Als ik dat nu zo opschrijf, denk je misschien: "O gunst....en toen was het natuurlijk verder allemaal: botertje tot de boom".
Nee hoor; het leven met de Heer, waarmee wij begonnen waren, was wél intens, maar allerminst allemaal even gladjes. Wij heben terdege moeten ervaren: "God heeft ons nooit een rustige reis beloofd, maar wel een behouden aankomst".
Maar goed: 1962 dus.
Na al dat geëxperimenteer in 1960 en 1961, zo triest geëindigd in een pijnlijke eenzaamheid, was er nu nieuw perpectief. We waren terechtgekomen in een veel ruimere kring, Al spoedig vonden wij een nieuw contact: een gemeente in oprichting, zoals er toen zo veel waren. En....in die gemeente was ik in een mum van tijd oudste. Ik begon zang diensten te leiden in de nieuwe gemeente en soms spraken wij ook op avonden in andere gemeenten. Al die groepen waren nog zo erg in oprichting allemaal. Het gdbeurde, dat Betty en ik vrij veraf spraken en dat aan het eind de collecte werd geteld. En toen werd tegen ons gezegd. "Wij hebben hier eigenlijk maar éen uitgavenpost: de huur van deze zaal. Kijk, de collecte was f 26,--, (let wel : geen euro). Daar gaat f.15,-- zaalhuur af. Nou, dat is dan voor jullie; (mijn vrouw was er ook bij): f.11,--".
Nee...rijk werd je er niet van: en de gemeente, waar ik oudste was, bleek een streekgemeente te zijn met zeer verspreid wonende belangstellenden. Ik weet nog, dat ik in éen jaar 18000 kilometer reed. voor mijn werk, misschien 8000. Maar voor mijn werk in de gemeente en verder privé de overige 10.000. (In 1961 had ik mij een auto aan kunnen schaffen).
Hoe reageerden de kinderen nu op al dat nieuwe. Daarbij is van belang de oudste: Jaap. Hij was 13 , toen wij onze eerste verkenningen maakten, in 1959, maar intussen was hij alweer 16 en midden in de puberteit. Die verliep bij hem niet rimpelloos; nu ja: bij welke puber wél?! Hij sliep op zolder, een ruimte, die alleen toegankelijk was via een luik. En éen keer, toen ik de trap naar die zolder opstormde in verband met een tussen ons (ouders) en hem gerezen conflict, stond hij mij daar met een hamer op te wachten.
Ik zag af van mijn voornemen om hem eens duchtig de waarheid te zeggen en belde, beneden gekomen, naar een medegelovige elders om de zaak mee door te spreken. Hij zei: "Dat komt goed uit. We zijn hier net samen voor een bijbelstudie met onze groep"; En hij noemde een paar namen van 'cracks' destijds: Izaäk Rooze, Johannes van de Brink met hun vrouwen. En ook 'de Hijinks' waren erbij. "De binnen komenden hebben nog maar net hun jassen uit, maar wij gaan gelijk voor de situatie op de knieën".
Terwijl zij baden, kwamen wij, als ouders, beneden tot rust en boven legde Jaap de hamer weg....
En alles werd in der minne geschikt.
Maar een paar weken later stond Jaap opeens aan de ontbijttafel op. Hij begon: "Ik wil iets zeggen". Wij luisterden; bevreemd om het onverwachte. Hij vervolgde: "Ik ben bekeerd. Ik heb mijn leven aan Jezus gegeven".
En nu het vreemde. Wij waren en zijn toch altijd een vrij uitbundig gezin. Maar op dat ogenblik bleven wij allemaal als 'houten klazen' zitten. Niemand reageerde. Natuurlijk had ik moeten opspringen en hem met enkele woorden welkom moeten heten in de geloofskring. En mijn vrouw had hem eigenlijk wel eens kunnen omhelzen.
Maar de moeizaam verlopen puberteit tot dusver en het weinige praten, dat wij ooit met hem hadden gedaan.... hij was ook erg ontoegankelijk ....maakten dat wij onze houding bij dit volkomen onverwachte niet wisten te bepalen.
Toen ging hij ook maar weer zitten en leek het er op dat er niets was gebeurd.
Raar verhaal...maar ja; zo kan het lopen. In ieder geval; een paar weken later gingen Jaap en ik samen op evangelisatiebezoek. Iets, waarvan ik zelfs nooit gedroomd had, dat het ooit zou gebeuren.
En met kerst was er in de nieuwe kring zo'n blij feest georganiseerd. Vergeleken met het kleine groepje, waar we onze 'Volle Evanglietoer' waren begonnen, was het hier allemaal veel blijer en vertrouwder.
Ja; het was een goed jaar : 1962.
En nu zullen jullie wel weer zeggen: "Dan gebeurde er in 1963 zeker weer iets naars".
Ja...inderdaad; maar dat komt volgende week wel. Voor nu blijft dat een 'cliffhanger'.
Het jaar 1961 , dat zwaar was, doordat oude en nieuwe vrienden ons verlieten, was enigszins, (heel enigszins) te vergelijken met de beproeving van de Heer Jezus in de woestijn, die ook weer een verzoeking was. Maar verzoeking door satan is tevens een beproeving van Godswege, hoe wij ons onder wisselende omstandigheden houden.
Eind 1961 was het na dat barre jaar zo ver: de bevalling was zeer aanstaande. Betty was niet in al te beste conditie. Haar 38 - jarige lichaam was eigenlijk minder geconditioneerd om deze krachtproef te ondergaan. En toen kwam er van onverwachte kant een betere conditionering aan. Wij besloten rond Oudjaar een televisie te huren, voornamelijk om Toon Hermans eens te beluisteren en te bezien tijdens zijn Oudjaarsavondsconference. En die avond was zo'n avond van de gulle lach. Heel de donkerte van het afgelopen jaar leek te worden weggelachen bij de onschuldige humor, waarvan we genoten. Helemaal volgelachen, vrij van allerlei nare herinneringen, ging Betty naar bed. En in die nacht van de 31 ste op de eerste, nog nét vóor nieuwjaar, werd onze zevende, Mariëtta, geboren. En dat volkomen ontspannen lichaam was een winnaar bij de ongemeen zware bevalling. Later hebben wij dit allemaal aan Toon gemeld. Hij stuurde een foto van hem met zijn zoon Gaby, toen nog een kleuter, en schreef op die foto: "Groet de baby van mij". Zo zie je; de Heer God kan iedereen, ook een entertainer, gebruiken, om goede dingen te bereiken.
En van toen af ging alles weer beter. Er was overvloedig melk voor de gezonde zuigeling. En het was een heel mooi kindje, deze laatste parel aan onze echtelijke kroon. Niet dat de andere kinderen níet mooi zouden zijn. Ze groeiden allemaal heel mooi op, althans lichamelijk. Van het 'zielse' en het 'geestelijke' blijf ik nu even af. Dat komt wel ter sprake in een volgende flits.
Maar deze moeilijke periode werd op een feestelijke manier afgesloten. Met pinksteren was Betty al lang weer in staat om achter op mijn brommer te gaan zitten en de reis te maken naar het zelfde conferentie-oord, waar we onze eerste kennismaking met het Volle Evangelie hadden gemaakt.
Maar nú: er was een wisseling van de wacht geweest. Allerlei mensen van vroeger, te wier aanzien nog wat 'hard feelings', althans verdrietige gedachten bestonden, waren er niet meer. Er was een nieuwe , vrolijke, grote schaar mensen, waarbij we ons heerlijk thuisvoelden. De zon scheen. Het was een heerlijke lentedag. Dronken va plezierige en goede en opbouwende gedachten bromden wij weer huiswaarts. Alle nare schaduwen weken. Het was in de verte net een beetje zoals bij de Heer Jezus. Toen híj zijn strijd had gestreden, kwamen er engelen om hem te dienen. En nu wij , zonder onze blijdschap uiteindelijk te hebben verloren, stand hadden gehouden, voelden wij ons door engelen gediend.
En eens te meer wisten wij: Het leven is wel zwaarder geworden, maar we leven in ieder geval intenser en hebben meer vrucht dan vóor de opwekking.
En we namen ons voor: "In 1961 gingen wij wel eens voort van klacht tot klacht, al hielden wij uiteindelijk vol. Maar van nu aan gaan wij voort van kracht tot kracht", (Psalm 84 v 8).
Of dat altijd lukte; tussen toen en nu liggen 44 jaar. En in zo lange tijd kan er heel wat gebeuren.
Maar onze levens hebben fel gebrand. Niet aan twee zijden, zodat ze gauw op raakten. Nee, toch wel alleen van boven, door God gevoed.
Aan u allen gunnen wij zulke levens, die geléefd worden...waarin je niet wórdt geleefd door 'die andere', die 'duistere'.
