In dat jaar was er allereerst veel trammelant met de gezondheid van Betty. Ze werd geteisterd door afasie en zei een tijdlang vreemde, ongecontroleerde dingen. Daarna waren er weer moeilijkheden met het lopen en er was een galoperatie, met medische fouten, die bijna een slechte afloop deden vrezen.
En of het nog niet genoeg was, kwam er toen ook nog gedoe met een kleine Pinkstergemeente, waar ik me bij had aangesloten.Voor Betty was toen de maat vol en zij keerde terug naar de Gereformeerde kerk, maar ik vond rust in een grote Volle Evangeliegemeente, waar ik vroeger ook met veel genoegen had vertoefd, ( voor we naar Suriname gingen).
En terwijl het toch al allemaal niet zo lekker zat, stierf ook nog mijn vader op 97- jarige leeftijd. Maar als gevolg van dit overlijden schreef Mieke een verzoenende brief. Het overlijden van mijn vader gaf ons een dochter terug.
Later hebben al die euvels van mijn vrouw zich hersteld. Wij baden er voortdurend voor en het was er net mee als met zovele gebeden. Je denkt , dat ze niet verhoord worden en na enkele maanden zeg je dan toch: "Hé....het is over, die moeilijkheid is voorbij"
Onze dochters Mariëtta en Marijke zeiden allebei het geloof vaarwel.
In augustus gingen we maar weer eens langdurig op vacantie naar Engeland. Ik weet nog, dat ik op weg naar de boot even heel lang en heel diep zuchtte. Betty legde troostend haar hand op mijn knie en zei: "Ontspannen nu maar. De Heer gaat herstellen ...en daarvoor zal hij deze vacantie gebruiken".
Zo zijn we 1979 doorgerold..... de Heer heeft er ons dóorgedragen ......waarin vele dingen gebeurden, waarvan ik er nu enkele heb opgesomd.
Lieve vrienden: jullie zullen ook wel eens een jaar hebben met veel tegenheden. Maar ook uit de tegenslagen van dat jaar heeft de Heer ons gered En...we hebben het geloof behouden. Dat kan u ook overkomen.
