ie middag trok ik de deur van het opgeknapte rijtjeshuis voorgoed achter me dicht. Ik wist onmiddellijk dat dit het definitieve einde was van een tumultueuze periode in mijn jonge leven. Augustus 1986 ... Ik was achttien en bijna een half jaar getrouwd met de liefde van mijn leven.
Ik ontmoette hem drie jaar eerder. Ik was vijftien, hij achttien en hij was de lelijkste jongen die ik ooit had gezien. Hij leek als twee druppels water op Eddie, het monster op de hoes van Iron Maiden. Maar hij was zo geslepen ... En ik was gevoelig, kwetsbaar en op zoek naar enige houvast in het leven. Ik legde moeilijk contacten en ik snakte naar een vriendenkring. Ik zat meer op café dan op school. Brossen was mijn voornaamste bezigheid en ik was heel goed in het omzeilen van de regeltjes op school. Al gauw vormden we een vaste groep spijbelaars die het weekend ook samen doorbrachten op fuiven in een naburige gemeente.
Zijn beste vriend was stapelverliefd op me, maar dat belette hem niet om dit beïnvloedbare meisje in te palmen. Zo kwam ik zijn klauwen terecht. Maar samen met hem behoorde ik plotseling ook tot een hecht groepje vrienden. Op de koop toe vond ik er een "beste" vriendin. Het lief van een kameraad van hem. Eentje waar hij enorm veel ontzag voor had. Volgens mij was hij stiekem een beetje verliefd op hem. Maar dat is een ander verhaal.
Hij kon charmant zijn, en grappig ... Maar als hij enkele pintjes op had kwam de waarlijke duivel aan de oppervlakte. Ziekelijk jaloers, bezitterig, manipulatief en heel agressief. Ieder weekend eindigde in een drama. Hij schold me openlijk uit voor hoer als hij nog maar dacht dat een andere jongen oog voor me had.
Mijn vriendin en ik, zestien waren we ondetussen, experimenteerden met ons uiterlijk. Make up hoorde daar ook bij. Maar al snel kreeg ik allerlei ongegronde beschuldigingen naar mijn hoofd geslingerd.Uiteindelijk durfde ik geen voet meer buiten zetten.
Braaf en gehoorzaam bleef ik bij hem thuis. Als hij TV keek, keek ik ook. Als hij naar de keuken ging, volgde ik als een schoothondje. Als hij in bad ging, zat ik ernaast. Hij eiste totale controle. Hij had me helemaal in zijn macht. Ik was totaal afhankelijk van hem. Hij was mijn levensadem, hij besliste wat en wanneer ik at, hij besliste met wie ik mocht omgaan.
Rokjes waren verboden, anderen mochten mijn knieën niet zien. Als hij niet bij me was, werd hij achterdochtig. Zelfs als ik doodziek was en met koorts in de zetel lag, eiste hij totale gehoorzaamheid van me en hij verbood me om me te laten onderzoeken door een dokter. Uiteindelijk belande ik in het ziekenhuis voor een kleine ingreep. Hij wilde erbij zijn want die dokters en verplegers waren volgens hem allemaal seksmaniakken. Ik weigerde om op deze belachelijke eis in te gaan. Zelfs daar, in het ziekenhuis begon hij me uit te schelden en idiote beschuldigingen naar mijn hoofd te slingeren. Hij was ervan overtuigd dat ik ondertussen de hele afdeling had geneukt. Hij verhoorde me als een echte generaal. En ik, de duts, kon niet liegen en vertelde ieder voorvalletje, wat in zijn fantasie enorm uitvergroot werd.
Mijn moeder smeekte me om hem te laten staan. Zelfs in hun bijzijn maakte hij me uit voor alles wat rot was. Zij keken en reageerden niet. Waarom maakte ik het niet uit? Omdat ik meer angst had voor de eenzaamheid en de afzondering. Ik kende alleen ons vriendenkringetje en niemand anders. Ik was bang om alles te verliezen. Uiteindelijk zette ik hem wel voor een ultimatum: "Veranderen of het is gedaan!" En hij veranderde. Hij deed in alle geval toch de moeite en dat was genoeg voor mij.
Op een zondagmiddag kwam hij me thuis afhalen. Zwijgend zaten we naast elkaar. Onderweg stopten we bij een meubelwinkel. Verbaasd keek ik hem aan. "We gaan meubels kiezen want we gaan trouwen." Verkondigde hij doodleuk. Ik antwoordde: "Oh ..."
Dat was dat. Gehoorzaam volgde ik hem. Maar ik werd verscheurd door twijfels. Op een avond vertelde ik mijn ouders voorzichtig dat we het jaar daarop, in maart waarschijnlijk zouden trouwen. Ik was nog een kind en had steun nodig. En ik zocht steun op de enige plek die ik kende: bij mijn ouders. Mijn moeder antwoordde bits, zonder op te kijken: "In maart pas? Ik hoopte dat we in november al van jouw verlost zouden zijn ..."
Ik was sprakeloos. Mijn zin in die boterhamm was onmiddellijk voorbij en ik wist dat ik in de val zat. Ik kon nergens anders naartoe. Thuis was ik niet meer welkom en mijn "verloofde" was de enige die me wilde ...
This is the audio to a television hijacking incident from November 26, 1977 in the United Kingdom, ten years before the Max Headroom pirating incident in Chicago. Someone, or something, interrupted an ITN report claiming they were an alien named Vrillon, and was saying that we need to get rid of weapons and such. It was mixed with lots of static, and was a rogue transmission (you could hear audio from other stations). Only the audio of ITN was interrupted. The video stayed the same (unfortunately, I only have the audio). The hijacker was never found.
og acht dagen, twaalf uur en twaalf minuten ... Gek word ik ervan. Dat wachten ... en wachten ... Ik bliijf bezig om mijn gedachten op iets anders te zetten, maar als je door de griep bent geveld is dat niet zo evident. Je ligt daar maar en je gedachten blijven doormalen. Al nachtenlang droom ik ervan. Al maanden aan een stuk dwaal ik ' s nachts door de gangen van het grote gebouw. Vroeger kreeg ik nachtmerries als ik over school droomde. Hoe ik mijn cursus niet vond, boeken vergat, lessen niet had geleerd. Mondelinge overhoringen waarbij ik dichtklapte ... Dat is mijn grootste angst, dat mijn ADHD roet in het eten gooit.
Ik breek mijn hoofd over hoe ik structuur in mijn studiemethode kan brengen. Ik heb de harde schijf op mijn computer leeg gemaakt, nieuwe mappen aangemaakt voor de cursus. Agenda's ingevuld met een vaste structuur die ik nauwgezet zal moeten volgen. Kaften en plastic mapjes om de cursusbladeren in te steken aangekocht. Ik herinner me nog goed hoe de gaatjes in de cursus gaan uitloteren, scheuren en uit de kaft vallen. Binnen enkele maanden was ik grote delen materiaal kwijt. Dat wil ik op voorhand voorkomen.
Manlief heeft een kast leegemaakt om mijn cursusmateriaal in te steken, zodat ze niet verloren gaan tussen het oud papier. Ik heb een pennendoos aangekocht en nu nog een tas. Daar zit ik nu over te tobben. geen floddertas waar alles in ligt rond te slingeren. Dat is vragen om een fiasco! Nee, ik wil een degelijke tas met compartimenten waar ik alles in kan classeren en direkt terug vind! Eentje die weer en wind op de brommer kan doorstaan zonder te scheuren of weg te rotten. En liefst eentje zonder K3 of kabouter Plop op de voorflap ... Je ziet, ik wil voorbereid zijn.
Iedere dag speelt dat moment door mijn hoofd, enkele jaren geleden. Een middagje in Antwerpen. We wandelen zomaar door de straten en daar zag ik op een groot gebouw in koeieletters: HOGE SCHOOL
Vraag me niet welke.Het was op dat pleintje waar die Ierse pup zich bevindt. Ik ben niet goed in straatnamen, zeg maar ronduit slecht. Ik kan er zo naartoe lopen, maar vraag me geen namen. Maar dat moment staat in mijn geheugen gegrift. Ik had zo graag verder gestudeerd. Ik snuif dolgraag de sfeer in scholen op, daarom misschien dat ik het ieder jaar begint te kriebelen om toch maar met een cursus te beginnen. Maar ik wist dat het niet voor me weggelegd was, zonder diploma kun je geen hoger diploma behalen. Het knaagde aan me. Ik had het gevoel dat ik niet alles uit het leven haalde.
Nog acht dagen, twaalf uur en acht minuten ... Ik leef met de angst dat er op de één of andere manier iets mis zal lopen. Dat ik op de valreep toch nog geweigerd zal worden. Omdat ik niet voldoe, niet de juiste papieren kwalifikaties bezit. Ik zal pas gerust zijn als ik echt lessen heb bijgewoond, als ik het inschrijvingsgeld heb betaald, als mijn naam op de aanwezigheidslijst verschijnt.
aandagochtend zou mijn ventje onmiddellijk bij de specialist terecht kunnen. Dat was de reden waarom ze hem die nacht ginder gehouden hebben! Om hem als eerste direkt grondig te onderzoeken. Rond de middag kwam ik in het ziekenhuis aan, in de veronderstelling dat alles achter de rug zou zijn en dat hij nu wel op zijn kamer zou zijn om te eten. Hij had van twaalf uur die nacht niets meer mogen eten of drinken, voor de onderzoeken. Groot was mijn verbazing toen manlief me meldde dat hij nog niemand gezien had. Ik ging op zoek naar een verpleegster en zij wist ook van niets. Die arme mensen zijn ook overgeleverd aan de grillen van hun dokters die als Goden over de mensheid regeren, en zij mogen de bijkomende frustraties oplossen. Verpleging ... niet echt een aangenaam beroep. Maar uiteindelijk bleek dat de dokter zich in de kamer ernaast bevond. Zij zou daarna naar ons komen.
Dit heugelijke nieuws had ik amper verteld of een ander verpleegstertje komt mijn man halen voor onderzoek. Mijn man met statief en al mee, maar op de gang hoor ik dat de dokter hem terugroept. Een prachtige blondine komt de kamer binnen en begint opnieuw alle vragen te stellen die al ontelbare keren op de spoed zijn beantwoord. Goed ... ze beslist dat er echo's worden gemaakt om te verzekeren dat er geen gal - of nierstenen te zien zijn. Daarna mag hij eten.
Na de echo's blijven we wachten, maar geen dokter te zien. Bij het nemen van de echo's had men al medegedeeld dat er niets te zien was, dus alles was okee. Maar zolang de dokter niet kwam opdagen kreeg hj geen eten. Alleen water mocht hij drinken. Ik, die me nog altijd zo fris als een schotelvod voelde, ging maar weer eens op zoek naar wat informatie. In de kamer schuin tegenover zat volgens mij een heel besmettelijke zieke. Eerder had ik gezien dat de verplegers die daar binnen gingen zich volledig inpakten in een speciaal pak, mondmasker en plastick handschoenen. Er kwam net een ingepakte verpleger buiten. Hij scheurde zijn verpakking van zijn lijf waarna ik hem vroeg wanneer de dokter ons wat meer nieuws zou geven. Hij keek even op zijn kaart. Ze deed haar ronde pas om vijf uur, eerder zouden we niks te horen krijgen! Ik vroeg wanneer mijn liefste dan wel eten kreeg. "Pas als zijn status op de kaart veranderd is en zolang de dokter niet geweest is, mogen wij niets geven." Was zijn antwoord.
Manlief onderging de honger stijlvol en spoorde me aan om even naar huis te gaan. Enkele uurtjes later kwam ik, opnieuw in de veronderstelling dat hij meer wist en al uitgebreid gegeten had, bij hem op de kamer. Maar weerom wist hij van niets. Ondertussen kreeg iedereen hun avondmaal en hij kreeg nog altijd niets ... En de dokter? Spoorloos. De verpleegster, een heel vriendelijk meisje, kwam eventjes later de kamer binnengestormd met een plateau beladen met voedsel. "Ik heb naar de dokter gebeld. Je mag dadelijk misschien naar huis en ik heb maar een dubbele portie besteld. Je zal wel uitgehongerd zijn," Lachtte ze. Als een hongerige leeuw viel hij zijn avondmaal aan. Hij had geen tijd meer, voor niets! Daarna ging het snel. De doker kwam. Men had niets gevonden en men ging ervan uit dat het darmspasmen waren. Heel hevige welliswaar, maar toch. Ze schreef een middel voor en raadde pijnstillers aan en dat was dat. We mochten vertrekken. Was het niet dat mijn ventje nog gekluisterd zat aan een infuus. Tot tweemaal toe hebben we een verpleger weg moeten sturen die een nieuwe fles wilde aanhangen. "WIJ MOGEN NAAR HUIHUIS" Riepen we uit. Maar niemand kwam hem bevrijden. Tot het vriendelijke verpleegsteretje eventjes door de zaal kwam gefladdert. Ze bracht de brief voor de huisdokter en bevrijdde hem uit zijn vervelende situatie. We wisten niet hoe snel we weg konden komen. Maar we moesten nog langs de balie voor zijn SIS - kaart. Naar goede gewoonte van het Molse ziekenhuis ging dit ook niet van een leien dakje. Maar het is ons gelukt. Diezelfde avond zijn we thuis geraakt.
En nu ben ik door al die commotie dus hervallen. opnieuw griep en opneiuw uitzieken. Ach, als ik volgende week zaterdag maar genezen ben. Want mijn eerste schooldag kan ik niet missen!
r heerst een zomergriepje over het land. Deze streek dan toch. Ik ben ze tegengekomen op één van mijn vrijwilligerspostjes. De hele inrichting lag lam. Personeel en patienten ... ziek. De afgelopen week voelde ik me niet al te fris. Maar het ging. Zaterdagavond kruip ik lekker vroeg in bed, ik nam nog even een boek en daar was ze ... Het begon met hoofdpijn, de start van een ellendige nacht vol koortsdromen.
Sinds enkele maanden hebben ze twee huizen verder een jonge labrador in huis genomen. In huis ... Iedere avond moet hij in zijn kot waarbij hij de hele buurt bij elkaar jankt. Na een tijdje valt hij in slaap maar als hij wakker wordt begint het concert opnieuw. De eerste weken was dat heelder nachten achter elkaar. Het joch wist van geen ophouden. Nu slaapt hij tussen twee klaagbeurten enkele uurtjes. Maar iedere ochtend, klokslag zeven uur begint hij opnieuw. Zonder ophouden. Uitslapen is er niet meer bij. Wat heb ik dat beest al vervloekt. En nu zeker, met mijn koortsig hoofd waarin ieder geluidje honderdmaal wordt versterkt. Wankelend sta ik op en laat de honden even buiten, waarna ik mij in de zetel onder een deken nestel. Ik zet de video op en kijk naar enkele detectivereeksen die ik de avond daarvoor had opgenomen.
Manlief houdt zich stiletjes bezig en laat me zoveel mogelijk met rust. Rond de middag kruip ik terug in mijn bed en val opnieuw in een onrustige slaap. Ik zweet me te pletter. Enkele uurtjes later word ik wakker. Manlief komt net een kijkje nemen en hij komt bij me zitten en streelt me zachtjes over mijn haar. Na een tijdje sta ik op, eet een beetje en ga terug in de zetel liggen en waarempel, de slaap heeft me deugd gedaan. Ik begin rustig aan een handwerkje. Geen borduurwerk, veel te intensief telwerk. Dat kan mijn hoofd nu niet aan, maar een ontspannend haakwerkje.
Ventje zorgt voor het eten: lasagne, zo uit het pakje. Na het eten voel ik me moe en mijn lief kruipt achter de computer. Na enkele minuten komt hij naar beneden gestrompeld en met een pijnlijk gezicht vraagt hij me wat er onder aan je rug ligt. "Zijn dat mijn nieren?" Vraagt hij ongerust. Hij weet niet waar kruipen van de pijn. Hij kronkelt zich in allerlei houdingen maar niets lijkt te helpen. Ik wil een goede vriend bellen zodat hij met hem naar spoed kan rijden. Maar dat weigert hij. Hij kruipt de trap op en probeert eventjes in bed te liggen. Maar hij schreeuwt het uit van de pijn. "Bel hem op!" Kreunt hij. Zijn vriend staat hier in een mum van tijd en ze spoeden zich, door het noodweer dat net losgebarsten is, naar het ziekenhuis.
Ginder hebben ze hem direkt aan een bakster gelegd en zijn urine onderzocht. Zij dachten, net als wij trouwens, onmiddellijk aan een niercrisis. Maar dat blijkt het niet te zijn. Wat dan wel? Vanmorgen, nu dus, wordt hij verder onderzocht. Hij moest vannacht ginder blijven. Gisteravond ben ik met zijn moeders auto nog naar ginder gereden en heb ik wat spullen gebracht. De pijn begon opnieuw, hij heeft via een baxter nog wat pijnstillers gekregen.
Hij ligt op de tweede verdieping, schuin tegenover de kamer waar zijn vader lag. De laatste tijd hebben we onze weg in dat ziekenhuis heel goed leren kennen. Te goed om gezond te zijn.
at ik weer geen oog dicht doe vannacht. De kerkklok heeft elf uur geslagen en ik lig nog met wijd open ogen op de matras. Dus dan kom ik jullie maar een beetje lastig vallen. Waar zal ik het eens over hebben ...
Mmmm ... ons Phoebe doet haar best om ons in spanning te houden. Een kleine twee maanden geleden was ze loops. Onze oude viriele Vinnie, die vroeger veel heviger was, kunnen we intomen op zijn respectabele leeftijd. Dat was vroeger wel anders. Hij rook drie weken op voorhand al dat een teefje loops kwam. Als het dan éénmaal zover was, kreeg hij haar na amper een halve minuut gedekt. Niet nadenken, geen voorspel, zelfs geen kennismaking.
Nu kan het zelfs een dag of zo duren eer hij eindlijk door krijgt dat zijn "zusje" loops is. Maar dan gaan alle remmen los. Vooral bij deze loopsheid, de derde. We hielden ze redelijk goed uit elkaar. Een paar keer net op het nippertje, maar soit. Voor zover we weten geen onoverkomelijke ongelukjes gebeurd. Voor zover we weten ...
Het was rond de tijd dat schoonma in het ziekenhuis lag. Ons hoofd stond toen wel naar iets anders dan twee verliefde pit bulls in huis. Aangezien wij nog geen binnendeuren hebben, wordt het hier af en toe wat improviseren. We hielden ze gescheiden door middel van een houten plank die net in het gangetje boven aan de trap past. En die grens wordt gerespecteerd! Tot enkele maanden geleden.
Phoebe slaapt gedurende haar vruchtbare periode naast mijn bed. Vinnie slaapt aan de andere kant van de plank. Maar nu was er geen stoppen meer aan. Als een buldozer ramde hij de plank en kwam hij op onze kamer aangestormd. We hebben deze vluchtweg met alles wat maar los hangt of staat gebarricadeerd. In ons bijzijn is er niets onbetamelijks gebeurt. Maar in die periode zaten we meer bij moeder dan thuis ...
Nu zijn we bijna twee maanden verder. Ik moet zeggen, stiekem hoop ik iedere keer dat er op mirakuleuze wijze toch een puppy uit Phoebes buik floept. Ze heeft dan ook iedere keer een schijndrachtje waarbij ze dikker wordt en echte borstjes krijgt. Haar karakter verandert ook een beetje. Ze wordt nog flauwer en aanhankelijker dan anders. Maar iedere keer bleek het schijn te zijn. Maar deze keer is ze echt - niet - te - doen - super - flauw en aanhankelijk. Ze zou in mijn broekzak kruipen als ze kon. Ze is dikker, ze heeft een buikje en dikke tepels. Hele dikke tepels. Als ze gewoon rondloopt zie je eigenlijk niet echt een verandering, behalve haar hangbuikje dan. Maar als ze op haar achterste zit (ze kan in de zetel zitten zoals de doorsnee mens: op haar kont en lekker uitgezakt) dan puilt die dikke buik uit en haar tepels worden dan echte c-cups. Ik weet niet wat ik ervan moet denken.
Ik blijf het bij een schijndracht houden. Ook al ruik ik de hele week een zurige geur in haar nabijheid. Daarstraks streelde ik haar onder haar buik en ik voelde iets. Iets wat er eerder nog niet was. Aan één kant maar. Een lichte verdikking. Enkele uurtjes later was het weg ....
Spanning ... is het ... of is het niet? En eerlijk gezegd, ik zou blij zijn om een klein Vinnietje in onze schoot te verwelkomen. Vinnie is bijna elf jaar oud. We moeten ons stilletjes aan gaan voorbereiden op zijn afscheid. Dus zo'n opvolger in ons gezin zou ik wel heel fijn vinden. Wat ons tegenhoudt zijn de eventuele zeven broertjes en zusjes die je een goede thuis moet bezorgen. Zulke honden kan je niet aan iedereen verkopen. En zelfs met screening van je mogelijke klanten, komt waarschijnlijk zo'n veertig procent in een asiel terecht. En die zitten al overvol, dus moeilijk te plaatsen "gevaarlijke" honden krijgen al vlug een spuitje.
Maar toch, als er deze keer geen miraculeuze bevruchting heeft plaats gevonden, heb ik veel zin om bij haar volgende loopsheid (als Vinnie dan tenminste nog kan), onze twee tortelduifjes hun zin te laten doen. Dan heeft mijn hoop tenminste toch een kans op slagen ....
Als er nu toch een pup van komt, moet hij ongetwijfelt Jezus heten. Zoon van de onbevlekte ontvangenis ....
p Mon Mol Martre vond ik nog een opvallend stalletje. Deze mensen hadden keramiek bij zich. Niet zo ongewoon zul je zeggen. Ook al waren deze werken van een uitzondelijke kwaliteit en schoonheid, ook hun thema sprak me aan: poezen en honden. Kortom: huisdieren. Eetbakjes, poezenbeeldjes en ... urnen.
Inderdaad, urnen om de as van je geliefde Fluffy of Boomer in te bewaren. Een pronkstuk in je woonkamer.
eze verontrustende mail kreeg in net in mijn mailbox. Dit is geen grap maar de harde realiteit....
ZOVEEL MOGELIJK DOORSTUREN AUB !!
OOK AL KRIJG JE HET X AANTAL KEREN... ER KAN ALTIJD IEMAND TUSSEN ZITTEN DIE HET NOG NIET HEEFT!
Geachte,
Sorry dat ik jullie lastig val met mijn probleem. Mijn dochter Swysen Bianca is vermist sinds 4 juli 2007. Ik stuur U een foto van haar moest je haar ergens zien of mensen kennen om dit email rond te laten gaan op internet doe gerust hoe meer mensen het weten zoveel te beter. Haar beschrijving:
Swysen Bianca
Strijderslaan 17 3803 Sint-Truiden ( Wilderen)
Geboortedatum 22 oktober 1989.
Kledij dat ze aan had bij haar verdwijning een zwarte jeansbroek bruin vestje en zwarte laarzen en een klein donderblauw handtasje ze is in het bezit van haar identiteitskaart en siskaart.
Sorry dat ik jullie dit slecht nieuws moet mededelen.
De mensen van de politie zijn ermee bezig en ook child focus en het parket hopelijk krijg ik mijn kind terug.
et kleine meisje liep stilletjes door het verduisterde huis. Ze dierf amper te ademen, bang om een geluid te maken. Radio, tv ... alles was taboe op zulke dagen. De ramen waren hermetisch afgesloten. De deuren op slot. In de kamer hing de zure geur van zweet en kots. Het meisje zat in een hoek van de keuken, op de kille tegels. Ze had honger maar niemand had voor eten gezorgd. Ze opende de kast. Het enige wat ze vond was een zak bruine suiker. Hogerop stond het brood, maar ze mocht niet op stoelen klimmen van mama en het meisje gehoorzaamde blindelings. Haar woord was wet ... Ze nam de zak in haar kleine handjes en zette zich op de grond neer. De vloer voelde koud aan onder haar blote billetjes. Langzaam opende ze de zak en vond de bij elkaar geklonterde suiker. Voorzichtig stak ze een klontertje in haar mond en zoog het langzaam op. Het stilde haar knorrende buikje een beetje. "Wat ben je aan het doen?" Riep de gebroken stem van haar moeder. "Niets, mama!" Riep het kleine meisje terug. Maar mama wist beter en ze beval haar dochter om bij haar te komen zitten. Teleurgesteld zette ze de papieren zak met de gouden brokjes terug op zijn plaats. Ze sloop stilletjes naar de woonkamer en ging naast haar moeder zitten. De vrouw lag in de zetel te kermen van de pijn. Een koude doek moest haar zware migraine aanvallen verzachten. Ze duwde het doek in de handen van het kleine meisje en beval haar om deze onder het koude water uit te spoelen. Maar het meisje kon niet aan de kraan, ze was veel te klein. "Neem het bankje!" Gilde mama het uit. Het meisje nam het voetbankje, zette het voor het aanrecht en klom erop. Als ze op haar tenen stond kon ze net aan de waterkraan. Ondertussen hoorde ze mama haar gal uitspuwen in de stinkende emmer die naast de zetel stond. Ze wachtte tot de geluiden voorbij waren en trippelde daarna met de nog natte doek naar de zetel, waar ze voorzichtig het doek op het gloeiende hoofd van de zieke vrouw legde. Daarna ging ze stilletjes op een bank zitten. Maar het meisje kon niet lang stil zitten. Ze wilde spelen, dansen, rennen, vrolijke dingen doen! Ze wilde naar buiten, de zonnenschijn op haar gezichtje voelen, de wind door haar haren voelen waaien. Maar vandaag was het weer zo'n dag. De telefoon ging. Mama schreeuwde het uit. Het kleine meisje sprong recht en gooide alle jassen die ze maar kon vinden over het apparaat, hopend dat ze het kabaal kon dempen. Uiteindelijk stilte, mama kalmeerde ook en huilde nu nog maar stilletjes. Het kleine meisje ging aan tafel zitten om een boekje te lezen. Maar de bladeren ritselden te luid. Mama verdroeg het niet. Ze bleef op de stoel zitten en staarde maar voor zich uit.
De deurbel! Volk! Het meisje hield van bezoek! Vrolijk sprong ze recht en wilde de deur openen maar mmama gilde het uit. "Nee! Blijf hier!" Beteuterd bleef het meisje staan. Een moment was ze het vergeten. "Ga uit het zicht staan!" beval de bijna hysterische vrouw haar. Tegen haar zin gehoorzaamde het kleine meisje haar. De gordijnen waren dicht, maar de vrouw was bang dat iemand door de kieren enige beweging in huis zou zien. Het meisje verstopte zich in het donkerste hoekje van het huis en bleef stilletjes zitten. Na enkele minuten sloop ze naar het raam en zag nog net hoe het bezoek in hun auto stapte en wegreden. Het meisje was boos. Stampvoetend liep ze terug naar de woonkamer en de deur viel met een harde knal dicht. Gillend schoot de vrouw recht en met ogen die vuur spuwden gilde ze naar haar dochter: "Jij wil me dood! Met je pesterijen! Jij wil me echt in het graf helpen! Waarom? Waarom? Wat heb ik verkeerd gedaan?" Het kleine meisje stond aan de grond genageld. Het was niet opzettelijk. Ze vergat het even. Even maar... Tranen stroomden over haar wangen terwijl mama zich opnieuw huilend neerlegde.
oals jullie al wel opgemerkt hebben, heb ik mijn blogje opnieuw ingericht. Een nieuw behang, andere meubeltjes en nieuwe lijstjes aan de muur. Zelfs de brievenbus heeft een nieuw kleurtje gekregen. En daar wringt het schoentje nu net. Om een berichtje achter te laten krijg ik in de tekstzone om je gegevens in te tikken, de tekstkleur niet aangepast. Nu is hij even zwart als mijn behang. Wie oh wie kan mij hierbij helpen?
You are an island. You don't need anyone else to make you happy. And though you see yourself as a loner, people are drawn to you. Deep and sensitive, you tend to impress others with your insights. You also tend to be psychic - so listen to that inner voice!
l vanaf mijn vroege kinderjaren was ik een verwoed lezer. Ik was er ook heel snel mee weg. Splintervaardigheden, noemt men dat. Meestal vind men deze vaardigheden vooral op het wiskundige gebied. Wie heeft er al niet van die autist gehoord die razendsnel een aartsmoeilijke formule kan ontcijferen. Maar er zijn uitzonderingen op de regel.
Ik herinner me nog duidelijk onze eerste leesles. Het zinnetje blijft in mijn hoofd galmen; "Een man met een aap." Heel duidelijk geïllustreerd met een mooie cartoontekening. We moesten het zinnetje oneindig blijven herhalen in koor: "Een - man - met - een - aap ..." Doodsaai was dat. Tot overmaat van ramp moesten we allemaal in een nette rij naar voor komen en één voor één het zinnetje voorlezen. We hadden immers al een halve dag geoefend! Ik haatte zulke dingen. In de kleuterklas maakte ik mij al zo klein mogelijk en verstopte me telkens achter de grootste en de dikste van de klas. Nu ook. Dus ik mocht het zinnetje tot vervelens toe nog een keer of twintig horen. Haperend, haspelend, hakkelend ...
Uiteindelijk was ik aan de beurt. De meester stond daar met zijn stok voor het bord en wees de woordjes één voor één aan. Ik las heel vlot: "Een man met een aap." De arme man stond me met open mond aan te kijken. Ik begreep echt niet waarom. Als je het nu nog niet kon lezen, kende je het verdomde zinnetje ondertussen wel rats van buiten. Ik moest het herhalen. Daarna de woordjes apart. Opgewonden riep hij naar de eerste de beste leerling die voor zijn ogen verscheen (ons klasje was ondertussen omgetoverd tot een vrolijke bende losgelaten peuters) "Ga meneer Van Gestel halen!"
Meneer Van Gestel was de meester van het andere eerste leerjaar. Ondertussen moest ik dat zinnetje maar blijven herhalen. Niet voor niets dat ik dat nooit meer vergeet. Na enkele minuten kwam meneer Van Gestel de klas binnen. Hij was een lange magere en rustige man. Dit waren toevallig de twee mannen die mij op mijn allereerste schooldag thuis hadden gebracht. Opnieuw moet ik het zinnetje herhalen. Ik zuchtte eens diep en dreunde het ding ondertussen van buiten op. Ik deed geen moeite meer om te lezen. De twee mannen keken elkaar verbaasd aan, waarna ik eindelijk terug op mijn stoel mocht gaan zitten.
Vanaf die dag las ik alles wat ik maar te pakken kon krijgen. Wat niet echt gemakkelijk was, want mijn moeder had een heilige angst dat ik dingen zou lezen die mijn onbedorven en onschuldige ogen niet mochten lezen. En daaronder verstond ze ... bijna alles. Sprookjes, die konden er nog mee door. Maar andere dingen waren taboe. Uiteindelijk leende ik bij de buurvrouw stiekem van die flutromannetjes. Gelukkig kregen we op school zonneland en zonnekind. En iedere maand kregen we een dun leesboekje.
Ik was dol op die boekjes. Eén verhaal is mij al die jaren ook bijgebleven. Het ging over een jongetje dat gedurende de depressiejaren in de jaren derig leefde. Zijn vader maakte, om een beetje bij te verdienen, mooie houten kistjes die prachtig gegraveerd waren. Die tekening van dat prachtige kistje heb ik urenlang bewonderd. Het verhaal heb ik ontelbare keren gelezen.
Vanmiddag ben ik op mijn eentje naar Mon Mol Martre geweest. Kunstenaars allerlei die aan de Nethe in Mol hun kunnen mogen vertonen. Juwelen, tekenaars, schilders, keramisten ... Noem maar op. En daar stond hij. Eén standje dat opviel in de grote meute. Een houtgraveerder. Bijna dezelfde patronen als in mijn al lang verloren boekje. Ik maakte een praatje met de man en bewonderde zijn werk. Hij deed het ook even voor. Prachtig vond ik het en helemaal niet duur! Maar daar we deze maand nogal krap bij kas zitten, kon ik een kistje niet betalen. Maar ik heb een sleutelhanger gekocht. Prachtig gegraveerd en met veel liefde gemaakt.
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Terug
Top
oals jullie al wel opgemerkt hebben, heb ik mijn blogje opnieuw ingericht. Een nieuw behang, andere meubeltjes en nieuwe lijstjes aan de muur. Zelfs de brievenbus heeft een nieuw kleurtje gekregen. En daar wringt het schoentje nu net. Om een berichtje achter te laten krijg ik in de tekstzone om je gegevens in te tikken, de tekstkleur niet aangepast. Nu is hij even zwart als mijn behang. Wie oh wie kan mij hierbij helpen? 
l vanaf mijn vroege kinderjaren was ik een verwoed lezer. Ik was er ook heel snel mee weg. Splintervaardigheden, noemt men dat. Meestal vind men deze vaardigheden vooral op het wiskundige gebied. Wie heeft er al niet van die autist gehoord die razendsnel een aartsmoeilijke formule kan ontcijferen. Maar er zijn uitzonderingen op de regel.
