De Groeningekouter in Kortrijk waar de slag der Gulden Sporen plaats vondt. Nu staat er een prachtig standbeeld: 'De Maagd van Vlaanderen'. Kortrijk is een heel mooie en leuke stad; Mijn beste vriend en ik hebben er vandaag een hele dag in rondgedwaald. Musea en kerken bezocht, lekker gegeten, straten en pleinen bekeken, terrasjes gedaan in een stralende zon. En samen veel gepraat als goeie vrienden. Een goeie vriend is goud waard!!
het proces in mij begint met mij als de andere mij betrekt in zijn tijd. als ik ja zeg komen al de stoffen vrij die mijn denken omzetten in beelden
van nu en tastbaar maken wat bestond en nog niet zichtbaar was. de liefde woont in mij zolang ik wil. zij is te groot voor maakbaarheid door stoffen.
zij heeft geleiders nodig om kenbaar te zijn aan wie ik ontmoet, net zoals mijn ogen je vertellen hoe schitterend ik jouw zijn in mij ervaar.
wie god in mij verlaagt tot tastbaarheid en mijn transcendentie tot stof herleidt dwaalt en ontkent mijn eigenheid en ook, wat erger is, zijn eigen zijn.
ik dacht vanavond over evolutie en chemie in ons leven te schrijven. maar het zal voor één van de volgende dagen zijn. Mijn vrouw wordt morgen 64 en we zijn met onze zoon naar de buren geweest die ter gelegenheid mijn vrouw haar verjaardag een barbeque gaven. wij hebben urenlang gefilosofeerd over het huwelijk en over de verantwoordelijkhied van het individu in de maatschappij. mijn zoon en hun dochter zijn als filosoof afgestudeerd, dus we waren wel al wat gewoon. ondertussen veel en lekker gegeten en grandioos veel lekkere witte wijn gedronken. dus je kan je wel voorstellen dat ik nu niet kan doorschrijven over de constellatie van ons denken en de oorsprong van dat denken in ons lichaam!!
voor iedereen een goeie nacht en een als het kan een weekend rijk aan vrienden en bewust leven!!
Gisteravond ben ik naar het cultuurcentrum naar theater gaan kijken: "aantekeningen uit het ondergrondse" door theater groep 'Skagen". Het was een monoloog over onze chaotische tijd en hoe mensen innerlijk steeds opgeofferd worden aan het gangbare wereldbeeld. De tekst, die gebaseerd was op russissche schrijvers was schitterend, de vorm waarop deze tekst gebracht was, was veel te lawaaierig en te drukkend; De cellist die af en toe onderbrak, af en toe ondersteunde was briljant. Verliefdhied en liefde zijn chemische processen wil de huidige wetenschap ons doen geloven. Zij beweren zelf dat ze het bewijzen!!! hoe meer een bepaalde chemische stof in de mens werkzaam is hoe verliefder hij wordt, hoe meer hij graag gaat zien!!! Deze bewering is een van de grootste leugens die ik in mijn eigen leven ooit heb horen verkondigen!!! Het getuigt van een huizenhoge naïviteit en een bewuste gemakkelijkheidsoplossing om onze eigen complexiteit zo eenvoudig mogelijk te verklaren.Daar ga ik vanavond, als alles hier rustiger is, mijn eigen bedenkingen hier over neerpennen en misschien dat mijn gedachten zich dan kristallliseren in intense poëzie als slotbedenking.
Ik ben vandaag met mijn vrouw en mijn zoon om nieuwe kleren geweest voor den trouw van mijn dochter. een bezigheid die voor mij niet te lang mag duren en wat raad je? om 11.45 uur waren de kleren gekozen, maar ze moesten nog aangepast worden. weet je wanneer ze klaar waren? om 15.15 uur. En het was in een grote kledingszaak midden tal van bedrijven, dus geen gelegenheid om wat te wandelen. we konden daar wel eten, en heel lekker zelfs, maar daarna nog 2 uren met mijn vingers moeten draaien, want als je met familie samenzit aan een tafeltje in een cafetaria, dan weet je gewoonlijk heel weinig nieuws. Ik ben de jongste weken nog nooit zo gelukkig geweest om thuis te komen als vandaag. Eergisteren dan nog mee om schoenen voor mijn vrouw geweest. 2 paar gekocht en 1,5 uur in de winkel doorgebracht. Een mens is dan blij dat zijn dochter trouwt maar al die ambetante beslommeringen vooraf zijn nu niet onmiddellijk je dàt!! Ik kom hier vanavond zeker nog eens langs, want ik moet nog een gedicht schrijven voor een goeie lieve blogvriendin van mij die het niet gemakkelijk heeft; En ik moet zeker nog op bezoek bij enkele andere blogvrienden. Aan al wie dit leest nog zalige dagen, en als het soms moest minder gaan geef jezelf alle vrijheid om beter te worden en als ik kan zal ik je daar 200% in steunen.
ik wordt voorzichtig met de woorden die ik schrijf. hoe ze bekeken worden en gehoord staat niet in regels neergeschreven, ze leven zonder mij in zoveel onbekenden.
de weg naar hier glijdt door mijn vingers op papier waar nog niets begon en ik blijf herschrijven hoe het kon dat ongeloof in mij begon.
ik bid niet meer. ik weet niet meer waarom de klaarte leeg werd en al wat mij het diepst vervulde
De
tederheid die binnen de kerkhofmuur hangt streelt de graven en verzacht de pijn
van de bezoekers. Ik wandel graag langs zoveel bekenden. Hun levens zijn
verstrengeld in dat van mij en in dat van zoveel vrienden. Wij kennen mekaars
vreugden en ontgoochelingen. Met velen ben ik hun laatste weg tot hier gegaan.
Toen ik nog jong was en mijn vriend Herman kwam begraven op zijn 21stedroegen we hem nog tot aan het graf. En
strooiden aarde als afscheidssymbool. Vandaag zijn sommigen bang van het begrafenisritueel.
Het dode lichaam zo dicht mogelijk bij de ingang van het kerkhof, vlug een paar
gebeden, een roos op de kist en dag kerkhof, want in de plannen voor morgen is er
geen plaats voor de dood. Alleen de verweesde beminden schuiven langzaam langs
de muur naar het leven terug. Eigenlijk wel heel raar als je bedenkt dat de
kerkhofmuur tientallen generaties bekenden en beminden omsluit. Binnen die
scheefgegroeide muur, moe van het eindeloos verdriet en vochtig van de nooit
gedroogde tranen spreekt de levende geschiedenis van mijn stad in namen en
data. In fotos en poëzie die het onzegbare toch in woorden vorm trachten te
geven. En tussen al die namen, al die opgeroepen beelden ligt de strooiweide er
onwezenlijk bij. Grijs stof ligt verdwaalt tussen stervende bloemen. De adem
van wie hier even was maakt het gras nat en niemand wordt herkend, alleen vaag
herinnerd en nimmer bezocht. De stilte weegt zwaar tussen de verweerde muren.
Ik voel me er thuis omdat ik weet dat ik morgen of overmorgen ook kom, gedragen
door wie mij deed leven en zal helpen sterven.
Langs
de verweerde muur staan prachtige monumenten met hetzelfde kenmerk:
eeuwigdurend. Hoe gemakkelijk wordt dat hier neergeschreven, ingebeiteld en hoe
moeilijk is dat te begrijpen! Timmermans schreef ooit: De schoonheid droomt
van boom tot boom, maar alle schoonheid zal verdwijnen, want alle schoonheid is
slechts droom. Hier droomt ze van zerk tot zerk, overwoekerd door gebeden en
neergelegd in de rulle aarde: de schoonheid van een mensenleven en alles wat
daarin ooit mocht ontstaan, ooit mocht bloeien, ooit mocht sterven. Daarom
komen zoveel mensen telkens opnieuw naar hier. Ze luisteren hier naar de wind,
waarin beminden zingen. Ze brengen bloemen mee om niet te hoeven spreken. Er
zijn is genoeg. Zijn kan niet sterven en de geborgen liefde daarin dragen ze
mee naar de leegte achter de muur, naar het verlangen om samen te zijn.
De
duizenden bloemen op Allerzielen stralen de onmogelijkheid van vervulling uit.
Een bloementuin van onbegrepen afscheid, van te laat uitgesproken genegenheid,
van onvervulde liefde, van eindeloos te laat komen. Maar ook een tuil van
meegebrachte warmte, van liefde die niet mee gestorven is, van vriendschap die
nog voelbaar is, van handen die nooit meer los te maken zijn.
Mijn
moeder en haar zus liggen ook binnen deze muren. Zijn ze hier? Ik weet het
niet, ik denk het niet. Ze zijn, dat is voor mij genoeg. Toen ze nog samen aan
tafel zaten, jaren terug, maakten ze telkens dezelfde afspraak. Suzanne was de
oudste, Paula, mijn moeder, de jongste. En Suzanne sprak: Paula, wie van ons
twee eerst in Appels ligt, die komt de andere vertellen hoe het hierboven is. (het
kerkhof van Dendermonde ligt op het grondgebied van de deelgemeente Appels en
zo werd Appels een eufemisme voor kerkhof). Paula stierf eerst en Suzanne is
nooit naar Appels gekomen om haar ter verantwoording te roepen om de nooit
vervulde afspraak. We hebben ze alle twee in de aarde gelegd en hun afspraak
doorgegeven aan hun kinderen en kleinkinderen. Wellicht zal er ooit één
antwoorden. Zijn antwoord zal vertrekken bij de oorsprong en en zijn epiloog
zal raken aan de God die wij alle dagen noemen maar nooit ontmoeten, nooit
kunnen uitspreken met woorden van mensen. Een God die leeft in de korrels zand
die samen aarde zijn. Een God die leeft binnen deze muur van eindeloos van eindeloos zijn. Zijn armen zijn zoals deze
kerkhofmuur, ze omhelzen al het leed, al de vreugden, al de ontgoochelingen, al
het geluk, al de vriendschap, al het verraad, al het kwaad, al de goedheid, ze
omvatten het zijn zonder veroordeling.
Ik
sta aan het graf van mijn moeder en ik voel in de wind de as van mijn vader.
Midden de generaties die hen voorafgingen, die samen met hen leefden, die na
hen kwamen. Ze zijn hier niet, hun lichaam is aarde geworden. Maar wie zij
waren zijn ze nog steeds zonder enige beperking. Alleen binnen de muren van
deze grenzeloze rustplaats komen de levenden tot rust. Gij en ik en al degenen
die hier nooit wilden of durfden komen zijn nog op zoek naar antwoorden op zoveel
vragen die met de dood begraven werden. En dan nooit meer vraag of antwoord
zullen zijn. Alleen maar zijn in Hem, hoe je Hem ook noemt: de alfa en de
omega, de liefde die nooit vergaat.
Herman
De Leeuw (ik schreef deze tekst voor het novembernummer 2010 van het Okra-magazine. Naar aanleiding van mijn tekst die ik hier gisteren neerschreef, wil ik deze hier ook nog eens plaatsen)
Het is zaterdagavond. Seffens bedtijd. Ik geniet altijd van het mediteren voor ik mijn ogen toedoe. Ik poog dan de werkelijkheid te zien van een transcendent leven, dat ik aanvoel maar waar ik niets kan van benoemen. Ik geloof niet in een eeuwig leven, zeker niet lichamelijk; alhoewel ik er vroeger sterk in geloofde en dat geloof eigenlijk verloor toen als een flits het besef tot mij doordrong dat al mijn bidden, geloven in, tot niets gericht was, tot iemand die niet luisterde, die van mijn bestaan niet op de hoogte was, en ik zeker niet van het zijne.
Maar als ik dus in mijn bed lig, wil ik nog altijd eens de belangrijke dingen van die dag overlopen en vanzelfsprekend komt altijd de vraag terug naar de werkelijkheid van een transcendent leven. Dat wil voor mij zeggen dat er in een mens meer is dan fysische materie. Ik geloof ook niet in de evolutietheorie, zeker niet in het creatonisnisme, maar ik voel aan dat de mens een eigenheid heeft die meer is dan stof en as. Schoonheid, liefde, vriendschap, eerlijkheid, rechtvaardigheid zijn voor mij elementen van dat transcendent leven, maar zij hebben geen vat op de sterfelijkheid van de mens. De dood is het gruwelijkste onverklaarbare in een mensenleven. Vanaf het moment dat ons denken kans krijgt tot activiteit weten we dat we sterfelijk zijn. En wij hebben blijkbaar iets in ons denken ingebouwd dat die realiteit steeds voor ons uit schuift. Alleen nu, bij het ouder worden, als er minder tijd overblijft dan er al is voorbijgegaan, ervaren wij meer en meer flitsen van die naderende dood. En onze reactie daarop hangt voor een groot deel af van onze gemoedstoestand op dat ogenblik.
Ons transcendent bewustzijn, onze sterfelijkheid en alles daartussen zal centraal staan in mijn zoektocht naar het waarom van mezelf, naar het waarom van menselijk bewustzijn. Ik zal dat met povere middelen moeten doen, met veel onbekende x-en in vergelijkingen en formules die ik onderweg zal tegenkomen; soms zal ik ze herkennen en soms zal ik niet in staat zijn om ze nog maar te zien. Precies daar zal ik dan mensen ontmoeten die ook op weg zijn en mij wegwijzers zullen aanreiken om samen te zien wat nu nog onzichtbaar is.
Het verdriet kruipt in mijn woorden om wat niet meer werd gezegd over de liefde die in mij verdrinkt en rilt om hun afwezigheid.
Mijn dochter leeft met drie alleen waarin zij duidelijk geen toegang tolereert van wie haar droeg en nog altijd de tijd in al zijn goede kleuren voor haar beheert.
Mijn zoon plaatst ons aan de buitenkant van zijn veranderd en hermetisch leven waarin wij vol onvermogen en goedertierenheid geen enkele deur van mogen weten.
Is dit nu zelfbeklag en rouwzang om wat niet gebeurt en kon gebeuren in een gezin dat nog bestaat binnen de grenzen van hun andersheid.
Ik keek vanavond naar een programma op tv waarin vlamingen, een koppel van eind de veertig schat ik, naar Griekenland emigreren.daar in de bergen gaan wonen en proberen te leven van hun beider hobby. Ik stelde mezelf de vraag of ik dat zou kunnen. Weg van mijn stad, mijn vrienden, mijn cultuur, mijn familie, mijn streek en mijn land. Ik denk het niet. Ik ben zeker van niet. Ik ben op dat vlak nogal chauvenistisch. Honkvast en ik hecht heel veel waarde aan vriendschappen hier. Ik griezel al van de gedachte hier weg te moeten en te moeten wonen en leven in een totaal vreemd land met allemaal onbekende mensen. Ik hou daarenboven heel veel van mijn land, de grond ervan is mij dierbaar en de taal is mijn favoriete speelmateriaal.
Plots stel ik vast dat de meeste zinnen met 'ik' beginnen. Dat vind ik nu een foute schrijfstijl van mezelf en nogal vrij egocentrisch. Ik (lap, weeral) poog mij nu in te denken op welke andere manier je kunt schrijven wat je denkt, waar je mee bezig bent, zonder naar de ik-vorm te moeten grijpen. Iemand een idee? Ik (voila) ben eens curieus!!!
ik wil jullie toch kennis laten maken met naar mijn smaak, de beste dichter van Vlaanderen: Anton Van Wilderode.
Oud zijn is teren op herinneringen, wonen in steden die men eens bezocht, is gaan en keren in al kleiner kringen, lopen op effen wegen zonder bocht.
Is wars van heimwee naar de einder kijken waarachter niets gebeurt dat ik niet ken, de dagen met de dagen vergelijken de man zijn zijn die ik eens gebleven ben.
Is wachten op bewging van bezoekers van wie ik van vooraf de woorden weet als kwamen die uit eer gelezen boeken. Geluk is alles wat men niet vergeet
Uit: Het oudste geluk Uitgeverij lannoo, Tielt 1995
Het is nu woensdagmorgen; ik wil vandaag zoeken hoe ik mijn blog kan verfraaien met foto!s, en andere mooie dingen. ik heb daar helemaal geen verstand van; moesten er hier bloggers langskomen die mij daarin goeie raad kunnen geven, ik zou ze heel dankbaar zijn!!
om te beginnen: kan mij iemand duidelijk vertellen hoe ik links en rechts van het middendeel van mijn blog, dus in de zijkanten, fotos kan plaatsen? ik probeer bij personaliseer en fotos, maar dat lukt nooit!!!!
er komen zoveel mensen langs die je kent. ze zoeken in je woorden naar herkenning, misschien een rustpunt waarin we even, virtueel dan, samen zijn.
mijn dagelijkse wandeling doorheen de blogs van zoveel mensen die mijn vrienden 'zouden kunnen zijn' is telkens een verademing. een verrassing als ik binnenval soms speels, soms rustig flanerend door een wereldbeeld van zoekende gedachten.
soms intens droevig om dingen die nooit mochten gebeuren niet kunnen helpen dan is zo frustrerend dat mijn tranen zilt smaken om al het leed dat ik bij mensen lees.
mijn beste vriend hij kent mij vijftig jaar ziet iemand anders hier verschijnen hij kent mij niet zoals ik schrijf zoals ik denk buiten de muren van het zictbaar zijn.
ik hoop hier met de maanden en de jaren die verschijnen jou te kunnen zien zoals je bent, niet zoals je schijnt bezoeker van mijn blog plotse vriend, vriendin die mijn weg doorkruist op ongekende paden je bent welkom ik sluit je in mijn armen mijn enig geschenk is schoonheid en liefde, authenticiteit en diepmenselijke eerlijkheid.
laat ons op weg gaan naar de hoop, de warmte de verwachting van onszelf te kunnen zijn.
dwaallicht
De Groeningekouter in Kortrijk waar de slag der Gulden Sporen plaats vondt. Nu staat er een prachtig standbeeld: 'De Maagd van Vlaanderen'.
ik wil jullie toch kennis laten maken met naar mijn smaak, de beste dichter van Vlaanderen: Anton Van Wilderode.
Het is nu woensdagmorgen; ik wil vandaag zoeken hoe ik mijn blog kan verfraaien met foto!s, en andere mooie dingen. ik heb daar helemaal geen verstand van; moesten er hier bloggers langskomen die mij daarin goeie raad kunnen geven, ik zou ze heel dankbaar zijn!!
