Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Echte vrienden,wie zijn dat? De mensen die constant email sturen met teksten ik ben je vriend en als je mij niet terug stuurt heb je weinig vrienden of zo iets dergelijks. Mijn haren gaan rechtop staan als ik die email zie. Wat een kul, je email met elkaar, je gaat met elkaar om als je dan nog niet weet of je vrienden bent dan maar niet, het streelt je ego wel als er zon mail binnen komt ik denk aan jou met hartjes en bloemetjes en beertjes erg lief maar als je gewoon een leuk verhaal email, of een mooi filmpje dan weet ik even goed dat we vrienden zijn.
Echte vrienden laten zich juist niet te veel horen die zijn er gewoon voor je wanneer je het nodig hebt. Vrienden die als je ziek bent je een handje helpen, vrienden die steeds maar weer luisteren naar jou als je het weer even niet ziet zitten, vrienden die als je ze een tijdje niet hebt gesproken zeggen kind ik weet hoe het met jou is wij wachten tot je ons nodig hebt.
Vrienden waar je zo maar binnen kunt vallen niets hoeft te zeggen,die gewoon een kopje thee inschenken en je omarmen. Vrienden het is gewoon een woord maar het kan zo veel verschillen .
Een heleboel mensen lijken op hun vader of moeder of op andere familieleden, maar je staat toch echt wel stom verbaast als je broer met een foto komt uit 1749 waar jij dan zo voor geposeerd zou kunnen hebben.
Het over kwam mijn neef de oudste zoon van mijn broer. De broer ( jongste zoon van mijn broer) had die foto op internet ontdekt en viel om van verbazing.
De gelijkenis was zo groot dat het gewoon eng was je zou bijna zeggen, het is mijn neef in zijn vorig leven, echt een bijzondere gelijkenis ik mocht van mijn neef de foto plaatsen.
De vurrtoren de 'Lange Jan' onze trots en rots in de branding
Ik ben niet zon sportief mens maar mag graag wandelen. Als het mooi weer is en de camera is mee ben ik in mijn element.
Er zijn in Den helder zoveel mooie plekjes dat ondanks ik een Amsterdammer ben in hart en nieren, ik het heerlijk vind om in Den Helder te wonen. Met fotos geef ik een kleine rondleiding
De prachtige paarden
dit spreekt vanzelf
Prachtig doorkijk laantje de reiger en lammetjes broederlijk naast elkaar
Ja, dat zit het zeker, zo loop je heerlijk kletsend met elkaar de honden uit te laten en even later lag Joop op de grond, krimpend van de pijn. De honden liepen los, Bennie, de hond van Joop die was aan het dollen met Rocky, komt Bennie met een noodvaart achter Joop en gooit zijn kont om te remmen zo tegen Joop zijn knieholte aan, nou daar lag hij dan kreunend van de pijn, ik wist even niet wat te doen, mocht van hem niet het alarmnummer 112 bellen, hij ging eerst voorzichtig op de grond zitten, maar dat was natuurlijk erg koud, we waren vlakbij mijn tuin, zeg ik met mijn stomme kop als grapje Joop niet weglopen, ik ga een tuinstoel halen, hij kan het even niet waarderen, anders wel, maar het deed te veel pijn.
Joop in zijn winterverblijf
Komt Kees de buurman van Joop, ook met zijn hondje aanwandelen, een beetje een gemeenschappelijke vriend van ons, vragen wat er is, Joop zat inmiddels op een stoel, maar zijn ene been deed gruwelijk pijn.Kees jij hebt toch een auto voor de deur, zou je die niet even kunnen halen? Joop zat al 5 minuten op de tuinstoel, hij dacht dat het misschien zou zakken, zegt Kees Is er niet iemand met een rolator? Ik was stom, maar dit was ook niet grappig. En Kees nog, Joop, betaal jij de bekeuring"want hij moest met zijn auto dan even over het gras achterom op het fietspad.
Ik begrijp het echt niet, dat iemand gewoon niet uit eigenbeweging meteen de auto gaat halen als iemand zon pijn heeft?
Joop in zijn zomer serre
Maar Joop was er klaar mee, hij leunde op mij, ging dwars door mijn huis heen over het grasveldje naar zijn woning. Daar ging hij zo wat overgeven van de pijn, heeft zijn nichtje gebeld die kwam meteen, ze is met hem naar het ziekenhuis gegaan om fotos te laten maken, zo kwamen ze erachter dat zijn enkelbanden en een pees gescheurd waren, nu zit hij tot aan zijn knie in het gips.
Ik ben weer even terug in een rol die ik gelukkig weet te hanteren, de mantelzorgrol. Ik blijf natuurlijk een chaotisch mens, dus ik was nog geen 5 minuten aan het afwassen en het eerst glas sneuvelde al, hij heeft van die ijzige dunne bierglazen, ik droogde even te stevig af en pech glas weg.
Maar dat is bedrijfsschade toch?
Joop in zijn piraten tijd
Twee keer per dag ga ik een paar uurtjes bij hem zitten, even kijken waar ik hem mee kan helpen, zijn nichtje kookt voor hem, dus samen kunnen we het wel aan. Vandaag zat Joop dus al 4 dagen in huis, dat maakte hem een beetje knorrig, Joop is een buiten- en een gezelligheidsmens, gaat graag kleine boodschapjes doen, elke dag, om weer even onder de mensen te zijn.
Vandaag was het redelijk weer, dus Joop en ik hadden besloten dat ik hem naar het winkelcentrum zou rollen in de rolstoel.
Ik heb heel vaak achter een rolstoel gelopen, maar die was speciaal voor mijn man gemaakt en een stuk lichter als de leenrolstoel van de thuiszorg, daar hadden we niet aangedacht. Hoe hij in de rolstoel buiten is gekomen was ook nog heel wat.
Er was een behoorlijke drempel, Joop vermoedde al dat ik hem daar niet overheen kreeg met de rolstoel, dus hij besloot (we leken wel een stel dat al jaren getouwd was) dat de rolstoel eerst naar buiten ging, hij deed allebei zijn armen klem tussen de muur en slingerde zo zijn benen voorzichtig naar buiten, kwam op zijn goede been terecht en kon in de stoel ploffen, daar nam ik mijn petje voor af, maar hij wou ook zo graag naar buiten.
De dader Bennie
Nou, Jut en Jul samen aan de wandel, moet u voorstellen, Joop is 1 meter 80 en 90 kilo zwaar ongeveer, ik ben 1 meter 55 en gelukkig 81 kilo dus ik had wat tegengewicht. Ik heb een conditie van nul komma nul dus na tien minuten liep ik toch behoorlijk te puffen.Steek Joop een sigaret op 'ja hoor hij in de frisse lucht ik in de sigaretten rook', het waaide zo mijn gezicht in. Joop, ik weet dat je verslaafd bent, maar nu even niet want ik heb al niet veel lucht hij deed hem gelijk uit daar had hij niet aangedacht.
Komen we in het winkelcentrum wil Joop een winkel in om even te vertellen wat hij heeft, ik ga helemaal schuil achter Joop, sta ik in ene stijf van schrik want Joop gaf toch een noodkreet, had ik hem met zijn gipsbeen tegen een paaltje aangereden. Sorry Joop, ik kon het echt niet zien, even gillen van te voren. Later in een andere winkel struikelde ik over zijn gipsbeen weer een noodkreet, dus of ik nog eens uitrijden met hem mag? is maar afwachten, onderweg terug was mijn gepuf niet van de lucht, zegt Joop zit niet zo in mijn nek te hijgen, we hebben gegierd van het lachen want dat is nou gewoon Amsterdamse humor
Het is nog winter maar toch zie je al veel levenin de sloot.
De mannetjes eenden makenruzie om de vrouwtjesnet als de waterhoen mannetje doen, en als je ziet hoe dat gaat, de kop plat op het water en met een nood vaart achter de andere waterhoen man aan om hem weg te jagen bij het vrouwtje dat al uit gezocht is. Vorig jaar voorjaar heb ik vier hele jonge waterhoentjes gefotografeerd en ze daarna gevolgd hoe ze groter werden .
De geboorte van mijn enig kind vergeet ik nooit weer, toen ik hem eenmaal in mijn armen had, was al het leed bijna al weer vergeten.
Hoe beschrijf je nu wat je voelt? Een gevoel van superliefde bescherming geluk- verwondering dat zo iets kleins zo iets moois uit mij zelf gekomen was. Ook wel angst zou ik het goed kunnen opvoeden zal het niets overkomen? Het is ook niet niks, je zet het samen op de wereld omdat je graag een kindje wil, maar de verantwoording drukt meteen toch wel op je schouders als het wonder geschied is, en je samen naar dat hoopje mens kijkt dat je groot moet brengen. Samen is ons dat ook goed gelukt jammer dat het er maar bij 1 bleef dat had zijn reden, we hebben er een goed mens een fijne vader weer voor zijn kindjes van gemaakt, ik kan wel zeggen dat ik daar heel blij mee ben.
Jammer dat de foto van Chris en mij gemaakt is met zo'n foto toestel waar de foto kant en klaar uitrolde, ik ben de naam kwijt van het foto toestel, de foto is in de loop der jaren vervaagt.
Over mijn kleinkinderen en Rocky raak ik niet uitgepraat
Dat is ook echt zo, ik kan blijven vertellen over Rocky en mijn kleinkinderen, het zijn leuke kinderen en nu ik er veel meer bij betrokken ben is het fijn om met ze op te trekken.
Een tijdje terug vertelde ik toen ik een kauw fotografeerde, dat het vast een tamme was omdat Sven en Indra die week ervoor ook zon kauw op hun arm en schouder hadden. Die fotos heb ik van mijn zoon gehad om op het blog te zetten
Rocky is mijn kleine grote vriend die blij met mij is en ik met hem, hoewel ik er wel eens anders over heb gedacht zou hem nu voor niets ter wereld willen missen. Ik kan heerlijk met hem knuffelen hij vind mij altijd even lief in wat voor een bui ik ook ben, en als ik troost nodig heb kruipt hij dicht tegen me aan en krijg ik een lik over mijn neus, door dik en dun zijn we vriendjes.
Indra en Sven hebben ook al gemerkt dat oma weer een poging doet om wat gewicht kwijt te raken, ze waren er van de week en Indra duikt gelijk in het potje op tafel af waar altijd dropjes in zitten, en er staat altijd een potje met zoute pinda's.
Groot was hun verbazing dan ook dat er in het ene potje nu radijs zat en in het andere potje plakjes wortel, maar kinderen zijn soepel ze vonden die wortels ook lekker nadat ik uit gelegd had waarom dat was, ze zouden me gaan helpen om dunner te worden door goed op te letten wat ik at.
Ik heb het zowat van de daken afgeschreeuwd aan iedereen die maar luisteren wil, "ik moet 15 kilo afvallen" ik kan het nu niet weer aflaten weten
Met elke dag dat het lukt goed en verstandig te eten, ben ik al blij. Ik hoop het echt deze keer wél te kunnen, gewoon de moed er in houden.
Ja soms zijn er weken dan ga ik nergens naar toe, in ene gebeurd er van alles achter elkaar. Zo ben ik afgelopen weekend weer naar Astrid en Ron geweest. Ron zijn moeder werd 60 jaar en dat zou ze groots vieren.
De dochter had het er met mij over dat ze iets speciaals wou, ik flapte er natuurlijk gelijk weer uit zou het niet leuk zijn een stripper voor haar te regelen. Ik heb altijd een grote mond maar ik zou zelf gillend weglopen, als ze dat voor mij hadden geregeld.
De dochter was gelijk helemaal enthousiast, ze zei: als iedereen mee lapt dan regel ik dat
Ik had het voorgesteld dus ik lapte ook wat bij voor de stripper
Ik zaterdags op stap Rocky ook mee nog wat tassen een tas met een vaas waar de tulpen al in zaten, ( daar zat natuurlijk water in, dat was ik later vergeten. ) We hadden afgesproken dat ik met de trein naar de zus van Ron zou gaan dat was voor mij een korte rit, met zijn zus naar de jarige, savonds dan terug met Ron en Astrid daar slapen en de volgende dag zouden Ron en Astrid mij weer naar huis brengen.
Een hele onderneming hoor.
In de trein kwam ik leuke mensen tegen ik vroeg of zij een foto wilde maken van mij in de trein, ik wilde ook een verhaal maken van dit uitje.
Die foto is best leuk gelukt het waren maar vier haltes ik had beloofd dat als de trein er bijna was ik bellen zou, dat ik er aankwam.
Natuurlijk zat ik heerlijk te kletsen met die mensen die de foto van mij gemaakt hadden, ik stond op de plaats van bestemming voor ik er erg in had.Het was heel erg koud er stond een pittige wind, gelukkig scheen de zon.
Ik bellen dat ik aan gekomen was, mijn man is al onder weg ik stond op het perron en ik zag aan twee kanten autos geparkeerd staan, ik wist niet van welke kant ze me zouden komen halen dus ik dacht, ik blijf gewoon op dit punt staan dan zie ik wel van welke kant hij komt.
Na een kwartier te staan blauwbekken nog geen man, Rocky die had het niet meer die stond zo te bibberen, ik pakte zijn kussentje (toch die oude dame te tutten met haar hondje) zette hem er op, heb de tassen om hem heen gelegd waar de wind vandaan kwam en zat zelf stijf tegen hem aan.
Na twintig minuten werd ik gebeld "waar ben je nou? mijn man zit al twintig minuten in zijn auto te wachten". He? Nu breekt mijn klomp, ik twintig minuten in de kou hij twintig minuten in de warme auto, dat is dan het verschil van autobezitter of niet.
Hij staat bij het bloemenstalletje aan de overkant van het station.
Inmiddels kwam de trein van 2 uur binnen, ik was precies een half uur op het winderige en koude perron.
Ik had niet gezien dat de tas met de bloemenvaas (er zaten tulpen helemaal in zon glazen vaas) om gewaaid was op de bank, dus ik pak alles op en wil weglopen zegt er een mevrouw: mevrouw uw tas lekt Mijn tas lekt? Nu zag ik het ook, er droop allemaal water uit de witte plastiek tas dus ik ging met een spoor van water richting auto. Alles weer onder de arm dan naar de overkant van het station en ja hoor bij het bloemenstalletje daar stond hij.
Tegelijk begonnen we te praten:
hij zei: Heeft u de trein gemist?
Ik zei: Zit je lekker warm?
Ik weer: Nee, ik heb geen trein gemist, ik zat een half uur op het station,
Hij: Ja ik heb het warm ik dacht dat u de trein gemist had u zou toch bellen als u er aankwam?"
Ik: Dat heb ik niet gedaan, maar zodra ik er was heb ik gebeld."
Hij weer: Ja daar weet ik niets van ik was al onderweg.
Zijn vrouw had hem niet gebeld dat ik er al stond, maar zijn vrouw en ik waren het later roerend met elkaar eens, hij had wel even op het station kunnen kijken dan had hij mij zeker gezien.
Oké gedane zaken nemen geen keer ik zat ook fout, dus zand erover.
Verder was het een geslaagde verjaardag, met als klapper! 'de stripper', ik wil wel wat fotos laten zien maar ga niet te ver, er zijn natuurlijk mensen die dat niet leuk vinden. Dus dames geniet en heren misschien ook wel.
Vandaag moest ik s morgens met de bus mee, waar ik uit moet stappen is een hele lange halte aan het eind van die halte staat het bushokje.
Als het dus echt slecht weer is neem je toch aan dat de mensen dan in het bushokje schuilen, maar het is echt zo als de bus er met een noodvaart aankomt, je geen tijd meer hebt om uit het bushokje te komen en naar het opstapplaatsje te gaan.
Dat zag ik vanmorgen dus weer, de vorige keer was het mij overkomen dat de buschaufeur bij het bord niemand zag staan niet inhield, maar gewoon doorreed.
Vanmorgen stond een man nog even te kijken hoe laat de bus zou komendat staat alleen in het bushokje, toen de bus er aan kwam moesten er mensen uit dus de man wandelde naar de bus.
Hij liep met een stok het ging niet zo vlug de man was er bijna, rijdt de bus weg.
De man bleef er nog al lauw onder maar ik ben dan gewoon verbijsterd.
Ik vind dat echt niet kunnen je moet al wachten je betaald ervoor en nog mag je bij Gods gratie mee, maar dan moet je wel sportschoenen aan hebben en er een spurtje tegen aangooien om hem te halen.
Als je er wat van zegt krijg je gewoon het antwoord: Mevrouw als we niemand zien staan rijden we door.Waar zijn dan die bushokjes voor? toch om een beetje in de luwte te staan, als je dan niet snel ter been bent is het jammer maar dan moet je weer een half uur wachten. Het alternatief is minstens 5 minuten op de plek staan waar de bus dan stopt, maar als het echt prutweer is zijn 5 minuten toch best lang hoor.
Ik vind mijzelf wel een mopperkont, maar als je afhankelijk bent van de bus moet je toch echt precies weten hoe alles reilt en zeilt anders kom je dus echt voor verassingen te staan. Ik weet wel leukere verassingen
Roddelbladen, ik moet eerlijk bekennen dat ik daar graag in lees, zeker een keer in de maand koop ik deWeekend en lees gretig wat er allemaal gebeurd in showbizzland. Dat zeker de helft niet helemaal waar is, dat weet je wel, maar je leest er toch over. Alleen als het jezelf raakt denk ik in ene, moet dat nou, of dat is gemeen zeg.
Zo zag ik deze week een foto, de boven- onderarm van Arnold Schwarzenegger in beeld, ze hadden dat lubbervelletje dat onder je arm hangt als je de arm optilt erg duidelijk in beeld gebracht met al zijn rimpeltjes en er stond bij, zou hij niet weer eens naar de sportschool gaan.
Nou dat vind ik gewoon super gemeen. Waarom mag je niet gewoon oud worden met lubbers en rimpels? Waarom beslissen anderen dat je niet goed in je vel zit? De bladen moeten natuurlijk volgeschreven worden maar dat het dan op zon manier gaat. Ik ga me bijna schamen dat ik die blaadjes koop.
Ik zelf zit goed in het spek mag ik wel zeggen, veel te veel spek maar géén rimpels. Mijn schoonzusje was in korte tijd 20 kilo afgevallen haar gezichtje had allemaal rimpels gekregen, haar buik was niet meer bol, maar hing triest als een groot vel nu naar beneden, ik ben niet jaloers dat zij zo is afgevallen, ik bewonder haar doorzettingsvermogen. Zij kon wel tegen alles wat niet goed is nee zeggen, terwijl ik het nog geen drie dagen soms kan volhouden.
Maar als ik dan het resultaat zie wil ik dat eigenlijk meteen als excuus gebruiken om maar lekker door te blijven eten.
Maar dat mijn schoonzus weer de trappen op en af kan rennen, met de kleinkinderen heerlijk fietst, veel meer uithoudingsvermogen heeft, niet als een waggeleendje loopt omdat haar knie zeer doet, toch in kleren er weer beter uitziet? Ja waar kies je dan voor?Sporten vind ik echt heel naar, dat heb ik ook nooit fanatiek gedaan, dus dat is geen optie, maar mijn eetgewoonten, mijn snoepen, daar kan ik zeker wat aan doen. Maar dan moet ik ook weer van mijzelf gaan houden, want alleen als je dat voor je zelf kunt opbrengen, dan lukt het.
Gisteren zou ik bij mijn kleinkinderen oppassen en ik kon echt met moeite de open draaitrap op naar boven om een verhaaltje voor te lezen, toen dacht ik wel, stel dat er boven wat gebeurd, hoe gauw kom ik boven?
Ik heb weer genoeg om over na te denken, ik dacht, ga bij Joop even een bakkie doen, maakt hij altijd heerlijk chocolademelk voor mij dat moet dan weer thee worden, het wentelteefje die hij even warmhad gemaakt voor mij wordt dan een droog kaakje.
Toen we dus een tuin kregen, kwam er ook een hond, de eerste hond was een boxer. Het was een reu van vier jaar oud. Daar waren we ook weer, op een rare manier, aangekomen
Een collega van Simon, mijn man, had een teefje en hij wou graag jonge boxertjes. Hij had daarom het mannetje erbij gekocht. Maar, dat ging helemaal niet. Zodra het vrouwtje gedekt was, wou ze niets meer van het mannetje weten.
Dat vind ik best zielig en ik vond hem erg lief, dus wij zouden de hond kunnen krijgen, op voorwaarde dat, als de dekking niet goed gegaan was, hij dan weer even zijn werk moest doen.
Dus wij kregen Bobbie. Een hele lieve hond, alleen loei sterk en aangezien ik nogal klein ben en toen mijn gewicht nog niet mee had, liet Bobbie mij uit, in plaats van ik hem. Dat was op zich niet zo erg, als hij niet een reuze hekel had aan langharige honden. Omdat hij al vier jaar was wisten wij dat niet. Gewoon een ramp ! Als ik in de verte een langharige hond zag, ging ik een andere kant uit. Maar soms was het niet te vermijden, dan hing ik met heel mijn kleine lijf aan Bobbie om hem maar tegen te houden, want hij wou dan echt vechten hoor.
Een keer ging ik boodschappen doen en had niet in de gaten dat Bobbie ook mee naar buiten was gelopen, had echt niets in de gaten. Ben in de melkwinkel, hoor ik een enorm lawaai. Ik kende ongeveer het gebrul van mijn hond als hij aan het vechten was. Ben naar buiten gestormd en ja hoor, Bobbie in gevecht met een langharige hond. Mijn hond was los, dus ik voorzag grote moeilijkheden als ik er niets aan deed. Ik weet nog steeds niet hoe ik het gedurfd heb, maar in mijn achterhoofd, zag ik al een fikse dierenartsrekening. Nou daar zat ik niet op te wachten en ik was zo boos op Bobbie ! Ik ben tussen de honden gesprongen en heb met mijn boodschappentas zo zitten meppen, dat ik ze wel uit elkaar kreeg. Maar nu nog naar huis, al meppend met mijn boodschappentas, wat natuurlijk een achterlijk gezicht was, maar als hij maar thuis kwam, want ik had geen riem bij me. Voor de rest een lieverd hoor
Bobbie had ook een ander eigenaardig iets. De buren waarschuwden ons eens toen we weggingen en Bobbie thuis lieten. Ze zeiden: Jullie moeten een keer weggaan en dan zachtjes terug gaan. Dan zullen jullie zien dat Bobbie boven op jullie eettafel ligt, naar buiten te kijken !
Wij moesten er een beetje om lachen, konden ons niet voorstellen dat die grote loebas op onze eettafel zou liggen. Ik had meestal een plant op tafel en er lag een lopertje op. We hadden nog nooit gezien dat het verschoven was. Maar goed, wij wilden dat wel eens zien. Dus wij tegen Bobbie zeggen: Pas op het huis ,we komen zo terug !
We gaan door de voordeur naar buiten, lopen een stukje en keren dan op onze schreden terug, heel voorzichtig. We kijken door het raam en tot onze grote schrik, lag Bobbie echt boven op de eettafel !
Ja, en terwijl wij hem zien, zag hij ons ook en normaal had hij ons aan horen komen en was hij ,zonder dat wij iets gemerkt hadden van de tafel afgesprongen en lag heel onschuldig op de vloer. Maar nu van de schrik, zette hij zich te vlug van tafel af en de nagelsporen hebben zolang in de eettafel gezetentot we een andere kochten.
Ook had ik een keer vlees, hamlappen op het aanrecht gelegd. Ik kom in de keuken en zie net een lap verdwijnen, in de bek van Bobbie. Ik roep Simon en die word zo kwaad, trekt die bek van Bobbie open en trekt net zo lang aan het stukje vlees, wat er nog uit hing, dat de rest er ook mee uitkwam. Wij konden het niet meer eten, maar de Bobbie zou er ook geen maal aan hebben
Ja, wij hadden dus een caviafamilie, vader, moeder en vier kinderen. Het was enig om te zien, dat kleine caviagrut, het rende dwars door de ren heen. Het dronk bij hun moeder, net als poesjes doen, echt schitterend om te zien.
Maar ja, aan alles komt een eind.
Vader cavia werd al een dagje ouder. De buren hadden ook een vrouwtje cavia en vroegen of ze vader cavia van ons mochten lenen, om ook te proberen jonkies te krijgen. We hadden het braaf aan mamma cavia gevraagd en die vond het prima. Ze had kindertjes genoeg, dus daar zat ze niet meer op te wachten. Dus papa cavia mocht zijn best doen om kindertjes te maken bij buurvrouw cavia.
Dat heeft hij denk ik te fanatiek gedaan, want toen we papa cavia terugkregen, heeft hij nog een weekje geleefd en is toen overleden.
Er waren wel kleine cavias bij de buren geboren, dus onze pappa cavia had alles gegeven. We konden moeilijk afscheid van hem nemen en besloten pappa cavia op te laten zetten. Dat was toen een beetje een trend. Het beestje werd helemaal geprepareerd, volgestopt met zaagsel en dan kon je nog heel lang naar hem kijken.
We brachten pappa cavia naar de reparateur. Het kon ongeveer een week duren, dan zouden we pappa cavia terugkrijgen. Toen we hem dan na een week konden ophalen, zijn we ons echt rot geschrokken. De reparateur had vast nooit een cavia gezien. Hij had er een soort eekhoorn van gemaakt, een heel slank beestje, wat tegen een boomstronk leunde . Het was gewoon niet meer onze pappa cavia.
Ja ,we moesten het toch betalen en konden hem meenemen. We hadden hem maar op de vensterbank gezet, achter het overgordijn. Een jaar later hadden we een jonge hond, een dobermannpincher, die op een onbewaakt ogenblik pappa cavia van de vensterbank hadgestolen. Hij was er mooi mee aan het ravotten geweest, (vandaar dat zaagsel,want pappa cavia was onthoofd)en er was helaas niet veel meer over van pappa cavia.
We hebben hem toen toch maar begraven, dit was het roemruchte einde van pappa cavia.
Ik vond achter op het programmaboekje nog een groepsfoto van alle dieren en mensen die mee speelde in de musical, jammer dat de fotos niet helemaal scherp zijn, ze zijn van foto naar foto gemaakt.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
