Geleidelijk aan vloeit 1973 over in 1974. Nog altijd in Suriname.
Van de kinderen in Holland nog steeds intensieve berichten, althans van Ida en Willire. Jaap schrijft nooit, Harry zelden. Nou ja...jongens hè. Maar dat Mieke nooit van zich laat horen, is pijnlijk. Maar ze is ergens ontstemd over . We zitten dat maar uit.
Maar , zoals gezegd: wat we via Ida en Willie horen, duidt op een hevig ´van alles meemaken´daarginds van ál de onzen.. - Ida begint aan een HAVO- studie....en voor het werk van haar man verhuist ze naar de kop van Noordholland. Maar later blijkt, dat ze daar geen aansluiting bij een gemeente van gelovigen kunnen vinden. En ze kopen een boot en die houdt ze elk weekend bezig - En Willie doet van allerlei cursussen. Nu is ze weer op pottenbakken. En ze heeft een nieuwe baan. En ze maakt een sterfgeval mee in de schoonfamilie. En zij en haar man gaan nog weer een keer naar een ' One way day'. (Dat was een voorloper van de later door de E.O. georganiseerde massa-bijeenkomsten. Ben Hoekendijk, toen een bekende naam in onze kringen, organiseerde deze dagen. Net op tijd, toen de E.O,. met een nieuwe formule kwam, trok hij zich uit dit werk terug. Maar de Pinksterconferentie bleef hij organiseren en dat feest is nog een hoogtepunt voor ' Opwekking', dat uit Bens activiteiten voortkwam). Wij herademden. Ze kwamen althans nog ergens....en Ida zou 'ook nog wel ergens komen'. Wisten wij veel, dat Ida's man al helemaal was ingeweven in een net van geïntereseerdheid voor 'vliegende schotels' en dergelijke afleidende ideeën. Nee, nu haal ik weer wat door elkaar. Het was Willies man. Nu ja...we zijn nu - in 2008- al weer zo'n eind verder. En die twee- nu ex- mannen zijn al weer vervagende herinneringen geworden.
Maar behalve die 'Europese nieuwtjes' zijn er ook in Suriname dingen genoeg. - Mariëtta floreert niet zó in dit land. Ze heeft wel lieve vriendinnen, maar dan raakt ze weer min of meer overspannen, doordat de juf hen de hele dag maar laat 'hoofdrekenen'. Nooit vergeet ik haar verdrietige 'roep om hulp': " Ik moet ook 's nachts altijd maar hoofdrekenen". - Marijke floreeret wat ál te goed in dit land. Ze preekt srenang als de beste en komt met kreten als: "Suriname los van Holland, van de koloniale onderdrukkers".
Maar over de echte ' makkes' een volgend keer.
Voor al deze zaken hebben we veel afgebeden. Niet alles liep goed. Tot op de huidige dag blijven er dingen onverhoord. Andere dingen kwamen in orde. Willie is tegenwoordig een geregelde kerkganger. Renate is een ferme moeder van een krachtig gezin geworden en wéet niet meer van haar obsessie van toen.
( Even een flash back: in 1966 had ik een zware , mentale inzinking en lag op zeker moment kreunend met mijn hoofd in de schoot van mijn vrouw. Mieke en Willie kwamen binnen en vroegen iets onbenulligs. Ik hoor nog de noodkreet van mijn vrouw: "Ik zit hier met mijn man, die bezig is gek te worden en jullie vallen mij lastig met zóiets". Toen was dát een nood en we baden. In 1974 was dat met Renate echt óok een nood en we baden)
Maar het hoofddoel van het gebed is toch ook: contact houden en een relatie opbouwen met God en Jezus en hun Heilige Geest en de verhoring- op welke wijze dan ook- vertrouwend aan de Heer overlaten.
