Voor ik aan december begin, even dit : ik heb over heel 1987 straks vier maamnden gedaan.Dat betekent, dat ik voor de 23 jaar tot op nu 8 jaar zou nodig hebben. Ik zou dan 95 moeten worden. Zo maar een berekening hoor. Zal wel niets van blijken te kloppen.
December dus:de rest van ons verblijf in Botswana verloopt opeens vrij goped. Ik krijg genoeg gegevens door om mijn taak te voltooien en afrondende vergaderingen te houden met de board en met verantwoordelijke instanties van overheidswege.
Er zijn nog feestelijkheden. We vieren Sinterklaas met de nederlandse gemeenschap in Mochudi, een stel fijne Christenen. Er zijn nog allerlei afscheidsvisites, want wanneer wij in Ndederland de winter induiken, ias het daar zo dat iedereen, die maar even kan, de stramnden bij Durban opzoekt.
En dan is toch de dag daar, dat wij ons van deze tweede Botswana-missie gaan losmaken. Vliegen is zo gewoon voor ons, dat wij er eigenlijk niet bij stilstaan, dat wij hoog in de lucht over Athene heen vliegen, terwijl wij van de lekkerste hapjes zitten te genieten.
Voortdurend dit op de achtergrond: Betty's linkeroog is verloren. Hoe houdt het nog net geredde rechteroog zich. Zo blijven er toch altijd donkere, soms heel donkere gebeurlijkheden in het leven.
En dan is er met kerst een uitgesteld 65- jaar feest voor mij. En mijn vut gaat geluidloos in pensioen over. En men wil de AOW korten omdat ik in Suriname ben geweest, maar dat gaat dan weer niet door.
En allerlei belanrijke mensen sterven: Joop den uyl, Carmiggelt. En er is een afschuwelijke ontvoeringszaak: van Jan Albert Heyn. En de kinderen hebben allerlei belevenissen, waarvan ze moeten vertellen. Maagbloedingen en Riagg- behandelingen en overspannenheden.
Maar dan op de oudjaarsavond, na dat turbulente jaar, zitten we toch hand in hand, Betty en ik, na het lezen van psalm 90 en na gebed. En buiten knalt het vuurwerk 1988 in.
