Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Vandaag moest ik s morgens met de bus mee, waar ik uit moet stappen is een hele lange halte aan het eind van die halte staat het bushokje.
Als het dus echt slecht weer is neem je toch aan dat de mensen dan in het bushokje schuilen, maar het is echt zo als de bus er met een noodvaart aankomt, je geen tijd meer hebt om uit het bushokje te komen en naar het opstapplaatsje te gaan.
Dat zag ik vanmorgen dus weer, de vorige keer was het mij overkomen dat de buschaufeur bij het bord niemand zag staan niet inhield, maar gewoon doorreed.
Vanmorgen stond een man nog even te kijken hoe laat de bus zou komendat staat alleen in het bushokje, toen de bus er aan kwam moesten er mensen uit dus de man wandelde naar de bus.
Hij liep met een stok het ging niet zo vlug de man was er bijna, rijdt de bus weg.
De man bleef er nog al lauw onder maar ik ben dan gewoon verbijsterd.
Ik vind dat echt niet kunnen je moet al wachten je betaald ervoor en nog mag je bij Gods gratie mee, maar dan moet je wel sportschoenen aan hebben en er een spurtje tegen aangooien om hem te halen.
Als je er wat van zegt krijg je gewoon het antwoord: Mevrouw als we niemand zien staan rijden we door.Waar zijn dan die bushokjes voor? toch om een beetje in de luwte te staan, als je dan niet snel ter been bent is het jammer maar dan moet je weer een half uur wachten. Het alternatief is minstens 5 minuten op de plek staan waar de bus dan stopt, maar als het echt prutweer is zijn 5 minuten toch best lang hoor.
Ik vind mijzelf wel een mopperkont, maar als je afhankelijk bent van de bus moet je toch echt precies weten hoe alles reilt en zeilt anders kom je dus echt voor verassingen te staan. Ik weet wel leukere verassingen
Roddelbladen, ik moet eerlijk bekennen dat ik daar graag in lees, zeker een keer in de maand koop ik deWeekend en lees gretig wat er allemaal gebeurd in showbizzland. Dat zeker de helft niet helemaal waar is, dat weet je wel, maar je leest er toch over. Alleen als het jezelf raakt denk ik in ene, moet dat nou, of dat is gemeen zeg.
Zo zag ik deze week een foto, de boven- onderarm van Arnold Schwarzenegger in beeld, ze hadden dat lubbervelletje dat onder je arm hangt als je de arm optilt erg duidelijk in beeld gebracht met al zijn rimpeltjes en er stond bij, zou hij niet weer eens naar de sportschool gaan.
Nou dat vind ik gewoon super gemeen. Waarom mag je niet gewoon oud worden met lubbers en rimpels? Waarom beslissen anderen dat je niet goed in je vel zit? De bladen moeten natuurlijk volgeschreven worden maar dat het dan op zon manier gaat. Ik ga me bijna schamen dat ik die blaadjes koop.
Ik zelf zit goed in het spek mag ik wel zeggen, veel te veel spek maar géén rimpels. Mijn schoonzusje was in korte tijd 20 kilo afgevallen haar gezichtje had allemaal rimpels gekregen, haar buik was niet meer bol, maar hing triest als een groot vel nu naar beneden, ik ben niet jaloers dat zij zo is afgevallen, ik bewonder haar doorzettingsvermogen. Zij kon wel tegen alles wat niet goed is nee zeggen, terwijl ik het nog geen drie dagen soms kan volhouden.
Maar als ik dan het resultaat zie wil ik dat eigenlijk meteen als excuus gebruiken om maar lekker door te blijven eten.
Maar dat mijn schoonzus weer de trappen op en af kan rennen, met de kleinkinderen heerlijk fietst, veel meer uithoudingsvermogen heeft, niet als een waggeleendje loopt omdat haar knie zeer doet, toch in kleren er weer beter uitziet? Ja waar kies je dan voor?Sporten vind ik echt heel naar, dat heb ik ook nooit fanatiek gedaan, dus dat is geen optie, maar mijn eetgewoonten, mijn snoepen, daar kan ik zeker wat aan doen. Maar dan moet ik ook weer van mijzelf gaan houden, want alleen als je dat voor je zelf kunt opbrengen, dan lukt het.
Gisteren zou ik bij mijn kleinkinderen oppassen en ik kon echt met moeite de open draaitrap op naar boven om een verhaaltje voor te lezen, toen dacht ik wel, stel dat er boven wat gebeurd, hoe gauw kom ik boven?
Ik heb weer genoeg om over na te denken, ik dacht, ga bij Joop even een bakkie doen, maakt hij altijd heerlijk chocolademelk voor mij dat moet dan weer thee worden, het wentelteefje die hij even warmhad gemaakt voor mij wordt dan een droog kaakje.
Toen we dus een tuin kregen, kwam er ook een hond, de eerste hond was een boxer. Het was een reu van vier jaar oud. Daar waren we ook weer, op een rare manier, aangekomen
Een collega van Simon, mijn man, had een teefje en hij wou graag jonge boxertjes. Hij had daarom het mannetje erbij gekocht. Maar, dat ging helemaal niet. Zodra het vrouwtje gedekt was, wou ze niets meer van het mannetje weten.
Dat vind ik best zielig en ik vond hem erg lief, dus wij zouden de hond kunnen krijgen, op voorwaarde dat, als de dekking niet goed gegaan was, hij dan weer even zijn werk moest doen.
Dus wij kregen Bobbie. Een hele lieve hond, alleen loei sterk en aangezien ik nogal klein ben en toen mijn gewicht nog niet mee had, liet Bobbie mij uit, in plaats van ik hem. Dat was op zich niet zo erg, als hij niet een reuze hekel had aan langharige honden. Omdat hij al vier jaar was wisten wij dat niet. Gewoon een ramp ! Als ik in de verte een langharige hond zag, ging ik een andere kant uit. Maar soms was het niet te vermijden, dan hing ik met heel mijn kleine lijf aan Bobbie om hem maar tegen te houden, want hij wou dan echt vechten hoor.
Een keer ging ik boodschappen doen en had niet in de gaten dat Bobbie ook mee naar buiten was gelopen, had echt niets in de gaten. Ben in de melkwinkel, hoor ik een enorm lawaai. Ik kende ongeveer het gebrul van mijn hond als hij aan het vechten was. Ben naar buiten gestormd en ja hoor, Bobbie in gevecht met een langharige hond. Mijn hond was los, dus ik voorzag grote moeilijkheden als ik er niets aan deed. Ik weet nog steeds niet hoe ik het gedurfd heb, maar in mijn achterhoofd, zag ik al een fikse dierenartsrekening. Nou daar zat ik niet op te wachten en ik was zo boos op Bobbie ! Ik ben tussen de honden gesprongen en heb met mijn boodschappentas zo zitten meppen, dat ik ze wel uit elkaar kreeg. Maar nu nog naar huis, al meppend met mijn boodschappentas, wat natuurlijk een achterlijk gezicht was, maar als hij maar thuis kwam, want ik had geen riem bij me. Voor de rest een lieverd hoor
Bobbie had ook een ander eigenaardig iets. De buren waarschuwden ons eens toen we weggingen en Bobbie thuis lieten. Ze zeiden: Jullie moeten een keer weggaan en dan zachtjes terug gaan. Dan zullen jullie zien dat Bobbie boven op jullie eettafel ligt, naar buiten te kijken !
Wij moesten er een beetje om lachen, konden ons niet voorstellen dat die grote loebas op onze eettafel zou liggen. Ik had meestal een plant op tafel en er lag een lopertje op. We hadden nog nooit gezien dat het verschoven was. Maar goed, wij wilden dat wel eens zien. Dus wij tegen Bobbie zeggen: Pas op het huis ,we komen zo terug !
We gaan door de voordeur naar buiten, lopen een stukje en keren dan op onze schreden terug, heel voorzichtig. We kijken door het raam en tot onze grote schrik, lag Bobbie echt boven op de eettafel !
Ja, en terwijl wij hem zien, zag hij ons ook en normaal had hij ons aan horen komen en was hij ,zonder dat wij iets gemerkt hadden van de tafel afgesprongen en lag heel onschuldig op de vloer. Maar nu van de schrik, zette hij zich te vlug van tafel af en de nagelsporen hebben zolang in de eettafel gezetentot we een andere kochten.
Ook had ik een keer vlees, hamlappen op het aanrecht gelegd. Ik kom in de keuken en zie net een lap verdwijnen, in de bek van Bobbie. Ik roep Simon en die word zo kwaad, trekt die bek van Bobbie open en trekt net zo lang aan het stukje vlees, wat er nog uit hing, dat de rest er ook mee uitkwam. Wij konden het niet meer eten, maar de Bobbie zou er ook geen maal aan hebben
Ja, wij hadden dus een caviafamilie, vader, moeder en vier kinderen. Het was enig om te zien, dat kleine caviagrut, het rende dwars door de ren heen. Het dronk bij hun moeder, net als poesjes doen, echt schitterend om te zien.
Maar ja, aan alles komt een eind.
Vader cavia werd al een dagje ouder. De buren hadden ook een vrouwtje cavia en vroegen of ze vader cavia van ons mochten lenen, om ook te proberen jonkies te krijgen. We hadden het braaf aan mamma cavia gevraagd en die vond het prima. Ze had kindertjes genoeg, dus daar zat ze niet meer op te wachten. Dus papa cavia mocht zijn best doen om kindertjes te maken bij buurvrouw cavia.
Dat heeft hij denk ik te fanatiek gedaan, want toen we papa cavia terugkregen, heeft hij nog een weekje geleefd en is toen overleden.
Er waren wel kleine cavias bij de buren geboren, dus onze pappa cavia had alles gegeven. We konden moeilijk afscheid van hem nemen en besloten pappa cavia op te laten zetten. Dat was toen een beetje een trend. Het beestje werd helemaal geprepareerd, volgestopt met zaagsel en dan kon je nog heel lang naar hem kijken.
We brachten pappa cavia naar de reparateur. Het kon ongeveer een week duren, dan zouden we pappa cavia terugkrijgen. Toen we hem dan na een week konden ophalen, zijn we ons echt rot geschrokken. De reparateur had vast nooit een cavia gezien. Hij had er een soort eekhoorn van gemaakt, een heel slank beestje, wat tegen een boomstronk leunde . Het was gewoon niet meer onze pappa cavia.
Ja ,we moesten het toch betalen en konden hem meenemen. We hadden hem maar op de vensterbank gezet, achter het overgordijn. Een jaar later hadden we een jonge hond, een dobermannpincher, die op een onbewaakt ogenblik pappa cavia van de vensterbank hadgestolen. Hij was er mooi mee aan het ravotten geweest, (vandaar dat zaagsel,want pappa cavia was onthoofd)en er was helaas niet veel meer over van pappa cavia.
We hebben hem toen toch maar begraven, dit was het roemruchte einde van pappa cavia.
Ik vond achter op het programmaboekje nog een groepsfoto van alle dieren en mensen die mee speelde in de musical, jammer dat de fotos niet helemaal scherp zijn, ze zijn van foto naar foto gemaakt.
Chris hadmij een cadeau met de Kerst gegeven, het waren twee kaarten voor een musical.Een amateur vereniging de Show Boat ging dat opvoeren in de schouwburg hier in Den Helder, 15 Januari. We zouden samen gaan dat vond ik best gezellig. Het verhaal hete Malpertuus was een fabel over Reinaert de vos en alle dieren uit het bos, het kwam er op neer dat Koning leeuw en zijn vrouw op vakantie waren , en Reinaert de vos het hele dieren bos op stelten had gezet.
De lege tronen van het konings paar, daar begon het stuk mee.
Een pauw vertelde het hele verhaal, prachtig zo als ze liep en niet een keer uit haar rol
Er was een kuiken verdwenen, een grote kip rende maar heen en weer om haar kuiken te zoeken, het was heel grappig voor dat de voorstelling begon liepen de dieren al geschminkt en alde hal door waar alle mensen stonden te wachten om naar binnen te mogen.
De kip vroeg toen al droevig of wij haar kuiken soms gezien hadden? Dan kwamen er twee egels met een brancard aan rennen om eventueel gewonden weg te brengen. Prachtig zo als ze de egels gemaakt hadden.
Er zat een wolf op de trap die zat zo stil en hij was zo goed geschminkt,echt super alle dieren waren mooi geschminkt.
Er waren veel dieren 1 kater 1 poes 1 aap... 1luipaard 1 wolf met vrouw 2 egels 1 verdwaalde poedel 1 das 2 muizen 1 bever 1 ram 1 fret Koning Leeuw met zijn vrouw er liepen ook 2 pinguïns rond dat waren asiel zoekers. Nog wat kippen 1haan...1 bruine beer 1 kikker 2 eekhoorns...1 raaf...1 molIk begreep wel dat er veel dieren nodig waren want er moest gezongen worden, en dan is elke stem meegenomen.Er kwamen ook nog mensen in het stuk voor ...1boer en zijn vrouw en 1 Pastoor met zijn vrouw en zoon.
Reinaert de vos had een verhouding met de vrouw van de wolf en met de vrouw van de Koning,en oh ja hij had zelf een vrouwtje vos.
Dus er werd veel geroddeld in het bos, en toen de Koning terug kwam van vakantie moest hij van alle dieren horen hoe erg Reinaert de vos zich misdragen had.
Hij stuurde eerst de beer om Reinaert de vos te halen, maar die word door Reinaert de vos slim misleid en verliest een oor, daar kwamen de twee egels hem verzorgen, toen werd de kater gestuurd om Reinaert de vos te halen die komt ook in een val en verliest een oog ( hoe verzinnen ze het hé). Er is ook nog een konijn die steeds net ontsnapt aan Reinaert de vos.
Maar de dieren vinden wel een kuiken(een pop met allemaal veren beplakt ) in de bosjes,het hoofd was er afgegeten,en als je dan ziet hoe moeder kip helemaal radeloos en verdrietig is, prachtige rol. Op het laatst gaat Reinaert de vos zelf naar de koning en weet met zijn slimme praatjes de Koning zo te misleiden, iedereen had het gedaan behalve hij.
De Koning gelooft hem en maakt hem zelfs raadsheer.
Maar dan moet hij eerst wel boeten doen in het buiten bos, het konijn word met hem meegestuurd, en we zien nog net in de hoek van het toneel dat Reinaert de vos het konijn de kop af eet, met andere woorden:
de vos verliest wel zijn staart maar nooit zijn streken
Daar kwam het verhaal ongeveer op neer het was leuk gespeeld, we mochten geen fotos maken als ze speelde wat logies is, maartussen de bedrijven door voor dat ze gingen spelen heeft Chris allemaal fotos gemaakt, en het was opvallend dat hij wel veel fotos gemaakt had van de kater??(werd gespeeld door een vrouw)Al met al een leuke avond.
Gisteren was ik een dagje uit samen met een kennis, we hadden treinkaartjes, een paar maanden geleden gekocht bij een drogist de Trekpleister. De treinkaartje waren 10 euro per stuk, daar kon je de hele dag overal mee naar toe reizen. Gisteren was het zover, we zouden met de trein van even over 9, dus ik zou met de bus van 7 over half 9 naar het station en daar zou die kennis wachten op mij. Ik was al om half 8 op dus ik kon op mijn dooie gemak eten en de boel voorbereiden, Rocky mocht ik de avond ervoor al naar Iris brengen, anders had ik zo vroeg bij Iris op de stoep gestaan en Iris was zo lief om te zeggen dan heb jij alle tijd voor jezelf.
Dat was ook zo ik had niets vergeten en zat 1 minuut voor half 9 in het bushokje Er kwam even later een mevrouw ook in het bushokje,aangezien ik een kletskous ben, raakten we aan de praat. De vrouw ging ook een dagje met de trein en had ook een vriendin die op het station stond te wachten. We waren dus wat aan het praten en de tijd ging verder toen het kwart voor 9 was, werden we een beetje kwaad waar blijft die bus nou? Tien voor negen waren we een beetje in paniek want we haalden nooit de trein van even over 9 meer.
Opeens gaat mij iets dagen, ohhh , het is zaterdag de bus gaat dan om het uur, jeetje wat stom van mij, nou zegt die mevrouw: van mij ook dan, wat nu? Als we moeten wachten op de bus die dan uiteindelijk om 10 over 9 zou komen, dan halen we waarschijnlijk de trein van even over half 10 niet eens en op het station staan ook twee mensen in de stress van; waar blijven ze nou? Ik had mijn mobieltje bij me.
Ik had nog een hoop, ik heb Chris, mijn zoon gebeld, meestal slaapt hij uit op zaterdag, heel logisch als je elke dag vroeg op moet, dus ik zat tussen hoop en vrezen in, ik had mazzel, kreeg Chris aan de lijn en die was toevallig al om 8 uur wakker omdat de auto van Monique nagekeken moest worden in de garage.
Ik vertel Chris het verhaal hij zegt: ik kom er aan mam, dus 8 minuten later reden de vrouw en ik ( nadat Chris eerst gevraagd had, wie die mevrouw eigenlijk was?) Toen stelde we ons eigenlijk pas aan elkaar voor, Chris was net zo verbaasd als zijn vader vroeger, als ik weer eens met een wildvreemde had aangepapt. Dus de vrouw en ik werden door Chris bij het station afgezet, nog een fijne dag mam, zonde trubbels a u b, want dan ben ik niet in de buurt.
Op het station stonden inderdaad twee mensen reikhalzend naar ons uit te kijken, de kennis van mij snapte echt niet hoe het kon dat ik zo laat was, dus ik moest vertellen dat ik er nooit erg in had gehad dat de bus op zaterdag om het uur ging en wat we allemaal gedaan hebben om toch op tijd de trein van even over half 10 te halen. Nou ik was echt weer naar huis gegaan als je er om half 10niet was geweest zei mijn kennis. De vriendin van de mevrouw die ook gewacht had, was alleen maar blij dat haar vriendin er was, ik werd heel hartelijk bedankt, maar ja, Chris was degene die alle eer toekwam.Goed de reis kon beginnen. Pfffff
Wordt vervolgd.
Chris
Eliza
Ik plaats wat fotos nog van Haarlem die ik genomen heb.
We zaten dus in de trein, ik had mijn kennis een hele tijd niet gezien dus er moest heel wat bijgepraat worden, wij hevig aan het praten (eigenlijk ik, mijn kennis is meer van het luisteren). Er kwam een mevrouw op ons af, die kende de kennis van mij, dus die werd begroet en gelijkertijd zegt die mevrouw ik wil jullie even zeggen dat jullie in de stilte coupé zitten.
Stilte coupé? Ik was meteen stil van verbazing, daar had ik echt nog nooit van gehoord. Ja, legde de mevrouw uit het staat op de ramen, toen we er op gewezen werden, zagen wij dat het er echt stond (in het Engels, maar het stond er) Deze coupé is speciaal voor mensen die graag lezen of studeren in de trein en stilte en rust willen. Nou, dan moest ik gauw wegwezen want ik kan nog geeneens 5 minuten mijn mond houden. Dus, wij aan de enige persoon die er in zat ons excuus aangeboden en als de weerlicht een ander coupé opzoeken.
Hé, heerlijk mag ik weer vrijuit praten, we gingen naar Haarlem en daarna zouden we Amsterdam nog even aandoen. Toen we uitstapte in Haarlem waren we wel toe aan iets drinken, liefst warm, want we hadden het koud we zouden naar het centrum lopen en daar een leuk koffietentje zoeken.
Toen we uit het station kwamen (wat een prachtig oud station was) zagen we als eerste, enorm veel fietsen, een plein vol fietsen, fietsen die ook in de kreukels lagen, trouwens waar we ook liepen overal stonden fietsen aan alles en nog wat vastgemaakt. We liepen nog geen tien minuten, begon het te regenen, wat jammer, dat was niet de bedoeling, toen we op het grote marktplein aankwamen, waar de Grote Sint Bavo kerk stond, die ik graag wou bezichtigen, waren we al behoorlijk nat en snakte we naar wat warms. Er was een gewone markt op het plein, wat voor mij niet zo leuk was, ik kon nu slecht fotograferen met die witte tentdoeken van de marktkraampjes. Het grote kerkplein is een geweldig mooi plein, allemaal historische oude gebouwen om het plein en de kerk heen.
Het fotograferen is ruimschoots goed gekomen, toen we de kerk van binnen mochten bezichtigen, we hadden wel gevraagd of we mochten fotograferen, dat mocht, dus ik heb mijn hart opgehaald.
Maar eerst, warme chocolade met een heerlijke appelpunt in een leuk restaurant op het plein.
Binnen was er aan de wand een hele mooie beschildering, echt kunstig gemaakt met fotobeelden er tussendoor geweven, het appelgebak was heerlijk, de bediening zeer prettig, we kregen leuke dingetjes mee waar de naam van de zaak op stond, echt heel goed. Toen nog even gauw geplast en dan op naar de kerk.
Voor we de kerk ingingen moesten we door een souvenirwinkeltje, we betaalde 2 euro om naar binnen te mogen. Alles in dat winkeltje was van de Grote Sint Bavo kerk, kaarten,beeldjes, van alles, zelfs vingerhoedjes heb ik gezien. Toen we de kerk inkwamen was het net of ik dat kind werd, die toen met haar vader de kerk bezichtigde.
Ik zal het nooit vergeten, ik keek maar naar boven naar al die gewelven, in ene zegt mijn vader: Els pas op, je loopt op een lijk.
Ik ben van mijn leven niet zo geschrokken, ik sprong een meter in de lucht.
Wat was het nou?Er liggen allemaal mensen begraven in de vloer van de kerk dus je liep uiteindelijk op de graven. Mooi bewerkte grafstenen als je dan bedenkt dat de oudste graven van ongeveer van 1442 zijn en nog kon je de namen lezen terwijl, er ik weet niet hoeveel mensen overheen gelopen hadden, echt verbazingwekend. Er waren prachtige gebrandschilderde ramen en zomaar aan het eind van de kerk ook een raam, maar die was modern vergeleken met de andere, die was geschonken door de gemeente.
Midden in de kerk was een stuk afgeschermd, daar lag Frans Hals begraven, een wereldbekende schilder.
Daar mochten de mensen niet komen dus ook niet overheen lopen, als ik het zo lees lijkt het eigenlijk zeer oneerbiedig om over al die grafstenen te lopen, maar het was zo. Er was ook een Borstbeeld van Koning Wilhelm de eerste te bewonderen, echt we hebben bijna twee uur in de kerk rondgekeken, er was een enorm groot orgel, zo mooi, mooie kroonluchters, een hele oude preekstoel ook uit ongeveer 1500, de leuningen waren van koperen slangen gemaakt, ik kwam ogen te kort.
Ik vond de regels op de grafstenen ook zo fascinerend, die mooi oude taal, het heeft veel indruk op mij gemaakt.
Toen we alles bekeken hadden, zijn we terug naar het station gegaan, naar Amsterdam gereden en daar uitgestapt, het regende nog steeds, dat vond ik heel naar.
We zijn van het station naar de Dam gelopen het beroemdste plein in Amsterdam, waar ook het Paleis staat, een prachtige kerk en een mooi Monument We waren zo nat en hadden honger gekregen, naast het paleis in een straatje, kwamen we bij een pizza restaurant, daar werden we letterlijk bijna naar binnen gehaald we keken even naar de prijzen op het raam toen kwam er een jonge man naar buiten die ons hartelijk welkom heette, ja? we hebben heerlijk gegeten en een glaasje zoete witte wijn gedronken.
We droogden gelukkig een beetje op, we wilden met de trein van 4 uur naar huis, ik was gewoon afgepeigerd, ik heb totaal geen conditie en dat weekje griep had ook geen goed gedaan. Toen we weer terug over de Dam liepen kwamen we midden in een demonstratie terecht over Israël. Dat was best heftig ineens, werden we omringd door mensen met grote spandoeken en geschreeuw, ik wou er wel gauw tussenuit. Een eindje verderop was een man luidruchtig het geloof aan het verkondigen ook met een spandoek en er stonden allemaal mensen briefjes uit te delen waarop stond dat God zijn zoon Jezus gezonden had naar de aarde om de zonde van de mensen over te nemen.
Ja, als je in Amsterdam komt, zie je een bonte groep mensen, je hoort heel veel verschillende talen, op de stoep maken mensen muziek met een schaaltje op de grond, waar je dan wat geld in kan gooien, hoeveel eettentjes er wel niet waren in dat kleine stukje dat wij gelopen hadden? Amsterdam bruist, is vol leven, is Amsterdam.
Ik was heel erg blij dat ik in de trein naar huis zat, dat we niet hoefden over te stappen want ik beleef intens alles en ik had veel gezien, dus mijn hoofd was vol en moe, maar het was een hele leuke dag behalve dan de regen, daar word je zo nat en koud van. De volgende keer gaan we in de zomer. Wat mij weer opgevallen is, dat in allebei de zaken waar we gedronken en gegeten hadden het toilet boven was, echt met behoorlijke trappen,dus iemand die niet zo goed ter been is, kan dan niet naar het toilet. Toen we gedronken hadden kon ik de trap nog wel op, maar toen ik in Amsterdam (na twee uur in de kerk in Haarlem te hebben gelopen ), van het station in Amsterdam naar de Dam, gelopen had, wou ik na het eten daar naar het toilet, de moed ontbrak me toen ik die lange trap zag. Ik zei tegen mijn kennis desnoods ga ik in de trein, maar deze trap kan ik niet meer op. Dat is jammer voor al die mensen die geen de trap meer kunnen lopen. Ik was wel blij dat ik mijn hondje zag (Rocky blij met mij) en ik de sleutel weer in de deur van mijn eigen huisje kon draaien: Home Sweet Home
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
