Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
11-11-2009
Salonhondjes ?...
Salonhondjes ?...
Voor al wie ooit overweegt van een Drent als huisgenoot te nemen behoort eerst dit te lezen en is hij of zij dan nog steeds liefhebber van het ras dan hebben we te maken met een echte.
Deze namiddag zijn we met 4x4 gaan wandelen, 4x4 wil zeggen 4 bazen en 4 honden. Niet achter de fabriek deze maal maar het uitgestrekte landbouwgebied Turnhout Noord, voor de kenners de omgeving van de Klotteraar, had vandaag de voorkeur.
Lange zandwegen met weinig verkeer, links en rechts, geoogste maïs- aardappelvelden en weiden. Aan het einde van de weg de afsluiting van het militaire vliegveld van Weelde Statie. Dat was the place to be vanmiddag.
Dat het al een paar dagen geregend had moesten we er maar bijnemen en voor Drenten is dat een welkome afkoeling. Dan klagen de baasjes dat we smeer- en vetlappen van honden hebben . Als je dan zoals ik, het voorbeeld aan de pups geef, en je ziet op de fotos hoe grondig ik dat doe, dan kan je toch niet anders verwachten dan vier vieze vuile honden in de koffer van de auto aan het einde van de wandeling.
Dat we ondertussen aan Yndhi ook dat vieze voorbeeld gegeven hebben is gelijk meegenomen. Of ozze Dré ook zo enthousiast is over zijn hondje is niet ons probleem zeggen wij dan. En zo is het maar goed ook, zon wandeling is niet voor schoot- of salonhondjes.
Twee Antwerpenaren zijn na jaren werkloosheid en met wat politieke steun dan toch eindelijk aan een jobke geraakt bij de Belgische Spoorwegen.
Daar beseffen ze al na een paar dagen welk vlees ze in de kuip hebben en zoeken ze wanhopig naar een plek waar onze twee zo weinig mogelijk in de weg lopen.
Uiteindelijk neemt een ploegbaas ze mee naar een stuk spoorlijn die al lang niet meer in gebruik is. Samen met de twee gaat hij midden tussen de rails staan. 'Mannen, nu moet ge eens goed kijken', zegt hij tegen de Antwerpenaren 'Kijk maar eens in de verte tot zover ge het spoor nog kunt zien.'
Samen turen ze naar de verre horizon tot waar de rails in één punt samen lijken te komen. 'Mannen, ge begrijpt hoe gevaarlijk zoiets is, hé', zegt die ploegbaas. ' Dus ga daar onmiddellijk naartoe en zorg ervoor dat de rails overal netjes even breed zijn'
'Inderdaod leuvesgevaorlek' zeggen de twee en gewapend met een meetlat trekken ze richting horizon.
De twee stappen en stappen, af en toe zorgvuldig metend. Kilometers en uren later blijft het gevaarlijke punt nog altijd onbereikbaar.
Vermoeid en niet begrijpend drentelen ze verder, tot de ene Antwerpenaar zich eventjes omdraait, in de verte tuurt, schrikt en roept : 'Shit 't is nie waoar é! We zen der al verbaai!
Tegen alle traditie in is er een nieuw kussen in de bench van Heros dat nu al een periode van 18 uur overleefd heeft !
Ligt het aan de stevigheid van het kussen of is m zijn leven aan het beteren ? Of is er een derde mogelijkheid? Is het baasje niet te vroeg victorie aan het kraaien? We houden jullie op de hoogte van de stand van zaken .
Aanleiding tot de aankoop, (we waren totaal niet van plan hem nog een kussen te geven) was de aankoop van twee extra benches voor gebruik in Frankrijk. t Baasje was het grondig beu van de drie benches telkens mee heen en weer te zeulen. Telkens die aanhanger achter de auto was er ook al te veel aan. Want in de auto konden de benches niet wegens te groot en te veel plaats in nemend.
Dus toog het baasje met Heros naar de Zoomart waar benches in aanbieding waren. Terwijl het baasje de benches nam ging Heros op de kussens liggen. Stoere vent als m is koos hij een kussen in camouflage kleuren, alsof m de stoere militair wou spelen. Vermits het kussen ook nog de afmetingen had van de nieuwe bench heeft het baasje dan toch maar besloten van dat nieuwe kussen mee te nemen.
En zo heeft m de eerste nacht op zijn nieuwe en nu definitief laatste kussen doorgebracht. Als m dit nu ook in de vernieling helpt heeft hij het zichzelf aangedaan.
"Doggy dance" onder die titel kregen we deze foto van Anita, het baasje van Wiebe. Wiebe is de grote Drent rechts, hij die de dans leidt. Wiebe de mooie grote Drent die altijd mee op het voorplan treedt als er wat te beleven valt. Wiebe is drie weken ouder dan Hera en Heros en één van die Drentjes die vorig jaar geen stamboom kreeg omdat moeder Gipsy zich te vroeg liet verleiden door haar huisgenoot Felix, beiden ras Drenten pur sang. Gipsy was echter geen 15 maanden oud als zij haar 9 pupjes kreeg en zo bleef ook Wiebe een sans papiers.
Niet dat je het er aan ziet want nu hij haast volgroeid is kunnen we spreken van een prachthond, zo eentje waar Anita en gans de familie reuze trots op mag zijn. Een fijne hond en kameraad om mee te ravotten zeggen wij in koor.
Het gaat weer snel met de teller van de fotoreeks van de strandwandeling van zondag laatsleden. Het baasje ging daarjuist eens even een kijkje nemen en zag de teller doordraaien naar 450 bezoekers.
Nu was er vroeger een gezegde in de reklame wereld van dat is snel, het lijkt de Overtoom wel maar hier komt de Overtoom veel te kort, hier kunnen zij zelfs niet volgen!
Het is toch steeds plezierig dat er belangstelling is voor de fotos en voor de honden in het algemeen. Ook de overige foto albums trekken nog steeds veel bezoekers, zo staat de teller van de 2008 clubmatch http://fotoalbum.seniorennet.be/Bas_en_Belle/Drentenclubmatch_2008op 18.146 bezoekers. Ook de drie albums van Bas & Belle die er vlak voor staan halen boven of rond de 10.000 bezoekers.
Er is een fotoalbum over de Strandwandeling van de Belgische Vereniging van de Drentsche Patrijshond aangemaakt op het seniorennet. Door op d volgende link te klikken kan je de reeks bekijken:
Geen regen vandaag, geen strand vandaag maar ons goeie, ouwe, eigenste bos om te gaan wandelen. t Baasje heeft ons moeten wakker maken om te gaan wandelen daarstraks, wij lagen nog in de armen van Morpheus, en volgens t vrouwtje was ik aan t dromen van die vrijer van mij, van de Zeppos.
Er zijn na de regenbuien van de laatste week ook veel paddenstoelen opgeschoten in het bos. Van die paddenstoelen is er één soort die het baasje danig fascineerd, hij zegt dat het de uiterst lekkere cantarellen zijn maar van t vrouwtje mag hij ze niet plukken en gereed maken. Zijn boek over paddenstoelen ligt in Frankrijk dus controleren is er voorlopig niet bij. Als het nu nog wilde weidechampignons waren dan was er geen probleem, die is hij vroeger met den bompa meer dan eens gaan zoeken in de weiden waar paarden stonden, of gestaan hadden.
Om het vrouwtje gerust te stellen zegt het baasje tegen t vrouwtje dat alle paddenstoelen eetbaar zijn, maar sommige maar éénmaal Dan is ze niet goed gezind, als m daar zo de draak mee steekt.
De laatste weken gaan wij met de auto naar het bos, eigenlijk al sinds het baasje met zijn pijnlijke knie rondhuppelde. Het trekken aan de leiband kon m niet goed hebben. Ondertussen hebben we wel gemerkt dat Heros van het kwijlen in de auto verlost is, hij heeft al in maanden niet meer overgegeven in de auto. Voor degene met een hond die regelmatig ziek is in de auto een goede raad. Neem Pukkie, Blakkie, Tarzan of Max regelmatig mee in de auto nar een plaats die hijgraag heeft (bos bvb) en na een tijdje is het euvel vanzelf over. Ook met mij is het destijds zo gegaan en ik heb ook geen last meer van wagenziekte.
Een goede raad die onze ouders ons destijds gaven, slik nooit je kauwgom door. Onze goeie vriend Louis stuurde ons een mail mét foto die laat zien wat de gevolgen zijn als je niet naar je ouders luisterde.
Zowel honden als baasjes hebben gisteren bijgeleerd of althans laten zien dat bij de vorige strandwandeling in Rockanje zaken waren die ze niet meer mochten doen.
Zo is Belle waarschijnlijk toch wel in paniek geweest omdat ze de baasjes niet dadelijk kon vinden na haar tocht door de Nederlandse duinen. Het feit dat ze zon 500 meter van de groep terug uit de duinen kwam heeft blijkbaar indruk gemaakt op haar.
Gisteren is ze geen 100 meter bij de baasjes vandaan geweest, ze kwam ook telkens terug kijken waar de baasjes bleven. Ze moet er toch lessen uit getrokken hebben .
Ook Heros, die in Rockanje op zoek naar zijn baas terug liep naar het strandcafeetje (?) is niet ver weggeweest van de bazen gisteren. Tussen het ravotten met zijn broers en zussen en de andere rasgenoten, kwam m telkens terug zijn snuit in baasjes hand duwen om te zeggen k ben er nog, je moet me nog niet komen zoeken
t Baasje wist niet dat de honden uit hetzelfde ook na maanden elkaar nog zo goed kennen. Zelfs Hercule, die in zijn vader Zeppos toch een huismaatje heeft, kwam meedoen als de overige vijf en Belle achter elkaar hingen en speelden op het strand.
Ze blijven verbazen die Drenten, tot groot plezier van zichzelf en de bazen.
We zeggen wel dat onze schatten pompaf zijn maar de bazen zijn dat evenzeer, dat wil zeggen: de Faes gaat het bericht dat m nog wou plaatsen over de wandeling met extra fotos morgen plaatsen en nu . Nu gaat m plat, horizontaal tot meurregen vruug
De eerste dag met nachtvorst is dit jaar ook de dag van de jaarlijkse strandwandeling van de Belgische Drentenvereniging. s Morgens was het krabben en anti-vries spuiten op de ramen, maar eens vertrokken steeg de temperatuur netjes richting tien graden.
Wij met ons trio, Louis en Agnes met hun duo, Jos en Dymphna, Maurice en Rita, en ozze Dré en Marleen, ieder met hun solo. Met vijf autos uit de Kempen vertrokken we dan richting Blankenberge waar we te 9u40 arriveerden
Na de kennismaking in de duinen togen we richting strand waar al die brokken energie de vrijheid kregen. De nieuwelingen op een strandwandeling stonden erbij , keken er naar, en wisten niet goed wat ze nu zagen. Een 40-tal honden, velen kenden elkaar niet, anderen kwamen dan weer uit hetzelfde nest, maar allen genoten van de ruimte, het water en de groep.
Al mijn puppies , (nog 4 dagen en ze zijn een jaar oud, en dus puppie af) kenden ons moe nog. Prachtig was het zoals Harko, Harry, Hadise en Hercule met mij meeliepen en kwamen spelen. Ook het baasje kende een ongekende populariteit bij de 4 die niet bij ons gebleven zijn. En dan was m zijn zak met snoepjes nog vergeten in de auto. Dat bewijst dat een Drent ook lief kan zijn zonder steeds snoep te krijgen.
De traditionele citroenjenever van voorzitster Monique werd graag achterover gegoten, de baasjes hadden al een vijf kilometer gewandeld en die waren slimmer dan de honden, de baasjes dronken niet van dat zoute water!
Na de pauze in Wenduine togen we terug richting Blankenberge waar de baasjes met drankjes allerlei, terug op krachten probeerden te komen ? ? ?
Wij zijn in de auto een poosje gaan tukken terwijl de baasjes een hapje gingen eten, nadien mochten wij nog eens op het strand laten zien dat we nog overschot aan energie hadden. (het baasje zegde wel dat we heel wat kalmer waren) En we hebben de baasjes deze maal niet met rode kaken gezet, we zijn maar eventjes door de duinen gelopen, het baasje keek nog niet meer naar de deugnieten en we hebben deze keer geen rotte meeuwen opgespoord. Knap van ons hé, we kunnen het wel hoor, luisteren !
Al van gisterenavond staat alles klaar om vroeg te vertrekken naar zee. Blankenberge here we come Het zal toch weeral een behoorlijk sliertje autos zijn die richting kust vertrekt vanuit de Kempen voor de jaarlijkse Strandwandeling van de Vereniging Van de Drentsche Patrijshond want zo heet het voluit, voorwaar een mondje vol.(maar das weer iets anders volgens die mop over moeilijke woorden).
We gaan er dus voluit voor vandaag, ons baasje heeft mij al de les gespeld, ga ik de duinen in, dan kan ik mijne plan trekken zegt m. Niet terug zoals in Rockanje waar ik hem voor schut gezet heb terwijl er 50 Hollanders op stonden te kijken. Ook geen rotte meeuwen aanzeulen van op de vloedlijn. Niemand staat daar op te wachten en iedereen gaat fatsoenlijk eten achteraf, rotte meeuwen zijn not done
Voor als we braaf zijn heeft het baasje een volledig zakje training snoepjes in de rode tas gestoken. Daar weten we wel weg mee en die andere Drentjes , groot en klein zullen ook wel aanschuiven bij t baasje, das ook al traditie.
Zeppos, Hercule, Harko, Hadise, Harry, Arcil, Floyd, Joris, Wiebe, Cobe, en al de anderen, here we come, en ze zullen het geweten hebben daar op t strand !
Mooi is het bij het binnenkomen van de wijk bij ons, de beuken- en eikenbomen van de toegangslaan kleuren prachtig. Een spijtige zaak omdat er geen streepje zon door schijnt.
Moet je zeker eens doen wanneer de zon schijnt, vanaf het rondpunt aan afrit 22 van de E34 richting Vosselaar. Het is altijd al een mooie dreef, maar in de lente en de herfst zoals nu is het één van de mooiste dreven van de provincie.
Zelfs met de fiets is het mooi om rijden omdat de fietspaden regelmatig geruimd worden van bladeren.
Maar toch even een streepje zon door de nu wel schaarser wordende bladeren aan de bomen .
Is het om elkaar bang te maken ? Om de baas of t vrouwtje ongerust te maken ? Eénmaal per dag moeten ze zich zo eens kunnen uitleven met gegrom en geblaf.
t Baasje zegt dan, ga maar buiten branie maken want daarvoor is t kot te klein. Dan hangen ze achter elkaar in de tuin zo dat het zand, (op dit moment slijk, na de regenbuien) tot tegen de vensters vliegt. Dan steigert het vrouwtje weer, en zo blijven we aan de gang.
Bang om naar hun poten te krijgen hebben ze helemaal niet. Ze kijken dan eens op, kijken de baas vrank aan, en doen gewoon verder Tot ze weer eens bij hun kraag genomen worden . Maar tegen die tijd zijn ze gewoonlijk al zo moe dat ze gewoon in slaap vallen in de bench of zetel.
Moesten we niet elke dag zo een wandeling naar het bos kunnen maken, je zou wat meemaken met die twee pubers in huis
Vorige week zat ze nog in de lappenmand met haar geopereerde teen en naaiwerk aan haar achterpoot. Vandaag moet ze weer haantje de voorste zijn in het afstruinen van het struikgewas.
En als dat dan nog gewoon struikgewas is nog tot daar toe, maar Hera en Belle, de twee teven, hebben een voorkeur om onder de bramenstruiken rond te crossen.
Als ze dan s avonds bij je komen liggen in de zetel dan voel je de afgebroken doornen in hun vel vastzitten. Tegendraads strelen helpt dan niet meer, maar het vrouwtje moet er dan aan te pas komen, want met de dikke vingers van het baasje lukt het niet. Daar komen vrouwenvingers aan te pas.
Ondertussen heeft Hera dan weer twee wondjes van uitgebeten teken waarvan de kop is blijven zitten. Daar moeten we dan weer een zalfje aansmeren met cortisone om alles weer in de goeie plooi te krijgen.
Als die twee teven nu maar eens enkele dagen een rustig leven wilden leiden, t zou een opluchting voor de baas zijn in ieder geval !
En dan komt heros bij t baasje staan om zo te vertellen baas ze zijn weer bezig of baas ken je het telefoonnummer van t Binnenhof nog uit je hoofd ? Dat laatste is een overbodige vraag, dat nummer kennen we al een hele tijd uit t koppeke.
Een dwergvrouwtje gaat naar de gynaecoloog omdat ze vaak pijn heeft tussen haarbenen ter hoogte van haar schaamstreek. Na lang onderzoek kan de arts nog steeds niets vinden en begint vragen te stellen :'Heb je er altijd pijn aan ?' Nee, niet altijd,' zegt het vrouwtje. 'Heb je er momenteel last van ?' 'Nee, momenteel niet.' Zijn er dan bepaalde momenten dat je er wel last van hebt ?' vraagt de arts. 'Meestal als het regent,' antwoord het vrouwtje. De arts stelt voor om terug te komen als het regent. Enkele dagen later, bij regenweer, komt het dwergvrouwtje terug bij haar gynaecoloog. De arts vraagt het vrouwtje om op het ligbed te gaan liggen, neemt vervolgens een schaar en begint te knippen. 'Is 't nu niet beter ?' vraagt hij. 'Ja,' zegt het vrouwtje, 'de pijn is weg, wat hebt U eigenlijk gedaan ?' 'Wel, een stukje van uw kawtsjoe bottekes afgesneden !' zegt de arts.
Deze namiddag om 16u15, tijdens zijn wandeling heeft Bas een hartinfarct gekregen en is in de armen van de baasjes overleden.
Zo begon een jaar geleden, op 6 november, het bericht* op dit blog. Ik was juist terug van het crematorium te Viersel waar ik Bas heenbracht, toen ik dit schreef.
Het kwam onverwacht en zeker plots, hoewel we leefden met de gedachte dat het kon gebeuren.
Je vertrekt op wandeling met een hond die zin in zijn dagelijkse wandeling had en je moet de auto thuis gaan halen om hem dood terug thuis te brengen. Je bent er niet goed van, dat kan ik jullie verzekeren.
Een geluk dat ik niet alleen weg was met Bas en Belle, Simonne was er ook bij en is bij Bas gebleven terwijl ik met de toen hoogzwangere Belle de auto ben gaan halen. Ook Dré , het baasje van Tibo, blijven we eeuwig dankbaar dat hij op dat moment bij t vrouwtje en Bas gebleven is.
Een jaar geleden alweer ondertussen is er veel gebeurt in onze roedel. Zo is Heros bij ons gebleven, enkel omdat zijn karakter zo op dat van Bas geleek. Het lijkt wel alsof Bas plaats heeft willen maken voor die andere schat van een hond, onze Heros.
Ondertussen staat Bas hier nog altijd in zijn doosje op de kast. Uitstrooien zoals voorzien was, zal er de eerste tijd niet van komen denken wij zo. Hij kijkt over onze schouder mee als we aan dit blog bezig zijn en het stoort ons niet, dus laten we het maar zo. Als we één van de dagen in de buurt van Viersel en het crematorium komen gaan we toch eens binnen om een passende urne te kopen voor onze Bas.
Bas, die hier nog elke dag vernoemd word en waar dit blog nog steeds naar vernoemd is.
Jan
*Lees het hele bericht in archief per maand in de linkerkolom van dit blog onderaan. Klik op 11-2008 en scroll naar beneden op 6 november.
Was het bijna droog niet dat het regende, maar in het bos drupte het nog van de weinige bladeren die er nog aan de loofbomen hangen.
Het is nu echt herfst in ons bos, voor het baasje is het meegenomen dat hij ons nu tot ver in het bos ziet lopen. Dat duurt nog wel tot in de lente tot we weer het nieuwe frisse groen zien opkomen. Of tot ik weer eenszoals daarstraks onder de Janssen draad doorglip en de parking daar ga verkennen, tot grote ergernis van t baasje !
Er komen ook meer joggers en mountain bikers in ons bos. Op zich geen probleem, ware het niet dat er weer zo van die fanatieke tussen zitten die elke hond als een killer machine bekijken en de baasjes als de grootste onverantwoordelijke misdadiger. Zo een die zijn honden durft laten loslopen wie meent die wel dat ie is ?
Zo ook daarstraks, volgens ons de eerste maal dat m daar kwam joggen, een vloeken en tieren dat het niet mooi meer was. t Baasje heeft (heel venijnig) heel veel jeuk gewenst op plaatsen waar m niet kon krabben ! t Zal m leren beleefd te blijven !
Het baasje heeft al spijt dat hij deze zomer de overhangende takken van de bramen heeft weggedaan. Toen die nog over de paden hingen waren er lang zoveel joggers en mountain bikers niet
Maria, een Italiaanse vrouw, was buitengewoon devoot. Nadat ze trouwde, weigerde ze elke vorm van voorbehoedsmiddel, trouw aan haar geloof. Ze kreeg 17 kinderen. Haar man werd echter ziek en overleed.
De tijd verstreek en Maria huwde een andere man. En weer weigerde ze elke vorm van voorbehoedsmiddel.
Zij kregen 15 nakomelingen. Haar tweede man werd eveneens getroffen door een ziekte en overleed. Kort na zijn heengaan werd ook Maria erg ziek en stierf. Op het kerkhof tijdens de begrafenisplechtigheid keek de priester neer op de kist, wierp daarna zijn blik op de hemel en sprak met uitgestrekte geheven armen:
'Eindelijk zijn ze te samen!' Dit bracht een mannelijk familielid duidelijk in verwarring en na de dienst vroeg hij de priester om uitleg.
'Mijnheer pastoor,' zei hij 'tijdens de plechtigheid zei u: 'Eindelijk zijn ze te samen!' Bedoelde u Maria en haar eerste echtgenoot of Maria en haar tweede echtgenoot?' De priester keek geruime tijd stomverbaasd naar de man en sprak:
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
