In Europa hadden wij tot 1971 lange vacantietochten gemaakt. Maar hier in Suriname kwam er maar steeds niet van. Het werk in dienst van de Heer hield on maar steeds bezig. Andere Nederlanders hoorden wij vaak over lange reizen naar het binnenland, maar wij kwamen eenvoudigweg ´nergens´. In 1972 gingen wij dat anders aanpakken, zo besloten wij. Het eerste jaar- 1971- waas in zekere zin onvergetelijk geweest met dat verblijf in ´Blakka Wattra´. Maar nu: naar het buitenland!
Nu lag dat buitenland vlakbij. Jullie weten, dat ik er al een keer was geweest±:Frans Guyana. Maar nu zouden wij er als gezin heen. De voorbereidingen waren moeizaam. Er waren veel administratieve kwesties te regelen en ook het verkrijgen van een re-entry-permit was een ingewikkelde zaak. Terwijl ik op die zondagmorgen gewoon met een korjaal even de Marowijne was overgestoken, waren er nu zo veel complcaties. Maar goed: eindelijk kónden we dan toch. Eerst het onderhand al overbekende stuk naar Albina. En toen: op de boot....en aan de overkant begon dan de tocht door een land, dat tienmaal zo dun bevolkt was als Suriname. En Suriname is al 100 maal zo dun bevolkt als Nederlansd. ´s Avonds, om zes uur, als daar het donker snel valt en het in enkele kwartieren helemaal donker is, startten wij vanaf Kourou voor onze tocht door de duistere leegte.
Door allerlei omstandkigheden was de benzinetank niet erg vol en ik dacht in mijn optimisme: "Wel; we vinden we ergens een pomp", Maar uur na uur verstreek en voortdurend toonden de koplampen alleen maar eindeloze bossen met geen glimpje licht van een huis of een buurtschap.
En net toen het erg begon te ´knijpen´, was daar opeens iets als een groepje huizen en daar was warempel ook een benzinepomp; heel ouderwets met een zwengel werd de benzine uit een vat gepompt en konden we weer verder.
En weer lange tijd later: uit het inktzwart opeens in een door straatlantaarns verlichte buitenwijk. En al gauw vinden wij de door ons gehuurde vacantiewoning. maar de sleutel past niet in het slot. (Later blijkt, dat het huisje wegens een huurgeschil is voorzien van nieuwe sloten).
Ja, daar sta je dan: in een volkomen verlaten omgeving. Op de oprijlaan ligt alleen maar een brief van trouwe Willie uit Holland, die ze ter begroeting van te voren al gezonden heeft.
Op zo'n moment, temidden van duizenden insecten, die als enigen wakker zijn, kan je je zó verlaten voelen. We rijden wat doelloos rond met de auto en tenslotte besluit ik ergens: "Kamp voor de nacht". We installeren ons zo goed mogelijk voor een slaapje. maar de ramen moeten gesloten blijven en Tippy's lijf-lucht, (want de hond moest en zou mee), is uiterst hinderlijk.
Hoe we een paar uurtjes slaap gepakt hebben ?! We zullen wel veel hebben gebeden, maar het was toch een beklemmende situatie. - eerst de angst: als we hier toch midden in dit onbewoonede oerwoud stranden - dan de opluchting: eindelijk ons huisje - dan: de niet passende sleutel en de zwerftocht.
En dan is daar opeens het morgenlicht, dat in tegenstelling tot Spreuken 4 v 18 opeens overgaat in de volle dag en....waar staan we: aan de rand van de zee. Een frisse Atlantische bries verkwikt ons. Vrolijke golfslag wordt overspoeld door gouden zonlicht. Scharen vliegende vissen springen boven het water uit.
O....wat een overgang. We vatten zo'n moed.
Nu zul je zeggen: "Ger....ditr is toch een Christelijke site. Daar horen toch geen nietszggende verhalen op. Benieuwd, wat je voor vrome draai hieraan gaat geven. Verras ons".
Lui: - het eerste deel van de reis reden wij achter een zendeling aan, die in Kourou werkte. maar hij reed zo hard, als kennende het terrein, datr wij hem kwijt raakten bij die benzinestop. - Dat was al een beetje vreemde ervaring;..... waarom wacht hij nu niet. - toen we in Kourou aankwamen, zagen wij hem heel toevallig bezig om vóor zijn huis zijn auto te ontladen. We dachten nog even: o, een hulp in nood, nu dat vacantiehuisje gesloten was. Maar om de een of andere reden begreep hij ons niet. - om na al die teleurstellingen, gepaard aan een ronduit griezelige reis, dan ook nog eens een heel, heel moeilijke nacht in een gesloten auto te hebben, is een nare zaak.
Maar dan dat wakker worden. Zeker hebben we ons, temidden van het insectengezoem voorgehouden, wat Mozes in Exodus 14 v 13 zegt: "Vrees niet, houd stand, dan zult gij de verlossimng des HEREN zien".
En zoals boven vermeld, die verlossing was er in beginsel 's morgens en in een volgende posting werk ik die nog verder uitaa aan de hand van volgende gebeurtenissen.
Ook u kan het overkomen, dat u - bijvoorbeeld- tot schamens toe zit te wachten op een verklaring, die u nodig hebt en die maar niet komt. Of wat u maar mee kunt maken. Maar bedenk: " ' k Stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God, Want in zijn hand ligt heel mijn levenslot".
Zo ging het ons. Zo gaat het ons nog. Zo kan het u gaan.
