Keizerlijk Meise Sib, de orde van de autochtone Meisenaars, verzamelt alles over het historische Meise
08-08-2012
314 Leertuin III
314 Leertuin III
1901 - 1950
1901 Oprichting van de tweede klas, met als onderwijzer Athenaas VandenBoeynants. Deze wordt schoolhoofd te Sint-Brixius-Rode in 1922. 1902 Het plan voor een nieuwe school met 2 klassen en een schoolhuis (woning van het schoolhoofd) wordt goedgekeurd. Voor het gemeentehuis waren er 2 kamers voorzien en een gevangeniscel. 1904 Invoering van kosteloos onderwijs, met als bijzondere opdracht van het gemeentebestuur elke dag een half uur Fransche les. 1905 In de winter is er soepbedeling voor de minderbegoeden. 1907 Uitbreiding van de school. Het is de huidige muziekacademie die op dit ogenblik volledig vernieuwd wordt. 1914 De leerplicht tot 14 jaar wordt ingevoerd (en wegens de Eerste Wereldoorlog pas gecontroleerd vanaf 1919). De kinderarbeid (tot 14 jaar) wordt afgeschaft.
Merk op dat er in ons land geen schoolplicht bestaat. Privéonderwijs is toegestaan, maar deze leerlingen moeten een eindproef afleggen voor een examencommissie van het departement onderwijs om een diploma te behalen.
1915 Einde van het avondonderwijs voor ongeletterden wegens de oorlog. Er is na zonsondergang een uitgaansverbod ingesteld door de bezettende overheid.
1836 Het gemeentebestuur betaalt een jaarwedde van 100 gulden (ongeveer 5 euro) aan onderwijzer Barthels. De ouders van de rijke leerlingen betalen aan de meester 0,50 frank (iets meer dan 1eurocent) schoolgeld per maand. 1840 De school telt s winters 60 jongens en 54 meisjes. Dat is meer dan 100 kinderen in één klas! 40 kinderen genieten gratis onderwijs. sZomers zijn er gemiddeld 30 aanwezigen. 1854 Aanstelling van een hulponderwijzer. 1862 Start van een vrije meisjesschool door Dame Elisabeth Comtesse de Roose de Baisy, weduwe van Amédée de Beauffort. Zij is de eigenares van het Kasteel van Boechout. De kinderen ontvangen er kleding en dagelijks een warme maaltijd. Hierdoor verliest onze school veel meisjes. 1867 Oprichting van een avondschool voor ongeletterden van meer dan 14 jaar. Meester August Machiels krijgt hiervoor een bijkomende vergoeding. 1885 74 jongens bezoeken onze school, waarvan er gemiddeld 32 aanwezig zijn. Vanaf nu zijn er geen meisjes meer in de school. 1894: School van Meester Franciscus De Cuyper
Pas aan het einde van de 19de eeuw is er sprake van min of meer regelmatig schoolbezoek gedurende het hele schooljaar. Zelfs dan nog... Op bovenstaande foto is bijna de helft van de ingeschreven kinderen afwezig.
Rond 1900 kan een derde van de bevolking van Meise niet lezen of schrijven.
Vóór 1830 vinden we in Meise verschillende vormen van privéonderwijs terug. De oudste verwijzing dateert uit 1545. Enkel de rijke mensen leren lezen en schrijven.
Rond 1750 is Henricus Van Dooren meester voor Meise en Sint-Brixius-Rode. Hij is koster en geeft als bijverdienste aan een sterk wisselend aantal kinderen godsdienstonderricht (catechismus), lezen en schrijven in de Vlaemsche tael en rekenen.
Vanaf 1821 richt koning Willem II der Nederlanden overal in ons land dorpsscholen op waar les gegeven wordt in het Nederlands.
De gemeente Meise beschikt op dat ogenblik echter niet over een eigen schoollokaal. Deze school is enkel open tijdens de wintermaanden.
In de privéscholen wordt bijna uitsluitend in het Frans les gegeven.
1836 1900 wet ?
In 1834 besluyt de gemeynde raed van Meysse tot den aenkoop van een huys omtrent de kerk, voor een bekwaem school lokael ende gemeynde huys. De kostprijs bedraagt 2400 gulden (omgerekend 125 euro).
De verbouwing duurt tot 1836, het echte begin van het gemeentelijk onderwijs te Meise.
311 Napoleon Restaurant Napoleon werd overgenomen en wordt een brasserie. Vroeger was het de eerste jeugdclub van Meise in de tijd van de jeugdjaren van burgemeester Jules Van Campenhout. Het Chiroheem was toen in de schuur van Van Gijsel, op enkele tientallen meter op de Koninklijke Kasteeldreef. De A12 was er nog niet en die laan liep door tot de inkom van de Plantentuin. Daarna werd het een herberg stamënee bai bëstël uitgebaat door de familie Huygens. In Meise onder de toren van St.-Martinus staat op pag. 85 een foto van de buren uit de Boechtstraat . Hier was ook het eerste benzinestation van Meise van het merk Caltex. Daarna werd het restaurant Napoleon van tot Het gerucht deed ook de ronde dat Napoleon daar zou geslapen hebben voor zijn nederlaag in Waterloo. Hij kwam toen met zijn troepen uit Duitsland en het is n iet onwaarschijnlijk dat hij daar voorbij trok. Dat zou eens op oude kaarten moeten nagetrokken worden en in archieven van de slag bij Waterloo.
15 juni Vandaag is de oorlog in België zon goede twee jaar in gang. Dat die twee jaartjes ons deugd gedaan hebben ziet u gerust op de mensen hun gezicht en voelt u zelf aan vel en been. Hoelang het nu nog zal duren, voor die vechthanen ophouden, daar wordt nogal veel over verteld. De ene zegt : Zolang nog, en dan is t gedaan, joeng. Niks aan te doen, zeggen ze er nog bij, om t u zeker doen te geloven. De dag is daar, gaat voorbij, en vraagt u de man die zulke hoge tonen zong, voor wanneer het nu zou zijn. Ja, dan antwoorden zij : Ja, zie, dat weet niemand nie, hé, man. Maar voor enkele maanden wisten zij zeker dat het dan wel zou gedaan zijn. Het was niet gedaan en nu wist het niemand meer. En nu, na twee jaar, weet het niemand meer ook. Wordt er nu nog gesproken van gedaan , , dan haalt men eenvoudig nog de schouders op. En t triestigste van t hele zaakje is, dat ze de oorlog langs beide kanten willen winnen en hem langs beide zijden reeds gewonnen hebben. Geraak daar maar uit wijs. De enen halen overwinning op overwinning en de anderen hebben nog niet eens gevochten en schijnen nog, alhoewel met hun oren en ogen wijd open, te slapen op hun eiland. Wanneer komen die eens tegenover elkaar. Voor dat dat gebeurt zal hij, denk ik, nog zo snel niet gedaan zijn. Aan vrede sluiten valt niet veel te denken, daarvoor kunnen die hoge omes elkaar veel te goed verwijten, met liefkozingen als waanzinnige dronkaard en nog zoveel andere, dat die elkaar in t haar (als ze er nog hebben tenminste) moeten vliegen, dat staat vast. Doch wanneer ?
Ondertussen zitten wij hier op onze buik te wrijven. Om enkele kilos aardappelen te mogen halen van het rantsoen, zodus waar we recht op hebben, moet men wachten tot de kontroleurs en gendarmen, de smokkelaars en andere mensen die voor woekerprijzen enkele kilo s aardappelen gaan kopen waren bij de boeren, alles afgenomen hadden en bijeen gebracht in t een of t ander huis. Dan ging het van mond tot mond ze geven patatten. Anders kunt u er halen met een maand of twee retard. Tussen die twee maanden moet u maar zien, hoe ge uw plan trekt. En met de die 200 grammen per dag, zal men zich ook niet vet maken.
juli Vandaag begint mijn betaald verlof voor een week. Voor een maand, de 17de, kregen we nieuws dat Georges Fluyt in Duitsland gestorven was, ten gevolge van een dubbele longontsteking. Voor enkele dagen is de sterkste of een der sterkste vestingen van de wereld, namelijk Sebastopol in de handen van de Duitsers gevallen.
Werken donderdag 30 mei Vele Belgische krijgsgevangenen trokken langs de Vilvoordsesteenweg naar Duitsland. Velen liepen weg en geraakten goed thuis. van 30 mei tot 24 september een leven gehad van een koning. In de zon liggen, gaan wandelen en konijnen eten doen was het ergste wat wij te doen hadden. Werk was er niet. Op 24 september 1940, s morgens om 6 uur vertrokken naar Duitsland, om er te gaan werken voor 6 maand. De eerste dag tot in Aken gereden langs Holland rond. Daar bijna alles doen afbranden met in beddens te vechten. s Anderendaags om 18 tot 2.30 u. theater gespeeld in een cinemazaal. Vertrokken naar Kassel. In het begin ging alles daar nogal goed. Na twee maand trok de Mol terug naar huis. De dagjes kropen maar traagjes voorbij, daarbij was het er geweldig koud. Ieder morgen om 6 uur het bed uit. De eerste jaartjes zal dat nog geweldig in mijn ribbetjes hangen. Daarbij s morgens en s avonds, een kwartier ver naar de fabriek. Soms zo een lekkere soep dat we alles lieten staan. Met Nieuwjaar niet in congé geweest omdat het ons 40 Mark zou gekost hebben. Na zes maand waren we er alles al goed gewoon. Doch onze term was voorbij en ik wou zo rap mogelijk van daar, daar het mij geweldig de keel begon uit te hangen. Bijzonder die barakken. Met 20 man in een kamer. s Morgens moest men snakken naar lucht : een echt hondenleven. Om naar huis te gaan moest ik wachten tot 25 april, daar men ons wijs gemaakt had dat de grenzen gesloten waren. Eidelijk de 26 april 1941, om 4 uur stoomde het treintje met mij Kassel uit. In Kassel zelf had men mooie bergen, bijzonder Willemshöhe was heel schoon. Over de 600 m hoog. Eens voorbij Paderborn was de reis maar eentonig. Alles vlak gelijk in Vlaanderen. Tegen de middag waren wij in Keulen, waar we allen rechtsprongen, toen we over de Rijn reden. Om 13 uur in Herbestal aan de grens. Vier uur moeten aanschuiven om geld te wisselen. Om 18 uur terug aan het rollen geraakt. In Luik nog eens gestopt en dan in vliegende vaart naar Brussel. Om 21.30 u. kwamen wij in het Noordstation binnen. Met pakken en valiezen naar de tram gesukkeld en rond 22.30 uur stapte ik in Meise van de tram. Mijn verstand was te klein om te geloven dat ik terug thuis was. De eerste minuten wou het er nog niet in. Ik scharrelde maar mijn klorren bijeeen en droop af naar tante Isabel. Daar de deuren uit de hengsels getrommeld, omdat de grote heer niet te lang zou moeten wachten. Boven kwam er een slaperig koppeke uit, dat vroeg wie er nog zo laat op de baan was. Wel, kende mij niet meer vroeg Pieje. Nieëk, zaan de mensen van boven.. Wel, mensen uit Duitsland, hakkelde Pieje, omvergevallen van honger en grote vaak. Hee, hee, hoorde ik boven, bliksemsnel gevolgd door een geweldig gesloef op de trap. De ringelkens vlogen open en het volgend ogenblik stak Pieje zijn verwilderd koppeken naar binnen. De mensen wisten niet hoe zich te houden van kontentement, over zo een hoog bezoek op t laatste van de dag. Daarbij blikten ze met begerige ogen naar een paar geweldige valiezen, die Pieje van Kassel achter zich aansleepte. Wat die beruchte valiesjes mij aan plezier bezorgd hadden, daar kon geen mens een gedacht van geven. Om te beginnen van in Kassel van uit de barakken. Nog geen 2 minuutjes uit de barakken vertrokken of er brak een handvat van de grootste valies. Rapareren! Geen denken aan, daar het 3 uur s morgens was en donkerder dan in de donkerste hel. Snel mij broekband af en die rond de valies. Alles opperbest! Tot 500 meter verder mijn arme broeksband de geest gaf. Nu de valies maar onder de arm gepakt. t Gemak daarvan ondervond ik reeds van bij de eerste stappen. Bij elke stap schoof ze naar voor ofwel naar achter, zodat ik bij elke 5 stappen het boeltje eens moest dooreen gooien, om ze weer vast te krijgen. En zwaar dat dat dingske woog. Ondertussen rekte de andere bij elke stap zo vervaarlijk uit mekaar, dat ik vreesde dat er nog ongelukken zouden gebeuren. Als een harmonika ging ze uit elkaar, doch gelukkig kwam ze tot aan het station immer in haar plooien terug. Eens op de trein was het een gerepareer zonder einde. Dan nog die pleziertjes van t overstappen op andere treinen. Ja, valiesjes, t naaste maal liggen de riempjes! Goed voor éénmaal!
woensdag 29 mei Om 5 uur vertrokken naar Gent, waar we 10 à 12 km af waren. Op die 12 km telden we 7 gesprongen bruggen. Vele waren in twee gebroken, en andere staken recht het water in. In Gent zelf niet veel kapot gezien. Van Gent reden wij op Wetteren en van daar op Dendermonde, waar nog 3 gesprongen bruggen lagen. Van daar ging het in vliegend tempo, recht naar huis. In Brussegem stonden nog enkele uitgebrande tanks. Eindelijk om 13 uur bolden wij Meise binnen. Juist 14 dagen weggeweest. Wij waren van de laatsten. Nog enkelen die in Frankrijk zaten bleven achter. Twee soldaten van bij ons sneuvelden : Jean Krokaert en Frans Leemans uit Oppem.
dinsdag 28 mei Om 6.30 uur opgestaan. Om 7 uur gegeten. Een uur hard geregend. België heeft zich overgegeven. Om 10 uur kregen we de eerste soldaten te zien. Alles werd in gereedheid gebracht om naar huis te rijden. Die nacht met 30 man bij elkaar geslapen. Om 12 uur vertrokken naar Gent. Als we enkele kilometers buiten de stad waren, trokken de Duitse troepen naar Brugge. Onderweg zagen wij een tiental dode paarden liggen waar grote stukken uitgesneden waren. Een prachtig dier stond stervend naast de baan, waar velen medelijdend naar keken. In de borst getroffen door een schrapnel. Andere paarden liepen los door de velden. Rijen kanonnnen stonden eenzaam en verlaten langs de weg. Geweren lagen op hopen gegooid en kogels vond men overal. Gasmaskers, ransels, helmen lagen met duizenden langs de weg. Auto s die in gracht gekanteld waren. Radios, gamellen, velo s ...Alles lag dooreengegooid zo ver het oog reikte. Velen droegen mee wat ze dragen konden. Twee maal stonden wij voor gesprongen bruggen. Over de derde kon men over met een bootje, waar langs weerskanten balken waren opgelegd. Met honderden stond men te wachten. Men stootte en drong om er het eerst over te zijn. Met 30 vertrokken en in Gent nog met 14 bijeen, 16 verloren onderweg. Men had er zich eenvoudig op banen te plaatsen. Men werd voortgeduwd door de menigte. De Belgische soldaten hadden geen wapens meer bij en liepen vrij langs de banen met de vluchtelingen mee. Alle fietsen werden hun door de Duitsers afgenomen. De fiets van Leo De Smedt werd ook afgenomen. 2 uur moeten terugrijden voor een gesprongen brug. Op enkele kilometers voor Gent mochten wij niet meer door. Juist voor de boerderij, waar we in een schuur mochten slapen, lag een uitgebrande boot. Men moest er geweldig gevochten hebben tussen Ursele, Knesselaere en Beernem.
zaterdag 25 mei De ganse nacht horen schieten. Om 9 uur vertrokken naar Brugge. Aan het belfort ontmoetten we andere mensen uit Meise die er in een klooster verbleven. We mochten daar ook blijven. s Middags kregen we soep en aardappelen. Guido Gezelle verbleef hier van 1860 tot 1865. Hij was hier onderrector en gaf Engelse les. Dit was in het St.- Leogesticht.
zondag 26 mei In de klassen op stro geslapen. Om 6 uur opgestaan. Om 7 uur naar de mis geweest. Daarna in de stad geweest tot 11.30 u. De Duitsers zaten op 17 km van hier. Om 12 uur kregen we soep en aardappelen. In de namiddag moesten wij binnen blijven. Met de kaarten gespeeld. Om 21 uur gaan slapen. 140 vluchtelingen bijgekomen.
maandag 27 mei Om 6.30 u. opgestaan. Om 9 uur 16 Duitse vliegtuigen over de stad. Een kwartier later kwamen er drie terug welke bommen uitgooiden. Met akelig gefluit vielen ze naar beneden, gevolgd door geweldige ontploffingen. De kop van een obus op een afdak gevallen, waar we enkele meters afstonden. De splinters vlogen van het dak. Een half brood mogen gaan halen op de markt. Tegen de avond kwamen er zoveel vliegtuigen over, waar veel naar geschoten werd.
donderdag 23 mei Om 6 uur vertrokken met bestemming Meise. Enkele kilometers voor Kortrijk hoorden wij vertellen dat de Duitsers reeds langs de Leie lagen en volop aan het vechten waren. Langs daar zou men er niet door kunnen. Terwijl we daar stonden hoorden wij twee bruggen de lucht invliegen. We draaiden het stuur vlug om en wilden langs Gent naar huis. Onderweg vertelde men dat het langs Gent ook niet ging. We reden naar Ingelmunster en van daar naar Brugge. We volgden de vaart Brugge Gent tot in Sint Joris ten Distel, waar we bleven om te overnachten. Om 18.30 u. werd er geweldig naar Duitse vliegtuigen geschoten met lichtkogels. Tot 19 u. hing de lucht vol kanongebulder en vuur. Gedurig cirkelden er andere vliegtuigen rond. Velen waren bang om te gaan slapen en de valiezen werden op de fietsen gebonden, voor in het geval dat wij het er te warm zouden krijgen.
vrijdag 24 mei De ganse nacht zonder ophouden de kanonnen horen schieten. Om 8 uur opgestaan. Twee mannen wilden naar Gent om te gaan zien of we daar door mochten, doch halfweg moesten ze terugkeren door gesprongen bruggen. Over de derde mochten ze nog over, maar ze moesten zich haasten, want men bracht ze in gereedheid om ze ook te doen springen. In de namiddag zagen we een hele rij bommen uit de vliegtuigen vallen, op een kilometer afstand. Ze waren in een groot park gevallen. Enkele minuten later hing de lucht vol rook. Tegen de avond kwamen er weer een tiental over. De ene na de andere dook en mitrailleerde er duchtig op los. De lucht daverde van het vliegtuiggeronk en het schieten. Een uur later kwamen er weggelopen soldaten voorbij, welke zoveel mogelijk weggegooid hadden en de benen genomen hadden.
woensdag 22 mei Om 7 u. vertrokken naar de bareel. Er stonden er reeds honderden te wachten. Dikke rookwolken hingen over Duinkerken, dat die nacht gebombardeerd was. Tot 9.30 u. stonden wij te wachten. Niemand mocht door. Grens voor drie dagen gesloten. Terug naar de boerderij. Met enkelen naar zee geweest. Kustwachters gezien op het strand. Om 15 uur trein toegekomen met Belgische soldaten uit Frankrijk. De soldaten deelden sigaretten en chocolade uit, welke ze gestolen hadden van een Engelse trein, die gebombardeerd was en enkele wagons van blijven staan waren. Ze vertelden dat ze in Frankrijk met geld in hun handen nog geen eten konden krijgen. Men durfde er voor een glas water 0,75 fr. tellen. We kregen nieuws, dat degenen die konden, zich huiswaarts moesten begeven. We vertrokken om 16 uur met de volgende 18 man : Brouwers Emile, Dierickx Lodewijk,De Smedt Leon, Leemans Raymond, Blommaert Leon, De Cuyper Jozef, De Vadder Raymond, Versaen Jan, Silverans Marcel, Van der Veken Raymond, Van der Veken Michel, Van der Veken Lodewijk, Van der Veken Petrus, Van der Veken Julien, Huygens Petrus en Jacobs Edward uit Erps Kwerps, Van Hamme Gilbert uit Kortenberg en Van Cutsem Gilbert uit Kortenberg. We geraakten die avond tot in Zarren, waar we bleven overnachten.
maandag 20 mei s Morgens om 4.30 u. door Belgische soldaten wakker gemaakt. We moesten direct ons pakken maken en vertrekken. Aan treuzelen viel niet te denken want ze stonden met de paarden reeds naast ons, voor we goed wakker waren. We wasten ons in de vijver en vertrokken. Men had er ons liever een maand, dan de soldaten één dag. We dachten naar Ieper te gaan, doch in Menen ontmoetten wij mannen van Meise, die in een leegstaand huis sliepen. We mochten bij hen blijven. Nog nooit zoveel auto s gezien. Men sprak dat Menen die nacht ging gebombardeerd worden. De nacht doorgebracht op de planché, in een deken gerold. Planken zijn juist geen pluimen, zodus maar weinig geslapen.
dinsdag 21 mei Om 5.30 u. vertrokken. Men meldde dat de Duitsers dichtbij waren. We reden door Roeselare, Diksmuide, Veurne, waar we bijna niets dan koeien zagen en De Panne. Tegen de middag bemerkten wij Adinkerke, hetwelk op het laatste hoekje van de grens ligt. Ditmaal zou men Frankrijk in mogen. Op een lange rij, zo breed als de straat, schoof het volk naar de grens. Na een kwartier van langzaam aanschuiven werd plots de bareel gesloten en mocht niemand meer door. Het volk begon het beu te worden en velen spraken van onmiddellijk naar huis terug te keren. We bleven eten op 20 meter van de grens. Daarna trokken we weer de duinen in, om een weinig te rusten. Gedrieën gingen wij naar de zee, welke we vanop de berg zagen liggen, doch waarvoor we een uur nodig hadden, om ze te bereiken. Als we terug kwamen had men een slaapplaats gevonden bij een boer. Onder de pannen geslapen waar we het heel koud hadden. De ganse nacht zonder ophouden horen schieten.
vrijdag 17 mei Vroeg vertrokken om over de grens te geraken. Uit alle wegen stroomde het volk Menen in. Men kon er op de koppen de ganse stad rond wandelen. Aan de grens was alles gesloten. Niemand mocht Halewijn binnen. Met veel dringen en stoten geraakten wij uit de menigte. Terug naar de boer in Wevelgem gegaan.
zaterdag 18 mei s Morgens terug naar Menen geweest. Grens terug gesloten. Naar Ieper gestuurd. Geen twee minuten aan t rijden of alles moest van de grote baan, voor troepen die er moesten passeren. Naar Kortrijk willen rijden? Nauwelijks in Wevelgem of terug van de baan gejaagd. Door weiden, beken en velden terug bij die boer geraakt.
zondag 19 mei Grens terug gesloten. We mochten nog niet op de grote baan komen. Nacht doorgebracht met kaarten en vertellen. In volle seizoen werkten er bij die boer 500 mannen in het vlas. In de namiddag bij Gaston Rebry geweest. Nog geen enkele maal moeten sukkelen voor brood of andere eetwaren.
woensdag 13 mei 1940 Alle jonge mannen moesten de gemeente zo spoedig mogelijk en op eigen middelen verlaten en zich in de richting van Roeselare begeven. Het gold voor de mannen van 16 tot 35 jaar. Eten moest men meenemen voor 48 uur. Om 13 u. vertrokken uit Meise met een twintigtal kameraden, per fiets. We reden over Aalst tot tegen Oudenaarde, waar we bleven overnachten. De brug in Aalst was gebombardeerd, maar niet geraakt. De huizen errond waren duchtig door elkaar geschud en hadden hun ruiten en pannen de straat opgegooid. Op de wegen stroomden de vluchtelingen in eindeloze rijen in de richting van Roeselare of Kortrijk. We reden voorbij zwaar geladen karren en volgepropte auto s. We moesten door stofferige wegen. In de dorpen stonden de mensen ons hoofdschuddend na te staren. De eerste nacht weinig geslapen, daar de koeien de ganse nacht hun kettingen rammelden. Om ? uur in de morgen kraaide een haan, welke juist boven ons hoofd zat, ons wakker. Men hoorde stro kraken en sakkeren en mopperen, maar mijnheer stoorde er zich niet aan en koekeloerde er gedurig op los.
donderdag 16 mei s Morgens om 7 u. vertrokken naar Roeselare. Er waren reeds vele vluchtelingen op de baan. In Roeselare stond op een bord geschreven dat wij ons naar Kortrijk moesten begeven. In Kortrijk stond weer een bord. Al diegenen die werk verlangden moesten naar Parijs. We stonden besluiteloos. Sommigen spraken van terug naar huis te keren, doch in het stadhuis deelde men mede, dat het verplicht was naar Frankrijk te gaan. Ze stuurden ons naar Halewijn, hetwelk achter Menen lag. Met duizenden stroomden de vluchtelingen Kortrijk uit naar Halewijn. We reden tot s avonds door tot in Wevelgem hetwelk 5 minuten van Menen en 10 minuten van Halewijn ligt. Het vliegplein van Wevelgem was geweldig gebombardeerd. Er lagen twee uitgebrande vliegtuigen op. De huizen errond waren over t algemeen zwaar beschadigd. Sommige lagen gelijk met de grond. Ruiten zag men nergens meer in staan. We bleven er overnachten bij een grote boer in de koestal, waar we warm lagen.
Voor de fuzie hield de toenmalige C.V.P. o.l.v. voorzitter Willy Van den Berghe een zeeweekend. Daar moesten de violen gestemd worden met het oog op de fuzie van 1976. Tijdens de stemming over het fuzeren, waren er twee opties : met Grimbergen of Wolvertem. Drie aanwezigen stemden voor Grimbergen : Jos Chabert, Guido Erard en ik. De anderen, onder impuls van Jef Claes (verslaggever Het Volk) verkozen de geschiedkundig onnatuurlijke fuzie met Wolvertem, omdat die garant zou staan tegen de oprukkende verstedelijking. Oppem, een deel van de gemeente Brussegem werd uiteindelijk mee opgenomen. Toen de naam van de nieuwe gemeente Meise werd, stond Wolvertem op stelten. Zij eisten de naam op, omdat de naam van het vredegerecht Wolvertem was? Maar hun onwetendheid i.v.m. de geschiedenis weerhield hun van de kennis dat Meise tot 1132 de moederparochie was van de hele streek met Grimbergen, Strombeek, Nieuwenrode. Bovendien blijkt uit Het parochiewezen van Brabant dat de parochie Meise niets te maken heeft met de parochies rond Wolvertem! Meise hoorde na 1132 bij de abdij van Grimbergen. Wolvertem ressorteerde onder Affligem. Baron dHoogvorst was burgemeester van Meise, Wolvertem en Nieuwenrode van Door de commotie werd een volksraadpleging georganiseerd, hoofdzakelijk om de gmoederen te bedaren! Hierin werd de naam Meise-Wolvertem als compromis voorgesteld. De plaatselijke drukker en het schoolhoofd van de gemeentelijke jongensschool verspreidden een pamflet tegen die enquête. Maar niets baatte. De naam Meise werd terecht behouden als naam van de nieuwe gemeente, tot grote ergernis van enkele potentaten, die zelfs geen autochtone Wolvertemenaars zijn, en die nog steeds tweedracht proberen te zaaien. Dit gaat zover, dat de plaatselijke politieke partijen, onder druk van de zogezegde publieke opinie een reeks varianten voor de naam van hun partij blijven hanteren : Meise-Wolvertem (en de andere 6?), Meise-Wolvertem-Oppem (en de andere vijf parochies blijven in de kou staan?) We zullen een inburgeringscursus moeten organiseren voor aantredende en zetelende politiekers van alle partijen. Want hun kennis van hun gemeente reikt niet ver! Dat bleek tijdens een enquête die ik afnam met de AVC-computer tijdens de eerste wereldcultuurbeurs in Wolvertem. De oplossing van het probleem is : promoot de 8 parochies, een van de meerwaarden van onze keizerlijke gemeente Meise! De mensen zijn en geboren getogen onder hun kerktoren! Meise heeft daarin dus twee betekenissen : gemeente en parochie. Naar het voorbeeld van Natuurpunt zouden de parochienamen cursief moeten geschreven worden. Dan zien we duidelijk waarover het gaat! Daar kraait geen haan over!
Op mijn 59ste verjaardag verloor ik een van mijn beste vrienden. Ik leerde Jos beter kennen tijdens de werkzaamheden voor het omvormen van het podium van het Willy Van den Berghecentrum tot het Spinet in het kader van toneelkring Kris Kras. Samen met Louis Dierickx, mijn broer Piet en andere Kris Krassers hebben wij de sportzaal afgesloten van het podium met cyproc platen. De Jos en ik werden belast met het afhalen van zetels van een failliete cinemazaal in Antwerpen. Onderweg is een spontane vriendschap ontstaan.
Toen zijn vrouw Alice nog leefde ging ik regelmatig langs op de boerderij (nu winkel voor dierenvoeding). Achter het houtstoofje beleefde ik daar de sfeer van vroeger op onze boerderij Boechtstraat 21 (de Rozenboom).
Toen Up with people de eerste keer te gast was in Meise trokken de Jos en ik naar Esch sur Sûre (Luxemburg). De reden was dat een Luxemburgse T.V.-zender het optreden van de wereldvermaarde groep uitzond en dat wij dat niet konden ontvangen in Meise. Ik beloofde onze logés van Up with people een copie van hun optreden. Maar daarom moesten wij tot ginder. De plaatselijke dorpsonderwijzer had een video en nam de show voor ons op. Wij logeerden toen in een appartement van Joséke, de dochter van de vrienden van Jos. Bij zijn overhaast vertrek was de Jos vergeten verse kousen aan te trekken. Hij vreesde dat deze kousen op de stoel voor zijn bed enige reukhinder zou opleveren. Wij sliepen in dezelfde kamer. Daarom kieperde hij zijn kousen in de papierbak voor de hele nacht.
De Jos was daar zowat vriend aan huis bij al die stijve Luxemburgers. Want die mannen en vrouwen ontdooien is geen lachertje. Anna en Frank en hun kinderen, die een groot stuk van het toerisme in die streek beheren, waren ons vertrekpunt. De Jos had daar zijn eigen kamer, waar zijn pantoffels onder het bed stonden. Hij ging daar prat op. Maar bij ons volgend bezoek legde Anna de Jos voor de gelegenheid op de mansarde (een kamer waar de buitenmuur bestond uit de natuurlijke rotsen). Ik kreeg zijn kamer en voelde mij er onmiddellijk thuis. Toen werd ik s avonds in het Hotel de la Gare ingelijfd als ingezetene van Esch. Ik werd daar prompt aan de "stamtisch", een ronde tafel naast de toog, geïnstalleerd en kreeg een rondje van al de aanwezigen. De lokale drank is de Quetsch (jenever 50 graden) van kleine blauwe pruimpjes. s Anderendaags gingen wij de afvaart doen van de Moezel. De hele voormiddag had ik een eigenaardig gevoel. De lucht en de bodem schommelden zoals het water in de zee. Dat werd echter deels gecompenseerd door de deining van het schip. Maar toen s middags het gastronomisch maal geserveerd werd op het dek, was alles bij toverslag over. De organisatie van de tocht was in handen van de tuindersclub waar Frank voorzitter van was. En wij werden lid gemaakt van deze vereniging.
Een tweede erevoorzitter van de fanfare De Verenigde Broeders overleed op 24 juni. Hij was 83 jaar. Hij was tevens lid van de koninklijke fanfare De Vrije Vrienden uit Wolvertem. Velen zullen zich Raymond herinneren als de joviale beenhouwer in de Boechtstraat, schoonzoon van Michel Van der Veken, één van de markante figuren uit de Cuyperstraat (nu Boechtstraat). Zijn dochter Marie Elise baatte tot voor kort nog een delicatessenzaak uit met vooral kaas in de vroegere beenhouwerij. Zij stopte de zaak om zich volledig te kunnen wijden aan de verzorging van haar zieke vader.
Raymond kwam uit een gezin van acht, authentieke Meisenaars, en groeide op in een klein boerderijtje op de hoek van de haagweg (kleine weg tussen de Nieuwelaan en het Willy Van den Berghecentrum. Zijn vader was ook een gekende en pittoreske figuur uit het oude Meise, maar wie hierover meer wenst te weten kan de brochure hierover lezen van de hand van ex. gemeenteraadslid Piet De Cuyper.(Jef L DC)
Op 6 juni 1998 overleed Jean Van Dievoet in de Sint-Jozefkliniek in Vilvoorde op de gezegende leeftijd van 89 jaar. Hij beloofde de vijf laatste jaren nochtans ,tijdens het teerfeest van de Koninklijke Maatschappij de Gewezen Soldaten 1903 ,erbij te zullen zijn in 2003, als deze vereniging , waarvan hij de erevoorzitter was haar 100-jarig bestaan zou vieren. Van iemand zoals Jean Van Dievoet kun je geen afscheid nemen op traditionele wijze. Daarom volgt hier de strofe van het stamlied die aan hem gewijd is en die op een beknopte wijze samenvat wie en hoe Jean was (het wordt gezongen op de tonen van Achter de kazerne :
En de Jean Van Dievoet, die schiet er niet naast. Met pijl en boog gewapend, staat hij nog steeds paraat Hij is er al jaren bij, met mop en grap dikke sigaar En vrolijk klinkt zijn lied : de vrienden treuren niet !
Zijn familie en vrienden, en zijn vrienden boogschutters uit het hele land, missen hem, maar zullen niet treuren. Zij gedenken hem met bloemen die hij als botanicus koesterde. En via zijn moppen, waarvan wij een video-opname maakten en het interview over de stamenees van Meise, dat wij opnamen op geluidscassette, zullen wij hem steeds onder ons kunnen terugbrengen zoals hij was : vrolijk en ten volle van het leven genietend ! (Jef L DC)
Henricus(Hendrik)Van Dievoet was burgemeester van Meise van 1891 to 1904, boomkweker en bloemist; in de Eerste Wereldoorlog werd hij als gijzelaar door de Duitsers gefusilleerd.
Hij heeft zijn naam aan de Van Dievoetlaan in Meise gegeven.
Hij heeft ook zijn naam gegeven aan een soort appel "President van Dievoet": Malus domestica "Président van Dievoet" (syn. "Cabarette", "President van Dyvoet") is een oud appelras met grote, platte, groene vruchten. Afkomstig uit Noord-Frankrijk, bijzonder geschikt voor biologische teelt op sterkere onderstammen en gemakkelijk te bewaren tot einde mei. De vrij grote appel is geschikt voor verse consumptie, keukengebruik en voor verwerking tot sap, cider of appelmoes.
Uffra Louisa, als ik u zo mag noemen of hebt u liever mevrouw de erevoorzitster ?
Mij, uw nederige dienaar, werd gevraagd nu tot u het woord te richten naar aanleiding van uw thans zo stevig vaststaand besluit om deze door ieder zo zeer geëerde groep leden van de kerkraad van St.-Brixius-Rode te verlaten en zo helaas deze leden aan hun droevig lot over te laten. U durft nogal en ik durf dus meteen een beroep te doen op uw eigen verantwoordelijkheidsgevoelen dat nu erg sterk moet spelen om voortaan als erevoorzitster geen enkele vergadering te willen missen. Louisa, hoewel u deze datum misschien niet zo graag bekend maakt, uw grote be-scheidenheid kennende, u bent geboren op 16 december 1935; u behoort dus tot de kranige nooit aflatende dertigers zoals bv. kardinaal Danneels, net wat ouder dan u-zelf. Uw kleuterschool en lagere school deed u in het u zo door en door geliefde Rode bij de Wolvertemse mevr. Reyers, bij juf Struelens uit Meise en bij meester-schoolhoofd Ameryckx uit Rode. Als u 7 werd hebt u uw eerste communie gedaan, een mooie dag voor uzelf en voor uw ouders in de maand mei van1942, weliswaar in volle oorlogstijd. Jij mocht op die dag een mooi wit kleedje dragen. Wij hebben haast hopeloos gezocht naar een foto hiervan, maar helaas de oorlogsjaren en de nasleep ervan hebben er anders over beslist. Gelukkig werden er later van u nog heel wat mooiere schoolfotos gemaakt, waarvan gelukkig nog meerdere exemplaren in ons archief. Twaalf jaar: tijd voor haar plechtige communie; de oorlog was gedaan en we schrijven 1947. Er moest weliswaar nog gekocht worden met rantsoeneringsbonnetjes, maar niets stond het feesten in de weg. De normaalschooltijd in de Molenbeekstraat in Laken liep fantastisch. Velen kunnen daarvan getuigen en deden ons allen hetzelfde verhaal:onze toekomstige erevoorzitster uffra Louisa was een buitengewoon goede leerlinge; het zou ons niet verwonderen dat zij vroeg of laat, - eerder vroeg - directrice zou worden en zo is dan ook geschied ! We schrijven nu 1 september 1954, uffra Louisa overschrijdt met enige schroom, maar toch met grote vastberadenheid de drempel van haar klas. Ze heeft alles tot in de puntjes voorbereid en laat de leerlingskes nu maar komen. Op diezelfde dag heeft de Italiaanse politicus Alcide de Gasperi, - u allen welbekend van de bewuste straat zonet zijn pijp aan Maarten gegeven. Nu gaat de geschiedenis met rasse schreden vooruit Haar eigen schoolcarrière neemt meteen een even goede vlucht en tien jaar later wordt de degelijke inzet van uffra Louiza al opgemerkt door de toenmalige schepen van Onderwijs Marcel Belgrado, die niet weinig fier is dat de gemeenteschool van Rode, zon prima kracht in huis heeft. Toch staat ze op haar strepen en ze droomt van een splinternieuwe gemeenteschool in Rode. Voor degelijke leerkrachten moeten er toch degelijke schoollokalen zijn Zij alleen en zij alleen wist aan welke lijdensweg zij dan begonnen was en ze bedenkt in stilte deze slogan: Rodenaren wees wijs, investeermee in nieuwe klaslokalen voor uw basisonderwijs. Het was niet langer te doen, de zo slecht verwarmde klaslokalen met grote en hoge stoven die zoveel energie opslorpten van directie en leerkrachten. Als ze veertig werd groeide haar carrière naar haar hoogtepunt. Om zich nog meer te kunnen inzetten voor kinderen en collegas droomde ze stiekem van een directiefunc-tie, die haar niet meer kon ontsnappen, niet om de baas te spelen, dat heeft ze nooit gedaan, maar wel om nog meer ten dienste te staan van anderen, want zo was haar leven altijd al geweest: zichzelf weggeven voor anderen tot de laatste snik. Wie weet hoe dikwijls zij gekuist en gedweild heeft in die school, kindertranen gedroogd en radeloze ouders ontvangen, uitgekeken naar bekwame leerkrachten; teveel om op te noemen en dit niet enkel van 8 tot 17 u, maar heel vaak van 6 tot 23 u met vele schoolraden, oudercomités, verslagen maken enz. zonder ophouden. 31/12/90 kwam in aantocht: einde loopbaan in zicht, ze had de pensioengerechtigde leeftijd bereikt na 36 jaren onverdroten inzet om aan doodgewone kinderen steeds weer het wonder te wijzen. We kunnen niet tellen hoeveel dagen dit waren en ook niet hoeveel uren, maar het waren er ontelbaar veel en nog steeds zette ze zich in voor haar school, die haar levenswerk is geweest. Iedereen kan dit getuigen en zijzelf bleef daarbij de doodeenvoudige dienstbare directrice, de DDD. Maar nieuwe levensopdrachten waren voor haar weggelegd luister . Op 6 april 1994 werd ze verkozen als lid van de kerkraad in vervanging van André Robaeys, nu pas overleden. Op 27 juni 1996 na twee jaar werd ze al verkozen als voorzitter van het bureau der kerkmeesters Al één jaar later op 7 april 1997 werd ze verkozen tot voorzitter van de kerkraad en voorzitter van het bureau der kerkmeesters en na het verschijnen van het nieuwe decreet op de kerkfabrieken van 7 mei 2004 en op 12 april 2005 was zij al meteen de nieuwe voorzitter, een functie die ze met vaste hand zeven jaar lang heeft uitgeoefend tot ze na zeer rijp beraad haar ontslag heeft aangeboden op 01/01/2012.. Nog even een zicht op de verscheidene pastoors met wie ze steeds in dienende liefde heeft samengewerkt. Van 1993 tot 1997 met de pastoor Marcel De Pauw, die samen met haar vele vernieuwingen heeft gerealiseerd met een veilige kerktoekomst voor ogen. Van 1997 tot 2001 heeft ze vooral ook de humor moeten doorstaan van Jan Arnalsteen, de vrolijke duvel-doet-al van Wemmel tot St.-Brixius-Rode. Ze dacht eerst wel even bij zichzelf:wa smijten zehie na binnen maar het duurde niet lang of ze had diene deugniet in haar hart gesloten tot ze hem met pijn moest laten vertrekken in 2001. Dan kwam er verandering, met Jan Lagae, soms meer afwezig dan aanwezig, en er was ook nog heel even pastoor Cuong, een sympathiek baasje.. Intussen was zij de beschermengel van ons mooie kerkgebouw en ze is niet teruggedeinsd om naar aanleiding van Brixius 100 de onvergetelijk mooie glasramen te laten installeren, waardoor de schattige parochiekerk van Rode bekend raakte tot ver in het buitenland. Kort geleden heeft ze bereikt dat deze kleurige kerkramen voor eeuwig en altijd dit sympathieke dorpskerkje zullen blijven sieren nu ook de voorgevel en de andere gevels deskundig onder handen werd genomen. Welnu, zo was het leven van onze erevoorzitster steeds opnieuw nooit voor zichzelf, altijd voor het onomwonden gelukvan elkander en zo willen wij ze blijven eren en danken, loven en prijzen een leven lang.
P.S. En de verwarming van de kerk zul je zeggen, welnu beste vrienden, ieder van ons heeft in het leven al iets gehad dat je niet altijd kan realiseren en waarvan je moet blijven dromen om dit te kunnen realiseren. De grote protestantse theologe Dorothee Sölle heeft ooit gezegd: als je niets meer hebt om van te dromen of om naar te verlangen, dan gaat de wereld stuk bij gebrek aan een visioen of visie.
In 1965 trok Herman Boon pr. de jeugdwerking open voor alle jongeren van onze gemeente (toen parochies Meise en Rode). De Jeugdraad werd voor het eerst opgericht. Die bestaat dus 46 jaar in Meise en geen 25, zoals gevierd. Drie nieuwe verenigingen werden opgestart in het kader van de open jeugdzorg, maar nauw verbonden met de Chiro. Ik vond persoonlijk dat onze proost alles te veel bekeek door de bril van de Chiro. Voor hem was alles Chiro en stond de open jeugdzorg in functie van de Chiro. Patclub stond voor jongeren van 6 tot 14 jaar. Jongerenklubs stond open voor 14 tot 18 jarigen. Jeugdgemeenschap voltooide de kringloop met 18 tot 25 jarigen (nu is dat Jeugdclub Knodde). In deze periode trok Herman Boon pr. met de oudsten naar Aosta in Italië. Deze kampen werden onvergetelijk ingebrand in het geheugen van wie het meemaakte. Ik kan zo nog een hele encyclopedie vullen met herinneringen aan deze periode. Maar dat zou ons te ver leiden. Surf eens naar http://blog.seniorennet.be/Hermanboonpr en bekijk het uitgebreide filmarsenaal uit die periode. Een mini geschiedenis met oude fotos staat in Meise, onder de toren van St.-Martinus (helaas uitgeput maar beschikbaar op CD-rom). Ondertussen is er een filmpresentatie en een fotopresentatie gemaakt in de reeks Sib. Ze kan bekeken worden op aanvraag in t Moment van Meise.
