Het hoeft geen betoog....mijn vrouw leed onder de zware druk van een gezin met vijf kinderen.
Het had allemaal wat gemakkelijker te dragen geweest, wanneer er harmonie geweest was in de echtelijke verhoudingen. Maar die was er níet. Dat heb ik in het vorige topic uitgelegd.
En haar zwakke gezondheid speelde ook een rol. Begin 1958 kreeg zij zoveel last van spataderen, dat zij voor een operatie opgenomen moest worden. Maar tijdens die operatie had zij een wonderbare ervaring. Er zat voortdurend een in het wit geklede persoon naast haar bed. Die sprak haar bemoedigend toe en ze voelde zich na afloop heerlijk uitgerust.
Het was een katholiek ziekenhuis en ze vroeg na afloop: "Wat een service was dat van jullie, dat er tijdens de operatie een van jullie naast mijn bed zat en heel lieve dingen zei. Gek eigenlijk...ik was toch onder narcose, maar ik kon alles volgen, wat ze zei, hoewel ik het nu niet meer zou kunnen weeergeven".
"Hoe was die troostende figuur gekleed", wilde de non weten., "Helemaal in blinkend wit". "Maar je weet toch, dat wij een hoofdzakelijk zwart habijt hebben en dat wij tijdens de operatie niet in de weg lopen". En toen zwegen zij een poosje, tot ze opeens allebei wísten: "een engel!!!!"
Thuis teruggekeerd, bleef er toch een trieste herinnering: je hele leven verder zware elastieken kousen dragen. Dat is een naar vooruitzicht voor een jonge, levenslustige vrouw van 34.
Ik denk dat er een mengeling van allerlei gevoelens bij ons beiden is geweest, die er ten slotte toe leidde, dat geleidelijk aan de zekerheid bij ons groeide, dat er een zesde kind op komst was, terwijl de jongste in ons gezin toen 7 was. Er zal van alles gespeeld hebben: - de schrik over de operatie - het lichamelijk ongemak bij mijn vrouw , waartegen wij ons beiden verzetten door juist nu 'iets te willen ondernemen', misschien met de verborgen idee: 'ze krijgen ons niet klein' - het besef, dat wij ons de weelde niet konden veroorloven van gekibbel - een enigszins herlevende tederheid onder de druk van de tegenslagen
Ik meen te weten, dat de ruzies bedaarden na al die ervaringen van 'operaties' en 'engelen' en met die nieuwe ervaring , die in december tot gezinsuitbreiding zou gaan leiden.
En in diezelfde tijd kwam mijn schoonvader eens op bezoek, die vertelde: "Nou iets raars meegemaakt...ik heb 'in tongen horen spreken' ". "O vertel....vertel...!!!".
"Ik was een zekere Hoekendijk gaan beluisteren. Die man sprak wel leuk hoor. Soort evangelist, denk ik. Maar er was ook gelegenheid voor de aanwezigen om iets te zeggen. En toen hóorde ik het dan....'t Klonk wel goed, maar er was geen woord van te verstaan".
"Toen met Billy Graham maakte ik ook al iets uitzonderlijks mee", antwoordde mijn vrouw: "En nu weer. Gaan we eindelijk iets nieuws beleven?!"
Maar ik riep druk: "O...ik wil daar ook heen. En wij hebben nu net een apparaat, waarmee je gesproken taal kunt opnemen. Dan ga ik het thuis uitwerken en kijken welke taal het is". Echt praat voor een 'doener', die een opmerkelijk verschijnsel wil ontleden.
Maar ach; er kwam natuurlijk niets van. Maar in ons achterhoofd bleef iets hangen van: "Hé....wat zou dat geweest zijn?"
Het was druk in het gezin. Jaap ging als eerste naar de middelbare school. Er waren de voorbereidingen voor de bevalling. En de operatie was een waarschuwing geweest om wat zorgvuldiger met elkaar om te gaan. En ik studeerde nu weer voor accountant Nivra. Ook iets om 'je hoofd bij te houden'.
Er kwamen- onbemerkt door ons- heel geleidelijk tijden van uitredding aan.
Ik durf niet vragen of u in dit alles iets van uw levensgang herkent. Maar zoals de Heer reddend en herstellend in onze levens begon te werken, zo heeft hij dat ook bij u gedaan of gaat hij dat doen, wanneer u hem- misschien onbewust- de kans geeft.
