Eerst maar over de kinderen: - Ida hertrouwt - Met Marijke op reis - Mieke op hulptocht naar Roemenië en Polen - zorgen bij Mariëtta - Jaap kweelt in cantates Dan; mijn dagelijkse werk - ik ageer tegen een parkeerterrein - Met Betty nu weer naar Vlaanderen - laatste R.A.D.- onderzoeken - eerste contacten in Zimbabwe. Vervolgens Betty: - ziek in Vlaanderen - rugklachten, chiropractor - toch weer 60 worden. Het zal wel niet lukken om dat in éen aflevering te persen. Maar eens kijken.
De kinderen; ze zorgen voor zoveel nieuws. Direct, wanneer de scheiding met haar man is ingeschreven, hertrouwt Ida. Het is een reuze-feest. Overnachten in een duur hotel. Daarna- voor de vele familie en vrienden- een samenzijn met honderd anderen in het eetcafé van de nieuwe aanwinst. En ze is al heel duidelijk in verwachting van hem. Wij vieren het feest ( op zondag) voluit mee. We denken nu maar even niet: "Wat is dit toch allemaal. Hoe moet dat nu verder". Je doet er toch niets aan. En haar eerste man is ook alweer 'onder de pannen'. En we bidden maar stilletjes door.
En dan nog eens éen dagje met Marijke en haar 'vaste relatie'op pad. Naar Medemblik en dóor naar Willie, die met haar echtgenoot, ( ja warempel, dat is allemaal nog heel gewoon gegaan, in de kerk getrouwd, weetje wel). Marijke en haar vriend zo heerlijk uitgelaten. Nog eens éen dagje samen op de achterbank bij pama, die alles betalen en overal voor zorgen. Ik koester die zonnige herinnering nu nog, 26 jaar later. Marijke zie ik nooit meer. Maar die gelukkige dag blijft me bij. Laten wij dat maar allemaal doen..... ons vermeien in lieve dagen in het verleden, ook en vooral als het heden wat druilerig is.
Vandaag had ik Ida nog aan de lijn. Onze wildebras van toen was nu zo zorgzaam, zo lief. Nu ja, zorgzaam en toegewijd was ze ook in haar wilde jaren. En met Marijke...och, ze is gezond en heeft het in stoffelijke zin best goed, en dat is toch al heel wat...wie weet, wat God daar nog aan verassingen heeft.
Ik ze het al, deze vier maanden krijgen een vervolg in latere afleveringen. Maar ik merk in ieder geval, dat jullie weer gretiger lezen dan toen 'Suriname'zo eindeloos lang duurde. Nu kun je nog eens denken: "De laatste 7 jaar in 28 weken; 4 weken per jaar. Wel, dan is hij over twee jaar wel bij tot 2009. Dat is nog te overzien. Overigens; hij is nu al bijna 87, dat wordt hij van de maand nog. Hij móet ook wel wat opschieten".
In ieder geval; ik blíjf trachten, Gods lijn in ons leven in het oog te houden. Dat 'gouden snoer uit onze trouwtekst, weetje wel, ( Prediker 4 v 12).
