zaterdagmorgen en niet al te best niettegenstaande beloofde beterschap pillen of geen pillen, ik weet het niet meer. misschien wachten of morgen geen zon-dag wordt.
wakker worden en voelen dat je lijf niet goed zit en je gedachten niet al te positief de dag inkijken met een ijl hoofd dat zich niet
wil concentreren op de mooie dingen die zouden kunnen gebeuren vandaag is een rot gevoel dat je meesleurt van minuut tot minuut. en toch hopen
gisteravond op bezoek bij vrienden mijn beste vrienden ooit, waarvan één jarig was en in de bloemen stil genoot van heerlijke momenten.
haar man waarmee ik lang en veel doorheen mijn jeugd en mijn verleden stapte, is nog mijn blijvende gezel de vriend die mij niet kwalijk neemt
dat ik soms afhaak waar wij samen mekaar vonden tussen mensen die wij kenden en waar wij leerden, zongen en deelden in de waarden van ons volk.
het doet deugd hem nog naast mij te weten en met hem te kunnen praten over alledaagse dingen, over vrienden en over de soms minder goeie kanten
van te bestaan. hij geniet, hij wil genieten en zwijgen over wat hem deert. de vragen die ik lees verwoordt hij niet. hij blijft geloven in de goede dingen van het leven.
dwaallicht
