Ida heeft ons in die tijd veel zorg gegeven, hoewel ze altijd een lieve dochter was en is. Tijdens ma's ernstige ziekte in 1978 was ze dikwijls zo'm toevlucht geweest. Maar nu; zo raadselachtig allemaal. Zij had zo'n keurige, representatieve man. Maar op de een of andere wijze boterde het niet. Toen ze gingen scheiden, was er alvast éen omstandigheid, die de boel meer overzichtelijk maakte. Er waren geen kinderen in het twaalf jaar bestaande huswelijk. In 1970 en volgende jaren was het even gewoonte onder de omstreeks die tijd gehuwden om geen kinderen te krijgen. In die 'waan van de dag ' deelden onze rondom die tijd getrouwde kinderen ten volle. Mieke lietf het bij éen kind, Willie had ook niets. Nou, Ida ook niet.
Maar dat nam maar weinig weg van het verdriet, dat wij allen er om hadden. Ze was zo eenzaam na die scheiding, zat alleen in een appartement van een omgebouwde fabriek. Haar status was zo helemaal weg, terwijl ze toch zélf het initiatief tot de scheiding had genomen. Ik ga daar nu niet verder op in. Als de kinderen ooit zouden lezen, wat ik hier schrijf .... maar ze weten niet, willen ook eigenlijk niet weten, wat ik allemaal op Internet doe, ( zeker allemaal christeklijk pa en dat hoeft niet zo nodig van ons). ....dan mag ik er geen te grote last mee krijgen.
Maar korte tijd na haar scheiding kreeg zij kennis aan een wat linkserige horeca-exploitant. Door alle gedoe rond de scheiding had ze haar rechtenstudie maar opgegeven, was ook daar nu vrij van. De weg was open voor iets nieuws. En al gauw ging ze met 'die nieuwe ' samenwonen......
Nu zul je zeggen: "Jullie lieten ze toch ook maar doen hè".
Ach.... ik zou eigenlijk wat minder 'ach' moeten zeggen, maar er is zoveel gelegenheid in het leven voor dit stopwoordje ......laatst had ik een gesprek met een diep- gelovige vrouw, die mij vertelde, dat haar zoon ook al twee scheidingen achter de rug had. Laat het nu zo zijn, dat die knaap- nou ja, ook al weer een late vijftiger- net binnenkwam en zei: "Ma...mag ik u mijn vriendin voorstellen". Het oude mensje keek zo vermoeid even.
Ja mensen, gelovigen, volgelingen van Jezus....ze krijgen toch ook hun deel wel. Zeg maar niet: "Die Ger en Betty zullen wel wat vekeerd gedaan hebben in de opvcoeding, dat het allemaal zo naar uitpakte.". Och; dat zullen jullie ook niet.. Jullie zijn allmaal 50-plusseres, die het leven kennen. Overigens; er komt nog veel meer.
Maar Betty en ik hielden door al die tegenslagen heen toch steeds de Heer Jezus vast. Steeds meer werd hij onze enige toevlucht.
Overigens had 'Ida's nieuwe' al wel een gemeubileerd huis, dat kant en klaar op haar wachtte .. Ze had weer 'status' terug. Voor het oog vzn de wereld was de zwakke positie van allenstaande, gescheiden vrouw weer over..
Ida raakte al in verwachting van 'nummer 2', toen de scheiding met 'nummer 1' nog niet eens 'rond' was.
En bij déze 'cliffhanger' wilde ik het maar weer laten.
