.In Groot-Brittanië, Europa, de Verenigde Staten,Zuid-Afrika, Australië en japan is deze hond zeer geliefd. Het is een van de zes Retrieverrassen die we kennen:de Labrador Retriever, de flatcoated Retriever, De Curlycoated Retriever, de Chesapeake Bayretriever en de Novia Scotia Duck Tolling Retriever. De Golden Retriever is energiek, werklustig en gehoorzaam van aard, en wordt dan ook graag gebruikt als gebruikshond zoals geleidehond, hulphond en jachthond. Ook als gezinshond is hij heel geschikt. Tegenover kinderen is hij doorgaans geduldig en goedmoedig, een echte mensenvriend, maar daardoor niet erg waaks. Golden Retrievers zijn over het algemeen sterk maar zijn wat zachter van aard dan de labrador retrievers.
Hierbij nog een foto van golden retriever van (6maanden).
.De Golden retriever of kortweg golden had als oorspronkelijke naam: gele retriever, maar deze werd in latere jaren op grote schaal vervangen door de naam Golden Retriever, een naam bedacht door wijlen Lord Harcourt. Ook al aan het begin van deze eeuw bestond er verwarring omtrent de oorsprong van het ras.Zwarte retrievers met golvende vacht waren bekend in bepaalde kringen in het zuiden van Schotland, in die tijd waren echter met name zwarte labradors zeer populair. Feitelijk waren gele retrievers nauwelijks bekend, behalve bij de leden van een paar adellijke families en hun naaste vrienden. Hun latere verspreiding over alle delen van Engeland was ook niet makkelijk te voorzien. Het is daarom tamelijk laat om te proberen de feiten op een rijtje te zetten en de waarheid te achterhalen. Gelukkig is er nog steeds een onbetwiste bron van informatie voorhanden, Sir Dudley Marjoribanks hield vanaf 1835 een stamboek bij waarin hij de naam en herkomst noteerde van zijn setters, zijn pointers, zijn greyhounds en zijn spaniêls. Het stamboek vermeldt vanaf 1838 gedurende een jaar of twee ook beagles; in 1842 wordt er melding gemaakt van een Retriever, een zwarte klaarblijkelijk en in 1852 pas van een volgende.In 1843 worden er Ierse Spaniëls genoemd en de greyhounds maken voor het eerst plaats voor deerhounds in 1848. In 1854 kocht hij het landgoed Guisachan en vanaf dat moment werden zijn kennels enorm uitgebreid
.In dit hondenras komt vaak de erfelijke ziekte heupdysplasie voor, waardoor de dieren spontaan letsels rond de heupkop ( caput femoris) en het heupgewricht (acetabulum) ontwikkelen. Hierdoor gaan deze honden al op jonge leeftijd manken, waardoor dierenartsen onstekingsremmers moeten voorschrijven. In een poging deze erfelijke ziekte weg te selecteren, worden rôntgenfoto's gemaakt van de heupgewrichten van die dieren die als fokdier ingeschreven worden in een stamboek.
.Jonge honden moeten goede voeding krijgen, maar mogen tijdens de groei niet overbelast worden door te zware werkzaamheden. Dit alles geldt natuurlijk voor praktisch alle dieren die door de mens worden gehouden.
.De duitse herder wordt vaak gebruikt als blindegeleidehond,speurhond,waakhond en politiehond.
Als blindengeleidehond worden de laatste jaren ook vaak Labrador retrievers ingezet. Omdat de Duitse herders zo leergierig en gehoorzaam zijn, zijn ze ook voor de trainer tijdens de training een plezier om mee te werken. De Duitse herder kan, mits hij goed gesocialiseerd is, prima overweg met soortgenoten, andere dieren en kinderen. Hij is trouw en vertoont geen neiging tot weglopen.
.De Duitse herder is een zeer leergierige,gehoorzame en intelligente hond. Hij is sociaal, vriendelijk,attent, maar ook temperamentvol,waaks en beschermend,moedig en trouw aan zijn baas en diens gezin. Hij heeft slechts èèn baas en zal zich er naar gedragen.
.De schofthoogte varieert bij reuen van 60 tot 65 cm en bij teefjes van 55 tot 60 cm. Het gewicht ligt tussen de 30 en 45 kg. De vacht is bij voorkeur kort,stokhaar.Langhaar komt voor, maar wordt door fokkers niet gewenst. De meest voorkomende kleurstelling is bruin tot gelig met een zwart dek. De vacht heeft niet veel verzorging nodig. Af en toe een lichte borstelbeurt, met name tijdens de rui, is meestal afdoende.
.De Duitse herder is een herdershond die - zoals de naam al doet vermoeden - van oorsprong uit Duitsland komt. Het is een echte gebruikshond voor diverse doeleinden, maar ook geschikt als gezinshond.
Basisinformatie:
Namen: Duitse herder, Elzasser
Oorsprong: Duitsland
.de stof hypericine maakt de huid gevoeliger voor licht. Mocht U bezig zijn met een kuur Sint-Janskruid, dan kunt U in die periode beter niet in de felle zon gaan zitten of onder de zonnebank gaan liggen. Gevoelige personen kunnen als zij met de plant in contact zijn geweest op zonnige dagen allergische huidreacties vertonen.
.Vanwege zijn antiseptische en onstekingsremmende eigenschappen wordt Sint-Janskruid veel toegevoegd aan producten voor baden en douchen. Het maakt de huid soepel en zacht en helpt ook bij een onreine huid. Uit de bloemblaadjes wordt een gele tot oranje kleurstof gewonnen.
.Het kruid helpt, als thee bereid en gedurende meerdere weken gedronken, bij nerveuze klachten en depressieve buien. Voor 1 kopje rekent u 2 theelepels gedroogd blad en bloem. Het kruid stimuleert de bloedsomloop^en de spijsvertering. Uitwendig gebruikt vermindert het zwellingen als gevolg van verstuikingen en bloeduitstortingen.
.10 gr verse bloemen kneuzen en met 50 ml zuivere alcohol van 70% overgieten. Het mengsel 10 dagen koel en donker laten staan, dan zeven en het vocht koel bewaren in een afsluitbare, donkere fles.
Dagelijks 10 - 15 druppels op 1 eetlepel water gedurende 2 maanden innemen.
Het middel helpt tegen nervositeit, uitputtingsverschijnselen en depressieve stemmingen. De tinctuur is ook uitwendig te gebruiken door de aangedane plekken ermee in te wrijven - niet op open wonden, vanwege de alcohol. Sint-Janskruidenolie geeft ook een goed effect. Stop 125 gr bloemen in een flesje (gele) olijfolie. 6 weken laten staan op een lichte plaats, dagelijks omschudden. Als de inhoud rood kleurt de olie zeven en overdoen in een flesvan donker glas. Dagelijks 1 eetlepel gedurende 4-6 weken innemen: het sterkt de geest en verhoogt het prestatievermogen.
.De takjes afsnijden als ze in volle bloei zijn en ondersteboven hangen om ze te laten drogen. De bloemen en de bladeren kunnen goed in olie worden bewaard.
.Sint-Janskruid kunt u kopen als plantje of als zaad. De zaadjes kunt u al in de winter in huis uitzaaien,gelijk in kleine potjes, zodat u later niet meer hoeft te verspenen.
In het late voorjaar zet u ze u direct in de volle grond uit. Zet ze niet te dicht bij elkaar, een onderlinge afstand 25x25cm is aan te bevelen. U geeft nu ook organische mest of compost. Denk eraan genoeg plantjes voor te trekken, zodat u de komende jaren afwisselend kunt oogsten. Oudere planten laten zich makkelijk delen, waarbij u ook met afgenomen stukjes plant kunt stekken voor nieuwe plantjes.
Hierbij nog een foto van Sint-Janskruid.
.Hypericum androsaemum heeft de zelfde medicinale werking als Sint-Janskruid, en heeft bovendien in de herfst een prachtig rood blad. De oranjerode vruchten zijn geliefd in boeketten. Het grootbloemig Sint-Janskruid (H.calycinum) is een rijkbloeiende bodembedekker.
