Met een wat verdrietig gevoel verlieten wij de gemeente, waar wij met onze ´midden-Nederlandse' ideeën toch wat te licht gevonden werden en waar het op de duur botste.
En wij vonden een rustpunt in een gemeente in Midden-Nederland met een wat andere insteek.Ander type mensen, meer ons slag. Want dat is nu eenmaal heel belangrijk: Twee Volle Evangeliegemeenten kunnen precies dezelfde leer hebben. Maar de sfeer in de ene gemeente zal déze wat meer passen en die in de andere gemeente géne. De Heer geeft in zijn gemeenten over een heel land genoeg veelkleurigheid, dat er - met behouden van de volle , goede leer- toch 'elck wat wils' is.
Wij streken dus in de nieuwe omgeving neer. met veel plezier. En de kinderen vonden ook allemaal wel hun kameraadjes. En omdat zij gaandeweg 'huwbaar' werden, kwam het ook tot verkeringen. Maar daarover nader.
Toch was het wennen. Marijke bracht de nieuwe situatie als volgt onder woorden: "Vroeger had u veel te vertellen in de sam-van-toen hè pa. En nú -in deze sam- niks". Zo'n klein, pienter nest hè. Moest nog negen worden en wist zo zuiver de vinger te leggen op de zere plek.
Want ik was wel een beetje een 'haantje'. Ik wilde wel iets doen, iiets zíjn. In de maatschappij had ik een eervolle en voldoening gevende werkkring. Dan wil je dat graag ' in het geestelijke'ook zo zien. Maar niemand zag me staan.
Ja; wat een wonder. Uit mijn vorige gemeenten kwamen wel eens berichten: "O...is die ruziemaker nu bij jullie". Het is in het Evangelie geen aanbeveling , wanneer je -terecht of ten onrechte- zo'n verleden meetortst.
Maar dat neemt niet weg; wij hadden het daar wel goed. Ik zette mijn aspiraties maar op een laag pitje, genoot van de veelsoortige predikers, die toch allemaal eenzelfde hoofdlijn hadden, want daar werd goed opgelet. In alle rust kon ik mijn geloofsleven verdiepen en aanvullen met nieuwe inzichten, die duidelijk werden.
Zo' n periode van stabilisatie was echt wel nodig na de bonte plekken en de kneuzingen, die wij al hadden opgelopen.
Deze gemeente zag zichzelf ook als ' een vluchtheuvel' voor allerlei vermoeide mensen.
Zo kijk ik ook op deze jaren terug. ; Het was een tijd van verademing, die soms in het Christenleven heel nodig kan zijn. En ook deze tijd gebruikte God om aan ons innerlijk te werken en het verder te boetseren.
Goed; zie dit maar als een inleiding. Ook voor deze tijd zou gelden: "God heeft ons geen rustige vaart beloofd, maar wel een behouden aankomst".
In 1959 hadden wij- mijn vrouw en ik- het Volle Evangelie ontdekt. We hadden gezien, hoe de Heer Jezus ons een veel groter schat had nagelaten dan wat tot dusver in de kerk, die wij bezochten, werd gezegd.
Hij had ons ook - dat zagen wij nú- de bijstand van de Heiligre geest aangeboden, de Geest, die altijd Jezus' woorden in je gedachten terugbracht en je aan de hand van die woorden heenleidde naar het hart van God de Vader.
En wij hadden de gevaarlijke belangrijkheid van de duivel leren waarnemen, die onze voornaamste vijand is, hoewel wijzelf aansprakelijk blijven.
Wij waren na al die waarnemingen door grote crises heengegaan. Eerst waren wij uit een huiskring gegaan in 1961 en aan het slot van de bovengenoemde periode uit een gemeente. Maar...waren wij bij al die avonturen nu wezenlijk vooruitgegaan ?. Ik denk dat ik daar niet somber over moet doen.
Een voorbeeld uit de gewone gang der dingen. Ooit eens werd tussen Noord-Holland en Frieslnd de Afsluitdijk aangelegd. Vele jaren waren nodig om op het hechte fundament van gevlochten matten, samengedrukt en aan de grond geklonken door zware stenen, een lichaam van keileen te laten verrijzen. Staag werkten kranen door, die bakken vol van dit dijkenbouwmateriaal leegmaakten. En al die tijd bleef de dijk onder water. Ondeskundigen konden zeggen, dit jarenlang volgehouden noeste bedrijf aanziende: "Maar er gebeurt niets. Als jíj een dijk ziet dan mag je het zeggen". Maar al die tijd was daar het brede dijklichaam onder water, totdat in 1932- denk ik- de een de ander toeriep: "De dijk....de DIJK....daar is t ie eindelijk".
De volharding van de bouwers, van de kraandrijvers en de keileem-aanbrengers tezamen, had er tenslotte toegeleid, dat het bouwwerk boven water kwam.
En zo hebben mijn vrouw en ik, door Gods genade, volgehouden, ook al maakten wij beiden ontegenzeggelijk fouten in de opvoeding van die kostelijke kinderschaar.En de Heilige geest zwoegde maar keileem aan om die in 1959 gelegde fundering zinvol te maken
Denk nu ook weer niet te luchtig over onze manier van opvoeding. Een veel voorkomend familiegrapje was, dat ik de boven aan de trap staande dochters waarschuwde , dat ma het eten klaar had. Dat ging op de volgende wijze:
"Mieke....de bevalligheid is...? "...bedrog..." (Statenvertaling van Spreuken 31 v 30) `Willie : ...en de schoonheid...? " ...ijdelheid..." " Ida....maar een vrouw die de HERE vreest...".. ".....die zal geprezen worden...." En dan sprongen die mooie, levenslustige wichten de trap af.
Tot in onze familiegrapjes toe speelde Gods woord een rol.
Ach.....door veel meer beproevingen/verzoekingen heen is op de duur 'onze dijk' boven water gekomen. En wij zijn nu bezig om op die dijk een heerbaan voor de koning aan te leggen volgens dit woord van Jesaja: 35 v 8: "Daar zal een gebaande weg lopen, 'Heilige weg' genaamd".
Wij bidden voor al onze kinderen, die nu ook al de 'zestig' gaan naderen of die grens zelfs al hebben overschreden , behalve de 'jonkies', die nog tegen de 'vijftig' aanzitten. En wij vragen de Heer: "Ach Heer....mogen zij ook nog eens de roep verstaan uwerzijds: 'Je zult een stem achter je horen zeggen: Dit is de weg die je moet volgen'(Jesaja 30 v 21)" .
En nu is het de tijd om de jaren 1967-1971 te gaan bezien, toen dat 'grote gebeuren' plaats greep: ons vertrek voor vele jaren naar Suriname.
