En zo zitten we dan weer helemaal in de Nederlandse maalstroom.
Er is een kantoorreceptie. En de kinderen hebben van allerlei nieuwtjes: - Miekes man is herstellende van een maagbloeding - Willie heeft een huis gekocht. Haar eerste man deed zulke dingen altijd zélf. Met deze nieuwe moet ze alles alleen opknappen. - Ida heeft trammelant met haar zoon. Dat is een leuk knaapje, maar wel 'ADHD', zouden we een paar jaar later zeggen. En haar man heeft de hele tijd moeilijkheden met de belastingen. - Marijke krijgt steeds betere banen bij de bank, waar ze werkt, maar er is weer veel gedoe met een kapotte auto. - Mariëtta heeft tegenslag bij de meesterstudie en dat houdt ons dan ook weer wakker.
Kortom; in een gezin met grootgegroeide kinderen komen ze met al hun wel en wee nog bij de ouders. En dat, gecombineerd met de eigen ervaringen: - bij een laatste controle in Nederland blijkt het linkeroog nu toch wel echt verloren - voor Betty ga ik eerst met haar naar de Gereformeerde kerk. Wanneer ik haar heb thuisgebracht, probeer ik nog een deel van de dienst in de Volle Evangeliegemeente mee te maken. En dat werkt niet leuk.
En in februari vluchten we dan maar weer naar Spanje, naar Moraira. Die lange tocht met al die rare verblijfplekken....allemaal weer zo 'verfrissend'. Nederland wijkt al weer terug. Hier zijn onze vrienden. In de Denia-kerk hebben we een vast bestand van geloofsvrienden, waar we ons hart kunnen luchten over al onze belevenissen. En alles is hier weer anders dan daarginds in Holland. En in de kerk hier hoef ik niet heen en weer te racen van de ene preek naar de andere. En Betty en ik worden er werkelijk geestelijk gebouwd.
In mijn reguliere dagboek staan over deze twee maanden veel bladzijden. Maar als lijn zit er alleen maar dit in. Na alle schokkende ervaringen met dat oog is er behoefte aan rust. En die is er dan ook wel weer.
