Hoe ging het nu met mijn vrouw en mij in deze 'voorlopige slotjaren in Nederland'?
Er waren twee geboortes, die ons gezin compleet maakten: die van Marijke en Mariëtta. Er waren al die dingen, die ik hiervoor omschreef: - de ontwikkelingen met de kinderen - de gang van zaken in mijn werkkring - de veranering in onze woonomgeving. álle op de eigen wijze met een element van teleurstelling, verveling en vermoeidmaking
Maar het slot van al deze overleggingen droeg wel bij aan onze slotbeslissing: wij moeten er eens uit. De hoofdzaak was echter toch wel, dat wij niet helemaal tevreden waren met 'wat wij voor de Heer konden doen'.
In 1969 begonnen wij een eigen bijbelstudie. Daar kwamen heus wel mensen op af. Het was dikwijls een aardige kring. Maar om de een of andere reden voldeed ons dat ook niet. Er zat geen perspectief in. Het wilde niet uitgroeien tot een gemeente. Het bleef een 'huiskring'.
En toen kreeg ik in mijn werk kennis van een mogelijkheid, die er voor rijksaccoutants bestond: men kon uitgezonden worden naar Suriname.
En over Suriname hadden wij zóveel gehoord. Karel Hoekendijk, die , met anderen, 'aan de wieg had grestaan van onze gang door het Volle Evangelie, had daar eens een zeer greslaagde campagne gehouden. De mogelijkheden om dáar het evangelie te verkondigen, leken veel groter dan in Nederland. Hier leken de actieve gelovigen wel zo talrijk te zijn 'als haren op een hond'. Je had geen kans om ' ertussen te komen''.
Ik gaf te kennen , dat ik wel naar Suriname wilde worden uitgezonden. Het was toen nog zo, dat tropenjaren dubbel telden voor je pensioen. En ik kwam aan het ideale aantal van veertig nog 2½ tekort. Die pereiode , in Suriname doorgebracht, zou nu juist de zo begeerde aanvulling brengen.
En toen mijn sollicitatie was ingediend, begon het lange wachten.
Tja....wat zal ik er nu van zeggen....!?....het verschijnsel, dat mensen van tegen de vijftig zeggen: "Ik wil nu nog eens heel iets anders", is bekend
Jullie hebben de mengeling van afwegingen gelezen, die ons er toe bracht, deze stap te overwegen.
Na al die jaren erop terugziende, moet ik zeggen; - door deze stap zijn 'de veertig jaren voor pensioen' bereikt - maar o....wat is er verder veel gebeurd daarginds, waaraan ik smartelijk terugdenk. - maar er waren ook goede herinneringen.
Laat ik maar stoppen met een 'dooddoener'...of toch niet ?!
"Een haag van rozen is 't hier beneen (En dan ben ik even een regel kwijt) Niet enkel rozen...geen doornen alleen.. De Heiland vlecht ze vol liefd' dooreen".
En over die veelbewogen periode kom ik later te vertellen.
