De 20^ste verjaardag van de val van de muur die Duitsland in tweeën deelde, gaat niet ongemerkt voorbij. Elke dag van deze week is er wel ergens een documentaire, praatprogramma of film te zien die deze historische gebeurtenis herdenkt.

Een prachtige, pakkende film die op Canvas reeds werd uitgezonden en zaterdag a.s. op Nederland 2 te zien is om 22u40 : “Das Leben der Anderen”…niet te missen!!!

Wij hebben zo onze eigen herinneringen aan het falen van het communistisch systeem.

In het voorjaar van 1989 verliet op zijn eerste reis naar het Westen een piepjonge Roemeense dekofficier zijn schip, zonder identiteitspapieren(die moesten aan boord blijven) en met slechts een paar duizend frank op zak. Vastbesloten om iets van zijn leven te maken in een “kapitalistisch” land liep hij het Antwerps stadscentrum in en keerde nooit terug naar zijn schip. Vanaf dan werd hij als een deserteur beschouwd. De staat had immers zijn (militaire) opleiding betaald en zijn moeder zou voor de gevolgen van zijn vlucht zwaar boeten.

Door omstandigheden - die ik enkele jaren geleden al eens op mijn blog vermeldde(zie mijn archief 10 februari 2006) – leerden wij Adrian kennen en werd hij in ons gezin opgenomen.

Toen het nieuws en de beelden van de val van de Berlijnse muur op TV werden getoond, waren wij allen aan de buis gekluisterd. Natuurlijk was dit gebeuren onderwerp van al onze gesprekken! Wij durfden luidop hopen dat het Ceaucescuregime nu wellicht ook aan het wankelen zou gaan, maar Adrian geloofde daar niets van : “Roemenië is iets héél apart, zei hij, daar wankelt het systeem nog in geen honderd jaar”

Nauwelijks 2 maanden later zagen wij de omwenteling in Roemenië gebeuren en weer zaten wij in ons vredig salon als gebiologeerd naar de oorlogsbeelden op TV te kijken, samen met Adrian en Narcis, een vriend van hem, die tijdens de Kerstdagen met zijn schip in Antwerpen was en bij ons bleef overnachten. Narcis was twee weken eerder uit Roemenië vertrokken  en toen was daar nog niets van onrust te merken. Die Kerstmis was wel heel speciaal voor hen, maar ook voor ons.

De jonge mannen konden hun ogen en oren niet geloven…Adrian durfde nauwelijks geloven dat hij voortaan zijn moeder zonder afgeluisterd te worden kon telefoneren in haar appartement, dat er vrij verkeer buiten de grenzen mogelijk was, om nog maar te zwijgen over de moord op de dictator en zijn vrouw…

Narcis is gewoon teruggevaren en trouwde enkele jaren later met zijn verloofde in Constantza. Wij hebben die bruiloft bijgewoond en enkele weken rondgereisd door Roemenië.

Adrian bleef nog enkele maanden bij ons wonen en is geëmigreerd naar Canada, waar hij na verscheidene tijdelijke jobs een carrière in de IT sector heeft uitgebouwd. Hij is al jaren Canadees staatsburger en wij bellen en mailen elkaar zeer regelmatig. Ook Narcis is enkele jaren later samen met zijn vrouw naar Canada uitgeweken en neemt nog af en toe contact met ons op.

Deze historische verjaardag doet ons heel intens terugdenken aan een periode die voor ons gezin toch wel ingrijpend en verrijkend was, omdat wij geconfronteerd werden met een wereld – nieteens zo veraf- waarin  wantrouwen, onvrijheid en grote tekorten het dagelijks leven uitmaakten en het contrast met ons eigen comfortabele vrije leven.

Waarschijnlijk is hij ergens tussen 21 en 26 oktober 1944 geboren. Officiëel staat zijn geboortedatum als de 26^ste genoteerd, maar omdat zijn doopsel al de 22^ste in de registers beschreven staat, weten we niet wanneer hij precies jarig is. Ik neem me al jaren voor om nog eens terug naar de parochie te gaan, het doopregister in te kijken en er een foto van te maken.

Zaterdag kwamen de kinderen brunchen om Papies verjaardag te vieren. Jade en Dries hebben we gemist, maar het was sowieso al een vrolijke drukte. De avond tevoren was de algemene ledenvergadering van Dionteater en die speelde ’s nachts nogal door mijn hoofd, niet dat het er zo heftig aan toe ging, zoals andere jaren weleens het geval is, maar toch kon ik sommige flarden van gesprekken niet uit mijn gedachten bannen. Bovendien moest er nog een en ander voorbereid worden voor de brunch, hoewel ik vrijdag al de ganse dag had staan kokkerellen en boodschappen.

Een brunch is gemakkelijk op het moment dat de gasten er zijn, maar vraagt minstens evenveel voorbereiding als een diner vind ik. Zeker als je alles zelf wil bereiden. Dus zat ik die nacht afwisselend de volgorde van mijn werklijstje te overlopen en de vergadering na te kauwen. Ik ondervind dat ik met de jaren minder stressbestendig word. Hoe goed ik ook voorbereid ben, als de volgende dag al in de voormiddag iets belangrijks op mijn agenda staat, slaap ik nauwelijks of niet. Ik ben het niet meer gewoon;  misschien moest ik wat meer ondernemen ?

Iets om te onthouden : de kleintjes niet té veel verschillende prikkels te geven. Herman ondervond nu zelf dat ze te opwonden geraken wanneer hij ze telkens nieuwe dingen presenteert. Gewoonlijk zijn ze speels maar rustig, toen ze tussen al dat gebabbel ook nog eens met allerlei wisselend speelgoed geconfronteerd werden, was het van het goede teveel en werd hun aandacht eerder afgeleid van het spel dan dat ze er plezier in hadden. Binnenkort hebben we enkele babysit-dagen en we zullen hier zeker op moeten letten. Een mens is nooit te oud om te leren J.

Ondanks mijn klaagzang was het hartverwarmend om de kids-klein-en-groot hier te hebben, want ze zijn stuk voor stuk echte schatten! Rond zes uur waren de laatsten terug naar huis en qua opruimen waren we op korte tijd rond. Ik ging nog een luchtje scheppen en genoot intens van de herfstkleuren voor het donker werd.

Zondag heb ik het verslag van de jaarvergadering van Dionteater uitgetikt en doorgemaild. Mission accomplished.

Het werd een mooie herfstdag en we wandelden door het bos naar de winkelboulevard nabij de autostrade om warme pantoffels te kiezen voor Herman maar vonden niets naar zijn gading.

Toen ik vandaag mijn zomerschoenen naar de zolder bracht, vond ik daar toch wel een paar vergeten wintersloffen van hem zeker!

Opruimen is in meer dan één opzicht goed voor een mens J.

Deze week in de aanbieding :

Herman was het hele weekend op trot voor zijn verenigingen, terwijl ik zo mijn eigen activiteiten had, o.a. het urenlange gesprek waarover ik gisteren schreef en dat hoogstwaarschijnlijk vruchteloos was.

Maar kom : toen manlief in de late namiddag thuiskwam, hebben we ons opgetut, reden nog even langs de bloemenzaak en trokken met bloemekes-en-al naar Turnhout om een jonge kennis te gaan feliciteren die een notariaat had overgenomen : Chique receptie(zelfs met oesters die aan je tafeltje werden geopend! mmmm) Behalve de jonge notaris kenden we niemand in de hele tent, maar we kregen algauw gezelschap van een zeer onderhoudende tafelgenoot, zodat het later werd dan wij oorspronkelijk van plan waren om naar huis te gaan. Onderweg nog Vodka-controle gehad ook. En wéér mocht ik niet blazen…

Zondag was Herman opnieuw voor dag en dauw vertrokken. Ik had een afspraak in de OZ-Fit-trailer om mijn conditie na tien weken training te laten controleren : uithoudingsproef, vetmeting, weging, bespreking van het voorbije en toekomstige programma.

Ik ben géén trap hoger geklommen, maar het scheelt niet veel…volgende keer moet ik die kaap zeker ronden. Over rond gesproken : mijn gewicht was ongewijzigd geblevenL, maar het goede nieuws is dat mijn vetgehalte merkbaar was afgenomen en dat ik een hogere belasting van de fietsproef aankon. Dus ben ik met verse moed aan een nieuwe aangepaste reeks van tien weken wandelen begonnen.

De fitness-controle ging door in Hove, op slechts enkele kilometers van mijn ouderlijk huis, dus combineerde ik beide en bracht moeke en voke nog een bezoekje en natuurlijk geraakte ik niet weg zonder mee avondboterhammen te eten en een aanval te doen op de steeds volop aanwezige pralines en koekjes. Moeke heeft de neiging om altijd meer snoep aan te dragen en aan te bieden . En Paz? Die liet zich wellustig gaan in het smullen van madeleinekes en Leonidaspralinen…Er zal deze week nog flink moeten gemarcheerd worden!

Maandagnamiddag : Mijn trouwring is al jaren véél te spannend, ik krijg hem met moeite nog over mijn ringvinger en eens hij daar zit, krijg ik zo’n gezwollen vleesballonnetje tussen de knokkel en de ring, dat het griezelig om zien is. Die ring ligt dus al enkele jaren ongedragen in een schaaltje: da’s niet de bedoeling van een trouwring, dus moest hij vergroot worden. Onze vroegere buurman is goudsmid in de koekestad (voor onze Nederlandse vrienden : zo noemen wij, Antwerpenaren, onze stad) en die gaat nu dus iets aan die ring doen. Volgende week mag ik hem terug gaan halen.

Vervolgens reden we naar het bioscoopcomplex om naar “De helaasheid der dingen” te gaan kijken. Mooi!!! Schitterende acteursfilm, hard, grauw, maar toch niet deprimerend. Heel trouw aan het originele boek van Dimitri Verhulst ook. De propjes die ik in mijn oren had gestopt voor het overschot aan lawaai van de trailers en reclame, kon ik tijdens deze film rustig uitnemen, want er zaten gelukkig geen knallen of loeiharde muziek in, die mij in dat reusachtig cinemacomplex soms uit mijn zetel doen opspringen van ’t verschieten.

Als avondmaal haalden we een slaatje bij de Quick en toen was het repetitietijd in Dionteater. Ik heb me deze avond echt geamuseerd door me in dit rolletje uit te leven, maar heb nog geen flauw idee hoe het definitieve stuk er gaat uitzien.

Dinsdag : is een blanco vel…ik kan me buiten wat huishoudelijke en administratieve dingetjes niets meer herinneren.

Woensdag : Al in de voormiddag per bus naar Antwerpen, dan per trein naar Gent. Ik moet toch eens onthouden dat een L-trein een LANGZAME trein is en dat ik beter wat langer in het station op een IC wacht, dan de eerste-de-beste in de goede richting te pakken. Maar goed : het heeft wel iets, zo’n boemel en onderweg kon ik me rustig op mijn auditie voorbereiden. Die had plaats in een oud pakhuis in de haven van Gent, waar nu een filmproductiehuis gevestigd is.

Ik had een zeer goed gevoel bij die auditie : een voorbereid stukje brengen en nadien een improvisatie samen met een assistent. Als ik pas binnen hun plaatje, zit ik volgende zomer misschien wel in een Belgische film… Er zijn nog een aantal kandidaten voor dezelfde rol, half november weet ik wat het wordt. ’t Zal ook weer een sociaal drama worden, genre gebroers Dardenne, maar het gegeven lijkt me wel wat. Of het nu wat wordt of niet, ik ben alleszins blij dat ik het geprobeerd heb, want ik vond het echt leuk.

Donderdag : een nieuwe kop!

Ja, dat zou je soms wel willen, Paz… het blijft echter bij een verbeterde versie van je coiffure. Maar allee, we zijn weeral content!

Wat mij vooral geschokt heeft : hoe komt een normaal mens erbij om voor het eigen foute gedrag rechtvaardiging en excuus te vinden in zijn geloof of wereldbeschouwing. Hoe kan het geloof in chakras, auras, reïncarnatie, healings, readings en de zoektocht naar het Ik  iemand zo totaal in de ban krijgen dat de gevolgen voor zichzelf en zijn naasten enorm zijn en onnoemelijk veel verdriet en schade veroorzaken?

Tegen dit soort vermomde hysterie valt niet op te tornen, redelijkheid krijgt geen kans meer.  Ik heb even gedacht om met  wat nuchter gezond verstand en een respectvol gesprek helderheid en inzicht in een scheefgegroeide situatie te helpen vinden, maar hier moet ik aanvaarden dat ik volslagen machteloos ben.

Meer details mag ik hier niet over geven, kan slechts hopen dat –liever vroeg dan laat- ogen open zullen gaan.

En nu : iets helemaal anders…

In mijn blog van de maand mei heb ik bij het bezoek van mijn Amerikaanse vriendin enkele bedenkingen gemaakt bij haar fundamentalistisch katholiek geloof.

Vorig weekend werd ik geschokt door de vaststelling van hetgeen een ànder soort religieus fanatisme kan aanrichten bij overigens intelligente jonge mensen.

Vriendin Bojako spreekt vaak lachend over het bezitten van een reizigersgen…naar analogie vraag ik me af of er ook zoiets als een geloofsgen  bestaat. Als het bestaat, dan zit het zeker niet bij mij, ook al respecteer ik ieders geloof, zolang de persoonlijke vrijheid van zowel gelovige als zijn omgeving niet in het gedrang komt. Ooit dacht ik een vurig katholiek te zijn, had niet de minste twijfels over geloofszaken en was er vast van overtuigd dat dit nooit zou veranderen.

Door mijn ogen en geest open te houden en innerlijk volwassen te worden -een maturiteit die niets met leeftijd te maken heeft, want ik moet rond de veertig zijn geweest- is geleidelijk het besef gegroeid dat ik een zeer aards wezen ben, niet vatbaar voor het bovennatuurlijke  en is zonder heftige persoonlijke crisis mijn geloof weggeëbd.  Sedertdien voel ik mij innerlijk sterk en evenwichtig(er).

Het laatste wat ik wil, is het geloof van anderen aan het wankelen brengen. Als Moeke bidt tot de Heilige Damiaan of mijn overleden broer-die nooit een sint zal worden- opdat haar oogoperatie toch maar zal slagen, dan spreek ik haar niet tegen. Wanneer echter iemand mij probeert te “bekeren”, dan gaan mijn inwendige stekels overeind staan! Iedere keer weer ondervind ik dat die missionarissen van eender welke overtuiging : (antroposofie, katholicisme, pro-en-contra islam, hysterische feministen..) aan mijn lichaamstaal merken dat ik sceptisch sta tegenover hun overtuiging en mij kost-wat-kost in hun kamp willen inlijven. Tenminste : ik denk dat het aan mijn lichaamstaal ligt, hoewel ik daar controle over dacht te hebben, aan mijn mondelinge uitlatingen zal het meestal niet liggen. ’t Kan natuurlijk ook zijn, dat ze mijn houding uitleggen als “belangstellend luisteren” en daardoor blijven inbeuken op mijn weigerige maar integere ziel.  

Morgen meer details, want ik heb het nog lang niet van me afgeschud : de voorbije gebeurtenissen blijven maar door mijn hoofd warrelen…

Hmm…Zeggen dat je niet weet wat te schrijven omdat er zoveel gebeurt en dan bloggen over een boswandeling, klinkt niet echt als of ik een vol en boeiend leven leid. Daarom toch even een opsomming :

Tweemaal per week toneelrepetitie voor “Yerma vraagt een toefeling” , dat in januari op de planken gaat.

Bezoek ontvangen van vrienden en familie, met kokkerellen en lange babbels.

Zelf op zieken- en ander bezoek.

Ledenfeest van Dionteater met etentje.

Voorleesavonden waar we fragmenten uit ons lievelingsboek mochten lezen. 't Waren twee gezellige avonden, weliswaar in zeer kleine kring, maar de "lezers" wisselden nadien hun boeken uit en zelfs mijn ventje is nu gebeten door het leesvirus! 

Dingen regelen voor ons emigrantje, wat nogal wat heen en weer geloop meebracht.(Zopas een enthousiast telefoontje gekregen vanuit Oostenrijk : vorige week nog 28 graden warm, nu een dikke laag Tiefschnee, Dries wandelde twee uur naar boven en kon al "boardend" afdalen tot in het dorp. Volgende week kan het evengoed terug 20° worden, maar dit voorschotje op het seizoen heeft hij toch al gehad) 

Tuinonderhoudswerken bij ons en bij buurman-vrijgezel, die onlangs zonder tuinman gevallen is.

Theatervoorstelling bijwonen van An Nelissen.

Een trui en twee sjaals beginnen te breien, die trui is een cadeautje voor Mariefe en zou deze maand nog naar Amerika moeten gestuurd worden.

Een hals-over-kop babysitbeurt omdat Frauke met spoed naar het ziekenhuis moest. We zijn enkele dagen zeer ongerust geweest maar ze is nu gelukkig terug aan het werk en goed hersteld.

Zes kine-beurten gekregen voor een zeer pijnlijke nek : het gevolg van gespannen in de tandartsstoel te liggen zonder nekondersteuning. Ook dat is gelukkig voorbij.

Een heerlijk weekendje met de motorhome naar Nederland. Storm! Wind! Maar zalig weerzien van onze Noord-Hollandse vrienden, die een drievoudig feest vierden, waarvoor ze mij graag Shirley Valentijn wilden laten spelen voor hun 100 gasten in het Scagon-theater in Schagen. Het werd mijn allerlaatste voorstelling van deze monoloog en ik weet niet wie er het meest van genoot : onze vrienden, hun genodigden, of ikzelf…Het was alleszins een heel fijne afsluiter van drie jaar Shirley spelen.

Moeke en Voke voelen zich geweldig, nu zij een nieuw hoorapparaat heeft, een geslaagde oogoperatie kreeg en beter kan wandelen dankzij haar rollator; op die manier wordt ook Voke’s leven wat minder gestresseerd en dat voelen we duidelijk aan hun gedrag.

Vorige zaterdag nog even naar onze kleine wonderkindjes gaan kijken en nadien toogdienst in Dionteater bij de kindervoorstelling.

Herman is weer helemaal in zijn vergaderfurie gevlogen : letterlijk elke dag van deze week én komend weekend werden aan zijn Europeade-activiteiten opgeofferd en er staat nog meer op de agenda. Ik probeer hem nu duidelijk te maken dat hij me al zo'n dertig jaar sust met "Het zal beteren, zoeteke". Over twee weken wordt hij 65, ik ben benieuwd of het gaat beteren...

En waar ik tot mijn schaamte de laatste tijd veel te veel mee bezig ben : al die stomme spelletjes … Ik speel boerin op Farmville, klik majong-steentjes of action blocks weg, doe woordspelletjes en wil altijd nog één spelletje méér spelen. Verslaafd, ja! Ik moet er gewoon mee stoppen…Hellup!!!

Vanochtend was het gras al berijmd en buiten voelde het behoorlijk fris aan.

Het werd een heerlijke herfstdag : koel en zonnig! Perfect weer voor een fikse boswandeling en die maakte ik deze namiddag.

Negen weken geleden liet ik mijn conditie testen in de fit-mobiel van het ziekenfonds. De resultaten vertelden dat ik net boven die van de gemiddelde Belg uitkom. Toen kreeg ik een trainingsprogramma voorgeschreven om lijf en leden naar een nog beter niveau te tillen. De negende week (van  tien) is nu ingezet en ik doe trouw mijn oefeningen : om de andere dag minimum 30 minuten stevig stappen of fietsen in een welbepaalde hartslagzone.

Zo ook vandaag…Ik geniet van de stevige wandeling en laat mijn kop uitwaaien, terwijl ik mijn hartslagmeter in de gaten houd. Om bij het wandelen tussen 112 en 127 hartslagen per minuut te halen moet je verdraaid snel marcheren.

Wat een zaligheid toch, dat ik maar ons straatje hoef uit te lopen om in het bos te geraken! Halfweg mijn wandeling besluit ik om de officiële weg te verlaten en een paadje te nemen dat eigenlijk alleen toegankelijk is onder begeleiding van een natuurgids. Ik deed het al eerder en op weekdagen zie je er geen levende ziel. Omdat ik er alleen loop, hoop ik dieren te ontmoeten, maar niks…

Tien minuten marcheer ik al zonder verrassingen en ineens bekruipt me in dat zonnig bos een beetje angst : stel dat er iemand met slechte bedoelingen zou wachten, of achter me aankomen…geen kat die me hier zou horen of hulp kunnen bieden…Ik kijk naar het pad achter mij en om me heen en merk dat het op die manier niet moeilijk is om mijn hartslag hoog genoeg te houden! Toch kan ik me nog verbazen over de afwezigheid van bosdieren. Net wanneer ik die bedenking maak, vliegt plots een viertal meter voor mij een fazant op en bij een poeltje zie ik sporen van reeën in het slijk.

Ik nader de grotere bosweg maar mijn pad wordt versperd door een tractor met aanhanger. Drie boerenmensen trachten een stier vanuit de weide in de wagen te drijven, met lage “ooo’s” en sussende geluiden. Ik wacht maar heel stil om het beest niet af te leiden of de boeren in gevaar te brengen. Ook de koeien moeten nadien in de wagen, het is geen sinecure en zeker niet zonder gevaar. Al ziet zo’n koe er log en vriendelijk uit, als zo’n kolos van 500 kilo op je af komt gedenderd ga je best een stapje opzij. Ik zie dat deze mensen echt op hun hoede zijn en maar goed ook! Dat gaat hier nog wel even duren, dus loop ik via de greppel om de tractor heen en kom tweehonderd meter verder opnieuw in de meer bewandelde wereld.

Eén uur en drie minuten, mag ik op mijn trainingsblad invullen. De vijf minuten stier-kijken heb ik braafjes afgetrokken!

Een mens moet ergens de blogdraad terug opnemen

Toegeven Paz : je zit altijd met een tikje wroeging wanneer je je blog verwaarloost. Tot er weer iemand aan je oren komt trekken, je wakker schudt, aanport…

Zo is het al meermaals gebeurd en als ik dan uiteindelijk terug aan het schrijven geraak, voel ik me opgelucht.

Het is net als met brieven schrijven. Dat deed ik vroeger veel en graag : ik had verscheidene buitenlandse pennenvrienden en elke keer als ik een brief naar de post had gebracht was ik opgelucht en tevreden. Vol verwachting keek ik steeds uit naar een nieuwe brief van mijn correspondenten en eens die was aangekomen en gelezen herbegon de kwelling : ik moet nog schrijven, ik moet nog antwoorden… Iedere dag uitstel woog op mijn geweten, hoewel ik toch steeds binnen de maand een brief stuurde. Vaker schrijven zou trouwens te duur geweest zijn : die brieven per luchtpost naar het buitenland verzenden kostte veel geld voor een tiener met twintig frank zakgeld per week.

Tegenwoordig wordt mijn correspondentie hoofdzakelijk per e-mail gevoerd en ze kost niks, behalve dan wat tijd. Brieven tracht ik dan ook zo snel mogelijk te beantwoorden.

Mijn blog, dat is wat anders…Het gevoel dat ik het moet blijven onderhouden is er wel, ik doe het trouwens dolgraag eens ik bezig ben, maar die drùk…en soms niet weten waarover schrijven omdat er zovéél gebeurt…

Maar kijk : ik ben al flink aan ’t zagen en klagen, ’t is een begin!

Het stormt en ziet er herfstig en wild uit. Storm paste perfect bij mijn stemming van deze voormiddag. Perfect om passend afscheid te nemen van een jongeman die ik al jaren uit het oog verloor, maar wiens tragische dood door een ongelukkige val, een storm van gevoelens in mij losmaakt. Woede. En diep meeleven met het verdriet van zijn ouders, zijn vader een toneelvriend waarmee ik vaak op de planken stond. Hoe overleef je zo’n klap, als je lieve en enige kind er ineens niet meer is?

Ik zag er erg tegenop om naar de plechtigheid te gaan, was bang om me te diep te laten raken, maar ben toch blij dat we er waren om –met zeer veel kennissen en vrienden- steun te betuigen.

Voor ons, relatieve buitenstaanders, gaat het leven -eventjes dooreengeschud- toch weer gewoon door. Dus gingen wij na de viering een aantal dringende boodschappen doen en trokken nadien naar mijn ouders met een vlaaike, om samen op te eten ter gelegenheid van Voke zijn 86^ste verjaardag. Het echte feest gaat pas volgende week door, maar vandaag mocht natuurlijk niet helemaal onopgemerkt voorbijgaan.

Wij hadden hen willen verrassen en dat was geen goed idee : ze stonden op het punt om naar het ziekenhuis te vertrekken om een nieuw hoorapparaat te gaan proberen voor Moeke. Die laatste wou nog gauw een taske koffie zetten, maar Voke stond al te trappelen om te vertrekken, dus lieten wij het vlaaike daar en gingen verder shoppen.

Thuisgekomen wou Herman nog de nieuwgekochte steel in de bijl vastzetten. Daar zou hij wel een poos mee bezig zijn, dus deed ik mijn hartslagmeter om en trok wandelsandalen aan om mijn trainingsprogramma op te volgen.

Meestal draag ik een lange broek om te gaan fietsen of wandelen, maar vandaag hield ik gewoon het grijze plooirokje aan, dat ik vanmorgen had aangetrokken, knoopte een licht regenjasje rond mijn middel en ging op stap. Aan het einde van onze straat zat ik al aan de vereiste hartslagen per minuut. Het was nog steeds stormachtig, maar af en toe flikkerden plekken zon door het gebladerte.

Zodra ik het goede tempo te pakken heb, geniet ik intens van dat stappen, de kadans, de frisse buitengeuren, van mijn lijf dat doet wat ik wil…En ineens word ik het tikken van de plooirok tegen mijn blote benen gewaar…

Zó lang geleden is het en toch …ik voel exact hetzelfde als toen ik twaalf was en voor het eerst van de middelbare school naar huis stapte.

Wist ik veel, dat er die eerste middelbare schooldag enkel in de voormiddag les werd gegeven. En ook Frieda E, buurmeisje en klasgenoot had middagboterhammen mee omdat ze dacht dat we een volle lesdag zouden krijgen. Voke zou ons met de wagen bij de school komen oppikken als hij ’s avonds van zijn werk terugkwam.

Maar nu is die school om 12 uur al uit! In het pre-GSM-tijdperk trok je dan je plan en liep gewoon die 5 kilometer naar huis.

De (om)weg die wij kozen om van Wilrijk naar Edegem te gaan, liep over een nog nauwelijks gebruikte spoorweg met een assepad ernaast (bestaan zo’n paadjes nog?) In 2009 ligt hier de E19.

De donkerblauwe plooirok tikt tegen mijn benen, er staat een stevige bries, maar ‘t is zonnig. Ook vandaag is er de geur van nat asfalt, rottend blad, gras en ozon , net als toen ik samen met Frieda langs het fort stapte. Onze volle boekentas begint zwaar te wegen en we beslissen om met onze middagboterhammen op het buitenglacis van het fort te gaan  picknicken. Wat verderop lopen schapen op de helling te grazen. Alles op, lopen we voort langs de serres van de vele hoveniers nabij “het negerdorp”, een volks gehuchtje waar we nog doorheen moeten. Spannend! Voor twee twaalfjarige meisjes… want het plaatsje heeft een nogal slechte reputatie. Volledig onterecht zoals later blijkt.

Tagetes! Anno 2009 zie ik ze plots in dikke rijen in een voortuintje staan. Die goeie ouwe stinkers…. Hun geur is het, samen met dit septemberweer en het gevoel van die plooirok tegen mijn knievouw, die me deze tijdreis lieten maken. Maar mijn lichaam voelt op dit moment minstens even goed, nee : beter dan op die eerste schooldag, want mijn twaalfjarige voeten deden erge pijn door het onaangepast schoeisel.

De volgende dag moesten we een opstel maken met als titel “Mijn eerste schooldag”. In de lagere school was opstellen mijn favoriet en ik dacht de nieuwe lerares te kunnen verbluffen met mijn werk.

Toen ik het terugkreeg, stond er in het rood volgend ontnuchterend commentaar : “De titel voor dit opstel was “mijn eerste schooldag” en niet “een picknick” : 5/10”.

Aansluitend op vorig stukje : ik hoop... ik hooooop uit de grond van mijn hart dat het op 12 september nog mooi weer mag zijn, maar gezien de temperatuursdaling, wind en regenvlagen van de laatste dagen, nemen we het zekere voor het onzekere en bereiden ons voor op het ergste.

In ons tuinhuis lagen nog grote ongebruikte tentwanden, die nu plotseling wel bruikbaar blijken. Ooit hadden wij namelijk 2 partytenten van 4 bij 3 meter. Ze waren slechts enkele keren in gebruik en verdwenen toen spoorloos.

Onze zonen beweren ze nooit te hebben geleend en wij kunnen ons niet herinneren dat we ze aan iemand hebben meegegeven. Alle mogelijke pistes werden inmiddels vruchteloos onderzocht. Die partytenten zijn verzwonden in dat grote zwarte gat waarin al zo veel schatten onverklaarbaar en onherroepelijk verdwenen.

Maar de zijwanden van die tentjes lagen al jaren netjes in hun plastic verpakking in ons tuinhuis. Nu kunnen ze dienst doen als zijwanden voor de pergola, die als het regent niet volledig kan benut worden omdat het bij felle wind tot ruim een meter onder dat afdak nat wordt. Passen, meten, knippen en stikken…
               
en daar is de perfecte oplossing voor een veilig en droog gevoel.

Mijn ventje zorgde voor de nodige krammen, waaraan alles in een wip met lussen kan worden aangehaakt en hij knutselde diezelfde dag vol goede moed een perfect passende muggenhor voor onze slaapkamer, die er het hele “beestig” seizoen mag en kan blijven inzitten.

Vanuit Natokens tuin stijgen dikke rooksignalen boven de haag uit…

Ik kan ze lezen : “Seffens barbecue – krijg veel volk over de vloer- dat wordt een hoop werk - maar knuffels kom ik vandaag alvast niet tekort”

Bij ons is het wat stiller. Een beetje tè stil, als ik onze Dries zijn commentaar op facebook lees. Ik vraag me af of het in zijn bergdorp dan altijd even spannend is J. Hij heeft nochtans al een druk programma gehad, sedert hij woensdagavond thuiskwam.

Ik neem aan dat het een grapje was, wij zijn in ieder geval heel blij dat we hem na negen maanden nog eens in huis hebben en ik denk dat hijzelf er toch ook van geniet.

Feestjes bij zijn vrienden, bezoekjes aan zijn broers, lang uitslapen…

Het is vakantie voor iets, natuurlijk…

Moeke en Voke kunnen hier elk ogenblik aankomen om een voorschot op Dries zijn verjaardag te geven, vermits hij op die datum alweer in Oostenrijk zal zitten. Mijn ventje is spijtig genoeg al sedert vanmorgen op een grote fietstocht vertrokken; ik zou hem hier anders goed kunnen gebruiken, om een stuk van het drukke gepraat op te vangen. Na zestig jaar ben ik nog steeds niet opgewassen tegen dat door-elkaar-getater.

Natuurlijk is het heel lief van hen, dat ze speciaal naar hier komen. Sedert Hermans infarct gebeurt dat trouwens vaker dan tevoren en wij appreciëren dat echt wel. Zelfs met zes kinderen, aangetrouwden en hun vele nakomelingen, laten ze nooit na om een verjaardag of speciale gelegenheid te vieren of medeleven te tonen.

Op 12 september is ’t hier bij ons de grote jaarlijkse bbq voor de hele familie-zo’n veertigtal-ter gelegenheid van ons voke zijn verjaardag. Dit jaar vieren we het wat later dan gewoonlijk, hopelijk is het dan nog goed genoeg om buiten te blijven. We zullen in ieder geval de grote tent bij de pergola laten aansluiten en….duimen voor droog en liefst nog wat warm weer.

Dikke pech met mijn laptopke...
Het enige dat ik nog op mijn scherm te zien krijg is het pijltje van de muis, verder niks, nada, nuldebotten!!!!
'k Zal morgen buurman T eens moeten ter hulp roepen, want mijn computerzoon zit in Kinshasa.
Daarom vanop de desktop gauw dit kort berichtje en een soortement afdrukje van de rode kruis-affiche. Wie heeft ze al zien hangen?
't Is toch even schrikken als je jezelf plots in't groot her en der ziet aangeplakt.

Het leven kabbelt hier warm en langzaam en vredig voort.

Er gebeuren geen geweldige dingen en dat is maar goed ook. Alles is hier peis en vree : precies wat mijn lief en ik nodig hadden.

Het gaat hem steeds beter, hoewel wij nooit echt het gevoel hadden dat het niet goed ging, voelen we dat nu alles pas echt op zijn pootjes is terecht gekomen.

De revalidatie oefeningen, die driemaal per week in het ziekenhuis doorgaan, doen hem goed, terwijl hij aanvankelijk dacht die niet echt nodig te hebben. Toch ervaart hij dat zijn conditie erop verbetert.

Zondag maakten we een fietstocht langs de Achtzalighedenroute. Zestig kilometer hadden we ’s avonds in de benen, want naast die 53 km van de route, kwamen er nog enkele voor verlorenrijden én de afstand van ons huis tot het start- en eindpunt bij.

Het traject was prachtig en zo werd onze eigen streek een verrassende ontdekking. We hadden eerder al wel enkele stukjes van dit fietstraject gedaan, maar nog nooit de volledige route gevolgd. Ik durf met reden zeggen dat ons land nog heel wat lieflijke en interessante plekjes telt. Mijn dijen telden evenwel enkele zére plekjes aan het eind van die namiddag, maar dat mocht niet opwegen tegen het plezier van de tocht.

Maandag mocht ik nog eens secretaresse spelen voor ons emigrantje.

Dries had dringend een document nodig dat ik in de stad moest gaan halen. De gewoonlijk zo stroeve administratieve molen draaide die dag gelukkig op volle toeren en een kwartier later stond ik met de nodige papieren al terug buiten. Een Nederlands gezin dat een dagje Antwerpen wou bezoeken, vroeg me de weg naar het centrum. Omdat ik een stukje dezelfde richting uit moest, begon ik al wat tips te geven en kreeg er zelf danig lol in, evenals die familie uit Almelo.
Hmmm…stadsgids zijn : het lijkt me wel aantrekkelijk, tenminste als het zo spontaan kan gebeuren. Als er die namiddag niets anders op mijn programma had gestaan, was ik beslist nog verder met hen rondgetrokken. We namen hartelijk afscheid bij het prachtig gerestaureerde station en ik reed terug naar de kempen.

Dinsdag ging ik voor de derde keer naar het kinderhospitaal om mijn vrijwilligersbaantje te vervullen.

Woensdag meldde Dries dat zijn document reeds was toegekomen, maar de dikke brief die ik hem meer dan een week geleden had gezonden, had hij nog steeds niet gekregen.

Vandaag telefoneer ik naar de post (zeer slechte lijn, via de nochtans door hen aanbevolen Skype!) om verlies van een poststuk te melden, er werd een dossier opgemaakt en men zou me op de hoogte houden.

Amper twee minuten later belt een blije Dries vanuit Oostenrijk : “Mama, bedankt voor de leuke brief! Hij is pas aangekomen”. Ook in Sankt-Johann in Tirol is het 34°. Dries is blij dat hij nu aan en in het water kan zitten, in plaats van tuinen om te spitten. Volgende week komt hij enkele dagen naar België en daarna moet hij terug want dan begint het najaarswerk in de tuinderij.

Ik heb teruggebeld naar de post, dat ze het dossier mogen classeren J.

Gisteren en vandaag blijf ik zoveel mogelijk binnen. De thermometer in de living wijst nu 24° aan en dat voelt echt fris, als je van buiten komt. Ik ben heel dankbaar voor zo’n koel huis en ben blij dat ik niet echt naar buiten moet!  Leven in de tropen? Ik mag er niet aan denken…

Het moeten geen spectaculaire dingen zijn, die een dag memorabel maken. Deze Moederkesdag was perfect, misschien juist omdat ik geen verwachtingen had en hij toch vol kleine, fijne belevenissen zat.

Na het ontbijt –het laatste kopje koffie drinken we bij de vijver, waar we elke dag wel iets nieuws ontdekken, zo zijn er minstens negen nieuwe visjes in alle mogelijke formaten én een kikker- maakten we een stevige wandeling. Op het bospad slingerde zich voor onze voeten plots een hazelworm van de weg naar de graskant : een zilveren slangetje van zo’n 30 cm lang.

Thuisgekomen moesten er enkele moederdagtelefoontjes gebeuren evenals een lange babbel met Bojako. Ondertussen stonden de suikervrije gebakjes in de oven om straks mee naar Moeke te nemen.

Zussen Jeske en Greet stuurden lieve sms-jes om te zeggen dat ze me op de affiches van het Rode Kruis hadden ontdekt. In onze gemeente zijn er geen reclameborden, behalve de uithangborden voor de eigen zaak, dus had ik ze zelf nog niet gezien, maar enkele uren later zagen we in het Antwerpse verscheidene grote borden, waar ik samen met 6 anderen rond het grote hart van de bloeddonorencampagne sta te “werven”. In september is het hier in het dorp bloedinzameling, ik heb me voorgenomen om deze keer zeker deel te nemen.

Moeke en Voke wachtten ons in hun zonnige tuintje al op met champagne en later trokken we nog naar Wout en Frauke, deze keer met een recenter badpak, wat Dario onmiddellijk deed opmerken dat ik een ander “badbak” aanhad en waarom dat dan wel was… Ik zei dat het andere oud was, maar bij hen in het tuinhuis bleef hangen voor uiterste noodgevallen…”Uiterste noodgevallen”, herhaalt de kleuter ernstig.
 


We spelen met de twee kleintjes in het heerlijk verkoelende water, tot Maura’s onderlipje begint te trillen : teken dat het tijd voor haar is om iets aan te trekken.

Even later staan de jongens van drie generaties op de trampoline te springen. Maura van negentien maanden krijgt ze in de gaten en loopt ernaartoe, op bevelende toon roepend :”Tomme-fanne-jammeliene!”(of iets van die strekking) Ik merk duidelijk dat ze een boodschap wil kenbaar wil maken, maar begrijp het pas wanneer Frauke de vertaling geeft :“Kom eens van die trampoline!”

Vandaag vergeten Herman en ik ons dieet en gaan graag op de uitnodiging in om mee pizza te blijven eten, die ons heerlijk smaakt! En ook hier komt er nog een fles bubbels boven…

We blijven nog tot het donker is gezellig zitten babbelen en omdat we nu eenmaal in de buurt zijn, doen we op de terugweg naar huis ook nog even het Unicef-tennistoernooi aan, waar mijn zussen en hun echtgenoten zich elk jaar een hele week inzetten als vrijwilligers in de keuken en de bediening. We kopen er nog een dessertje om mee te nemen en drinken er samen met hen nog eentje.

Het is nog heerlijk zwoel als we thuis uit de auto stappen, wat mij er ineens doet aan denken dat het de tijd van de vallende sterren is. We installeren ons in een ligzetel op het gazon en turen een twintigtal minuten  naar de sterrenhemel. Herman geeft het wat eerder op en heeft niets gezien, maar ik had meer geluk : één heel duidelijke schicht en drie ergens uit een ooghoek gezien!!!

Ik zit te grinniken als ik aan onze twee andere zonen denk : ‘k durf erom te wedden dat ze vandaag of morgen weer een tikje schuldbewust bellen :“Ne late gelukkige moederkesdag, Mama” en écht : dat vind ik helemaal niet erg, hoewel het bij mijn ouders bijna onvergeeflijk is, als ons Moeke zou vergeten worden, maar binnen ons eigen gezin hebben wij nooit veel gedaan rond die “Antwerpse” Moederdag.

Een mooiere feestdag dan die van vandaag kon het niet zijn.

Was voorbije donderdag al niet de warmste dag van het jaar, dan toch zeker de tweede warmste…

We zouden die avond op onze twee kleine boefjes gaan passen, zodat Wout en Frauke naar het gemeentelijk zomerfeest konden gaan. Wetend dat ze bij deze temperaturen wel buiten zouden te vinden zijn, liep ik meteen de tuin in, waar Wout, op elke arm een kind, me tegemoet kwam.

Dario begroet me met een blij hoog stemmetje “Kom je mee zwemmen, Mamie?...Waar is Papie??” en dan krijgt hij hem ook in de gaten : “Papie!!! Kom je mee zwemmen?”

Als ik hem zeg dat we dadelijk ons badpak gaan aantrekken, kijkt hij me ernstig aan en proeft het nieuwe woord : Badpak …badBak, zegt Dario en herhaalt dat grappige woord diezelfde avond nog meerdere keren. (Mamie draagt een badbak , dus géén zwembroek zoals de aanwezige mannen en ook geen bikini zoals mama). Die avond probeert hij nog dikwijls dat gekke nieuwe woord bedachtzaam maar met een glimlach uit.

In het poolhouse hangt al ruim een jaar een zakje waarin mijn oude badpak steekt…het is minstens twee jaar geleden gebruikt en ik voel dat het wat van zijn elasticiteit mist, maar kom, het wordt hier geen défilé, dus loop ik even later het zwembad in, dankbaar voor de verkoeling en blij om er met de kindjes te kunnen stoeien.

Dario is een onverschrokken waterrat, Maura lijkt nog wat onwennig maar met liedjes en spelletjes in het water, komt ze toch los. Wij genieten van die heerlijke momenten met de kleintjes. Echt zwemmen komt er niet van, zolang zij mee in het water zijn, maar ons plezier is onbetaalbaar!

Ik plons met Dario op de arm naar een ondieper deel en wanneer ik daar rechtop ga staan, vraagt hij plots stomverbaasd :”Heb jij bórsten, Mamie???” Ik volg de richting van zijn blik en zie dat mijn oude, uitgerekte badpak mij verraden heeft door het décolleté tot onder mijn linkertepel te laten zakken.

’t Is een beetje een grappig-gênant moment, want Wout en Frauke staan naast het bad naar ons,  zwemmers, te kijken.
Tijd dus om de kleine uit te leggen dat grootmoeders ook mama’s zijn, met dezelfde lichamelijke eigenschappen.
Toch blijft hij de hele avond gefascineerd door mijn nipplegate en ik vermoed dat hij mij bij nog een andere categorie dan de mama’s indeelt.

Ah ja! Mamie is immers de énige met een badBak…

Dit zijn zalige dagen , zei Herman afgelopen week.

En ja, we tellen echt wel onze zegeningen, want het had heel anders kunnen lopen.

Slechts een paar uren nadat ik mijn laatste blogje had geplaatst, kreeg hij een hartinfarct : iets waarvan wij dachten dat het ons nooit zou overkomen. In één klap veranderde onze wereld.

De luttele minuten dat wij op de hulpdiensten moesten wachten waren zeer bevreemdend. Herman had pijn en verloor even het bewustzijn, terwijl hij in die stille warme nacht op de oprijlaan lag, het leek alsof er niemand anders op de wereld was dan wij twee. Terwijl ik hem rustig probeerde “bij” te houden en gerust te stellen raasde mijn eigen hart als gek en door mijn hoofd bleef de gedachte spoken dat dit niet echt gebeurde.

Gelukkig was de MUG er zeer vlug om de eerste zorgen toe te dienen en werd hij naar het plaatselijk ziekenhuis vervoerd. In overleg met een cardioloog in Antwerpen, waarheen het electrocardiogram was gefaxt, brachten ze Herman een half uur later naar het Middelheim ziekenhuis, waar een katheterisatie werd uitgevoerd en een stent geplaatst.

Het waren enkele zeer bange uren, maar om drie uur die nacht mocht ik mijn ventje eindelijk terug zien en die voelde zich al dadelijk bijzonder goed.

Nog steeds met de bibber, maar toch geweldig opgelucht kon ik terug naar huis rijden. Zondagnacht 6 juli tussen 3 en 4 uur reed ik heel alleen van Antwerpen naar de kempen. Geen énkel voertuig heb ik op die 30 kilometer tegengekomen, wat het gevoel van bevreemding nog vergrootte. Toen ik langzaam onze straat indraaide, sprong een opgeschrikte ree vanuit de struiken en huppelde haastig naar de tuin aan de overkant. Dat beeld maakte me rustig en blij.

Van slapen kwam die nacht echter niets terecht; ik lag te piekeren hoe ik het aan onze jongens moest vertellen en op welke manier aan mijn ouders, zonder dat ze teveel zouden schrikken.

Zo’n manier bestaat dus niet : hoe voorzichtig ook verteld, wie je het naast staat schrikt zich toch altijd rot.

Gelukkig kon ik algauw melden dat alle vooruitzichten naar omstandigheden zeer goed waren. Er is weinig schade aan het hart toegebracht en Herman voelt zich opperbest.

Wij hebben een zeer rustige maand doorgebracht, met af en toe een bezoekje, veel sympathiebetuigingen en soms onverwachte hartelijke telefoons en kaarten van mensen die het vernamen en waarvan je niet direct dacht te horen. Onze lieve Hollandse vrienden kwamen zelfs in een voor hen zeer drukke periode helemaal 220 km zuidelijker om Herman beterschap te wensen.

Onze pleegzoon telefoneerde en mailde herhaaldelijk zeer bezorgd en betrokken vanuit Canada en vooral de steun en het meeleven van Wout, Frauke en de kleinkinderen heeft ons geweldig veel deugd gedaan.

Vanaf de eerste dag thuis zijn we met kleine wandelingen en fietstoertjes begonnen en morgen mag Herman met de revalidatieoefeningen starten. Die gaan driemaal per week door in het ziekenhuis. Augustus zal dus nog een “thuis-maand” worden, maar we hopen in september er weer met de motorhome op uit te kunnen trekken. Tot zijn grote spijt heeft hij deze zomer door het hartinfarct zijn geliefde Europeade in Litouwen moeten missen : een heel jaar naar iets toewerken en dan op het laatste moment alles uit handen moeten geven doet pijn, maar hij troost zich met de gedachte dat er hopelijk nog heel veel Europeades voor hem in de toekomst liggen.

Mits de nodige medicatie en aangepast dieet moet hij weer helemaal de oude worden; of beter : eigenlijk is hij dat al. Wij hebben alleszins het volste vertrouwen dat alles nu goed is.

Ik bekwaam me in de dieetkeuken en die bevalt mijn ventje uitstekend! Een groot verschil is, dat we rood vlees gebannen hebben, en één keer op twee vis eten. Ook heb ik al met vleesvervangers als quorn en tofu geëxperimenteerd en dat valt best mee. We genieten van elke maaltijd, die deze maand al heel vaak buiten kon genuttigd worden.  

Gisteren is hij voor het eerst weer een hele dag in Brussel gaan vergaderen, zonder dat ik er als chaperonne bijliep(en thuis toch een beetje ongerust op zijn terugkeer wachtte), dus mogen we aannemen dat hij helemaal terug op het goede oude spoor zit.

Nu nog even die schrik helemaal kwijt geraken…

Onze kleinzoon is een soap addict.

We ontdekten het tijdens de drie dagen durende logeerpartij vanaf de eerste keer dat hij hier naar het toilet moest.

Niet dat het ventje plotseling afkickverschijnselen vertoonde omdat hij niet voor de TV kon blijven zitten : dat toestel heeft nauwelijks opgestaan toen de kindjes hier waren.

Het tegendeel was waar : hij werd als door een magneet naar het kleinste kamertje gezogen voor… de zeep!(soap!savon!seife!jabón!)

Van zodra hij de WC inliep, graaide hij naar het zeepschaaltje en sloot zijn knuistje rond het rode glycerinezeepje, om dit niet meer los te laten tot hij de ruimte weer moest verlaten. Wassen was een bijkomstigheid en het zeepje werd nauwelijks nat, maar de manier waarop hij het gladgeworden roosje streelde, van de ene hand naar de andere liet gaan en het verrukt bestudeerde, deed vermoeden dat het om een tot hiertoe ongekend genoegen moest gaan.

Ook de grotere stukken zeep in de badkamer trokken zijn bijzondere aandacht.

En dan besef je weer hoe “anders” zelfs de eenvoudigste dingen voor die kleine kinderen moeten zijn, als ze ergens gaan logeren.

Voor zover ik weet staan er bij zijn ouders overal van die duwpompjes met wascrème en de shampoo en douchezeep zitten eveneens in een knijpfles.

Bij Papie en Mamie was je je handen met een glad steentje, moet hij wel denken. En ik ben er zeker van dat hij het leuk vindt.

Papie is ook zo’n soap addict .

Een echte dinosaurus is het : voor hem géén douchegels noch wascrèmes, want volgens hem wassen die dingen bijlange zo goed niet als een “echt stuk zeep”.

Dus blijf ik voor hem stukken zeep kopen die steevast halfweg liggen zacht te worden in het bakje,  die dan door hem onmiddellijk met een nieuw, hard, exemplaar worden aangevuld, maar nooit volledig opgebruikt geraken. Zo’n knijpfles kan je tenminste helemaal leegspuiten !

Helaas : verslaving zit in de genen…

De zeepverslaving mag dan al een generatie hebben overgeslagen, onze kleinzoon is ontegensprekelijk erfelijk belast.