***
Voor het zitje 1D moet je meteen
feestelijk bedanken
als je een binnenlandse OA vlucht boekt.
58 paar ogen en neuzen volgen gedwee
in hun vrij oncomfortabele positie
de eilandenrichting die de piloot
met zijn hopelijk bewezen expertise
met hen uitgaat.
2 paar ogen vooraan moeten noodgedwongen
de andere richting uitkijken.
Voor de ogen die aan het raampje kleven,
een iets minder confronterende situatie
dan voor die van zitje 1D.
Verborgen achter een overdosis zonnebril
stellen die zichzelf wel een poos gerust
met het proberen inschatten
van de plofafstand tot de eeuwigheid
mocht de eindtarmac alsnog niet gehaald
worden.
Zitje 1D bevindt zich aan de nooduitgang.
En neemt een deel van het gangpad in.
Wel veilig dus. Veel beenruimte ook.
Dat is het net.
Het overkomt je als je vorige vlucht
zoveel onverklaarbare vertraging had
dat je je vroegboekkortingse
maar evengoed oliedure sofitelmatras
nauwelijks hebt kunnen strelen.
Laat nu staan dat je op de koop toe de
euvele moed
uit je geperst zou hebben
om in een van je hermetisch afgesloten
koffers
op zoek te gaan naar die decente broek
waarvoor je dat flatteuze vertrekrokje
beter had geruild.
Achteraf beschouwd.
Het zijn niet enkel die benen.
Je staat, zit, hangt ten voeten uit in die
1D etalage.
Met je beide poten aan de drempel van het
slachthuis.
Een dikbilrund. Een callipyge.
The today's seat 1D focus.
Met elk trilhaar voel je
wat 58 OA medegevangenen denken,
welke vragen zij zich stellen,
welke voorstellingen zij zich maken.
Met elke oogopslag zie je het ook
duidelijk.
Je bent weliswaar niet vies
van een theaterscènetje meer of minder,
bij voorkeur persoons- en plaatsgebonden.
Je kan een beetje publiek
dan ook wel smaken.
Maar op seat 1D word je je door de
doordringende blikbende van 58
striemend pijnlijk bewust
van je locktite kleefknieën
van je zo lang als een nacht zonder liefde
benen
van je playtex divine onder je strakke
topje
van je nu pigmentlost witte dak
van je precaire partnerfree genadestatus.
En je duikt geabsorbeerd in de franstalige
krant
die je zonet samen met je onvermijdelijke
saffies
mastercardsgewijs hebt aangekocht
- want je wil je credibiliteit niet aan
zeg maar
HLN vergooien -
en je weet perfect welke hausse Crédit
Agricole
op de CAC40 heeft gekend
en in hoeveel zalen Bouli's film wordt
verdeeld
want je hebt het zevenmaal gelezen.
En je weigert beleefd de vacuümverpakte
onsmakelijke croissant,
wegens het vermoeden van kruimels rond je
mondhoeken
en op je gewelfde borst.
En je bedankt innemend in het Engels voor
het kopje koffie,
wegens het gegarandeerd omstoten
en het gebrek aan deponeermogelijkheden
ervan.
En als je al wil stoppen, dan zeker niet
sanitair.
En je pent je overweldigende indrukken
niet neer
op het exclusieve sofitelbriefpapier
dat je hebt meegegrist
- voor wat hoort wat -
wegens jezelf opgedrongen
beperkte rek-, buig-, draai- en
duwbewegingen.
Le stress en vrac.
Een dik uurtje.
Zo voorbij.
Tweemaal raden welk zitje OA mij had
voorbehouden
tijdens de terugvlucht?
Die verhullende broek had ik
klaargelegd... en aangetrokken.
***
Ik ben Chantal, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Goldenyearsandtears.
