En dan is het 1 november: start van weer een Moraira-verblijf. Maar eerst nog een ontmoeting met Marijke, die er met haar vriend al is. Eigenlijk een beetje moeilijk; we kwamen hier om een beetje 'af te kicken'van al die Hollandse gebeurlijkheden en dan is dit eigenlijk een verlenging van de 'Holland-sfeer'.
Maar we komen deze logeerpartij goed door en dan begint het 'afkicken'pas goed.
Dan echter is opeens Mieke er met een vriendin. Maar die blijven maar even en die vriendin is na dat korte bezoek 'helemaal weg'van ons en vraagt dringend om in ons gebedsschema opgenomen te mogen worden. Uiteindelijk loopt zo'n contact dan weer op niets uit, maar deze vrouw heeft toch iets in ons gezien, dat wij zo graag gezien wilden hebben, licht van Jezus.
Vanuit Nederland allerlei berichten, goed en kwaad. Maar het komt hier allemaal wat gedémpt over. Ida's man wordt uit de horecazaak gedrukt, waar hij die belastingschuld had opgebouwd. Ze hebben nu een uitkering. Wat triest, maar zoals gezegd: we maken er ons hier, ver weg, niet zo druk over.
Mariëtta is na de miskraam opnieuw in verwachting en ditmaal lijkt het goed te gaan. Maar het is allemaal nog pril: het wordt wel juli 1989.
En Spanje is ditmaal heel intensief. Dansclub, maar we halen de groep niet meer in en haken af. Koor, maar dames met grote monden verschrikken Betty en het lukt me niet, mijn schuw geworden eenogige vogeltje er weer heen te krijgen.
Veelbelovende contacten op de Hollandse club en in de kerken van Calpe en Denia. Maar er is een nieuwe trend: mensen onderbreken hun Spaanse periode voor december en januari in Holland. In Spanje is het weer dan ook niet zo geweldig.
En helemaal centraal staat een verdwaalpartij van mij in het rotsgebied. O.... de paniek, wanneer opeens alles anders is. Even een zijpad en je auto is hopeloos onvindbaar. Er zijn alleen maar diepe kuilen en afgronden. Wat ik aflijd en paniek ! Nadien word ik wat voorzichtiger op eenzame tochten. En na deze ervaring wordt het zo geleid, dat ik vanuit die grotere behoedzaamheid gezelschappen mag gaan leiden.
De algemene lijn is: veel contacten in Spanje, lieve vrienden, goede dominees, maar alles zo tijdelijk en dikwijls is het ook zo, op de gewone gezelligheidsverenigingen, dat de mensen zich als oesters sluiten voor elk wat dieper woord en lijken te leven voor 'het leven éen grote vacantie'. Met klimmende onrust neem ik als verschijnsel waar, dat Betty zich aan sociale verplichtingen gaat onttrekken. Maar dat proces verloopt heel langzaam en wordt pas in latere spaanse jaren zo manifest, dat Engelse kennissen gaan opmerken: "Where is again your wife ? I don't even believe, that you HAVE a wife. Maar dat is van later.
Voor mij heeft Betty echter wijze woorden. `Maak je toch niet zo bezorgd, dat je zo weinig voor de Heer kunt doen. Laat hem nu maar beslissen. Vast zet hij je nog een keer in`.
