Terug naar Meerdonk Het is al een tijdje geleden, maar vandaag is het dan weer zover, onze wekelijkse avondrit richting Meerdonk. Maar dan moet het weer wel een beetje meewillen en dat was nu juist niet het geval. Regen op het moment dat er moet vertrokken worden, dus thuisblijven is de boodschap. Kilometers gereden = NUL komma NUL.
De laatste dag De laatste keer bergop vooraleer terug in de polders te gaan fietsen. En nog maar eens de Croix de Fer, maar dan zeker niet tot boven, want ik had Linda beloofd om met haar in de namiddag nog een tochtje rond Allemont te doen. Dus heb ik heel, heel rustig naar boven gereden, en steeds de hartslag in het oog gehouden. Meegereden tot aan het meer boven en dan na een 15-tal kilometers ben ik dan teruggedraaid. Maar ik moest dan toch weer die verdomde bergaf van de heenweg naar omhoog en dat deed toch wel pijn in de beentjes. Het melkzuur van gisteren was dus duidelijk nog niet verdwenen. En naar ik achteraf hoorde was dat bij iedereen wel een beetje het geval. In de namiddag hebben we dan het rondje van 18 km rond het meer van Verney en naar het kerkje van Allemont gereden. En ons Linda had de voorbije dagen ook goed getraind precies, want zij ging overal vrij vlot mee omhoog, zelfs op die eerste kilometer van de Croix de Fer. Er is misschien een berggeit aan haar verloren gegaan. 's Avonds eten we met de hele groep van 16 samen in het hotel om ons afscheid te vieren, want morgen gaat het weer huiswaarts. Het einde van het verlof is aangebroken en de tijd om in te pakken ook.
Alpe d'Huez De grote dag is aangebroken. De dag waarvoor wij hier naartoe zijn gekomen, het beklimmen van de wereldberoemde en ook beruchte Alpe d'Huez. En juist op deze dag voel ik mij niet al te best. Van verkeerd eten of van teveel drinken kan het niet zijn, want ik heb het gisteravond vrij sober gehouden. Maar ik zit al een aantal dagen met last aan de maag, dus stress voor het grote moment kan het eigenlijk ook niet zijn. Toch niet meer op onze leeftijd want we hebben al andere watertjes doorzwommen, denk maar aan de Mont Ventoux twee jaar geleden. Maar blijft het feit dat ik deze morgen met een veel te hoge hartslag ben opgestaan en ik krijg die niet echt naar beneden. Of zou het kunnen dat ik door de inspanningen bergop van de voorbije dagen nog niet volledig gerecupereerd ben? Dus vertrek ik met een klein hartje richting Bourg d'Oisans, zogezegd rustig losrijden maar met een hartslag die reeds zo hoog ging dat ik dacht van al bezig te zijn met de klim. Maar ja, het is nu niet anders en we zullen wel zien hoe en of we wel boven geraken. Op de kleine parking aan het brugje nog een fotosessie met Gust, onze sportdirecteur van dienst, die ons ging begeleiden met een grote Belgische vlag. Dan de tellers op nul gezet en vooruit met de geit. Reeds na de eerste meters zag ik mijn hartslag omhoog schieten tot tegen de rode grens, dus eventjes rustiger proberen rijden, alhoewel dat sneller gezegd dan gedaan is. Want juist die eerste kilometers zijn loodzwaar. Ik had gelezen dat wie in La Garde geraakt, na een 4 of 5 bochten, meestal ook wel boven geraakt. Hopen maar en rustig blijven, zeker niet forceren door anderen trachten te volgen. En niet te veel naar die verdomde hartslagmeter kijken, want dat geeft toch maar een slecht gevoel als ge die hoge getallen ziet staan. En plots is daar La Garde, zo ver zijn we dan toch al. Het geeft de burger wat moed en zowaar begint het plots beter te gaan. Kom ik erdoor of is het hier inderdaad veel minder steil? Ik haal Werner en Hilaire terug bij en rij hen zowaar voorbij. Toch nog eens kijken naar de meter en zien dat ik eigenlijk wel wat moet vertragen. Maar toch blijf ik in tweede positie fietsen. Beter is niet mogelijk want Walter is in de verste verte niet meer te bespeuren. Die ging er dan ook een serieuze lap op geven had hij gezegd, dus laat die maar rustig doen. Toen ik verder eens omkeek zag ik Hilaire steeds op enkele tientallen meter achter mij hangen, en plots was hij daar terug en reed hij mij weer voorbij. Niet aanpikken want veel hoger in hartslag kon ik niet meer gaan. Dus zal het derde worden als ik niet meer instort, want die gedachte bleef door mijn hoofd spelen. Ik had immers al zolang tegen en zelfs over de limiet gereden, zodat een inzinking niet echt denkbeeldig was. Maar laat ons daar nu niet aan denken. Ondertussen passeren we Huez en komen we zelfs in het zicht van de hotels boven waar de streep getrokken is. Ook de fotograaf passeren we en dan bereik ik eindelijk de eerste huizen van het dorp. Hier is het wel een beetje zoeken welke straat we juist moeten nemen, maar gelukkig staan er houten borden die de weg van de Tour de France wijzen. En dan plots gaat het licht bergaf, voorbij het rond punt en over de eindstreep. Nieuwsgierig naar de eindtijd gekeken en zowaar stond daar 1u16'23" te pronken. Ik had heimelijk gehoopt op 1u20' en was ook al blij geweest met 1u30', maar dit klopt alle verwachtingen. En dat met zo een slecht gevoel vooraf (en ook nog wel wat onderweg). Maar of het wel echt gezond geweest is, dat is een andere vraag. We dalen terug samen af naar Bourg d'Oisans, drinken iets op een terras, praten nog wat bij en gaan daarna aperitieven op de camping. 's Avonds in het hotel wacht nog een verrassing: het is BBQ. Lekker. Totale afstand gereden = 53 km.
Gegevens van de klim van Alpe d'Huez: Lengte = 13 km Hoogteverschil = 1061 m Gemiddeld stijgingspercentage = 8,2% Steilste kilometer = 11,5% Tijd = 1u16'23" HR = 167/174 Kcal = 1174.
La Bérarde Het weer is terug beter geworden en dus vandaag een tochtje om niet te forceren tegen morgen. Daarom lijkt La Bérarde de ideale gelegenheid: 20 kilometer vlak tot aan het begin van de vallei, en dan de eerste kilometers ook nog vals plat, gevolgd door een achttal kilometer klimwerk tot Saint-Christophe. Dan terug naar beneden en de spieren wat losrijden tegen morgen. In de namiddag dan onze rit van gisteren nog eens overdoen, maar dan wel met de auto. En er is ook geen mist meer, dus prachtige vergezichten op het meer en later op de bochten van Alpe d'Huez. Alles samen toch weeral een leuke dag gehad. Afstand = 64 km, HM = 875 m, HR = 137/169, Kcal = 2066.
La Bérarde - Villard Reculas - Col d'Ornon Bewolkt, mistig en slechts 12 graden. Ook op de camping blijkt niemand veel goesting te hebben om te vertrekken. Dus spreken we af om de middag af te wachten en eventueel dan nog te vertrekken. Wij gaan deze morgen dan maar met de auto naar La Bérarde: een mooie klim die doodloopt op een natuurpark om te gaan wandelen. In de vallei loopt een mooie rivier met stroomversnellingen, die men gebruikt om te gaan raften. We geraken tot St-Christophe maar komen dan weer in de mist terecht en is er verder niets meer te zien. Dan maar rustig terug naar het hotel, waar het weer wel lijkt te verbeteren. Dan onze eerder geplande rit maar in de namiddag rijden, namelijk de zijkant van de Alpe d'Huez op tot Villard-Reculas (= de ongekende, maar toch vrij zware Col de Poutran) op een hoogte van 1540 meter, dan afdalen tot het dorpje Huez en verder de klim van Alpe d'Huez naar beneden. Kunnen we de bochten al eens in omgekeerde volgorde bekijken. Verder dan naar de Col d'Ornon, ook een mooi, gelijkmatig klimmetje. Boven eventjes wachten op iedereen en dan samen terug dezelfde weg naar beneden en via de N91 naar het hotel. Afstand = 60 km, HM = 1496 m, HR = 145/176, Kcal = 2397.
La Marmotte Deze nacht een echt onweer in de bergen meegemaakt: donder en bliksem en regen. En tussen al die bergen blijft het rommelen en rommelen. Dat belooft voor morgen, want nu zal de hitte wel voorbij zijn. En inderdaad 's morgens ziet het er mistig en grijs en regenachtig uit. En ook op de camping heeft niemand veel goesting om te vertrekken, dus plan B vandaag. En dat is met de auto eens de Marmotte rijden om zo ook eens de Télégraphe en de Galibier van dichtbij te zien. Dus nog maar eens de Col de la Croix de Fer over en dat gaat deze keer veel vlotter dan gisteren, maar dan wel met de auto natuurlijk. Vanaf de top was het dus allemaal nieuw, en hoe. Een smalle, steile en gevaarlijke afdaling, vooral de eerste kilometers. Dat zou ik niet echt graag met de fiets doen, want er was geen enkele bescherming langs de kant. Bovendien kregen we in volle afdaling nog een omleiding wegens werken aan de tunnels. Dus via de Col du Mollard in volle afdaling terug omhoog voor een omleiding van ongeveer 8km. Beter met de auto dan met de fiets, want dat gaat wel een heel stukje trager. Maar wel mooie weggetjes op en af en veel draaien en keren. We komen dan toch in St-Jean de Maurienne en via St-Michel de Maurienne aan de voet van de Col du Télégraphe. Hier even iets gegeten en dan de Télégraphe op maar wel in de gietende regen. Tot hiertoe hadden we nog niet veel fietsers gezien in dit weer, maar hier waren wel degelijk de echt moedigen bezig. Sommigen ingepakt in volledig regenpak (hoe krijgt ge dan nog lucht?), anderen dan weer in halve zomerkledij, alles was er te zien. Van de Col en de omgeving hebben we natuurlijk niet veel kunnen zien. Daarna kwamen we dan terug weer wat lager in Valloire waar de gevreesde Col du Galibier ligt te wachten. Gelukkig werd het weer wat beter zodat we toch nog mooie vergezichten kregen en ook nog verschillende dapperen die bezig waren met deze zware klus. Enkele keren gestopt en dan pas kunt ge kilometers ver de weg onder u zien liggen en daarop enkele stippen die langzaam naar boven kruipen. Boven op de Galibier was het open weer maar wel slechts 6 graden. Maar dat open weer was slechts aan een kant, want aan de kant van onze afdaling was er geen hand voor de ogen te zien. Mist, mist en nog eens mist, geen 20 meter ver te zien. Gelukkig reden er een paar autos voor mij zodat ik mij kon concentreren op de lichten voor mij. Bovendien werden we plots geconfronteerd met een kudde overstekende koeien: levensgevaarlijk als ge dat op uw eentje tegenkomt met de fiets. Na een drietal kilometers kwamen we gelukkig onder de mist terecht, zodat we de verdere afdaling van de Galibier en ook de Col du Lautaret in normale omstandigheden konden afwerken. Vanavond staat ook nog een drink op het programma want Hilaire Franssens treedt toe tot het selecte groepje der zestigjarigen. Proficiat en welkom in de club.
Gegevens Col du Télégraphe: Hoogte = 1566 m Hoogteverschil = 854 m Lengte = 11,5 km Gemiddeld stijgingspercentage = 7,4% Steilste kilometer = 8%
Gegevens Col du Galibier: Hoogte = 2646 m Hoogteverschil = 1226 m Lengte = 17 km Gemiddeld stijgingspercentage = 7,2% Steilste kilometer = 10%
Col de la Croix de Fer Reeds op deze eerste dag staat de Croix de Fer geprogrammeerd. We zitten hier letterlijk aan de voet van deze Alpencol. Ik had het profiel al eens bekeken, en gezien dat er in de klim 2 korte afdalingen zitten. Het geheel is wel 25 km lang, dus dat wordt zware kost en het is dan ook nog heel warm. En het werd inderdaad zware kost, want reeds van in het begin lagen de stijgingspercentages vrij hoog. En juist als ge denkt een iets of wat redelijk traptempo te hebben gevonden, komt daar plots die eerste afdaling, en wat voor een: 12% naar beneden en zo verliest men rap 200m hoogte die dan nadien toch weer moeten bestegen worden en dat ook weer aan 14% omhoog. En zoiets snijdt echt de benen af tot ge weer in een normaal traptempo kunt komen. Maar weer voor niet lang want dan komt de tweede afdaling er reeds aan. Deze keer minder steil naar beneden en ook aan een redelijker percentage terug omhoog. Uiteindelijk komt dan de splitsing voor de Col du Glandon en de Croix de Fer en ziet men in de verte reeds de autos op de top staan. De laatste kilometers lopen gestaag omhoog tot men uiteindelijk op een hoogte van 2068m de top bereikt. Daarna volgt de snelle afdaling, ware er niet die 2 afdalingen van op de heenweg, die nu wel weer opnieuw opgereden moeten worden. En die 12% zijn op dat ogenblik helemaal niet welkom, maar als men terug thuis wil komen zit er niets anders op dan stoempen, stoempen, stoempen. Uiteindelijk na 59 km moe maar tevreden terug in het hotel. Afstand = 59 km, HR = 145/175, HM = 1700 m, Kcal = 2833
Na een korte rustpauze moeten we ook nog de namiddag volmaken. Met de auto de klim van Alpe d'Huez eens gaan verkennen lijkt een leuk idee. Zo kan ik al eens bekijken waar de moeilijke stukken zitten tegen zaterdag. Het ziet er wel geweldig steil uit, vooral in de eerste bochten. En al wordt het dan nadien precies wat minder steil, het blijft toch stevig omhooggaan, met zelfs nog enkele venijnige stukken ertussen. Dat wordt weeral afzien zaterdag, maar daar zijn we tenslotte toch voor gekomen.
Gegevens Col du Croix de Fer: Lengte = 24km, Hoogteverschil =1258m, Gemiddeld stijgingspercentage = 5,2%, Steilste kilometer = 10%
Smogalarm Ons laatste lekker ontbijt in de Luberon, afscheid nemen van iedereen en dan volle gas voor 300 km naar Allemont. Maar dat plezier was snel over want op de autstrade was er een snelheidsbeperking tot 110 km/u wegens de hitte en de smog. Waar hebben we dat nog gehoord ? En eigenlijk is het hier geen verrassing want de temperatuur loopt vandaag op tot 39 graden. Bij ons was er al smogalarm in april bij een temperatuur van amper 28 graden. Maar snelheidsbeperking of niet, er kon toch niet snel gereden worden. Waar komen al die autos vandaan, en waar gaan ze naartoe ? Ik zal het eens aan Jambers vragen. Feit is dat er door de grote verkeersstroom toch niet sneller kon gereden worden dan 80-90 km/u. Gelukkig moet ik zo niet de hele weg naar huis afleggen, wanr vanaf Valence-Sud kon ik de A6 verlaten om richting Grenoble te rijden. En plots was het weer rustig op de weg. We komen stilaan maar zeker in een volledig andere streek terecht. In de verte stekende hoge Alpentoppen reeds de kop op en wat later zitten we er middenin. We nemen onze intrek in het hotel La Douce Montagne en krijgen een uitnodiging van Walter en Marleen om een frisse pint te komen drinken op de camping. Die ligt gelukkig slechts op 50m van ons hotel zodat we snel de dorst kunnen lessen. Daarna ons boeltje uitpakken en ons eerste avondmaal in de Alpen.
Fontaine-la-Vaucluse - Pernes-les-Fontaines - Venasque Onze laatste dag in de Luberon en nog zoveel te zien. Gisteravond gehoord dat Fontaine-la-Vaucluse echt wel de moeite waard is om te bezoeken en dus gaan we dat maar eens doen. Het is weer een snikhete dag, waarbij de temperatuur maar bleef stijgen tot 38 graden. Warempel een hittegolf en dat kunt ge voelen. In het dorp loopt een lommerrijke wandelweg, langs het water tot aan de bron van de Sorgue. Deze bron ligt vlak onder een steile klif van 200m hoog en de diepte ervan is tot heden nog steeds niet gekend. Men heeft al gepeild tot op 380m diepte maar de bodem ervan nog niet gevonden. Bij het terugkeren eventjes iets gedronken op een prachtig gelegen terras vlak aan de rivier en dan terug tot in het centrum. Hier ook vele winkeltjes en terrasjes wat het geheel een gezellige indruk geeft. Een pizza-baguette gegeten op een bank langs het water en dan verder richting Pernes-les-Fontaines. Dit dorpje is vooral bekend om zijn vele, zeer oude, fonteinen met speciale spuitkoppen. Maar het is zo heet dat het hele dorp wel uitgestorven lijkt. We lopen eventjes rond, vinden er enkele, maar hebben geen zin om nog veel verder in deze hitte rond te lopen. We vervolgen onze weg richting Venasque, weeral een van de mooiste dorpjes van Frankrijk. Hoog gelegen en zeer oud, maar ook hier de complete stilte. Siesta op zondagmiddag ? We krijgen wel een prachtig zicht van hierboven op de Mont Ventoux die precies maar enkele kilometers verder ligt te branden in de zon. Gelukkig was het 2 jaar geleden wel goed weer maar niet zo heet als nu om daar naar boven te rijden. We trekken dan maar snel terug naar ons stulpje om nog eens te zwemmen en te zonnen want dit is onze laatste kans hier. Daarna de koffers pakken, een aperitiefje drinken, nog een laatste keer gaan eten en dan onze beddenbak in. Want morgen staat de verhuis naar Allemont op het menu. Afwachten wat we daar allemaal gaan meemaken.
Isle-sur-la-Sorgue Gisteravond, bij het gaan bekijken van een woning in de buurt, een kleine slipper gemaakt, waarbij Linda de knie tegen een balk heeft gestoten. Gevolg een zere knie en geen velo vandaag. Wel zeven zonnen aan het firmament en heet, heet, heet. Per auto dan maar naar Isle-sur-la-Sorgue, een dorp dat echt als een eiland is ingesloten door de gesplitste rivier, de Sorgue, waarop nog verschillende watermolens in werking zijn. We volgen een uitgestippeld wandeltraject kris-kras door het dorp, en komen langs mooie pleintjes en smalle straatjes. Eten iets op een terrasje met zicht op de kerk en gaan terug richting parking. We wisten wel dat dit dorpje gekend was voor zijn antiekmarkt op zondagmorgen (zoals in Tongeren), maar wisten niet dat er ook nog meer dan honderd antiquairs waren samengebracht op 3 lokaties, zoals een patio en twee grote binnentuinen. En het waren geen prullenzaken maar echt serieuze winkels met prachtig antieke dingen. Nadien reden we verder naar Fontaine-la-Vaucluse, maar hier stonden alle parkings overvol en dus reden we maar gewoon verder. We ontdekten een toeristische weg waar steile stukken tussen zaten à la Redoute. Prachtige weg. Onderweg kochten we nog enkele plantjes lavendel en dan verder zo snel mogelijk naar het zwembad voor nog een tweetal uurtjes platte rust.
Lacoste - Menerbes - Oppède-Le-Vieux De volgende 3 dorpjes in de streek staan op het programma. We dalen af naar de grote weg en beginnen aan de langzame klim richting Lacoste. Dit is niet het dorp van de gekende polo-shirts, maar wel gekend omdat bijna het hele dorp is opgekocht door Pierre Cardin. Hij laat hier alles restaureren en heeft zelfs een heus teather geïnstalleerd in een voormalig steengroeve. Dan verder richting Ménerbes, een dorp met naam, maar dat valt eigenlijk een beetje tegen als ge de voorbije dagen die andere prachtige dingen gezien hebt. Het mooiste was eigenlijk te zien als we het dorp reeds uitgereden waren, want dan pas kregen we een geweldig zicht op het hooggelegen dorp. Verder richting Oppède-Le-Vieux, maar we kwamen wel in Oppède terecht, maar de echt oude stad hebben we niet gevonden. Een wegje te vroeg afgeslagen waarschijnlijk. Maar wat ge niet gezien hebt kunt ge ook niet missen achteraf. En dus rijden we maar terug naar ons eigen dorpje om daar in het oude centrum nog een terrasje te doen. Lekker gezellig de andere toeristen die passeren gadeslaan. Vervolgens terug wat opfrissen voor het avondmaal. Er waren enkele koppels vertrokken en vervangen door anderen. Zo gaat dat nu eenmaal op verlof. Avondmaal met veel volk aan de grote tafel op het terras.
Col de Murs Ons Linda neemt vandaag een rustdag en gaat naar de plaatselijke markt in Roussillon. Niet echt iets voor mij en dus trek ik er alleen op uit om de echte Col de Murs te gaan doen. Ik volgde kleinere binnenwegjes terug richting Gordes om van daaruit via het klooster van Venanque richting Venasque te fietsen. Daar kon ik dan beginnen aan de echte Col. Maar de weg ernaartoe, via het klooster, was veel steiler en moeilijker dan de echte Col zelf. Ook door de steeds hoger oplopende temperatuur, tot ruim 30 graden. Na 45 km kwam ik terug thuis, even douchen, wat eten en daarna eventjes zonnen aan het zwembed. In de late namiddag te voet naar het dorp om de Sentier des Ocres te gaan doen. Een wandeling tussen de okerrotsen van ongeveer 1 uur tussen rode, bruine, gele rotsformaties waaruit vroeger de oker werd gewonnen. We komen eruit en zoals de meesten zien we er zelf bijna als een okerrots uit, want het fijne stof kruipt overal. Dan maar terug onder de douche en alles goed afspoelen want vanavond gaan we eten in het dorp in restaurant Le Piquebaurd. Tof, gezellig terras en heel fijn en lekker eten.
Village des Bories - Gourdes - Joucas Onze rit voert ons vandaag westwaarts richting Village des Bories. Een gerestaureerd dorpje met ronde stenen huizen (zo wat in de vorm van een iglo, maar dan veel groter en hoger), waarvan alle stenen op elkaar zijn gestapeld zonder enig cement ertussen. Oud, tof en gezellig en zeker de inkomprijs waard. Dan verder naar het 2 km verder gelegen Gordes. Prachtig gelegen op een vooruitstekende rotspunt en met een wondermooi gezicht vanuit de weg die wij kwamen opgereden. Een gezellige drukte in het centrum waar wij tussen vele anderen op een muurtje of aan de fontein onze picnic konden opeten. Dan terug richting Roussillon maar langs welke weg ? We kozen om dat met een klein ommetje te doen via Murs, gekend van de Col de Murs uit de voorbije Paris-Nice. We deden dan wel niet de echte Col, maar moesten toch ook ongeveer dezelfde hoogte overwinnen om tot in Murs te geraken. Een niet gemakkelijke maar wel mooie rustige weg, midden van de natuur en met weinig verkeer. Dan gelukkig de afdaling via Joucas, een minder gekend maar toch eveneens oud dorpje waar blijkbaar kunstenaars een onderkomen gevonden hebben, want het dorpje staat vol met beelden. Wel de moeite om daar eens rond te neuzen. Daarna terug richting zwembad, want de zon was vandaag wel degelijk van de partij, en dat voelt ge. Afstand = 45 km.
Apt - Bonnieux Moesten we daarvoor zo ver naar het zuiden rijden ? Bijna de hele nacht heeft het geregend, met buien en zelfs enkele donderslagen. Precies terug thuis. En dan zeggen ze dat het sinds 1 Mei geleden is dat het nog geregend heeft. Ge moet maar chance hebben. Gelukkig is het 's morgens over, maar wel nog met dikke wolken boven de vallei. Een lekker maar toch iets te fris ontbijt buiten. Dan rond 10 uur maar met de fiets vertrokken richting Apt waar vandaag een markt van pottenbakkers plaats heeft. We dalen af richting Pont Julien en van daaruit via een fietspad over een oude spoorwegbedding naar Apt. De markt met 40 pottenbakkers had wel iets speciaals. Niet zomaar een gewone markt zoals bij ons, met kledij, groenten, fruit, vlees en vis, maar enkel en alleen keramiek. Mooie en aparte dingen gezien. Maar spijtig genoeg onmogelijk om met de fiets iets mee te nemen. Na onze middaglunch (=sandwich met hesp) en na nog maar eens een regenbuitje, reden we verder via kleinere wegjes, op en af, naar het dorpje Bonnieux. Een klein maar tof dorpje, gelegen op een heuveltop, zoals de meeste dorpjes in deze streek. Daar wat rondgetoerd en geslenterd, en vervolgens terug naar Roussillon waar we met de laagstaande zon een prachtig beeld kregen over de okerrotsen, met al zijn kleuren. Totale gefietste afstand = 43 km. 's Avonds terug diner op het terras, maar wel in een heel heel frisse temperatuur. Maar bij ons thuis is het al niet veel beter horen we hier.
De grote tocht door Frankrijk Eindelijk is het dan zover: we vertrekken vandaag op verlof. Eerst een weekje in de Luberon en daarna zakken we af richting Allemont, in de buurt van Alpe d'Huez. Vertrokken iets voor 4 uur in de ochtend en dan zonder noemenswaardige verkeersproblemen aangekomen in Roussillon rond 15 uur. Zo zou het altijd moeten zijn, maar we weten wel beter. Want wegwerkzaamheden kent men in Frankrijk ook, maar gelukkig was de verkeersstroom niet intens zodat we alle obstakels rustig konden passeren. Onze Chambre d'Hote zag er uit zoals ik mij er via internet een idee over had gevormd. Een kamer, rustig en apart gelegen aan het zwembad, met reuzegroot terras. Prachtig zicht over de vallei en in de verte op de bergen van de Luberon. Gauw voor het eten nog een wandelingske naar het dorpje Roussillon om de eerste indrukken van het leven in de Provence in ons op te nemen. Daarna lekker gegeten op het terras en vervolgens in een diepe slaap verzonken.
Het Westvlaamse Heuvelland Normaal gezien moest ik vandaag gaan rijden in de Westvlaamse bergen. In de voormiddag onder begeleiding van een van de plaatselijke wielertoeristen de bergjes gaan doen, en dan na de noen de rally van de club van Nieuwkerke rijden. Maar problemen (stukken) met de bril staken daar een stokje voor. Ik moest en zou zaterdagnamiddag thuis zijn om het nieuwe glas voor mijn bril op te halen. Dus heb ik mijn zinnen maar op de namiddagrit gezet. Gewoon ons normaal winterritje van ongeveer 65 kilometer, zonder verdere gegevens, want geen GPS of hartslagmeter meegenomen.
Een ritje om snel te vergeten Vandaag moederdag, althans toch voor de provincie Antwerpen. Maar ook de moederkes in onze provincie zijn niet ongevoelig voor een kleine attentie. En waar kunt ge mensen van onze leeftijd nog een plezier mee doen ? Met een etentje hier of daar. Maar de maker van ons programma had hier anders over beslist, en vanavond stond een rit geprogrammeerd, dus geen etentje. Maar uitgesteld is niet verloren. Dus maar ons plunje aangetrokken en op weg. Maar na een hele dag redelijk mooi weer, maar wel met veel wind, was het vanavond plots grijs geworden en kwamen donkere wolken opzetten. En zoals gevreesd werd gebeurde ook. We reden recht de regenwolken in en kwamen op kletsnatte banen terecht. Reden genoeg om vlug af te slaan richting thuis, maar net niet vlug genoeg, want we zaten wel degelijk in de vuiligheid. En als klap op de vuurpijl reed ik dan ook nog eens lek, wat reden genoeg was om er echt de brui aan te geven. Afstand = 32 km, Tijd = 1u35', Gem = 27,6 km/u, HR = 119/142, Kcal = 758.
Den Beton Polderrit nummer 4, beter gekend als de rit naar den beton. Mooi weer met in het begin weinig wind, maar dat veranderde later wel naar een matige wind uit Zuid-West. Een mooi onderhouden tempo in het begin zorgde ervoor dat , met inbegrip van het snelle gedeelte, de gemiddelde snelheid vrij hoog uitkwam. Maar dat moet wel eens kunnen zo ver in het seizoen. En als we dan ook in het snelle gedeelte met enkelen op kop kunnen rijden aan een tempo dat iedereen kan volgen, is op het einde van de rit iedereen tevreden. We waren dan ook vrij vroeg terug in Nieuwkerken om daar dan nog iets te gaan drinken, zodat we daarna ook nog op een schappelijk uur terug thuis waren. En daar dus ook iedereen tevreden. Wat wil een mens nog meer ? Afstand = 81 km, Tijd = 2u43', Gem = 29,3 km/u, HR = 116/169, Kcal = 1590.
Verrebroek-Breskens-Verrebroek De VWB semi-klassieker naar Breskens. 140 km door het vlakke land en de polders. Goed weer en weinig wind, wat wil een mens nog meer. Dus alles perfect om er een perfecte rit van te maken. Alleen de bevoorradingen lieten te wensen over. Er waren blijkbaar meer deelnemers dan verwacht waardoor wij steeds bij de bevoorradingen aankwamen en er steeds hetzelfde liedje weerklonk: sorry alles is op. Als ge dan 3 euro moet betalen kunt ge toch wel verwachten om op geregelde tijdstippen toch eens iets te eten en te drinken te krijgen. Voor mij persoonlijk was dat geen probleem omdat ik toch wel het nodige voedsel bijhad, maar mensen die vertrekken met lege zakken en hopen om onderweg iets naar binnen te kunnen steken kwamen waarschijnlijk bedrogen uit. Tenzij zij heel vroeg vertrokken waren en nog van de schamel gevulde tafels konden genieten. Want wat snoep en een lekstok is toch echt meer iets voor kinderen en niet voor volwassenen die 140 km of meer gaan fietsen. Maar buiten dit alles is deze dag toch nog meegevallen door de weersomstandigheden. Afstand = 159 km, Tijd = 7u29', Gem = 26,6 km/u, HR = 129/158, Kcal = 3394.
VDB is back in business Ook vandaag niet zelf fietsen, maar wel naar het dernycriterium in Antwerpen. Door wegwerkzaamheden was het te rijden rondje iets kleiner dan vorige jaren, waardoor we de renners sneller terug te zien kregen. Het weer zat gelukkig 's avonds mee, want tot half vier had het steeds geregend, en vorig jaar indachtig zag het er weeral niet goed uit. Maar het bleef droog, met wel een frisse wind van over de Schelde, zodat alles in normale omstandigheden kon verlopen. En maar best ook, want ongeveer de helft van het parcours bestond uit klinkers en kasseien. Een kleine Parijs-Roubaix achter de derny. En dat het niet ongevaarlijk was, bleek al gauw in de eerste reeks met een valpartij van Staf Scheirlinck. Maar zoals het een renner betaamt, rechtstaan, eens kijken naar de gehavende dij, elleboog en gescheurde broek, en vlug weer de fiets op. Niet zoals die mietjes van voetballers, die bij het minste contact blijven rondtollen over de grond, om zoveel mogelijk tijd te winnen. En dan in de tweede reeks was het goed prijs: Eric Zabel ging tegen de grond in de laatste ronde, reed nog tot aan de aankomst, maar kon door zijn geblesseerde schouder niet meer starten in de finale. Pech voor de toeschouwers, maar dan was er nog ons aller Frankske Vandenbroucke, beter gekend als VDB. In de eerste reeks goed meegestreden in de kop van de koers, met een vierde plaats als resultaat. Bij de commentator zei hij dan dat hij zich in de tweede reeks wat ging sparen voor de finale om daar dan mee te strijden voor de overwinning. En zo geschiedde. Steeds bij de eerste vijf/zes rijden tot er een afscheiding kwam, maar dan op zeven ronden van het einde moest hij toch de andere vijf laten gaan. En toen begon het festival VDB. Een daverend applaus bij elke doortocht, meer dan voor alle andere renners samen. En dat bleef zo duren tot aan de aankomst. GEWELDIG zou Eddy Wally zeggen. En het was inderdaad een geweldige sfeer op het einde van de wedstrijd, die uiteindelijk gewonnen werd door Gert Steegmans. Maar dat laatste was voor de meeste toeschouwers waarschijnlijk maar bijzaak. We hadden VDB terug gezien, en laat ons hopen dat het nu een beetje langer duurt, zodat we hem volgend seizoen misschien nog een paar leuke dingen zien doen.
VDB is back in business
