De missie van C'axent is een relevante verschilmakende invloed te hebben op politiek en maatschappelijk vlak en het mobiliseren van politici die de waarden van C'axent vertegenwoordigen door het aandragen van concrete, werkbare en vernieuwende oplossingen.
VISIE
Met het oog op een deelname aan de politieke besluitvorming op alle niveaus, wil C'axent haarmeerwaardebinnen het politieke gebeuren in ons land aantonen, maatschappelijk gewaardeerde politici op alle niveaus leveren engewaardeerd wordenvoor de bijdrage aan het maatschappelijke debat over waarden en normen.
WAARDEN
C'axentbaseert haar missie op christelijk geïnspireerde waarden, verantwoordelijkheidszin, openheid, integriteit, solidariteit, rechtvaardigheid, het natuurlijk gezin als referentie, diep ontzag voor de waardigheid van ieder mens en respect voor de hele scheppingsorde.
BRUSSEL (KerkNet) - Jeanne Devos bevestigt aan KerkNet Vlaanderen de alarmerende berichten over groeiend hindoefundamentalisme in India. "Dat gevaar bedreigt echter elke godsdienst", relativeert ze meteen. "We kennen het zelfs binnen de eigen muren. Hoe vaak menen we niet dat we de waarheid in pacht hebben en dat dit de enige waarheid is?" Eigen aan India is dat het hindoenationalisme politiek wordt uitgespeeld. "Men kiest niet langer voor een partij, maar voor een bepaalde godsdienst. Openheid en solidariteit nastreven is in gegeven omstandigheden bijzonder moeilijk, evenzeer voor hindoes. Goddank, blijft het hindoefundamentalisme vooralsnog beperkt tot een kleine minderheid. Nieuw is dat het vroegere natuurlijke bondgenootschap van christenen en moslims in India wordt bedreigd. Ben je blank en christen, dan wordt je nu al snel bestempeld als aanhanger van Bush." Voor de toekomst van India vreest Jeanne Devos echter vooral het gevaar van de privat isering van de drinkwatervoorziening. "Schoon water is een mensenrecht, toch stellen we nu al vast dat de drinkwatervoorziening almaar vaker wordt geprivatiseerd en vooral in dienst staat van de ondernemingen. Daardoor zullen armen in de toekomst gedwongen worden hun drinkwater te kopen, ook al hebben ze daarvoor geen geld."
Wij moeten leren echt te geloven in de kracht van de spiritualiteit. Je kan proberen te bidden, je kan proberen om de eucharistie met aandacht mee te vieren, om te mediteren over het Woord, om te aanbidden,... En dikwijls zou je tegen jezelf willen zeggen: waar zit ik op te wachten, met daarbovenop al die verstrooiingen?
Kijk eens naar een kip die aan het broeden is. Wij kunnen vol bewondering staan voor haar geduld: daar maar blijven zitten, blijven broeden, niet bewegen Zij moet werkelijk veel moed hebben om daar in het duister te blijven zitten, verborgen, terwijl de andere voedsel pikken, rondlopen en mee kraaien met de haan
Daardoor kunnen wij ook beter de invloed van het gebed begrijpen. Wat doet een kip die broedt? Onbeweeglijk, onverdroten, met veel geduld, geeft zij haar warmte door aan de eieren zij blijft met volharding in het donker zitten. Soms vraagt zij zich af: Wat zit ik hier op die eieren te doen? Op het einde van eenentwintig dagen begrijpt zij het, zij ervaart de effecten van het leven, kleine bekjes pikken in haar achterste, zij ziet kuikentjes. Broeden geeft leven, en doet haar kraaien. Broeden verandert vruchtbare eieren in een levende kuikentjes.
Wel nu, als wij bidden zijn wij ook aan het broeden. Wij ontvangen de warmte van de Heilige Geest. Het gebed trekt de Heilige Geest aan en door de Heilige Geest wordt ons leven getransformeerd. Het geestelijk leven, de spiritualiteit, heeft als effect leven, in onszelf en rondom ons.
BRUSSEL (KerkNet) - In Brussel werd 'Denken en doen. Een leven in spiritualiteit' (Davidsfonds) voorgesteld, Jeanne Devos' nieuwste boek. Jeanne Devos, even op bezoek is haar vaderland, zegt sinds kort er te zijn achtergekomen dat er twee Jeannes Devos bestaan, omdat ze naast zuster van de Jacht ook de woordvoerster is van twee miljoen sterke vrouwen en tienduizenden kinderen uit India.
Zuster jeanne devos en BD-voorzitster Agnes Pas (foto: KerkNet)
"Hun krachten bundelen gebeurt niet op basis van godsdienst of diploma, maar door de armen en kinderen zelf aan het woord te laten. Hun kracht is enorm en hun uithoudingsvermogen blijft mijn bewondering wekken. In een tijdperk waarin de economie globaliseert moeten wij solidair zijn met de armen en hen versterken." Zuster Jeanne koos er bewust voor haar inzet te beperken tot de huisarbeidsters, toen bleek dat bovengenoemde geconcentreerde actie vruchten afwierp. Zo erkenden alvast Verenigde Naties deze vorm van huisarbeid als een moderne vorm van slavernij. "Dit is geen project, maar een proces, nu en in de toekomst. Daarbij vertrekken we vanuit mensen die slachtoffer zijn, maar evenzeer vanuit hun kracht. Ik heb ervaren dat de weg die men daarbij moet gaan vanzelf duidelijk wordt", aldus zuster Jeanne. "Mijn gedrevenheid dank ik aan een spiritualiteit ontleend aan de mystiek van het straatlawaai, van de strijd van mensen, van het samen op weg gaan en van de mantra's - een soort schietgebed waaruit de onderliggende kracht voortspruit. Spiritualiteit is voor mij je verbonden weten met een overstijgende kracht, die ik de Voorzienigheid noem. Daardoor voel ik mezelf een instrument: de draden zijn gespannen, maar iemand heeft het patroon vooraf bedacht."
Zuster Jeanne Devos neemt het eerste exemplaar van 'Denken en doen'in ontvangst
HEILIGE STOEL VRAAGT ERKENNING VAN DE RECHTEN VAN DE VOLKEREN
BRUSSEL (KerkNet/Kipa-Apic/SIR) - Mgr. Migliore, de permanente vertegenwoordiger van de Heilige Stoel bij de Verenigde Naties in New York, heeft zijn waardering uitgesproken voor de erkenning van de rechten van de volkeren. Vooral voor de armsten en diegenen die gemarginaliseerd zijn is dat van fundamenteel belang. Tegelijkertijd sprak hij zijn ontgoocheling uit over het feit dat de algemene vergadering van de VN de 'Verklaring over de rechten van de Volkeren' nog steeds niet heeft goedgekeurd, ook al ging daar 24 jaar debat aan vooraf en ook al werd ze door de Mensenrechtenraad van de VN inmiddels goedgekeurd. "De Heilige Stoel spoort de VN lidstaten aan tot flexibiliteit en sociale vooruitziendheid om hierover tijdens deze sessie overeenstemming te bereiken". Mgr. Migliore verwijst in dat verband ook naar de mogelijke bijdrage van dit akkoord tot de vrede en de mensenrechten.
Het doel van het leven is het ontvangen van de Heilige Geest
Waarom zijn er accidenten op de wegen als gevolg zijn van overdreven snelheid?
Waarom beklimmen sommigen de hoogste bergtoppen terwijl zij het gevaar lopen om er geamputeerde tenen en handen aan over te houden?
Waarom willen wij naar Mars reizen?
Waarom drogeren sommigen zich?...
Omdat de mens een wezen van uitersten is; er leeft in hem een honger naar het absolute, een onlesbare dorst naar het oneindige. De mens weet het misschien niet altijd, maar hij wordt gekweld door het verlangen naar God. Hij probeert dat verlangen in slaap te wiegen ( te anesthetiseren), of het een andere wending te geven, maar hij zal er nooit in slagen het uit te doven. Er bestaat iemand die dat perfect heeft begrepen. In de kern zegde hij het volgende: De mens kan niet leven zonder zich te bedwelmen. Om de last van het leven te dragen heeft hij ofwel verdovende middelen nodig of de Heilige Geest Dat komt van de auteur van Fleurs du Mal, de dichter Charles Baudelaire zelf. Hij lijkt daardoor op een zeer grote heilige van de Russich orthodoxe kerk, die op gelijke voet staat met de door ons beter bekende pastoor van Ars, Jean-Marie Vianney. De heilige Seraphin van Sarov vatte alles samen al zeggende: Het doel van het christelijke leven, is het ontvangen van de Heilige Geest. Het beste dat wij kunnen doen, datgene waartoe wij gemaakt zijn, bestaat erin ons te laten vervullen door de Heilige Geest.
Zonder de heilige Geest is Christus iemand uit lang vervlogen tijd, is het Evangelie dode letter, de kerk een gewone organisatie, de missie propaganda, de cultus een bezwering (evocatie) en het handelen van de mens een slavenmoraal. Maar met de Heilige Geest komt Christus tegenwoordig, wordt missie een zending van de heilige Drievuldigheid, de liturgie een gedachtenis en een anticipatie, het handelen van de mens wordt goddelijk. (Patriarch Anthengoras).
Jezus ontmoet de aartsengel Gabriël tijdens zijn hemelvaart
Wat ik jullie vandaag vertel ontleen ik aan een oud verhaal uit de Middeleeuwen. Op hemelvaartdag stijgt Jezus voor zijn leerlingen op en verdwijnt uit hun zicht. Wat zij niet weten is, dat hij op tijdens die hemelvaart, de aartsengel Gabriël tegenkomt. Die spreekt hem aan:
- Ha! Wat een vreugde van je te zien! Maar wat gebeurt er op aarde? Het lijkt mij daar nogal vreemd aan toe te gaan, alles is daar pikke donker, alles lijkt wel in de nacht verdwenen, ik zie daar beneden nauwelijks enkele kleine lichtjes.
Jezus legt het hem dan uit:
- Het is nacht op aarde: dat is juist . Maar tel eens goed de kleine lichtjes; je kan er twaalf tellen: dat van Maria, mijn moeder, en van mijn apostelen, die aan het bidden zijn in het Cenakel. En het is mijn plan, als ik teruggekeerd ben bij mijn Vader, van uit den hoge de Heilige Geest te sturen. Dan zal je zien dat, als ik mijn Heilige Geest heb gestuurd, heel de aarde in gloed zal staan. Die kleine vlammetjes die in dat kleine huisje opflakkeren gaan zich overal verspreiden, en heel de aarde zal één groot vuur zijn.
Omdat de aartsengel Gabriël ons goed kent hij volgt ons al vele jaren trekt hij een sceptisch gezicht En hij vraagt aan Jezus:
- Wat zal er gebeuren als uw plan niet uitkomt?
Jezus antwoordt daarop:
- Ik heb geen ander plan.
Christus heeft maar één plan voor de mensheid!
Dat is de eerste les die wij uit dit verhaal kunnen trekken: zoek geen ander plan om de mensheid te redden. Leggen wij ons vertrouwen in Jezus. Het is beter om aan zijn plan mee te werken.
De tweede les uit dit verhaal vinden wij in een uitspraak van Jean Guitton. In zijn boek over Marthe Robin, citeert hij deze maxime, die zegt dat de wereld altijd heeft geleefd dank zij enkelen: Paucis vivit genus humanum, d.w.z (letterlijk): Door weinigen leeft het menselijk geslacht. De wereld draait op enkele mensen die echt het verschil maken in positieve zin. Het is niet de massa, maar het zijn wel enkele heiligen die daartussen lopen, die de wereld in leven houden.
Wij kunnen er uit besluiten dat Hemelvaart het feest van de hoop is. De heilige Paulus suggereert dat als hij zegt dat wij een lichaam zijn waarvan Jezus het hoofd is. Bij een bevalling is het moeilijkste voorbij als het hoofdje is gepasseerd. Vanuit de hoop kunnen wij zeggen dat wij gered zijn, wij zijn reeds gepasseerd in God, ons Hoofd. Met Jezus zijn wij reeds aangekomen in de hemel. Het komt er op aan de voeten op de aarde te bewaren, en het hoofd in de hemel. Het schijnt dat de heilige Theresia van Avila had kunnen zingen, omdat zij terzelfder tijd even praktisch als mystiek was, Glorie aan God in de hemel en de voeten op de aarde
Waarom verscheen de verrezen Jezus eerst aan vrouwen?
Waarom is Jezus eerst aan vrouwen verschenen?
Iedereen kan het constateren: als je met aandacht de verrijzenisverhalen leest, dan word je getroffen door de heel belangrijke plaats die de vrouwen daarin innemen. Het is in ieder geval zo dat de eerste personen aan wie de verrezen Jezus verscheen, vrouwen waren: Maria-Magdalena en haar gezellinnen die vroeg in de ochtend waren opgestaan maar zouden zij wel geslapen hebben? om door het wassen en parfumeren van het lichaam van Jezus het een waardig graf (rustplaats) te geven. Waarom is Jezus eerst aan vrouwen verschenen? Opdat het nieuws zich vlug zou verspreiden, beweren venijnige tongen
Maar nu ernstiger. Ik heb twee verklaringen gevonden. Vooreerst die van Eric-Emmanuel Schmitt. Deze auteur is beroemd geworden door zijn romans (L évangile selon Pilate, reeds in het Nederlands beschikbaar onder de titel: Het evangelie volgens Pilatus. Een méér dan lezenswaardig boek!) en zijn theaterstukken (o.a. Oscar et La Dame en rose, bij ons uitgegeven als het boekje Oscar en oma rozerood). Schmitt heeft het christelijk geloof ontdekt dank zij een nacht in de Sahara woestijn en vier jaar later, dank zij een mystieke nachtelijke ervaring waarbij hij in één ruk de vier evangelies las. Hij formuleert de volgende bedenking: Alles wat mensen hebben opgebouwd vindt meestal zijn oorsprong in de angst voor de andere. De kracht van het christendom ligt in het feit dat het deze angst aan de kaak stelt en tevens durft te bevestigen dat de menselijke relaties op de liefde kunnen gegrondvest worden. Wij kunnen een vrouwelijke dimensie in de boodschap van het christendom ontdekken die tegenover de haat, de rivaliteit, de afgunst, de agressiviteit van de mensen, waarden voorstaat als tederheid, zorgen voor de andere(n), eerbied voor het lichaam, leven geven ...
In een interview (weekblad Panorama, nr 408, maart 2005, p. 18) zegt hij: Het kruis is een schandaal waardoor wij gered worden, want het werpt recht in het gezicht van de mensheid deze vreselijke waarheid: kijk tot wat jullie in staat zijn te doen aan een mens die, heel zijn leven, niet anders heeft gedaan dan te getuigen (op te komen voor) van de liefde! Ecce homo!
Er is nog een andere hypothese: wij mannen ervaren in ons lichaam alleen de tijd die verloopt en eindigt in het oud worden en het dood gaan. Vrouwen, als zij een kind verwachten, ervaren een tijd die verloopt in de tegenover gestelde richting, een tijd die uitloopt op leven, op geboren worden. Dat maakt hen bekwaam om getuigen te zijn van de ommekeer die door God op Paasmorgen werd begonnen en om draagsters te worden van de blijde boodschap: Hij leeft!.
BRUSSEL (Kerknet/WZZ) - Wil je actief meewerken aan armoedebestrijding? Wil je anderen een beter inzicht geven in wat armoede kan betekenen? Zegt vorming je wel iets? Surf dan snel naar www.armoede-in-zicht.be. 'Armoede In-zicht' leert hoe maatschappelijke structuren armoede in stand houden en reproduceren en gaat in tegen het sociale stigma. Eén van de doelstellingen van het project is vormingsmateriaal toegankelijk maken voor organisaties, scholen en instellingen. Armoede In-zicht is een gezamenlijk project van het Vlaams netwerk van Verenigingen waar Armen het Woord nemen en Welzijnszorg vzw, gefinancierd door Cera.
BRUSSEL (Kerknet) - 2007 werd uitgeroepen tot Daensjaar, en dat naar aanleiding van de honderdste verjaardag van het overlijden van priester Daens. Samen met anderen organiseert het Priester Daensfonds in Aalst en omgeving tal van activiteiten. Op 12 mei is er een denk- en doedag over 'Armoede en sociale uitsluiting' in het Provinciaal Administratief Centrum te Gent. Daens was er op basis van de encycliek 'Rerum novarum' van overtuigd dat iedereen recht heeft op een menswaardig bestaan. Tijdens deze dag wordt stilgestaan bij brede tendensen in onze samenleving, met getuigenissen van ervaringsdeskundigen, gespreksgroepen, een monoloog en groepsbespreking. Sprekers zijn onder meer Gita Deneckere, Ides Nicaise en Eddy Couckuyt. Frank Vandebroucke en Mieke Van Hecke zegden hun medewerking toe voor de verschillende gespreksgroepen over armoede, levensminima en onderwijs. Deelnemen kost 5 euro en inschrijven is gewenst. Het volledig programma van het Dae nsjaar is beschikbaar op de website www.daensjaar.be of via het telefoonnummer 053/77.44.97 (tussen 17 en 19 uur).
11 KARDINALEN HERINNEREN G8 AAN STRIJD TEGEN ARMOEDE
BRUSSEL (Kerknet) - Een delegatie van elf Afrikaanse, Latijns-Amerikaanse, Europese en Amerikaanse kardinalen reist nog tot 5 mei a.s. rond om de staats- en regeringsleiders van de achtst rijkste landen eraan te herinneren hun beloften voor de strijd tegen de armoede na te komen. Morgen vrijdag 4 mei worden ze door de paus ontvangen. De rondreis wordt georganiseerd in het vooruitzicht van de G8-top die van 6 tot 8 juni 2007 in Duitsland gehouden wordt. Op 18 en 19 mei komen de wereldleiders ook voor financieel overleg samen. Eerder vonden er al gelijkaardige rondreizen plaats, naar aanleiding van het G8-overleg in Keulen en Gleneagles. De kardinalen zijn afkomstig uit Honduras, India, Nigeria, de Democratische Republiek Congo, Groot-Brittannië, Duitsland, de Verenigde Staten, Italië en Frankrijk. Vandaag bezoeken ze Duitsland en morgen Rome.
Het enige bezit van boer Michaël was zijn merrie. Het was zijn kostbaarste bezit. Op zekere dag verdwijnt de merrie zo maar in de natuur. Alle moeite om haar terug te vinden was tevergeefs.
- Je heb je enige bezit verloren, zegden de buren.
- Michaël antwoordde: Is dat een geluk of een ongeluk, wie zou dat kunnen zeggen?
En kijk, veertien dagen later komt de merrie terug vergezeld door drie wilde hengsten.
- Men zegt hem: Jij hebt wel veel geluk Michaël.
- Hoe weten jullie dat het een geluk is?
De volgende dag, terwijl een van de zonen van Michaël een hengst probeert te temmen, breekt die zijn been.
- Wat een ongeluk!
- Denk je dat ?, antwoordt hij.
En inderdaad, enkele dagen later, breekt een burgeroorlog in de provincie uit. Een bende soldaten trekt door het dorp om met geweld alle jonge mannen, die een geweer kunnen dragen, op te eisen. Alleen de zoon van Michaël, met zijn gebroken been, wordt niet ingelijfd. Hij ontsnapt aan dodelijke veldslagen.
Men vindt deze parabel in vele landen van oost tot west, van noord tot zuid. De parabel leert ons dat de dingen niet altijd zijn wat zij schijnen te zijn
Men weet nooit of iets een geluk of ongeluk betekent: men moet wachten op het einde van het avontuur, en misschien op het einde van het leven. Dan, door achterom te kijken, zal men min of meer kunnen zien waar het op aan kwam.
Het leert ons ook: God draagt zorg van ons door heen kleine en grote gebeurtenissen, en haalt uit het goede uit het kwade Hij schrijft recht op kromme lijnen!
De parabel leert ons nog andere dingen als men ze lang genoeg herkauwt. Zijn nederige wijsheid maakt dat mijn hart vrijer kan kloppen. Ik heb een zware verkoudheid opgedaan of het groot lot gewonnen op de tombola, ik ben gezakt bij het examen. Europa gaat maar traag vooruit, ik heb een defect aan mijn auto: betekent dat geluk of ongeluk, wie zal het zeggen? Dikwijls blijkt heeft men mij lasten op de schouders heeft gelegd die, wat de ervaring bewijst, zich achteraf openbaren als bron van leven Misschien houd je van parabels, wel deze is goud waard voor de regen- en zonnedagen.
Vele ouders, en tegenwoordig veel grootouders, maken het mee dat hun kleine kinderen of kleinkinderen uitspraken doen die je verwonderd doen opkijken. Je denkt: Dat moet ik noteren. Dat wil ik niet vergeten! Zo mooi, zo gevat, zo wijs!
Als je op dit moment een beproeving meemaakt is het volgende echt gebeurde verhaal voor je. Een echte opsteker! Een moeder vertelde ons dat haar kleine dochter van vier jaar haar een echte ontdekking liet meemaken.
- Die avond was mijn hart bedrukt en mijn lichaam zwaar. Ik ga de slaapkamer van Annemieke binnen om haar een kus te geven alvorens zij gaat slapen.
- Mama, weet je wat een kruis is (Zou zij bemerkt hebben wat ik beleefde? Mijn gedachten razen sneller dan haar woorden. Een kruis? Natuurlijk weet ik wat dat is!) Een kruis is een venster.
- ?...
- Begrijp je het niet Kijk eens mama.
Mijn kleine dochter van nauwelijks vier jaar, die zelfs nog niet kan schrijven maar alleen maar tekenen, zet zich op haar bed, neemt een stylo en een blad papier om mij te helpen het te zien, het te begrijpen. Zij tekent een kruis en omringt het met een vierkant.
- Zie je het nu, mama, een kruis is een venster.
Mijn hart komt als door een bliksem tot rust, mijn hart klopt opnieuw op de juist plaats.
- Wat je daar zegt is prachtig. Ik ga het in mijn boek schrijven opdat ik het je later, als je groot bent, kan herhalen.
En mijn kleine dochter antwoordt zelfverzekerd:
- Het is de moeite niet, mama, ik zal zelf wel onthouden.
Het kleine meisje, Annemie, verwijst zonder het te weten naar een spreekwoord uit Rwanda, dat ons dezelfde hoop, hetzelfde vertrouwen verwoordt. Als de duivel stenen naar de kerk gooit, rapen de engelen die op om de kerk verder op te bouwen.
BRUSSEL (Kerknet/BD) - Afgelopen zaterdag heeft de Algemene Vergadering van Broederlijk Delen Daniël De Klerck unaniem tot nieuwe voorzitter verkozen. Na twee mandaten van vier jaar was er een einde gekomen aan het mandaat van Agnes Pas. Vandaag gaf ze officieel de fakkel door. De afscheidnemende voorzitster blikt tevreden terug: "Broederlijk Delen bood mij een kader waarin ik samen met vele anderen mijn engagement, mijn christelijke spiritualiteit, mijn solidariteit en mijn wereldverbondenheid kon beleven. Ik vond er een gemeenschap van mensen met een hart voor het Zuiden, die er alles voor over heeft om de talenten en initiatieven van mensen die in armoede leven, te ontplooien. Ik ben blij en fier dat ik als voorzitster zo'n dynamische en toekomstgerichte organisatie mee mocht dragen en ondersteunen."
Onaanvaardbare kloof
Waarom is Daniël De Klerck ingegaan op de vraag van de Raad van Bestuur om zich kandidaat te stellen voor het voorzitterschap? "De enorme kloof tussen arm en rijk in de wereld is onaanvaardbaar! Ik ben ervan overtuigd dat blijvende inspanningen moeten geleverd worden om zoveel mogelijk ogen te openen, met alle mogelijke middelen. En niemand mag daarbij aan de kant blijven staan", zegt hij.
Accenten
Waar wil de nieuwe voorzitter het accent leggen voor de toekomst? "Broederlijk Delen is een gezonde en dynamische solidariteitsorganisatie", aldus Daniël De Klerck. "Om dit zo te houden en te versterken, gaan we enkele centrale punten stapsgewijs realiseren. Broederlijk Delen moet nog meer vrijwilligers aanspreken om mee te werken, met nieuwe vormen van inzet en nieuwe doelgroepen, waaronder jongeren. Het moet het bondgenootschap met groepen mensen uit het Zuiden uitbreiden en versterken, zonder daarbij de vaak vergeten armen uit het oog te verliezen, de kleine boeren op het platteland. Ook de realisatie van de Millenniumdoelstellingen en de verdere uitbouw van de fondsenwerving staan vooraan op de agenda. En bij dit alles blijft de aandacht voor onze onderliggende motivatie belangrijk: de dragende spiritualiteit van Broederlijk Delen."
Boerenbond
Daniel De Klerck is gehuwd met Elfriede Vandendriessche en woont in Haasrode. Het gezin heeft zes kinderen en nam ook de zorg op voor een pleegkind. In zijn professionele leven was hij bij Boerenbond ondermeer verantwoordelijk voor de vorming maar ook voor de uitbouw van de Landelijke Gilden als plattelandsbeweging. Hij is bovendien al geruime tijd vertrouwd met de verschillende aspecten van Broederlijk Delen, zowel op lokaal als op nationaal niveau. Met de verkiezing van Daniël De Klerck als nieuwe voorzitter hoopt de Algemene Vergadering Broederlijk Delen verder uit te bouwen tot een professionele en eigentijdse ngo die de mensen kan blijven inspireren in hun engagement voor het Zuiden.
SAMENWERKINGSPLATFORM BINDT STRIJD AAN TEGEN DE ARMOEDE
Decenniumdoelen moeten beleidsverantwoordelijken aansporen tot een resultaatgerichte aanpak
BRUSSEL (Kerknet) - Een breed forum van armoedeorganisaties en sociale bewegingen lanceerde onlangs zes doelen om armoede efficiënter aan te pakken. "We komen naar buiten met een samenwerkingsplatform van 9 organisaties en kondigen aan dat we 10 jaar werken rond 6 decenniumdoelen. Het unieke zit in de samenwerking van diverse organisaties: armoede organisaties en sociale bewegingen, en in het feit dat er een engagement is voor 10 jaar", zegt Anny Vermeersch van Welzijnszorg en coördinatrice van de decenniumdoelen 2017 aan Kerknet. Het gaat om een belangrijk engagement dat loopt tot 2017 en focust op zes themadoelen: gezondheid, arbeid, inkomen, wonen, onderwijs en samenleven. Door zes meetbare doelen naar voor te schuiven wijzen de middenveldorganisaties op de draagwijdte van het armoedeprobleem en willen ze de beleidsverantwoordelijken aansporen tot een resultaatsgerichte aanpak. Initiatiefnemers van de decenniumdoelen zijn ACW, Samenlevingsopbouw Vlaanderen, Socialistisc he Mutualiteiten en socio-culturele verenigingen, Steunpunt Algemeen Welzijnswerk, Verbruikersateljee, Vlaams Netwerk van verenigingen waar armen het woord nemen, Vlaams Minderheden Centrum en Welzijnszorg vzw.
Memorandum De zes decenniumdoelen roepen de vergelijking op met de millenniumdoelstellingen. "Uiteraard is die vergelijking terecht", zegt Anny Vermeersch. "Het is de bedoeling dat er vanuit beide projecten linken gelegd worden naar elkaar. Op termijn zien we ook verdere samenwerking". Bovendien vond de lancering kort voor de verkiezingen plaats. "Het is zo dat we midden 2006 met het project begonnen zijn en altijd de bedoeling hadden om dit in het voorjaar van 2007 te lanceren. Uiteraard worden de federale verkiezingen nu het eerste actiepunt. Binnen de stuurgroep zijn we een memorandum aan het voorbereiden, begin mei wordt dit bekendgemaakt en volgen er contacten met de politieke partijen en lijsttrekkers".
Het verhaal van de onbewoonbaar-verklaarde woningen!
Er was eens een engel, dienaar de wereld van de mensen gezonden werd, om te zien wat er aan de hand was met de woningen in het huis van de Vader.
Vele mensen hadden namelijk nadat zij de hemel waren binnengegaan geklaagd dat er voor hen geen woongelegenheid was geweest in het huis van de Vader op aarde.
Dit had grote verbazing gewekt in het hemelhuis en God, de Onuitsprekelijke, vond het nodig dat één van zijn engelen zou gaan kijken hoe het met het aard-huis van de Vader stond.
De engel kwam in de wereld en probeerde alle deuren van de woningen van het huis van de Vader. Maar de deuren waren op slot, de sleutels waren verdwenen, de bewoners hadden elders hun toevlucht gezocht en overal hingen bordjes onbewoonbaar verklaard.
Slechts enkele woningen waren nog bewoond. Duizenden stonden leeg. De enkele woningen die nog bewoond waren, waren die van de vijf-geboden-onderhouders, van de één-uur-op-zondag mensen, van de ritualisten, van de kerk-rechters, van de moralisten en van de hiërarchische monarchen. Zij woonden nog in het huis van de Vader, maar alle andere woningen stonden leeg.
Om de oorzaken te ontdekken van het leegstaan van al deze woningen, riep de engel een vergadering bijeen van de nog-bewoners van het huis van de Vader. Hij vroeg hen, waar alle andere bewoners waren en waarom zoveel woningen onbewoonbaar verklaard waren.
De nog-bewoners zetten de engel uiteen dat zij de plannen en de bedoelingen van God, de Onuitsprekelijke, theologische, eschatologische, pneumatologisch, ecclesiologisch, heilshistorisch, monarchistisch, hiërarchisch en omnilogisch bestudeerd hadden en dat zij tot de conclusie waren gekomen dat voor hén en voor hén alleen een woning was bedoeld in het huis van de Vader. Zij hadden daarom geleidelijk de woonvergunningen van de andere bewoners ingetrokken en de woningen onbewoonbaar verklaard.
De oren van de engel tuitten wel een beetje bij het aanhoren van al deze geleerde woorden, maar hij begreep waar het om ging en ging verdrietig en terneergeslagen heen.
Onmiddellijk nam hij contact op met God, de Onuitsprekelijke. Van hem ontving de engel duidelijke instructies: Ga naar de stad van de mens. Laat nieuwe sleutels maken. Zorg dat de woningen opgeknapt worden. Zet de deuren en de ramen wagenwijd open. Heel de bordjes onbewoonbaar verklaard weg en schilder ze over met Toen volgde een lange lijst met namen.
De engel ging direct aan de slag.
Hij liet nieuwe sleutels maken. Hij schakelde een schoonmaakbedrijf en een bouwonderneming in. Hij kocht verf en kwasten en schilderde zelf alle bordjes onbewoonbaar verklaard over.
Met heldere kleuren schilderde hij de namen van de nieuwe bewoners op de bordjes: armen, hongerlijders, verdrietigen, outcasts, veréénzaamden, vreemdelingen, zachtmoedigen, barmhartigen, vredestichters, zuiveren van hart, vervolgden om mijn Naam, van kwaad betichten, zondaars, gevangenen-bezoekers, naaktenkleders, vreemdelingen-opnemers, zieken-bezoekers, te drinken-gevers, hongerstillers, bevrijders, gerechtigheidzoekers, vergevers uitdelers, En zo ging hij dagen door met schilderen.
Toen alle bordjes klaar waren en de verf in de zon mooi was gedroogd, hing hij de nieuwe bordjes boven de deuren van alle keurig opgeknapte woningen.
De nog-bewoners van het huis van de Vader begrepen niet wat er allemaal gebeurde. Zij maakten bezwaren en vroegen de engel met welk gezag hij dat allemaal deed.
Toen antwoordde de engel dat het gebeurde op gezag van God, de Onuitsprekelijke.
Nadat hij zo de woningen van het huis van de Vader weer had opengesteld en in orde gebracht, liet hij een open brief plaatsen in alle wereldkranten en een boodschap voorlezen in alle televisieprogrammas, dat voor allen die een wonng zochten in het huis van de Vader, weer een woning gereed was.
Ieder hoefde maar naar het bordje boven de deur te kijken en als hij zich onder het opschrift thuis voelde mocht hij de woning betrekken. Ook de nog-bewoners mochten blijven wonen, als zij zich aan één van de groepen verwant voelden. Zo werd het aard-huis van de Vader weer bewoonbaar voor álle mensen van goede wil.
Over het één-uur-op-zondag model van christen-zijn
Het één-uur-op-zondag model
Vervolg op de reddingsclub
Waarover ging de discussie na het herschikken van parochies: over de uren van de eucharistievieringen? Over het uur dat niet past voor onze parochie(s). Over het feit dat niet elke zondag eucharistie wordt gevierd in onze parochie. Over het feit dat wij ons om de veertien dagen moeten verplaatsen naar een andere parochie om eucharistie te vieren. Over het feit dat gebedsvieringen (zeker niet met communiegelegendheid tenzij op Goede Vrijdag) niet meer toegelaten zijn?
Wat zegt men over iemand als men ons vertelt dat hij of zij niet pratikeert? Juist ja, dat hij of zij niet deelneemt aan de wekelijkse eucharistieviering.
Deze twee voorbeelden zijn voldoende om duidelijk te maken dat het één-uur-op-zondag model dominerend aanwezig is.
Dat heeft o.a. als gevolg dat priesters vooral als voorganger in de eucharistie wordt gezien? En dat je een gelovige hoort klagendat van het opdragen van een zondagsmis door een man die zeven missen moet doen, weinig intensiteit uitgaat (zie De Standaard van vrijdag 19 januari ll).En dat men diakens, nochtans met een heel specifieke roeping en opdracht, als stoplap ziet om dat gebrek aan priesters-celebranten op te vangen. Het is zelfs zo dat de meerderheid van de diakens in feite gemankeerde priesterroepingen zijn, gehandicapt door hun huwelijk!
Vandaar de aandacht die besteed wordt aan het teruglopende kerkbezoek op zondag en de angstige bezorgdheid die geuit wordt bij het constateren van het voortdurende achteruitgaan van het zondagsmisbezoek. deze aandacht wijst in ieder geval op het feit dat het uur-op-zondag model van christen-zijn en kerkelijk meeleven nog steeds hoog genoteerd staat en voor velen hét model van christen-zijn is.
Het feit dat aan dit uur-op-zondag model praktisch alle bestaanvoorwaarden en activiteiten van de kerken verbonden zijn het bij elkaar brengen van mensen en gezinnen, de vorming, bezieling en bemoediging van de gelovigen, de financiële ondersteuning van de kerken wijst er op dat dit uur-op-zondag model een basismodel van christen-zijn is.
Wij zouden ons echter af kunnen vragen of dit uur-op-zondag model wel hét model van christen-zijn en van het kerkelijke meeleven en betrokken voelen, moet zijn.
Wordt in de aandacht en de bezorgdheid voor de feitelijke ontwikkeling niet al te zeer uitgegaan van de keuze en de vooronderstelling dat dit rituele en liturgische uur hét model van christen-zijn en hét model van evangelie-beleven moet zijn?
We zijn zo gewend om het christen-zijn en het evangelie-beleven te bedenken binnen een ritueel kader en binnen een liturgisch model dat het ons ternauwernood mogelijk is om andere modellen* waar te nemen en serieus te bedenken en als voor onze tijd tenminste gelijkwaardige gestalten van christen-zijn te zien en te waarderen.
Een grote inspanning wordt geleverd om de ritueel-liturgische gestalte van christen-zijn aan te passen, te vernieuwen, te herbouwen en aantrekkelijk te maken. Grote inspanningen worden gedaan om daarvoor nog celibataire priesterkandidaten voor te vinden.
Maar afgezien van het feit dat al deze inspanningen maar zeer ten dele het uur-op-zondag in zijn functie en betekenis herstellen, is het zeer de vraag of deze inspanning de problemen oplost.
Misschien moeten wij zelfs zeggen dat deze inspanningen de problemen eerder bedekt.
Het immers de vraag of inderdaad een ritueel-liturgisch model van christen-zijn in onze tijd hét model van christen-zijn moet en kan zijn.
Het is ook de vraag of dit liturgische-ritueel model al deze aandacht en energie opeisende inspanning om bij de tijd te geraken waard is.
Het lijkt ook mogelijk dat het verdampen van het uur-op-zondag model veel eer en veel meer een uitnodiging is om nieuwe varianten van christen-zijn te zoeken, te vinden en te verwerkelijken, varianten die, getoetst aan de boodschap van Jezus van Nazaret, als minstens gelijkwaardig aan dit liturgisch-ritueel model gewaardeerd kunnen worden.
Wij moeten een andere keer nadenken over andere modellen om zijn christen - zijn te beleven, aan de hand van voorbeelden.
BRUSSEL (Kerknet/AartsbisdomWenen) - De Kerk heeft nood aan een theologie van het diaconaat en de dienst van de diaken moet theologisch verder doordacht worden. Dat diaconaat blijft ook een enorm belangrijke bijdrage leveren tot de kerk en onze samenleving van vandaag. Dat zijn de belangrijkste besluiten van een recent gehouden overleg van diakens en allen die bij dat diaconaat betrokken zijn in de Oostenrijkse hoofdstad Wenen. De deelnemers daar kwamen tot de conclusie dat het diaconaat het meest ermee gediend is als men de eigenheid ervan erkent en de mogelijkheden die daardoor geboden worden verder tracht uit te bouwen. Op de bijeenkomst werd gewezen op het groeiende aantal diakens en de mogelijkheden die er voor de toekomst voor dat diakenambt geboden worden. "Het diaconaat is een heel eigen roeping in de Kerk", was een vaak gehoorde uitspraak op het overleg. Bisschop Alois Schwarz wees vooral op het belang van de uitbouw van een theologie van het diaconaat. Mgr. Schwarz is namens de Oostenrijkse bisschoppen verantwoordelijk voor de opleiding van de diakens. "Diakens zijn niet de ondergeschikte van de priester of zijn medewerker. Ze staan in dienst van de bisschop als dienaar van de Liefde van Christus (...) Het komt erop aan de sacramentaliteit van de Kerk in zijn verscheidenheid te beleven." De bisschop hoopt dat er diakens zouden zijn uit alle beroepsgroepen en maatschappelijke milieus. "Het diaconaat moet niet uitgehold worden, maar in zijn oorspronkelijke betekenis opnieuw ontdekt worden."
Het is nuttig inleidingen of introducties bij de postsynodale apostolische exhortatie SACRAMENTUM CARITATIS over de eucharistie te lezen. Lees bijvoorbeeld de introductie van de woordvoerder van de van de bisschoppenconferentie, Hans Geybels of die van Stijn Van den Bossche Eucharistie maakt ons tot zon-dagelijkse mensen in Tertio of van Toon Osaer in Kerk en Leven..
Het is natuurlijk beter om de apostolische exhortatie zélf te lezen. Ik las Sacramentum caritatis met het oog van een diaken.
Ik som de nummers op waarin de diaken uitdrukkelijk ter sprake komt: in het adres: aan de bisschoppen, aan de priesters, aan de diakens . Verder in de nummers 26, 39, 51, 53, 61, 75 en 94.
Daarnaast zijn er nummers waarin behartenswaardige gedachten worden geformuleerd die wij als diakens speciaal kunnen overdenken of die een vraag inhouden naar de diakens toe: 6, 25, 33b, 45, 47, 49, 72, 82 92.
Nummers waarin over de diaken wordt gesproken:
- De diaken wordt in het adres van de exhortatie opgenomen. Niet zo lang geleden werd de diaken niet vernoemd.
- 26: in dit nummer zegt de paus dat Christus niet ophoudt om mannen te roepen , die alles achter laten om zich totaal te kunnen wijden aan de viering van de heilige Mysteries, de verkondiging van het Evangelie en het pastoraal werk. Hij voegt er aan toe: In deze omstandigheden wens ik mij tot de stem te maken van de dankbaarheid van heel de Kerk voor de bisschoppen en de priesters, die deze zending met toewijding en trouwe ijver vervullen. Natuurlijk richt deze dankbaarheid van de Kerk zich ook naar de diakens, aan wie de handen zijn opgelegd niet voor het priesterschap maar voor de dienst.
- 39: Indien het waar is dat geheel het volk van God deelneemt aan de eucharistische liturgie, is het nochtans zo dat in verband met een juiste ars celebrandi, een onbetwistbare taak toekomt aan degenen die het wijdingssacrament hebben ontvangen. Bisschoppen, priesters en diakens, elk volgens hun graad, moeten de viering beschouwen als hun belangrijkste plicht.
- 51: Na de zegen, zendt de diaken of de priester het volk terug naar huis met de woorden: Ite, missa est. In deze begroeting wordt ons de band tussen de gevierde mis en de christelijke zending in de wereld te verstaan gegeven. In de Oudheid betekende missa heel eenvoudig wegzending (dimissio). In het christelijk taalgebruik heeft dit woord een veel diepere betekenis gekregen. In feite werd de uitdrukking wegzending veranderd in zending. Deze groet drukt op synthetische manier de missionaire zending van de Kerk uit. Dat heeft als gevolg dat het goed is om het volk van God te helpen deze constitutieve dimensie van het kerkelijk leven te verdiepen, door zich door de liturgie te laten inspireren. Vanuit dit perspectief is het goed om bij de gebeden over het volk en voor de eindzegen over teksten te beschikken die op hun deugdelijkheid zijn onderzocht.
- 53: Elke viering van de eucharistie wordt inderdaad geleid door de bisschop, hetzij door hem zelf, hetzij door priesters die hem bijstaan. Hij wordt geholpen door de diaken, die tijdens de viering bepaalde specifieke rollen (taken) vervult: het altaar klaar maken voor de viering en de priester assisteren, het evangelie verkondigen, eventueel de homilie verzorgen, aan de gelovigen de intenties van de voorbede voorstellen, de Eucharistie aan de gelovigen uitdelen.
- 61: In verband met de kwaliteit van de grote (massa-)vieringen lezen wij o.a.: Het is van de ene kant gemakkelijk om de waarde van deze momenten te begrijpen, vooral als de bisschop voorgaat omringd door zijn presbyterium en diakens.
- 75: Over de zondaagse bijeenkomsten zonder priester: daar waar door de afstand het praktisch onmogelijk is aan de eucharistieviering deel te nemen, is het belangrijk dat de christelijke gemeenschappen eveneens samenkomen om de Heer te loven en om de gedachtenis te vieren van de dag die Hem is toegewijd. ( ). De pastorale zorg van de Kerk moet zich in dat geval uitdrukken door er over te waken dat de dienst van het Woord, georganiseerd onder het voorzitterschap van een diaken ( ), verloopt volgens een specifiek ritueel, opgesteld door de bisschoppenconferenties en door hen voor dit doel goedgekeurd. Daarbij wordt uitdrukkelijk vermeld dat een gebedsdienst met communie afhangt van de goedkeuring van de plaatselijke bisschop.
- 94: Ik nodig dus alle herders uit om de grootste aandacht te besteden (te wijden) aan de promotie van een authentieke eucharistische christelijke spiritualiteit.. De priesters, de diakens en al degenen die een eucharistisch ministerie (ambt) uitoefenen kunnen uit die diensten, verricht met zorg en een blijvende voorbereiding, kracht en aanmoediging putten voor hun persoonlijke en gemeenschappelijke heiliging.
Tot daar de nummers waar de diaken uitdrukkelijk wordt genoemd. Er zijn ook nummers die, zonder de diaken bij name te noemen, belangrijk zijn voor de diakens.
Nummers uit de exhortatie het overdenken meer dan de moeite waard.
- 6: Ik heb altijd gedacht dat het tot de rol van diaken behoort om ná de consecratie de aanwezigen op te roepen tot aandacht voor het mysterie van het geloof. Daar wordt in de exhortatie niets over gezegd en in het Missaal voor zon- en feestdagen (uitgave Licap C.V., Brussel, 1993) staat in de Eucharistische gebeden duidelijk het volgende: De priester zegt: Blijft dit doen om Mij te gedenken. (Hij toont de beker aan het volk, zet hem weer op het corporale en knielt; daarna zegt hij: Verkondigen wij het mysterie van het geloof. Wij vinden deze taak trouwens ook niet vermeld in De algemene inleiding waarin De functies van diaken worden opgesomd ( van p. 32 tot 34, de nummers 127 141. In Duitstalige artikels wordt de diaken steeds aangeduid als degene die de gelovigen oproept het mysterie van het geloof te verkondigen! De Duitsers kunnen dit zelf zo ingevoerd hebben, vanwege de brugfunctie van de diaken tussen gelovigen en priester. Misschien staat er iets over in recentere documenten, maar die zijn mij onbekend.
- 25: In dit nummers schrijft de paus dat de bisschoppen er over moeten waken, ook in tijden van een nijpend priestertekort, dat bij de aanvaarding van kandidaten voor het priesterschap gelet wordt dat zij beschikken over de vereisten bekwaamheden. Dan volgt: Een geestelijke (en dat is ook een diaken) die niet voldoende is gevormd en aanvaard wordt tot de wijding zonder het vereiste oordeelvermogen te bezitten, kan moeilijk een getuigenis geven dat bij de anderen het verlangen opwekt om te antwoorden op het genereuze roeping van Christus.
- 33b: Een mooi beeld: (Maria) bewaart in haar hart de woorden die van Godswege tot haar komen en, ze ordenend als in een mozaïek, bereidt zij zich voor om ze dieper te begrijpen (cf. Lc 2, 19.51);
- 40: De paus nodigt ons in dit nummer aan om de Algemene Inleiding tot het Romeins Missaal te lezen en de ritus van de mis beter te leren kennen om er de grote rijkdom van te ontdekken. Dat geldt ook voor de Schriftlezingen zoals zij werden voorzien in de zondagsvieringen. De viering van de eucharistie zou er veel voordeel uit halen. Hij zegt: men denkt misschien van die reeds te kennen en daarover een helder oordeel te kunnen vellen, maar dikwijls, is dat niet zo. Deze raad van de paus is een echte aanrader voor de diakens!
- 45: Met de synode wens ik dat de liturgie van het Woord altijd behoorlijk zou worden voorbereid en beleefd. ( ) De kennis en de studie van het Woord van God laten ons toe om de eucharistie beter te waarderen, te vieren en te beleven. Zulehner (geciteerd door Herbert Vorgrimler) zegt daarover: Niet de wijding alleen maakt iemand geschikt (gekwalificeerd) voor de dienst van de prediking, maar alleen een wijding die voortbouwt op geschiktheid (bekwaamheid). Anders veroorzaakt het een pastoraal schandaal, wanneer onbekwame (incompetente) diaken s, dank zij hun wijding, wel mogen prediken, terwijl integendeel goed gevormde lekentheologen, zonder wijding, niet mogen prediken. Eén van zeven geestelijke werken van barmhartigheid luidt: de onwetenden onderrichten. Hier ligt een belangrijke taak van de diakens. Zij moeten dus niet alleen de Schrift opgegeten hebben, maar de Schrift lezen terwijl men terzelfder tijd de krant leest. Vandaag, 3 april, publiceerden onze bisschoppen een brief onder de titel Kunt gij de tekenen van de tijd dan niet duiden?. Waarschijnlijk vinden wij daar wegwijzers om dat op vruchtbare wijze te doen.
- 47: De synodevaders hebben ook de aandacht gevestigd op het aanbieden van de gaven. Dit is niet zo maar een soort pauze tussen de liturgie van het Woord en de eucharistische liturgie. Dat zou, onder andere, de unieke betekenis van de ritus, die is samengesteld uit twee delen die met elkaar verbonden zijn, laten verloren gaan. In deze nederige en simpele handeling wordt in feite een zeer grote betekenis uitgedrukt: in het brood en de wijn die wij naar het altaar brengen wordt heel de schepping door Christus de redder aanvaard en omgevormd om aan de Vader aangeboden te worden. Gezien van uit dit perspectief brengen wij naar het altaar al het lijden en verdriet van de wereld naar het altaar, in de zekerheid dat alles waardevol is in de ogen van God. ( ) Het stelt ons in staat om de medewerking die God, van in het begin, aan de mens vraagt, tot haar echte waarde te laten komen, om het in het goddelijk werk tot zijn vervulling te laten komen en om daardoor aan de menselijke arbeid zijn volle betekenis te geven, dat, door de eucharistische viering wordt verenigd met het offer van onze redder Christus.
49: In dit nummer spreekt de paus over de vredewens. Hier wordt de diaken niet vermeld, terwijl wij in n° 136 van de algemene inleiding op het missaal het volgende lezen: Nadat de priester het gebed voor de vrede en De vrede des Heren zij altijd met u gezegd heeft en het volk heeft geantwoord: En met uw geest, nodigt de diaken eventueel tot de vredewens uit, zeggende: Wenst elkaar de vrede toe. Zelf ontvangt hij de vredekus van de priester en kan hij die doorgeven aan de dienaars die het dichtst bij hem staan. De diaken spreekt dus de het gebed voor de vrede niet zelf uit.
In voetnoot 150 bij dit nummer over de vredewens lezen wij: Rekening houdend met oud en eerbiedwaardige gewoonten en met de uitgedrukte wensen van de synodevaders, heb ik aan de bevoegde Dicasteries (departementen van de curie) gevraagd om de mogelijkheid te bestuderen of de uitwisseling van de vredewens kan verplaats worden naar een ander moment, bijvoorbeeld vóór de aanbieding van de gaven aan het altaar. Van de andere kant, zou deze keuze op een betekenisvolle wijze aan de waarschuwing van de Heer herinneren dat verzoening vereist is alvorens ons offer aan God te brengen. (cfr. Mt 5, 23 e.v.). In Gastav Kalt, De viering van de heilige eucharistie Over de groei en de zin van haar liturgisch vorm, Standaard, Antwerpen, 1961Nederlandse vertaling van Gilbert De Keersmaeker, pr. leerden wij tijdens een seminarie het volgende:
Deze wens De vrede des Heren zij altijd met u was vroeger een oproep tot de gelovigen om elkaar de vredekus te geven. Het eerste christendom schatte deze heilige kus zeer hoog. Aanvankelijk opende hij de offerbereiding en gold als de verwerkelijking van het woord van de Heer ga u eerst met uw broeder verzoenen; kom dan terug en draag uw offer op (Mt 5, 23 24).
Tegen het einde van de 6e eeuw echter werd hij als voorbereiding op de heilige communie bij het Onzevader aangesloten. De vredekus drukte zo de wil uit aan alle vergiffenis te schenken, zoals dit in het gebed van de Heer tot uiting wordt gebracht. .
- 72: De christenen worden door de heilige Ignatius van Antiochië voorgesteld als degenen die leven op zijn zondags. Zoals Stijn Van den Bossche het mooi vertaalt: de Eucharistie maakt ons tot zon-dagelijkse mensen. Deze uitspraak van de grote heilige en martelaar stelt klaar en duidelijk de band tussen de eucharistische realiteit en het christelijk bestaan in zijn dagelijkse beleving (karakter).
- 82: Een eucharistieviering die niet verwijst naar de concrete beleving van de liefde in het dagelijks leven is in haar wezen verminkt.
- 84 94: In deze nummers lees ik de opdracht voor de diakens die (als) wachters zijn bij de liturgie. De titels alleen maken dit heel duidelijk: Eucharistie en zending Eucharistie en getuigenis Jezus Christus de enige Redder Godsdienstvrijheid en vrijheid van cultus (?) Eucharistie, gebroken brood voor het leven van de wereld De sociale gevolgen (implicaties) van het eucharistisch mysterie Het voedsel van de waarheid en de armoede (behoeftigheid) van de mens De sociale leer van de Kerk De heiliging van wereld en bescherming van de wereld (behoud van de schepping) .
