***
Zij kon wel veel hebben,
maar de innemende persoonlijkheid
van deze uiterst aimabele man
verpletterde haar toch 'n beetje.
Het lag aan zijn omvang.
Er bestond niet de minste twijfel
dat de galante adjunct van de consul
der Nederlanden er een eigen
kleermaker op nahield.
Zij vroeg zich even af waar de
corpulente heren-matentabel
ophoudt te bestaan. Bij 88-90? 15XL?
En hoe zo'n man aan zijn trekken komt.
Zij bedacht fijntjes dat Koenjoek,
in zijn rolstoel bijna onvindbaar
met zijn dank haar niet-aflatende zorg
reeds bereikt 43 kg brutogewicht
wel viermaal in deze klomp kon verdwijnen.
's Mans minimalistisch ingericht kantoor
was in de breedte navenant.
Witte muren, blauw leder, onbehaaglijk eXXXcLusief.
Beatrix in het midden, geheel staatsie
tussen een Nederlands en een Europees vaandeltje.
Nooddokumenten, daar had Koenjoek dus nood aan.
Hiervoor had zij dit zwaar zieke hoopje
zo'n 170 km tot deze designer oase
gerold en haarspeldgebocht,
vastbesloten deze ook, desnoods manu militari,
te pakken te krijgen.
De originele waren uiteraard verloren gelegd
tijdens Koenjoeks zevenvoudig jojotransport
tussen ziekenhuizen.
Europa eindigt immers waar Griekenland begint.
Kopzorgen waren de énige medische zorgen die hij kon krijgen.
Nederlands sprak deze ontzettend lieve man
tot zijn grote spijt niet,
maar zijn begrip, zijn gewichtigheid
en zijn daadkracht waren vlekkeloos.
Even snel als onze frappé werd opgediend,
werd ook de laissez-passer na enkele
handtekeningen en long distance calls afgeleverd.
Zij voelde zich opgelucht, de grand cru goeierd
leek het zowaar ook.
Nu nog de rolstoel met precaire inhoud
netjes en vooral tijdig in Nederland afleveren.
Een makkie.
Dacht je?
***
Ik ben Chantal, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Goldenyearsandtears.
