In die eerste wilde tijd gebeurden er veel 'snelle' dingen. Ik trad uit de Gereformeerde kerk, waartoe ik vanaf mijn geboorte behoorde, aanvankelijk uiteraad als dooplid en later als belijdend lid. Dat ging wederzijds niet zo elegant. Ik schreef een briefje en dat was het dan. En de kerkenraad hield het niet onder zich en stuurde eerst eens een afvaardiging om er over te praten. Nee, het werd direct afgekondigd.
Ik trad ook af als secretaris van de kiesvereniging, kortom ik rekende met alle oude dingen af en stortte mij in 'het nieuwe'. Daar was zó veel te ontdekken. Er bleken zoveel initiatieven te zijn. En vooral maakte het veel indruk op mij, toen ik met Pasen een grote conferentie meemaakte op het toenmalige buiten Beukestein in Driebergen. Stel je voor: een mooie, grote tuin, dat oude buiten, sindsdien gesloopt en vervangen door een bejaardenhuis,. Alles groen en in voorjaarsstemming en op al die grasvelden.... later kwamen er klachten binnen over grasbeschadiging vanwege het management ....een dolenthousiaste menigte, die in vervoering luisterde naae meeslepende predikers. Daarna werd er dan weer uit volle borst gezongen uit "Johan de Heer' en 'Glorieklokken', twee bundels, die al wel bekend waren, maar geleidelijk aan in onbruik geraakt waren in de intellectualistische milieus, waartoe de orthodoxe kerken geleidelijk aan waren geworden. Maar nú beleefden die bundels een 'revival'. Ook wij kenden die liederen nog wel en samen met al die duizenden zongen wij dat het daverde.
's Avonds was er nog een besloten samenkomst in 'Het Koetshuis', zoals men een bijgebouw noemde. En dáar heb ik voor het eerst 'in tongen gesproken', 'klanktaal' noemen we dat tegenwoordig met een mijns inziens mooier woord.
Die eerste keer 'tongen spreken' van mij klonk niet prettig in de oren van de omstaanders, zo werd mij wat geschrokken verteld. Ik kreeg de idee, dat er een golf van iets overweldigends door mij heenspoelde en al het vuil meenam, dat zich daar in de loop van de jaren had opgehoopt. Natuurlijk niet allemaal; ik had alleen de indruk, dat er een sterke stroom zich door al die narigheid heenwrong. Later werd mijn 'tongentaal', 'klanktaal' welluidender.
De volgende dag op kantoor vroeg een collega aan mij: "Vertel eens wat over gisteren".
Maar ik kón niet. Te veel indrukken gingen door mijn hoofd. Ik kon alleen woordenloos een machteloos gebaar maken.
fijn...puur feest. Dat het niet zo zou blijven, kon iedereen voorzien. Jezus werd na zijn feest aan de Jordaan, waar hij gedoopt werd met de Heilige Geest, ogenblikkelijk door diezelfde Geest naar de woestijn geleid om een verzoeking van satan te ondergaan. Dat moment zou voor ons ook komen. Maar voorlopig is het nog een paar afleveringen ver weg.
