aan toe: In deze omstandigheden wens ik mij tot de stem te maken van de dankbaarheid van heel de Kerk voor de bisschoppen en de priesters, die deze zending met toewijding en trouwe ijver vervullen. Natuurlijk richt deze dankbaarheid van de Kerk zich ook naar de diakens, aan wie de handen zijn opgelegd niet voor het priesterschap maar voor de dienst.
- 39: Indien het waar is dat geheel het volk van God deelneemt aan de eucharistische liturgie, is het nochtans zo dat in verband met een juiste ars celebrandi, een onbetwistbare taak toekomt aan degenen die het wijdingssacrament hebben ontvangen. Bisschoppen, priesters en diakens, elk volgens hun graad, moeten de viering beschouwen als hun belangrijkste plicht.
- 51: Na de zegen, zendt de diaken of de priester het volk terug naar huis met de woorden: Ite, missa est. In deze begroeting wordt ons de band tussen de gevierde mis en de christelijke zending in de wereld te verstaan gegeven. In de Oudheid betekende missa heel eenvoudig wegzending (dimissio). In het christelijk taalgebruik heeft dit woord een veel diepere betekenis gekregen. In feite werd de uitdrukking wegzending veranderd in zending. Deze groet drukt op synthetische manier de missionaire zending van de Kerk uit. Dat heeft als gevolg dat het goed is om het volk van God te helpen deze constitutieve dimensie van het kerkelijk leven te verdiepen, door zich door de liturgie te laten inspireren. Vanuit dit perspectief is het goed om bij de gebeden over het volk en voor de eindzegen over teksten te beschikken die op hun deugdelijkheid zijn onderzocht.
- 53: Elke viering van de eucharistie wordt inderdaad geleid door de bisschop, hetzij door hem zelf, hetzij door priesters die hem bijstaan. Hij wordt geholpen door de diaken, die tijdens de viering bepaalde specifieke rollen (taken) vervult: het altaar klaar maken voor de viering en de priester assisteren, het evangelie verkondigen, eventueel de homilie verzorgen, aan de gelovigen de intenties van de voorbede voorstellen, de Eucharistie aan de gelovigen uitdelen.
- 61: In verband met de kwaliteit van de grote (massa-)vieringen lezen wij o.a.: Het is van de ene kant gemakkelijk om de waarde van deze momenten te begrijpen, vooral als de bisschop voorgaat omringd door zijn presbyterium en diakens.
- 75: Over de zondaagse bijeenkomsten zonder priester: daar waar door de afstand het praktisch onmogelijk is aan de eucharistieviering deel te nemen, is het belangrijk dat de christelijke gemeenschappen eveneens samenkomen om de Heer te loven en om de gedachtenis te vieren van de dag die Hem is toegewijd. ( ). De pastorale zorg van de Kerk moet zich in dat geval uitdrukken door er over te waken dat de dienst van het Woord, georganiseerd onder het voorzitterschap van een diaken ( ), verloopt volgens een specifiek ritueel, opgesteld door de bisschoppenconferenties en door hen voor dit doel goedgekeurd. Daarbij wordt uitdrukkelijk vermeld dat een gebedsdienst met communie afhangt van de goedkeuring van de plaatselijke bisschop.
- 94: Ik nodig dus alle herders uit om de grootste aandacht te besteden (te wijden) aan de promotie van een authentieke eucharistische christelijke spiritualiteit.. De priesters, de diakens en al degenen die een eucharistisch ministerie (ambt) uitoefenen kunnen uit die diensten, verricht met zorg en een blijvende voorbereiding, kracht en aanmoediging putten voor hun persoonlijke en gemeenschappelijke heiliging.
Tot daar de nummers waar de diaken uitdrukkelijk wordt genoemd. Er zijn ook nummers die, zonder de diaken bij name te noemen, belangrijk zijn voor de diakens.
Nummers uit de exhortatie het overdenken meer dan de moeite waard.
- 6: Ik heb altijd gedacht dat het tot de rol van diaken behoort om ná de consecratie de aanwezigen op te roepen tot aandacht voor het mysterie van het geloof. Daar wordt in de exhortatie niets over gezegd en in het Missaal voor zon- en feestdagen (uitgave Licap C.V., Brussel, 1993) staat in de Eucharistische gebeden duidelijk het volgende: De priester zegt: Blijft dit doen om Mij te gedenken. (Hij toont de beker aan het volk, zet hem weer op het corporale en knielt; daarna zegt hij: Verkondigen wij het mysterie van het geloof. Wij vinden deze taak trouwens ook niet vermeld in De algemene inleiding waarin De functies van diaken worden opgesomd ( van p. 32 tot 34, de nummers 127 141. In Duitstalige artikels wordt de diaken steeds aangeduid als degene die de gelovigen oproept het mysterie van het geloof te verkondigen! De Duitsers kunnen dit zelf zo ingevoerd hebben, vanwege de brugfunctie van de diaken tussen gelovigen en priester. Misschien staat er iets over in recentere documenten, maar die zijn mij onbekend.
- 25: In dit nummers schrijft de paus dat de bisschoppen er over moeten waken, ook in tijden van een nijpend priestertekort, dat bij de aanvaarding van kandidaten voor het priesterschap gelet wordt dat zij beschikken over de vereisten bekwaamheden. Dan volgt: Een geestelijke (en dat is ook een diaken) die niet voldoende is gevormd en aanvaard wordt tot de wijding zonder het vereiste oordeelvermogen te bezitten, kan moeilijk een getuigenis geven dat bij de anderen het verlangen opwekt om te antwoorden op het genereuze roeping van Christus.
- 33b: Een mooi beeld: (Maria) bewaart in haar hart de woorden die van Godswege tot haar komen en, ze ordenend als in een mozaïek, bereidt zij zich voor om ze dieper te begrijpen (cf. Lc 2, 19.51);
- 40: De paus nodigt ons in dit nummer aan om de Algemene Inleiding tot het Romeins Missaal te lezen en de ritus van de mis beter te leren kennen om er de grote rijkdom van te ontdekken. Dat geldt ook voor de Schriftlezingen zoals zij werden voorzien in de zondagsvieringen. De viering van de eucharistie zou er veel voordeel uit halen. Hij zegt: men denkt misschien van die reeds te kennen en daarover een helder oordeel te kunnen vellen, maar dikwijls, is dat niet zo. Deze raad van de paus is een echte aanrader voor de diakens!
- 45: Met de synode wens ik dat de liturgie van het Woord altijd behoorlijk zou worden voorbereid en beleefd. ( ) De kennis en de studie van het Woord van God laten ons toe om de eucharistie beter te waarderen, te vieren en te beleven. Zulehner (geciteerd door Herbert Vorgrimler) zegt daarover: Niet de wijding alleen maakt iemand geschikt (gekwalificeerd) voor de dienst van de prediking, maar alleen een wijding die voortbouwt op geschiktheid (bekwaamheid). Anders veroorzaakt het een pastoraal schandaal, wanneer onbekwame (incompetente) diaken s, dank zij hun wijding, wel mogen prediken, terwijl integendeel goed gevormde lekentheologen, zonder wijding, niet mogen prediken. Eén van zeven geestelijke werken van barmhartigheid luidt: de onwetenden onderrichten. Hier ligt een belangrijke taak van de diakens. Zij moeten dus niet alleen de Schrift opgegeten hebben, maar de Schrift lezen terwijl men terzelfder tijd de krant leest. Vandaag, 3 april, publiceerden onze bisschoppen een brief onder de titel Kunt gij de tekenen van de tijd dan niet duiden?. Waarschijnlijk vinden wij daar wegwijzers om dat op vruchtbare wijze te doen.
- 47: De synodevaders hebben ook de aandacht gevestigd op het aanbieden van de gaven. Dit is niet zo maar een soort pauze tussen de liturgie van het Woord en de eucharistische liturgie. Dat zou, onder andere, de unieke betekenis van de ritus, die is samengesteld uit twee delen die met elkaar verbonden zijn, laten verloren gaan. In deze nederige en simpele handeling wordt in feite een zeer grote betekenis uitgedrukt: in het brood en de wijn die wij naar het altaar brengen wordt heel de schepping door Christus de redder aanvaard en omgevormd om aan de Vader aangeboden te worden. Gezien van uit dit perspectief brengen wij naar het altaar al het lijden en verdriet van de wereld naar het altaar, in de zekerheid dat alles waardevol is in de ogen van God. ( ) Het stelt ons in staat om de medewerking die God, van in het begin, aan de mens vraagt, tot haar echte waarde te laten komen, om het in het goddelijk werk tot zijn vervulling te laten komen en om daardoor aan de menselijke arbeid zijn volle betekenis te geven, dat, door de eucharistische viering wordt verenigd met het offer van onze redder Christus.
49: In dit nummer spreekt de paus over de vredewens. Hier wordt de diaken niet vermeld, terwijl wij in n° 136 van de algemene inleiding op het missaal het volgende lezen: Nadat de priester het gebed voor de vrede en De vrede des Heren zij altijd met u gezegd heeft en het volk heeft geantwoord: En met uw geest, nodigt de diaken eventueel tot de vredewens uit, zeggende: Wenst elkaar de vrede toe. Zelf ontvangt hij de vredekus van de priester en kan hij die doorgeven aan de dienaars die het dichtst bij hem staan. De diaken spreekt dus de het gebed voor de vrede niet zelf uit.
In voetnoot 150 bij dit nummer over de vredewens lezen wij: Rekening houdend met oud en eerbiedwaardige gewoonten en met de uitgedrukte wensen van de synodevaders, heb ik aan de bevoegde Dicasteries (departementen van de curie) gevraagd om de mogelijkheid te bestuderen of de uitwisseling van de vredewens kan verplaats worden naar een ander moment, bijvoorbeeld vóór de aanbieding van de gaven aan het altaar. Van de andere kant, zou deze keuze op een betekenisvolle wijze aan de waarschuwing van de Heer herinneren dat verzoening vereist is alvorens ons offer aan God te brengen. (cfr. Mt 5, 23 e.v.). In Gastav Kalt, De viering van de heilige eucharistie Over de groei en de zin van haar liturgisch vorm, Standaard, Antwerpen, 1961Nederlandse vertaling van Gilbert De Keersmaeker, pr. leerden wij tijdens een seminarie het volgende:
Deze wens De vrede des Heren zij altijd met u was vroeger een oproep tot de gelovigen om elkaar de vredekus te geven. Het eerste christendom schatte deze heilige kus zeer hoog. Aanvankelijk opende hij de offerbereiding en gold als de verwerkelijking van het woord van de Heer ga u eerst met uw broeder verzoenen; kom dan terug en draag uw offer op (Mt 5, 23 24).
Tegen het einde van de 6e eeuw echter werd hij als voorbereiding op de heilige communie bij het Onzevader aangesloten. De vredekus drukte zo de wil uit aan alle vergiffenis te schenken, zoals dit in het gebed van de Heer tot uiting wordt gebracht. .
- 72: De christenen worden door de heilige Ignatius van Antiochië voorgesteld als degenen die leven op zijn zondags. Zoals Stijn Van den Bossche het mooi vertaalt: de Eucharistie maakt ons tot zon-dagelijkse mensen. Deze uitspraak van de grote heilige en martelaar stelt klaar en duidelijk de band tussen de eucharistische realiteit en het christelijk bestaan in zijn dagelijkse beleving (karakter).
- 82: Een eucharistieviering die niet verwijst naar de concrete beleving van de liefde in het dagelijks leven is in haar wezen verminkt.
- 84 94: In deze nummers lees ik de opdracht voor de diakens die (als) wachters zijn bij de liturgie. De titels alleen maken dit heel duidelijk: Eucharistie en zending Eucharistie en getuigenis Jezus Christus de enige Redder Godsdienstvrijheid en vrijheid van cultus (?) Eucharistie, gebroken brood voor het leven van de wereld De sociale gevolgen (implicaties) van het eucharistisch mysterie Het voedsel van de waarheid en de armoede (behoeftigheid) van de mens De sociale leer van de Kerk De heiliging van wereld en bescherming van de wereld (behoud van de schepping) .
PAUS ROEPT JONGEREN OP TOT VERKONDIGING VAN HET EVANGELIE VAN DE ARBEID
ROME (Kerknet/Kipa-Apic) - "Vandaag is het meer dan ooit dringend noodzakelijk om 'het Evangelie van de arbeid' te verkondigen. Dat zegt paus Benedictus XVI in een brief aan de jongeren die in Rocca di Papa (nabij Castel Gandolfo) voor het 'Negende Internationale Jongerenforum' samen zijn. De boodschap van de paus werd vandaag door de pauselijke secretaris van de Raad voor de Leken, Mgr. Josef Clemens, voorgelezen. Centraal thema van de bijeenkomst, die op 28 maart van start ging, is 'Getuigen van Christus in de arbeidswereld'. De paus schrijft in zijn boodschap dat het vandaag meer dan ooit noodzakelijk is 'het Evangelie van de arbeid' te verkondigen, als christenen in de arbeidswereld te leven en daar als apostelen getuigenis af te leggen. Het komt er in de wereld van het werk niet enkel op aan meer concurrentieel en productief te worden. Men moet er ook getuigen van de liefdadigheid. De paus onderstreept dat de vooruitgang in de arbeidswerel d nieuwe verwachtingen gewekt heeft bij de jongeren, maar eveneens leidde tot verontrustende vormen van marginalisering of uitbuiting of situaties van persoonlijke malaise. Hij heeft tevens oog voor de moeilijkheden om werk te vinden "dat overeenstemt met de persoonlijke vaardigheden en studie". Tegelijkertijd verwijst hij naar de mondialisering, "die talrijke jongeren verplicht te emigreren en ver van hun geboorteland en hun eigen familie te leven". Paus Benedictus XVI verwijst naar de Encycliek 'Laborem exercens' rond het werk. Daarin werden toen al ernstige kanttekening gemaakt bij het economisch liberalisme, dat door de druk van de markt, de concurrentie en het concurrentievermogen geconditioneerd wordt: "Die documenten onderstrepen met klem de menselijke dimensie van de arbeid te valoriseren en de waardigheid van de persoon te verdedigen". Aan het internationaal jongerenforum nabij Rome nemen nog tot zondag zo'n 300 jongeren van 20 tot 35 jaar deel.
BROEDERLIJK DELEN LANCEERT PETITIE VOOR JON SOBRINO
BRUSSEL (Kerknet) - Aartsbisschop Fernando Sáenz Lacalle van San Salvador heeft de geëngageerde theoloog en jezuïet Jon Sobrino een publicatie- en leerverbod opgelegd. Hiermee gaf hij opvolging aan een 'notificatie' aan het adres van Jon Sobrino, ondertekend door de voorzitter van de Congregatie voor de Geloofsleer in Rome en goedgekeurd door paus Benedictus XVI. Deze notificatie waarschuwt de gelovigen voor foute en gevaarlijke uitspraken in twee boeken van de theoloog. Zijn stellingen zouden niet in overeenstemming zijn met het geloof van de Katholieke Kerk. Zo zou de theoloog onder meer te veel de nadruk leggen op 'de Kerk van de armen' en te veel de menselijkheid van Jezus Christus beklemtonen ten nadele van zijn goddelijkheid.
Slechte zaak Broederlijk Delen betreurt ten zeerste de notificatie vanuit Rome en het leerverbod opgelegd door de plaatselijke bisschop. "Wij menen dat zij een slechte zaak zijn voor de hele kerkgemeenschap. Waarom? De voorkeursoptie voor de armen die de bevrijdingstheologie naar voren schuift op basis van de sociale realiteit, van de levenswijze van Jezus Christus zelf en van de kerkelijke traditie, krijgt door deze notificatie een flinke deuk. Als kerkverbonden organisatie, die juist de initiatieven van groepen mensen in het Zuiden ter bestrijding van armoede en onrecht ondersteunt, dwingt deze notificatie ons tot een reactie. Velen van de projectpartners die wij in Latijns- en Centraal-Amerika, maar ook in Azië en Afrika ondersteunen, leven namelijk in de situaties van armoede en onrecht die Jon Sobrino beschrijft en in de context waarin hij het geloof in Jezus Christus als bevrijder ter sprake brengt. Velen van onze projectpartners vinden juist in h et evangelie de inspiratie én kracht om vanuit Jezus Christus' optie voor de armsten op hun beurt de bestrijding van armoede en onrecht aan te gaan, soms op risico van hun eigen leven", stelt Broederlijk Delen.
Kerk van de armen "In de toelichting bij de notificatie lezen we dat 'de eerste armoede onder de mensen het feit is van Christus niet te kennen'. Dit klinkt wereldvreemd, zeker voor mensen die door materiële armoede aangetast worden in hun menselijke waardigheid of die met de situatie van deze mensen zelf geconfronteerd worden", aldus Broederlijk Delen. "Daarnaast lezen we in de notificatie zelf dat 'De kerkelijke fundering van de Christologie niet geïdentificeerd mag worden met de 'Kerk van de armen', maar dat ze eerder te vinden is in het apostolisch geloof dat door de Kerk voor alle generaties wordt overgeleverd.' Wij menen dat het ene het andere niet uitsluit zoals hier gesuggereerd wordt. Roept de uitdrukking 'Kerk van de armen' niet juist op wat in de evangelies beschreven staat: Jezus Christus die zich opwerpt als dé verdediger van de armen, van de materieel armen, van al diegenen die aan de rand staan van de maatschappij - kreupelen, Samar itanen, tollenaars,. - en dit omwille van God zelf? Dit perspectief van onderuit zit in de evangelies zelf ingebakken. Voor de rijken betekent dit een scherpe oproep tot bekering om solidair te zijn met de armsten van deze aarde en zo te bouwen aan een wereld naar Gods droom. Het geloof durven verdiepen vanuit de context van de armsten - de weg van Jon Sobrino - is dus een optie die al in de evangelies zelf vervat zit. Door haar kritiek op de term 'Kerk van de armen' ontkracht de notificatie de profetische en evangelische voorkeursoptie voor de armsten, een belangrijke drijfveer voor Broederlijk Delen."
Petitie Broederlijk Delen lanceert een petitie met drie vragen: "Dat de aartsbisschop van San Salvador, Mgr. Fernando Sáenz Lacalle, opvolger van Mgr. Oscar Romero, de disciplinaire maatregelen tegen Jon Sobrino intrekt. Dat de KU Leuven - de universiteit die Jon Sobrino in 1985 een eredoctoraat gaf - de verdediging van Sobrino opneemt, de notificatie met de nodige kritische zin analyseert en dat zij haar bevindingen aan de 'Congregatie voor de Geloofsleer' meedeelt. End alle parochies in deze vastentijd, een periode van extra solidariteit met de mensen in het Zuiden, de gelovigen oproepen om zich te bezinnen over de evangelische voorkeursoptie voor de armen. De beroemde tekst van het Magnificat kan hierbij inspirerend werken: 'Hij (God) heeft de kracht van zijn arm getoond, wie zich verheven waanden, uiteengeslagen. Machthebbers heeft hij van hun troon gehaald, nietigen gaf hij een hoge plaats. Hongerigen overlaadde hij met het beste, rijken heeft hij met lege handen weggestuurd. (.)' (Lc 1, 51-53)."
Steunbetuiging Als steunbetuiging kan deze driedelige petitie op de website van Broederlijk Delen: http://mail.bdwzz.be/petitie/enquete.htm elektronisch ondertekend worden. De petitie zal begin mei, net voor de 5de CELAM-conferentie in Aparecida-Brazilië, bezorgd worden aan de aartsbisschop, de KU Leuven en de Congregatie voor de Geloofsleer in Rome. Het standpunt werd al ondertekend door het Netwerk Rechtvaardigheid en Vrede. Het Netwerk Rechtvaardigheid & Vrede vzw verenigt acht katholieke solidariteitsorganisaties werkzaam in Vlaanderen en Brussel: Broederlijk Delen, Caritas Gemeenschapsdienst, Caritas Hulpbetoon, Caritas International, Kerkwerk Multicultureel Samenleven, Missio, Pax Christi Vlaanderen, Welzijnszorg; tevens is er samenwerking met Diocesane Commissies Rechtvaardigheid & Vrede in Antwerpen, Brussel en Gent. Meer info via de website: www.rechtvaardigheidenvrede.be.
Hallo allemaal! Het feest van Pasen komt steeds dichterbij. De zondag voor pasen, op Palmzondag, maken veel kinderen een Palmpasenstok. Kees de Knutselkat laat zien hoe jij er ook één kan maken. Het is niet zo moeilijk! Veel plezier!
Je hebt twee stukken hout nodig die je als een kruis aan elkaar vastbindt of vast spijkert. Het kruis doet denken aan Jezus, die in Jeruzalem het kruis moest dragen.
Bovenop je Palmpasenstok kun je op een spijker een broodhaantje zetten, dat je zelf kunt bakken of bij de bakker kunt kopen. Het broodhaantje doet denken aan de haan die drie keer kraaide toen Petrus had gezegd dat hij Jezus niet kende, omdat hij bang was voor de vijanden van Jezus. Maar het is ook de haan die kraait dat er een nieuwe dag komt, de dag van het Paasfeest!
Je kunt je Palmpasenstok net zo mooi versieren als je wilt. Je kunt hem met crêpepapier omwikkelen. Je kunt er mandarijntjes, pindaslingers, snoepjes of een krentenbol aanhangen. Je kunt je Palmpasenstok ook met bloemen versieren of met groene takjes. Toen Jezus op een ezeltje Jeruzalem binnen reed stonden de mensen ook met groene takken naar hem te zwaaien. De kleuren en de bloemen zijn om te vieren dat Jezus na zijn dood op het kruis weer uit de dood opstond. Het leven is sterker dan de dood!
Je kunt je Palmpasenstok op het feest van Palmpasen meenemen naar de kerk. Na afloop kun je je Palmpasen weggeven, bijvoorbeeld aan iemand die ziek is of alleen, of gewoon aan je oma of opa. Veel plezier met het knutselen!
ONTWIKKELINGSHULP MOET TEN GOEDE KOMEN AAN WIE DIE HET MEESTE NODIG HEEFT
Interview met Paul Samangassou, de nieuwe secretaris van Caritas Afrika
BRUSSEL (Kerknet) - "Het is belangrijk om ons af te vragen waarom de armoede in Afrika steeds verder toeneemt, terwijl ook de ontwikkelingshulp alleen maar is toegenomen", zegt Paul Samangassou, de nieuwe secretaris van Caritas Afrika, in een gesprek met Kerknet. Samangassou verwijst onder meer naar de politieke elite, die zich met de hulp heeft proberen verrijken, maar wijst er ook op dat de ontwikkelingshulp niet altijd even doordacht gegeven werd. "Decennialang hebben donoren en regeringen, die vaak niet verkozen waren, zich het recht toegeëigend om te zeggen wat al of niet goed was voor de bevolking en wat al of niet moest gedaan worden. Dat werden de wensen van de van de plaatselijke bevolking zelf vaak volstrekt genegeerd." Paul Samangassou beseft dat hem als secretaris van Caritas Afrika een moeilijke taak wacht. Zijn opdracht zal vooral bestaan uit het versterken van de nationale afdelingen, het coördineren van de samenwerking met de maatschappelijke organisati es, de deelname aan het debat over alle vragen die met ontwikkeling te maken hebben en de versterking van de band met de Europese en andere Caritaspartners. Hij wil er ook toe bijdragen dat de sociale pastoraal op zo'n manier in de praktijk gebracht wordt dat die ook kan bijdragen tot de plaatselijke ontwikkeling.
Europa Paul Samangassou was in Brussel naar aanleiding van de voorstelling van het Caritas- en Cides-rapport, waarin een analyse gemaakt wordt van de Europese ontwikkelingshulp. "Ik verwacht van Europa een tweevoudige bijdrage. Enerzijds moeten we partnershappen afsluiten en meer uitwisseling tot stand brengen. Dat moet ervoor zorgen dat we ons voor dezelfde activiteiten engageren. Daarnaast moeten we ervoor zorgen dat de hulp daadwerkelijk tot bij de bevolking komt. Europa mag zijn Afrikaanse partners niet negeren. We moeten zorgen dat er materiële hulp, maar ook financiële hulp is, voor wie dat het meeste nodig heeft." Samangassou pleit voor efficiëntere Europese hulp. Dat impliceert een meer coherent optreden en vraagt ook dat men systematisch een evaluatie maakt, waarbij wordt nagegaan of die hulp ook werkelijk leidt tot een vermindering van de armoede. "De EU moet ook haar procedures aanpassen en de bureaucratie mag een snelle hulpverlening bij noo dsituaties niet in de weg staan." Anderzijds pleit hij voor een grotere betrokkenheid van de nationale parlementen en de maatschappelijke organisaties in de debatten waarbij de prioriteiten, besluiten en implementatie van de projecten wordt vastgelegd. "In de strijd tegen de armoede komt het er vooral op aan de echte prioriteiten vast te identificeren."
Paul Samangassou, de nieuwe secretaris van Caritas Afrika
Uitdagingen Paul Samangassou wijst erop dat er al vele jaren intens wordt samengewerkt met de SECAM, de Raad van de Bisschoppenconferenties van Afrika en Madagascar. "Daarnaast is er een overkoepelend orgaan van de bisschoppen voor elk van de zeven zones van Afrika, waarvoor er ook telkens een Caritas-afdeling is. "Caritas wordt hier in Afrika met een aantal ernstige uitdagingen geconfronteerd. Allereerst is de strijd tegen de natuurrampen. Dat zijn niet alleen de natuurrampen, maar ook menselijke catastrofen, zoals oorlogen die een vlucht van de bevolking veroorzaken. Ook de strijd tegen aids vormt een ernstige uitdaging. Daarnaast stelt zich het probleem van het overleven, denken we aan de droogte, de straatkinderen, mensen die achtergelaten worden. Toch beperken we ons niet tot de strijd tegen de kwalen. We moeten ook hoop geven, in het bijzonder aan de plattelandsbevolking. Dat proberen we in eerste instantie te verwezenlijken met de vorming van de boeren, vrouwen, kinderen en jeugd."
Afrikasynode Samangassou verwacht veel van de komende Afrikasynode: "Maar ik kan moeilijk zeggen waarover daar zal gesproken worden, omdat Rome bepaalt wat het kader is. Maar persoonlijk vind ik het momenteel van essentieel belang om na te gaan hoe de Kerk en al haar instellingen zich op een efficiëntie manier kunnen engageren in de strijd tegen de armoede. Die strijd tegen de armoede is onze manier om aan evangelisatie te doen. De synode geeft telkens een aantal oriëntaties aan. Ik denkt dat die ook een impact zullen hebben op de strijd tegen de armoede."
Paradox De secretaris van Caritas Afrika wijst ten slotte op een enorme paradox. Afrika is een continent dat zowel materieel als spiritueel enorm rijk is. Toch kent geen enkel ander continent zoveel armoede. "Afrika kampt volgens mij vooral met het probleem van het gebruik van zijn grondstoffen. We betalen hier een zware prijs voor de kolonisatie en de mechanismen die ons toen opgelegd zijn en die vaak vreemd zijn aan onze cultuur. Het tweede grote probleem is dat de rijkdom niet aan de bevolking van Afrika zelf ten goede komt. Het zijn anderen die daar beter van worden. Afrika heeft geen fabrieken waar wapens gemaakt worden, toch worden de meeste oorlogen op het Afrikaanse continent uitgevochten. De internationale organisaties en zelfs bilaterale partners leggen ons voorwaarden voor de hulp op die niet rechtvaardig zijn. Ze geven ons vaak hulp die we niet nodig hebben, maar die wij moeten betalen met onze rijkdom die we zo nodig hebben."
De voormalighe prior van Taizé, Roger Schutz, heeft eens een dagboek gepubliceerd dat heet 'Feest zonder einde'. Zo'n titel wijst op een heel gelukkig mens. Toen men hem vroeg hoe zijn leven dan wel tot een feest werd, antwoordde hij: "Alleerst door mezelf te aanvaarden zoals ik ben". Jezelf aanvaarden zoals je bent, dat is het begin van het feest zonder einde! Maar dat is wel moeilijk, en het komt maar weinig voor.
Waarom houden wij van de liefde? Omdat we erin zijn gevallen toen we klein waren, een beetje zoals Obelix in de pot met toverdrank.
De liefde komt van de vrouwen
In Tertio (een volwassen degelijk christelijk weekblad!) lazen wij onlangs de volgende uitspraak van de filosoof André Comte-Sponville. Op de vraag van de journalist:
Als de liefde niet van God komt, vanwaar komt ze dan?, antwoordde de filosoof:
- Van de vrouwen.
Soms zeg ik met een boutade dat de liefde de uitvinding is van de vrouwen. Eerst en vooral van de moeders natuurlijk.
Waarom heb je lief? Omdat iemand eerst van jou heeft gehouden. Alle psychologen weten dat.
De genade bemind te zijn, gaat de genade om te beminnen vooraf. De ene genade brengt de andere voort.
Waarom houden wij van de liefde? Omdat we erin zijn gevallen toen we klein waren, een beetje zoals Obelix in de pot met toverdrank.
We werden het eerst bemind, gewoonlijk door onze moeder, maar genoeg om te begrijpen dat de liefde de hoogste waarde is, dat zonder liefde, we niets zijn.
Juist genoeg om ook te begrijpen dat we voortaan voortdurend gefrustreerd zullen zijn, voortdurend van die liefde verstoken zullen zijn, omdat we nooit meer bemind zullen worden zoals we door die vrouw werden bemind.
Ze kende ons niet, ze was ons niets verschuldigd, maar hield onvoorwaardelijk van ons voor de eerste en de laatste keer van ons leven.
De liefde komt van de moeders, of van de ouders als je dat verkiest.
( )
Moeders ontroeren me ten zeerste. Ook mijn moeder, hoe onvolmaakt en ongelukkig ze ook was, was voldoende liefdevol opdat ik het niet nodig heb in iets anders te geloven.
Het citaat eindigt met volgende uitspraak . Zie ( ):
God is maar een soort sublimatie die de mensen uitvinden een vader die van gedaante is verwisseld, zegt Freud in een poging jezelf gerust te stellen, jezelf te troosten en onder controle te houden.
Met de recente tragisch dramatische gebeurtenissen in mijn hoofd dacht ik aan de uitspraak van de profeet Jesaja (Jesaja 49, 15 16a): Maar kan een vrouw haar zuigeling vergeten of harteloos zijn tegen het kind dat zij droeg? Zelfs al zou zij het vergeten, ik vergeet je nooit. Ik heb je in mijn handpalm gegrift.
Een van de diepste vragen van het mensenhart is de vraag naar waardering. Ieder mens wil gewaardeerd worden. Dit betekent niet dat iedereen van anderen wil horen, hoe goed hij wel is. Ongetwijfeld is dat verlangen er ook, maar dat is niet het diepste. We zouden kunnen zeggen, dat iedere mens verlangt bemind te worden. Maar dat is ook dubbelzinnig. Voor sommige mensen is liefde iets hartstochtelijks; voor anderen iets romantisch; voor weer anderen is liefde is louter sekueels. Er is echter ook een diepere liefde, die liefde van de aanvaarding. Iedere mens hunkert er naar aanvaard te worden, aanvaard zoals hij is. Niets in een mensenleven is van zulke langdurige en noodlottige uitwerking als de ervaring niet volledig aanvaard te zijn.
Welnu, ik word aanvaard door God zoals ik ben: zoals ik ben en niet zoals ik zou moeten zijn. Dat laatste zou een lege boodschap betekenen omdat ik nooit ben zoals ik zou moeten zijn. Ik weet dat mijn levenspad in werkelijkheid niet recht is. Er zijn vele bochten, vele verkeerde beslissingen waarlangs mijn levensloop mij gebracht heeft tot waar ik nu ben; en de Schrift vertelt me dat de plaats waar ik sta heilige grond is. (Ex. 3, 5). God kent mijn naam: IK HEB JE IN MIJN HANDPALM GEGRIFT. God kan nooit naar zijn hand kijken zonder mijn naam te zien. En mijn naam: dat ben IK! Hij staat garant voor mijn identiteit. Sint Augustinus zegt: Een vriend is iemand die alles van je weet en toch van je houdt.
· André Comte Sponville in Frédéric Lenoir en Karine Papillaud; Atheïst hoeft joods-christelijke wortels niet te verloochenen, Tertio van 28 februari 2007, p. 8 9.
"In grote projecten als dat van de 'Milennium Development Goals' van de Verenigde Naties - te realiseren voor 2015! - kunnen jongeren én ouderen een geweldige uitdaging zien. Zij kunnen bijdragen aan het welslagen van deze mondiale projecten, zoals een post-vormselgroep in een van onze parochies in de stad Delft, die als naam koos 'M-twentyfive'. M25 slaat op Mattheus 25: de jongerengroep maakt concreet werk van de 'werken van barmhartigheid'! Inderdaad, elke geloofsgemeenschap dient een M25 groep te zijn."
