Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
06-05-2014
t Baasje was er op tijd bij
’t Baasje was er op tijd bij…
Gisteren namiddag was het op een moment dé gelegenheid om een prachtfoto te nemen. Hoewel het baasje aan het telefoneren was op het moment dat hij zag hoe Lucy lag te slapen op de koer is hij er toch op tijd bij geweest met zijn “kodakske”.
Met z’n vier lagen ze, zoals dikwijls gebeurt , te slapen op de koer, deels in de namiddagzon, deels in de schaduw. Lucy en Heros lagen op een plaats waar het al schaduw was, Belle en Hera lagen wat verder onder de lindeboom.
Zoals op de foto’s te zien is heeft Lucy in een onbewaakt moment haar koebeest bemachtigd en is ze met haar kop op het pluche beest in slaap gevallen.
Normaal ligt “koebeest” tijdens de dag hoog genoeg weg zodat Lucy of Hera er niet aan kunnen. Dat ze er tijdens de dag niet mee mogen sleuren heeft een zeer bepaalde reden. Het pluchebeest kan gaan fungeren als een neppup en zodoende zouden de teefjes die de afgelopen weken loops waren, door hormonale werking schijndrachtig kunnen worden.
De week voor we naar hier in La Magdeleine kwamen vermoedde ons hoofdbestuur al dat het die richting van schijndracht uitging voor Hera en Belle. ’t Baasje had dan ook zijn voorzorgen al genomen en had bij Willeke Loots de heel kleine pilletjes gaan halen om weer niet op de Galastop pillen te moeten terug vallen. Die “galastop” pillen kunnen gans de hormonen werking overhoop halen bij de schijndrachtige teefjes. En laten we nu, met het vooruitzicht van een dekking van Hera dit najaar, een onregelmatige cyclus missen als tandpijn.
Het zijn bij ons steeds de teefjes die al een nestje gehad hebben die last hebben van schijndracht na hun loopsheid. Lucy heeft het tot nu toe nog niet gekregen !
Maar we dwalen af van DE foto van deze week ! Lucy die ligt te rusten met haar kop op koebeest. Ze doet dat elke avond zo in haar bench als we gaan slapen, dus abnormaal is het niet echt, maar zo in het midden van de koer was het toch de moeite om er deze foto van te nemen…
Lang geleden dat we nog eens gingen “stappen” hier in de omgeving. Maar we hadden een reden om nog eens een stapje in de wereld te zetten.
We hadden namelijk “familie” op bezoek. Met “we” bedoelen we de Drentjes Cartouche en Lennaert want Chris en Jeanny Wessels zijn op een zevental kilometers neergestreken. Samen met hen zijn we naar Tusson getrokken waar we een wandeling door het beschermde dorp (village protégè) hebben gemaakt. Jeanny wou vast en zeker een foto van het gezelschap hebben voor het uitstekende restaurant “le Compostelle” waar onze baasjes al verschillende keren vriê lekker hebben gegeten. Maar ons baasje wilde de gasten voorstellen in het theehuisje van Bernard Ferraro en zijn vrouw. Bernard is hier op het blog al verschillende malen opgevoerd als BF (Bekende Fransman)
Zolang de baasjes al hier in de Charente wonen en regelmatig in Tusson komen kennen ze de sympathieke Bernard al. Voor ons is hij bekend van de gesprekken in zijn theehuisje waar je ook terecht kan voor een perfect getapte Hoegaerden of Duvel, of voor de zelf gebakken taarten.
Bernard was in de jaren zestig en zeventig bekend als gitarist van “Les fantômes” . Wat gelijk stond met de franse versie van de Engelse Shadows. In de zaak hangen nog foto’s uit de tijd dat de “Fantômes” artiesten begeleiden als Chuck Berry, Françoise Hardy, Jacques Dutronc en anderen die destijds het bekende theater l’Olympia in Parijs onveilig maakten.
Maar je kan met hem ook uren doorbomen over de grote en kleine Franse politiek, maar ook verrassend over vogels ! Want na zijn muzikale carrière is hij ook nog een bekend ornitholoog geweest.
Gisteren moest ons baasje de herkomst van ons Drentsche Patrijshonden aan hem en nog een klant uitleggen. Na de uitleg over “epagneul à perdrix de Drenthe” (Perdrix = Patrijs) aan een ornitholoog kwamen we dan tot de conclusie dat ons baasje als fokker van Drenten ook wel een “chienoloog” moest zijn. En zo was de trend van het gesprek gezet, en we hebben er plezier aan gehad…
Verder was het zo ’n mooi weer dat we weeral een terrasje hebben kunnen doen onder een mooie blauwe hemel. En de Wesselaars hebben fijne mensen ontmoet in de persoon van Bernard en zijn vrouw…
Wat doet een Drentje op een zonnige zondagmorgen in de Franse Charente ? Wel, heel eenvoudige, die volgt het voorbeeld van zijn baasjes en die doet het rustig aan.
Een beetje achter de andere roedelleden aanhangen, wat spelen en ravotten met de baasjes en de familie en vooral…. Veel rusten…
Ons baasje noemt dat “preventief rusten” wat zoveel wil zeggen als, we zullen nu al maar rusten om de inspanningen van de rest van de dag wat te compenseren. Het kan nooit kwaad van goed uitgeslapen en uitgerust aan de slag te gaan.
Nu valt er over dat “aan de slag te gaan” ook wel een en ander te vertellen maar wereldschokkende zaken hoef je daar nu ook niet van te verwachten. Het meest spectaculaire dat ons baasje vandaag al mocht noteren is het wegjagen van één van de twee rosse katten van de Engelse schuin overburen.
En voor de rest laat ons baasje de foto’s spreken, de wijsheid indachtig van één foto zegt meer dan duizend woorden. Hieronder krijg je dus de tegenwaarde van drieduizend woorden getiteld … Belle & co op een zonnige zondagmorgen in de Charente…
Het gaat prima met de Franse tuin, wij Drentjes voelden ons weeral dadelijk “thuis” en we hadden geen aanpassing nodig.
Buurman David had het gazon al gemaaid en zo konden we van het eerste moment rollebollen in het gras zonder kletsnat te worden .
De baasjes hebben de moestuin aan een inspectie onderworpen en alles OK verklaard. We gaan dit jaar een overvloed aan aardbeien dienen te verwerken. Het zachte weer en de bijtjes hebben hun sporen klaar en duidelijk achtergelaten. Nu nog wachten tot de aardbeien hun kleurtje krijgen en dan proberen we de baasjes voor te zijn om de rode aardbeien er tussenuit te plukken. Want wij lusten die ook, maar alleen de rode hé…
De trostomaten die vorige keer dat we hier waren zijn aangeplant staan ook netjes te groeien net als de courgettes en pompoenen. Opmerkelijk is wel dat de twee pompoenplanten die ’t baasje op de composthoop, heeft geplant dubbel zo groot zijn dan die in het rijtje in de moestuin. De compost is dus duidelijk nog niet klaar om uitgespreid te worden over de tuin. Dat gaat een werkje voor het naseizoen worden…
Ook de fruitbomen hebben geweten van het zachte voorjaar. De kersen hebben al een behoorlijke grootte en wachten nu op een zonnebad eerste klas. Vocht zit er genoeg in de grond, nu de zon nog. Ons hoofdbestuur verwacht de kersentijd zo rond begin juni, goed twee weken vroeger dan normaal. Meestal is het kersenpluk tijdens “den blok” wanneer de studenten over hun boeken en cursussen gebogen zitten ter voorbereiding van de examens van het einde van het jaar.
We hebben dit jaar ons baasje ook geholpen met het planten van twee nieuwe boompjes. Een abrikozen en een nectarine boompje. Aan het nectarine boompje heeft het baasje al een tiental vruchten ontdekt, de abrikozen zullen nog een jaartje op zich laten wachten. Dat is spijtig voor tante Rita die al jaren aan het baasje vraagt wanneer er ook Franse abrikozen kunnen geleverd worden. Tante Rita, je weet wel, wij noemen haar de koekjestante, is verzot op abrikozen confituur en voordien moest ons baasje altijd op zoek naar abrikozen buitenshuis. Hopelijk verandert dat volgend jaar …
Gisteren was het zo wat “kwakkelweer” . Het is zo goed als droog gebleven maar er dreigde toch verschillende keren een bui als eergisteren te gaan vallen, zo donker zag de lucht er soms uit. Maar voor Hera maakte het dat niets uit, zij heeft haar dutje midden op de koer niet onderbroken voor een donkere lucht.
Een auto voor ons, niks speciaals dus, een Dacia “Duster”, op zich ook iets gans normaal, een auto Dacia “Duster” en een Fransman dat is ook heel normaal, maar als die nummerplaat het getal 973 aan de rechterkant heeft staan, dan vraagt ’t baasje aan ’t vrouwtje “kijk eens op de lijst (die altijd in de auto ligt) waar die vandaan komt.”
Het staat wel niet meer “in ’t groot” op de nummerplaten zoals vroeger, maar gans rechts in het blauwe gedeelte van de nummerplaat staat nog steeds het departement van herkomst vermeld.
Nu zijn de departementen alfabetisch ingedeeld in Frankrijk maar hoger dan 95 zal je normaal geen nummerplaten tegen komen. Tot we gisteren een 973 voor ons hadden.
De lijst bracht na enig opzoekwerk gans onderin uitkomst. Departement 973 is één van de DOM departementen, waarbij DOM staat voor Département Outre Mer ofwel overzees departement.
Eén van de kolonies van Frankrijk die nog altijd onder de voogdij van de François “Swa” Hollande staan. In dit geval bleek het om een Dacia ingeschreven in het département Frans Guyana in Zuid Amerika te gaan. Je weet wel, de vroegere Franse strafkolonie waar Henri Charrière (Papillon) telkens weer ontsnapte. http://nl.wikipedia.org/wiki/Henri_Charri%C3%A8re
Wanneer we even later de Dacia inhaalden was het toch geen familielid van Papillon die de auto bestuurde. Zo op ’t eerste zicht was het meer één van de nazaten van de door de Fransen geïmporteerde Afrikaanse slaven…
Maar ’t was wel raar, een auto uit Zuid Amerika zo voor ons op de Parijse périférique….
We hadden een goede rit van Vosselaar naar La Magdeleine gisteren. In goed zeven uren en veertig minuten hebben we de afstand van 780 km overbrugd.
De boordcomputer gaf een gemiddelde over-all van 107 km/u. Als je daar ook nog eens het verkeer rond Parijs bij in rekening brengt dan hebben we echt goed kunnen rijden.
Belle & co hebben de baasjes niet gehoord tijdens de rit en we hebben éénmaal onze plas mogen maken op een parking een 80 km na Parijs. Daar was een dame twee border collies aan het uitlaten en toen die ons in ’t oog kregen dacht ons baasje dat hij het dametje zou moeten gaan oprapen. Zo trokken die collies naar ons toe. Het is allemaal nog goed gekomen maar het scheelde niet veel of het was een buiklanding geweest…
We hebben drie wolkbreuken gehad vandaag. De eerste tussen Amiens en Compiègne op de A1 snelweg. De tweede wolkbreuk kregen we over ons tussen Orléans en Blois, daar konden we op bepaalde momenten de auto 20 meter voor ons niet herkennen van de stortbui. De laatste wolkbreuk kregen we tussen Tours en Poitiers. Opmerkelijk was wel dat het tussen de wolkbreuken in toch nog mooi weer was ! Als ’t regende was ’t serieus maar voor de rest konden we goed en snel maar toch veilig rijden.
Bij aankomst stond er een flinke wind die niet bepaald warm of aangenaam was. De thermometer op het dashboard van de auto lazen we maar 10° C af. Het baasje heeft dan maar het houtkacheltje , “onze Godin” aan ’t werk gezet en in geen tijd hadden we een behaaglijke temperatuur in huis. We hebben ons lekker uitgespreid voor de kachel en in de zetel. En dat is raar zegt het baasje, in Vosselaar komen we enkel nog in de zetels van het salon om de postbode en de reclameboys weg te blaffen. Hier in La M. palmen we de zetels dadelijk in …
Straks gaat het baasje de “Husq” herstellen. Het maaibed was defect na een onzacht contact met een steen en het baasje heeft nu eindelijk de wisselstukken bij. Dringend is het niet want het blijkt dat David, onze Engelse schuinoverbuur, kortgeleden het gras in de tuin heeft gekortwiekt. Daar heeft ons baasje dan wat tijd over want na zes weken dat maaibed terug in de originele toestand terug brengen gaat geen sinecure worden. Het is dan ook één van de meest gesofitikeerde toestellen in het gamma van Husqvarna. Maar we hebben er alle vertrouwen in dat onze baas dat wel gaat klaarspelen.
Zegt ons baasje dan, weg wezen om dat we “onder de voeten lopen” wanneer ons baasje bezig is met de aanhangwagen te laden met de meest verscheiden spullen die je maar kan bedenken .
Weg wezen… zegt ‘m ook wanneer we instappen in de auto om voor “een tijdje” naar Frankrijk te vertrekken. Dat blijkt dan ook “weg wezen” te zijn in zijn “vocabulaire”. Vandaag heeft hij het al een paar keren gezegd in de eerste betekenis. Zo tegen de middag zal het wel weer in de tweede betekenis gezegd worden. Het hoofdbestuur is niet gehaast vandaag, veel te mistig daar buiten zegt de baas. En als ’t mistig is dan moet je van de snelweg wegblijven weet ‘m dan te vertellen !
Vanavond vertellen we dan hoe het was vandaag op de route langs Gent, Lille, Parijs, Orléans, Tours, Poitiers tot in het “kleine dorpje dat zo stilaan goed bekend is in blogland”. Neen dit is niet het begin van een Asterix en Obelix verhaal, maar het begin van drie weken verblijf In La Magdeleine, niet in Bretagne zoals onze illustere Galliërs, maar in de Charente, ergens tussen de gele velden met “colza” ofte raapzaad… Tot straks
Belle & co
PS: de foto’s zijn archieffoto’s uit het mapje “onderweg”
Ons baasje is de ganse dag in de weer geweest en eigenlijk zie je niet dat er iets gebeurd is. Gebeurd dat bij jullie baasjes ook wel eens ?
De reden is dat we morgen we op weg gaan zijn naar Frankrijk, La Magdeleine “here we come”( in hondentaal) klinkt het morgen in de ochtend van op de achterbank en uit de koffer. Dat is dan ook de reden waarom er niets te zien is van al het werk dat gebeurd is. Het werk zit allemaal op de aanhanger die volgens ons baasje een zootje is wat de lading betreft.
Combineer het maar eens om weg te stapelen, een e-bike, bloembakken met bloeiende geraniums, hondenbrokken, Husqvarna onderdelen voor de zitmaaier, een schotelantenne voor internetontvangst, nog wat valiezen en sporttassen met kleding en schoenen en zo nog van die spullen die op ’t laatst er nog bij moeten zoals diepvries eten voor ons Drentjes en de inhoud van de koelkast. En alles moet er op en ook nog een blijven zitten tot in La Magdeleine.
Nu is onze baas op gebied van lading vast maken wel iets gewend vanuit zijn depannage jaren bij de VAB. Daar moest een auto die geladen was in Athene in Antwerpen ook nog keurig vastgemaakt arriveren ! Net als een auto van op de grens van Polen en Oekraïne naar Brussel op de destijds erbarmelijke Poolse wegen bij aankomst nog rotsvast op de aanhanger moest staan. Je ziet, hij komt niet onbeslagen aan de start !
Zeven uren en een half denkt onze baas morgen nodig te hebben. We verwachten geen “zijsprongetjes” zoals vorig keer toen we een stuk parallel langs de snelweg Lille Parijs reden omdat er een file van drie kwartuur stond aangegeven. Morgen is het 1 mei en dat is in Frankrijk ook het feest van de arbeid en dus een vrije dag. Op zulke dagen blijft ons baasje liever op de snelweg. Liever dan zich op de National- en Departementwegen tussen de “chauffeurs de dimanche” ofte zondagsrijders te begeven.
We zien wel weer morgenavond hoe het gegaan is, veel vrachtwagens zullen we niet zien buiten enkele Spaanse en Portugese koelwagens welke zich niet dienen te houden aan het algemene rijverbod voor vrachtwagens op zon- en feestdagen .
Morgenavond kan je het reisverslag hier lezen als God en Wanadoo zin hebben om ons een internet verbinding te gunnen…
Hebben wij bij de Nederlandse Drentenvereniging een streepke voor ? Liggen wij een lade hoger dan de rest van de leden ? Eerlijk gezegd wij weten het ook niet !
Mààààr het is wel een feit dat we al die leden van de NL vereniging stik jaloers hebben gemaakt zonder het zelf te weten. Niemand voor zover wij weten, van het diepste putteke van Limburg tot op de Waddeneilanden heeft blijkbaar “onze Drent” gisteren of de dagen voordien in de brievenbus gevonden.
Ook de leden die in België wonen, klagen dat zij niets hebben gekregen… Alleen die fokker uit Vosselaar met z’n vier Drentjes genoot de eer van de eerste lezer te zijn van het april 2014 nummer.
Of zit zijne Koninklijke Hoogheid koning Willem Alexander er voor iets tussen met zijn koningsdag op 27 april ? Toen lag alles plat bij de noorderburen, dus ook de post of het verzendbedrijf die “onze Drent” moet bezorgen…
Wij hebben er in ieder geval plezier aan gehad door de commentaren op het smoelenboek te volgen. En het was eigenlijk poepsimpel om er achter te komen wat in het artikel stond, want ons baasje had de foto van het bericht ook op het blog gezet. Dat was niet in koeienletters groot, maar het was best leesbaar, zelfs zonder leesbril…
Hopelijk schiet de Nederlandse post vandaag in actie om al die honderden exemplaren bij de rechtmatige lezer te bezorgen ! Indien niet, gaan wij ons genoodzaakt zien van een dag vroeger dan voorzien naar Frankrijk te vertrekken. We lopen anders kans dat al die Hollanderkes die ons weten wonen hier vanaf woensdagochtend aan de deur staan om “onze Drent” te komen lezen. We zullen Marc Massaar van Schaik, de voorzitter van de vereniging, dan toch maar effe mailen dat hij enkele exemplaren extra toestuurt om geen file voor onze deur te veroorzaken.
De hoofdredacteur Rob van der Meer van “onze Drent” kunnen we alvast feliciteren met zijn blad, er blijkt nu dat er toch echt wel veel vraag is naar het populaire Drenten info blad ! Ook bedanken we dhr. Van der Meer voor het maken van de foto’s toen ’t baasje met Hera aan het spelen was daar op de parking in Woudenberg.
Wij tot slot, kunnen zeggen dat we ons gisteren kostelijk hebben geamuseerd met heel de toestand…
Belle & co
En nog heet van de naald…
op het smoelenboek is momenteel te lezen dat “onze Drent” ook in Arnhem en in Roosteren bij de Drenteneigenaren is toegekomen. Dan zal het voor de rest in Nederland ook wel OK zijn denken we zo.
We kunnen ook melden dat de baasjes van “onze” Lando ook vermeld staan in “onze Drent”, maar dan bij de nieuwe leden van de vereniging …. Daar op de voorlaatste pagina, staat in de lijst ene H. Van Beers uit Oud Turnhout als nieuw lid vermeld . ( en dan denkt ons baasje “weer eentje om volgende editie van “onze Drent” aan te krijgen voor al die Hollanders…)
In het artikel van de fokbeleidscommissie in het blad van de Nederlandse Drentenvereinging “onze Drent” staat Hera vermeld als Drentsche Patrijshond met op één na de laagste verwantschapscoëfficiênt van het ras. We staan vermeld met foto toen ’t baasje na de vergadering op de parking aan het spelen was met Hera.
We hadden dan ook een lange rit achter de rug vanuit Vosselaar, via Best om nog twee dames Drenteneigenaren op te pikken en dan naar Woudenberg dat tussen Utrecht en Arnhem gelegen is.
Na de pauze in de infobijeenkomst mocht Hera mee in de zaal waar we gelijk geconfronteerd werden met een tabel waar Hera en haar zoon Lennaert als één van de minst verwante hondenvan het ras op vermeld stonden.
Dat Hera daar aanwezig was berustte op zuiver toeval. Kibbels was op dat moment bij ons op logement voor enkele dagen en ’t baasje had Hera meegenomen omdat het vrouwtje dan moest oppassen op vijf Drenten.
In het artikel raad de Nederlandse fokbeleidscommissie dan ook aan van met honden met zo’n lage verwantschapscoëfficiënt te gaan fokken. Daarbij komt ook nog de de nakomelingen van Hera een voor het ras een zeer lage inteeltcoëfficiënt hebben.
Onze inzet om voor onze teefjes steeds een zo ver mogelijk verwante reu te vinden die aan onze eigen gezondheidseisen voldoet werpt dus nu ook zijn vruchten af. Dat ons hoofdbestuur daar dan ook fier over is spreekt voor zich.
Dat we zo stilaan met ons fokbeleid een reputatie hebben opgebouwd blijkt uit de mail die eergisteren in onze mailbox viel. In de mail vroeg een Zweedse dame uit Stockholm of er dit jaar tijdens de zomer bij ons nog een nestje zou geboren worden. Vermits er bij ons pas ten vroegste op het einde van dit jaar, of begin 2015 de eerste pups verwacht worden, hebben wij de dame doorverwezen naar een andere bevriende fokker hier in België die begin mei een nestje verwacht en waar de gezondheidseisen van de ouders dezelfde zijn als de onze .
Ons hoofdbestuur heeft deze ochtend voor de eerste keer in jaren nog eens de wekelijkse curiosa/rommelmarkt aan de Warande en rond het kasteel van Turnhout bezocht. Dat was sinds mensenheugenis niet meer gebeurd en dat is echt zonde, want een bezoek aan één van de mooiste plekjes van Turnhout bij mooi weer is echt de moeite waard.
En het was mooi weer, en Hera mocht mee, en het baasje heeft weer veel mensen ontmoet die hij in jaren niet meer gezien had.
Voor mij Hera is dat soms wel vervelend, want terwijl ik ijverig een spoor van lantaarnpaal naar afsluiting volg, op zoek naar telkens weer aangenamere reuengeuren, stopt die baas weer bij iemand om een babbeltje te doen. En ondertussen vervagen de beste geuren aan die palen met de minuut !
En nu komt het… ons baasje was nog maar juist de straat uit met de Masjebashi toen we naar Turnhout vertrokken, toen hij plots sakkerde GVD…mijne Kodak vergeten ! ’t Vrouwtje zegde dan maar, “je hebt dat klein Kodakske dat hier altijd in de auto ligt toch nog”en dat was nog juist ook.
Maaaar … als je dan uit de auto stapt, de koffer opent om mij de halsband om te doen en om mij te laten uitstappen, dan moet je er ook nog eens aan denken van dat kleine Kodakske op zak te steken !
En dat was het hoofdbestuur glad vergeten, ze kwamen er pas achter toen ze op de rommelmarkt aankwamen. De Masjebashi stond een kilometer terug geparkeerd… geen portretjes dus ….
Het baasje is dan maar op het internet gaan surfen om wat passende foto’s op te rakelen. Maar er circuleren meer foto’s over onze roedel op ‘Google afbeeldingen’ dan over de rommel-/curiosamarkt van Turnhout op zondagochtend !
Teneuste kier beter zeggen de oudere Turnhoutse inwoners …
Vandaag was het weer de laatste zaterdag van de maand en dus was er weer afspraak in Beerse op de terreinen van de jachtgebruikshondenvereniging Antwerpen http://www.jghva.be/ .Het zijn vooral zonen en dochters van Hera aan Cartouche die deelnemen aan deze trainingen.
Vandaag was moeder Hera vergezeld van haar nageslacht Libre, Lobke, en Lennaert en ook Siebe, de huisgenoot van Lobke, nam deel aan de trainingen.
De vaste begeleider Louis Michielsen kon er vandaag niet bij zijn met zijn Gorky. Louis had andere (ook hondenzaken) in Nederland. Dus trainden de baasjes zelf met de honden.
We begonnen met heel eenvoudige herhaaloefeningen om “in vorm” te geraken. Aangelijnd en los volgen, zit en blijf, waren de opwarmertjes. Dan volgden de apporteer oefeningen, en nadien, na een korte koffiepauze voor de baasjes begon het waterwerk.
Dat was pas fun voor baasjes en honden. Het is geweten dat de nazaten van Belle en Hera niet bang zijn van een flinke duik en overzwemmen van een ven als hobby hebben. Ze hebben niet veel aanmoedigingen van hun baasje nodig om de sprong in ’t diep te wagen.
Waar de honden genoten van het lekkere water , stonden de baasjes fier de prestaties van hun honden te bekijken en te prijzen. Het apporteren uit het ven ging prima en ook het overzwemmen was echt mooi om zien.
Volgende maand op 24 mei hebben we terug afspraak in Beerse. Dat is dan wel niet de laatste zaterdag van de maand, maar de verkiezingen van 25 mei en een wandeling op 31 mei hebben zo invloed gehad voor de verplaatsing van de trainingsdatum.
Ondertussen trainen de baasjes verder met hun honden in de nabijheid van hun woonplaats.
Ons baasje is tevreden, al wat hij nodig heeft en besteld had is aangekomen. De wisselstukken van de “Husq” oftewel het oranje monster , de zitmaaier is uiteindelijk dan toch op de goede plaats terecht gekomen.
De tandwiel versnelling op de maaiassen van het maaibed is in onderdelen aangekomen. Stuk voor stuk en niet in één geheel. Ze blijken daar in Zweden de bekende “Ikea” toestanden ook door te trekken naar onderdelen van Zweedse grasmaaiers. Alles zelf in elkaar te prutsen…
Nu moet het baasje nog enkele uurtjes op zijn rug liggen sleutelen en puzzelen om de “Husq” terug bedrijfsklaar te krijgen. Bij zijn kameraad Fernand in de winkel, waar ons baasje twee jaar geleden de zitmaaier kocht, hadden ze zoals het hoort de oude onderdelen bij gehouden om ons baasje te tonen wat een Franse “pierre communal”, of een steen van de gemeente, kan verwoesten onder een grasmaaier. Eén foto zegt meer dan duizend woorden is hier wel van toepassing !
Maar ook de schotelantenne voor het internetontvangst was gearriveerd in de winkel te Geel. ’t Baasje is daar dan met rustige spoed naartoe gevlamd, (mits in acht name van de flitscamera’s onderweg) om toch maar zeker te zijn dat ze niet verder zou verkocht worden.
Ook die installatie zal nog wel enkele uren tijd kosten vooraleer alles netjes op zijn plaats op het dak tegen de schoorsteen zal bevestigd zijn en ook nog eens afgereld is. Want dat laatste, het afregelen blijkt geen sinecure te zijn bij deze satellietverbinding. Volgende week ga je hier kunnen lezen en zien hoe het baasje met laptop, modem en de hele reutemeteut op het dak de schotelantenne aan het regelen is met de fijnafstemming
Dus je weet waar je sensationele beelden kan verwachten na het midden volgende week of de week nadien want allereerst dient de zitmaaier in orde te worden gebracht, het gazon gekortwiekt en dan gaan we pas over op de high-tech internet verbinding…
Inderdaad, ons baasje heeft vandaag alles nog eens terug boven gehaald om de geboorte van een nestje Drentsche Patrijshonden in de beste omstandigheden te laten geboren worden.
Neen, niet bij ons… dat zal bij ons pas hopelijk tegen het einde van dit jaar gebeuren. Het is bij Peter Van der Elst een bevriend fokker waar begin mei een nestje pups gaat geboren worden. En vermits Peter met dezelfde normen werkt als die wij hanteren kan Peter van ons materiaal gebruik maken.
De werpkist, warmtelamp, warmwaterkruiken, eet- en drinkkommen, en hondentoiletjes staan hier toch maar werkloos en dus heeft ons baasje het gebruik van al die spulletjes aan Peter gepresenteerd.
Al verschillende fokkers hebben van het materiaal gebruik gemaakt en het doet ons baasje plezier wanneer hij beginnende fokkers met raad en daad kan bijstaan. In dit geval met gebruik van noodzakelijk materiaal zoals ondermeer de werpkist.
Ook de hondentoiletjes met de cellenstofdoekjes gaan mee om de pups vanaf ze drie weken oud zijn te beginnen trainen om hen zindelijk te maken. Bij ons is het telkens gelukt met deze toiletjes sinds we de toiletjes hebben ingeschakeld bij het socialiseringsproces. Onze pups zijn telkens zindelijk naar de eigenaars gegaan.
Maar ook de warmtelamp is nu wel geen onoverkomelijke kost maar ze kan dan ook bij ons enkel gebruikt worden om de pasgeboren pups rond de 27° C warm te houden.
De warmwaterkruiken doen dan bij ons weer dienst om na de geboorte een behaaglijk hoekje te creëren voor de pups en om ze vanaf ze drie weken oud zijn een bench gewenning te geven.
We leggen dan twee warmwaterkruiken in een bench zonder deuren waar de pups vrij in en uit kunnen lopen. Zij gaan dan in de bench dat lekker warme plaatsje dat ze gewend waren in de werpkist terug opzoeken en ervaren dan gelijk dat een bench een veilig eigen plaatsje voor hen is waar ze zich goed voelen en gerust gelaten worden wanneer ze willen slapen.
En zo verhuist morgen de inhoud van de bevallingskamer naar Erpe-Mere waar rond 8 mei het nestje Drentjes geboren gaat worden. We wensen de familie Van der Elst een prachtig nestje en zijn zelf blij dat we aan dit gebeuren ons steentje kunnen bijdragen. Kandidaten die het aanschaffen van een Drenten pupje in overweging nemen mogen gerust zijn, de ouders zijn getest op HD, ED, SD, PRA en von Willebrand dissease. Gefokt dus aan strengere normen dan eender welke rasvereniging oplegt !
Zowel de reu Maron, als het teefje Lena-Vanka, zijn in de praktijk bejaagd !
Zo begint het verhaal dat we zondag in onze mailbox vonden ne dat afkomstig was uit wat ze zelf “Lesswood” noemen. Voor ons is dat hetzelfde als Minderhout, deelgemeente van Hoogstraten.
Daar hebben Inge en Yvonne twee honden, onze eigenste Kyra-Luna, roepnaam Luna en de golden retriever Mirza.
Dat hun hart vol is van Luna en Mirza is ons welbekend en we zijn er heel blij mee dat we zulke baasjes hebben gekregen voor onze pups. Luna en Mirza gaan ook elk jaar met de baasjes mee naar Oostenrijk op wintersport. Luna heeft daar twee jaar geleden al een ganse wintersport uitrusting voor gekregen. Van een vestje tot en met wintersport laarsjes. Of ze het dit jaar veel gedragen heeft durven we betwijfelen want van immense sneeuwhoogtes heeft daar niemand last gehad.
Maar die belevenissen legt Luna hieronder zelf wel uit.
waar het hart van vol is…
In februari was het weer zover. We konden eindelijk weer naar Oostenrijk vertrekken…
Baasjes zijn gek van de sneeuw en ik moet zeggen dat we de microbe aardig geërfd hebben. Het is zoals een griep, een jaar zonder en je mist eigenlijk iets. Verleden jaar hadden de baasjes al besloten om dit jaar 10 dagen te gaan zodat dicit baasjes: ‘We ook eens iets konden zien buiten de piste’. Dan gaat dat Drente – en retrieverhartje weer wat sneller slaan. Nu ben ik niet zo gek op autorijden, ik moet alles (nieuwsgierig aagje) gezien hebben en ik heb een zeer belangrijke taak: Ik moet de baasjes wakker houden… Mirza niet hoor, neen die komt zoals mijn Belgisch baasje in de auto en begint dadelijk te maffen.
Onder weg stonden we al versteld want geen sneeuw, geen regen, … goed weer om te rijden. Het was verleden jaar en het jaar ervoor wel anders. Dat het onderweg zo goed was om te rijden, hebben we wel gemerkt in Oostenrijk … veel minder van dat witte spul dan normaal. Maar dat mocht de pret absoluut niet drukken. Je bent op vakantie of je bent het niet. Ontbijt op het terras in de winter, het is weer eens iets anders.
Bijgevolg waren schoenen en jas dit jaar niet nodig. Maar om 2 honden te vermaken, heb je echt niet veel sneeuw nodig. Ondertussen zijn baasjes ook beduchte geochachers geworden. Baasje zei dat ik wat reclame moest maken want geocaching is ideaal om de wereld te leren kennen. Je komt op plekjes waar je anders misschien niet komt en omdat er meer dan 2 miljoen op de wereld verstopt liggen, werd er ook in Oostenrijk gezocht naar potjes en doosjes. Je hebt alleen een wandelGPS of een smartphone nodig (smartphone wil zeggen: telefoon kan meer dan het baasje). Voor ons betekent dat eigenlijk lange wandelingen maken waar we los kunnen. En als het baasje ze niet vindt, mag ik mee zoeken… en daar ben ik goed in.
Ook de vrienden van de baasjes waren er en terwijl het ene baasje van de berg zoefde, zwoegde het andere baasje met ons de bergop zodat er ’s middag samen gegeten kon worden in één of ander hutje. Iedereen vond dat ik een ongelooflijk mooie Munsterlander was… En hoe zeg je nu in het Duits dat je een fiere Drent bent? Baasjes probeerden het wel uit te leggen maar iedereen wil alleen maar Mirza en mij aaien. Baasjes zouden rijk zijn als voor elke aai 10 cent zouden krijgen, alleen weten ze niet zo goed welk arbeidscontract ze ons dan moeten geven en hoe ze dat moeten fixen met de belastingen dus zie je ze gelukzalig glimlachen als iemand zegt dat we zooooo mooi en lief zijn en ook op restaurant mochten we mee. De dochter van de bazin was direct verkocht en zo werden we elke keer bedacht met een lekker koekje.
Omdat er zo weinig sneeuw was, hebben we die grote ijzeren vogel een paar keer meer zien vliegen dan verleden jaar en was Mirza veel vuiler, ze leek vaak na de wandeling op een flatcoat retriever. EN dan is het moment van vertrek weer daar … de bergen blijven wel liggen tot volgend jaar in de hoop dat het sneeuwtapijt wat dikker is dan.
Wie mij toch wil bewonderen in mijn jas en mijn schoenen, kan altijd even surfen naar de website van de drentenvereniging. Want daar sta ik in vol ornaat te blinken met mijn rode jas en rode schoenen. En op de vraag of ik kan jodelen, dat blijft een groot geheim… blaffen tegen kranen en luchtballonnen kan ik als de beste.
We kunnen een bericht maken over: de lentewandeling in Scherpenheuvel van gisteren maandag, we kunnen verslag uitbrengen over onze nieuwe “buitenhuis” bewoner en we kregen een uitgebreid verslag over de Oostenrijkse winter-/lentesport belevenis van Kyra-Luna.
De actueelste belevenissen dateren van gisteren en zijn de wandeling en de ontdekking van het duivennest tegen de gevel in de druivelaar .
Eerst de wandeling… zoals gezegd gingen Hera en ’t baasje naar de lente wandeling van de Drentenvereniging in Scherpenheuvel. We hadden mooi weer en er waren weer tal van bekende Drentenliefhebbers present om samen met ons een twee uren durende wandeling in de omgeving van de OLV basiliek te maken. Hera ontmoette er haar zoon Lennaert en ’t vrouwtje Jeanny die trouwens vandaag ook melding maakt van de wandeling op haar blog/site : http://www.patrijshonden.com/
We waren enkel met Hera daar omdat Belle en Lucy nog te veel de geur van loopse teef met zich meezeulen. Ook Heros bleef bij ‘tvrouwtje en de teefjes thuis omdat zijn hormonen nog te veel een rol spelen in zijn dagelijks leven en dat zou nog wel eens vonken kunnen geven bij hitsige Heros en wij willen nu niet echt dat hij zijn goeie naam en faam zou verliezen tijdens zo ’n periode !
Maar alles ging goed, zowel thuis als op de wandeling, Op wandeling genoot Hera nog wel veel aandacht van Jarre , Jappe, van Yooku en zelfs de knappe (zingende) reu Tassos van de organisator Eric hadden belangstelling voor alles wat zich onder Hera’s staart te vinden was ! Blijkt dus toch dat hoewel haar loopsheid nu al twee weken achter de rug is dat die reuen toch nog altijd kunnen ruiken waar HET te vinden is !
Op het einde van de wandeling had Hera die vieze rioolbeek, waar ze vier jaar geleden zo ’n plezier in gemaakt had , teruggevonden en natuurlijk moest zij daar nog eens snel aan die andere honden demonstreren hoe je een baasje in 3 seconden kan omtoveren van een rustige wandelaar tot een furieuze hondenbaas ! Het zou breken zijn met een traditie moest er eentje van ons niet meedoen aan de wedstrijd “vettigste Drent op wandeling”
We hebben ook een nieuwe buitenhuis genoot. Die hebben we gisteren ontdekt in een nest dat ze hebben gemaakt tegen de gevel van het huis in de druivelaar achter de TV satellietschotel. Een tortelduivenkoppel heeft daar hun tijdelijke verblijfplaats gemaakt om de eitjes van hun nageslacht uit te broeden.
Ze hebben een goede keuze gemaakt, hoog genoeg om geen nieuwsgierige Drenten in de buurt van het nets te krijgen. Netjes droog onder de overkapping van het dak en ook nog eens uit de wind en uit de felste zon door de schotelantenne.
Zij wijkt niet van het nest en hij, de duiver, blijft in de buurt op het dak van de garage, op het dak bij de buren of in de hazelaar om een oogje in ’t zeil te houden. Lucy heeft het nest met inwoners al ontdekt en heeft er al onder gestaan op haar achterste poten zich zo lang mogelijk makend om toch maar in het nest te kunnen kijken. Nu maar hopen dat we terug weg zijn wanneer de eitjes uit komen en de jonge duifjes gaan uitvliegen, want erg bevorderlijk voor een lang duivenleven is de aanwezigheid van vier Drenten in de onmiddellijke omgeving niet, ondanks de spreekwoordelijke “zachte beet” van de Drent waardoor de honden hun buit, in dit geval de jonge duifjes, ongeschonden bij de baas brengen.
Morgen wintersport verhalen uit Minderhout/Österreich van Drent Kyra-Luna en “Golden” Myra…
Spiksplinternieuw en toch heeft de nieuwe “livebox” van Orange/Wanadoo geen toekomst bij ons in La Magdeleine! Vorige week dinsdag hebben we de modem opgehaald in Angoulême en hoeweler niets aan mankeert of hapert zal hij niet veellanger dan twee weken dienst doen bij ons.
Zaterdagnamiddag heeft het baasje immers telefoon gekregen van de firma waar hij de satellietontvanger voor het internet in bestelling had. De melding deed een brede smile op het baasje zijn gezicht te voorschijn komen… Het schotel pakket is toegekomen en kan vanaf dinsdag ochtend opgehaald worden !
Eind van de maand bij de retour naar La M. weet het baasje alvast wat te doen. De ladder(s) zullen te voorschijn komen en er zal weer een halve dag activiteit op het dak te zien zijn. Hopelijk valt de installatie even goed mee als het plaatsen destijds van de TV schotel van TV-Vlaanderen. Dat had toen, zo’n achttal jaren geleden, niet veel voeten in de aarde. Nu is het baasje wel verwittigd dat deze afstelling meer precisie vereist dan de gewone TV schotel.
Vanaf begin mij moet dan de nieuwe technologie zijn intrede bij ons en zijn we hopelijk verlost van de miserabele toestanden van wat ze bij Orange “service” noemen !
We zien wel wat het gaat worden,jullie gaan de eerste getuigen zijn of het systeem zijn vruchten gaat afwerpen. Wij hopen alvast van welwant “gratis” is het systeem nu niet bepaald .
Bijna twee weken Frankrijk eist hier blijkbaar zijn tol. Een ganse dag op de been zijn zonder een ernstig dutje die naam waardig laat zo zijn sporen na !
Gisteren schreef het baasje het al, meer dan zeven uren hebben wij onze ogen stijf dichtgeknepen terwijl onze baas de Masjebashi huiswaarts stuurde. Maar net zoals vroeger bij Bas is het nu Lucy die haar kop opsteekt wanneer we de afrit 22 van de E34 nemen. Ze gaat dan niet meer liggen en blijft alles goed in ’t oog houden tot we thuis de auto geparkeerd hebben.
Buiten ons laten horen aan de buren hebben we nog niet veel activiteiten ontplooid. De benches en de hondenkussens in de living zijn favoriet. Het maakt het voor ons baasje allemaal een beetje moeilijk. Hij kan toch hierover geen spannend verhaal verzinnen. “De honden slapen, zij slapen nog, zij blijven maar slapen” Met zo’n verhaal kan je toch niet naar de bloglezers toe, vindt je niet ?
Wat we wel dienen te vermelden is, dat het hier gisterenavond bijna klein Biafra was ! Toen we ons avondeten kregen merkte het baasje op dat er niet genoeg brokken in huis waren om een lang weekend te overbruggen… Vanaf maandagochtend zou het allemaal over zijn, de brokkentonnen leeg en zo ook onze magen ! ! !
Gelukkig bracht het vrouwtje uitkomst, op zondag voormiddag is de plaatselijk supermarkt “den Delhaize” open en die verkopen buiten gewone mensenvoeding ook nog eens normale dierevoeding. Zo hebben we nu toch de garantie dat we vanaf morgen niet op “derde wereld dieet” moeten gaan.
Oh ja, ook nog even vermelden dat we deze middag een telefoontje kregen van dierenambulance en –asiel Wageningen dat ons hondje, een Drentsche Patrijshond bij hen was binnengebracht… Wij zijn dus op het appel moeten verschijnen terwijl ons baasje met die vriendelijke Nederlandse dame sprak, en toen we voltallig bleken te zijn was ons baasje nog meer ongerust als voorheen.
Het was een vrolijk teefje dat gevonden was op het strand nabij Katwijk aan Zee en haar chip was op onze naam geregistreerd ! Ja… dan zou het wel eens om Liv kunnen gaan die haar vrouwtje Kirsten was kwijtgeraakt wanneer die aan het lopen was… Ons baasje heeft dan de gegevens van de baasjes van Liv doorgegeven en even later was de ontdekkingsreizigster alweer waar ze thuis hoorde.
Toch wel goed georganiseerd die dierenambulance in Nederland. Liuv is dus alles samen geen twee uren vermist geweest ! Al een geluk bij een “ongeluk” dat het vandaag was en niet gisteren, want dan had het baasje de lading van zijn aanhanger moeten herschikken om aan de adresgegevens van Liv en haar baasjes te komen. Toch maar eens werk maken van al de telefoongegevens van de pupeigenaars op te slaan bij de contacten van ’t baasjes’ wrijftelefoon.
Na een voorspoedige rit van een goede zeven uur en half zijn we weer veilig thuisgebracht door onze baasjes.
Eénmaal zijn we gestopt, of neen toch tweemaal maar de eerste maal moest ons baasje te drinken halen voor de Masjebashi aan de pomp van de Auchan in Poitiers. De twwede maal was het al voorbij Parijs waar we de pootjes eens, mochten strekken en de blazen ledigen. Dat laatste duurde zo lang dvooraleer we er daadwerkelijk aan begonnen dat het baasje dacht dat we echt niet moesten en hij wilde al met ons terug gaan naar de auto. Maar zo hadden wij dat niet begrepen want daar hingen zoveel lekkere geurtjes voor reu en teefjes dat we eigenlijk haast vergeten waren wat er van ons verlangd werd…
Bij aankomst in Vosselaar is ons baasje dan nog maar alleen een eindje verder gereden en toen hij terug kwam had hij een tas bij die helemaal naar friet en snacks rook ! Wij hebben natuurlijk mogen mee snoepen en in geen tijd waren de bodems van onze eetkommen spiegeltjes. Zo glimmend waren ze uitgelikt. Verder op de avond hebben we ons uitgestrekt op onze Vosselaarse kussens en zijn we in slaap gevallen want we waren moe van het slapen onderweg ! ! ! Zoiets kan je natuurlijk alleen van Drentjes verwachten…
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
